Mijn beslissing heeft alles te maken met deze foto, die mij nog altijd vervult met een intens gevoel van euforie, blijdschap en trots, nu bijna een jaar na datum:
Het was aan de finish line van de Brussels Half Marathon op zondag 6 oktober 2013. Toen finishte ik, 8 maanden na mijn bevalling, deze magnifieke 21K in een – al zeg ik het zelf – toptijd. Ik liep van begin tot einde samen met mijn vriend en ik vond het een onvergetelijke dag. Ik schreef daar toen dit over.
Na die plezante ervaring was ik vastberaden om nog meer halve marathons op mijn palmares te schrijven. Als fulltime werkende drukbezette mama van een peuter bleef ik lustig verder lopen met als volgend doel de halve marathon tijdens de Nacht van West-Vlaanderen in juni 2014. Alles ging goed, tot ik in mei last begon te krijgen van zware benen, kortademigheid en vermoeidheid in ’t algemeen. I’m not a quitter, dus ik bleef maar doorgaan. Geen haar op mijn hoofd dat dacht aan opgeven - dat zou wel van voorbijgaande aard zijn.
Je moet weten dat het toen al een bijzonder druk voorjaar was geweest. Ik was veranderd van job en had intussen ook een bijberoep opgestart – een superleuke maar drukke combinatie die veel van mij vergde. Bovendien wilde ik graag mijn huishouden perfect runnen, veel weggaan met vrienden, er 100% zijn voor mijn gezin… én veel blijven lopen. Je voelt mij al aankomen: dat ging gewoon niet meer. En mijn lichaam, dat begon te protesteren. Verdict van de dokter: zwaar ijzertekort, remedie: doe het toch maar wat kalmer aan, mevrouwtje. Kanttekening: dat ijzertekort is voor een deel te wijten aan mijn vegetarische levensstijl (een goeie biefstuk van tijd tot tijd zou al veel helpen, maar dat weiger ik) maar ik probeer wel alles zo goed mogelijk te vervangen, dus het kan zeker niet alleen daaraan liggen.
Ik probeerde het advies van de dokter te volgen, maar voor een veel-te-bezige bij als ik is dat niet zo simpel… Tijdens mijn zwangerschap vond ik het al een hele opgave om te stoppen met lopen na 4 maand, maar dat deed ik uiteindelijk toch met plezier for the sake of my baby. Maar nu ben ik niét zwanger, en ik vond dat ik best nog wel wat kon doorgaan... Die halve marathon eind juni heb ik dus wel degelijk gelopen – niet slim, besefte ik achteraf, want ik had toen een zeer lage hartslag. Ik heb vreselijk afgezien, heb meermaals op het punt gestaan om gewoon te stoppen en mij langs de kant van het parcours neer te zetten. Toen mijn schoonmama mij langs het parcours aanmoedigde, kon ik het nog nét droog houden. Maar toen ik mijn vriend zag staan om te supporteren, net voor de laatste kilometers, ben ik in tranen uitgebarsten (en verder blijven lopen, don't get me wrong). Nochtans zou je dat niet zeggen als je deze foto van toen ziet, maar dat was ook nog maar na 7K, zo’n afstand kon ik wel nog probleemloos aan:
Uiteindelijk liep ik die halve marathon uit in 2u05min, wat nog altijd beter is dan hem niét te lopen, dat weet ik wel. Ik was echter niet tevreden en wist dat ik veel beter kon. Maar bovenal viel toen mijn frank dat het toen wel eens hoog tijd was om naar mijn lichaam te luisteren en mijn trots en koppigheid opzij te zetten.
Ik had me intussen al dolenthousiast ingeschreven voor de Brussels Half Marathon en besloot dat ik zou afwachten hoe mijn fysieke toestand evolueerde. In de zomermaanden bleef ik heel regelmatig lopen, gemiddeld 3 keer per week, zelfs op vakantie in de Alpen op grote hoogte. Maar tot mijn grootste spijt en verdriet moet ik toegeven: meer dan een dik uur lopen kan ik nog niet aan, dus zeker geen halve marathon. Ik denk dat mijn limiet nu 15K is. Ik weet dat dat voor veel mensen al een serieuze afstand is, maar ik blijf het er moeilijk mee hebben omdat ik vorig jaar bij wijze van spreken met de vingers in de neus die 21K kunnen lopen heb. Dat wringt. Enorm.
Maar goed nieuws, want ik ben opnieuw op de zeer goeie weg. Ik kan al opnieuw een uur aan een stuk lopen zonder het gevoel te hebben dat mijn longen eruit gaan komen langs mijn keel en ik door mijn benen ga zakken. En het voornaamste van al: ik kan daar al heel tevreden mee zijn. Meestal loop ik toertjes van 50 minuten, dat is zo’n 9K. Ik haal daar momenteel meer voldoening uit dan lange parcours te lopen, mij slecht te voelen en te stressen dat ik nooit die halve marathon ga aan kunnen.
Daar draait het tenslotte om: genieten, plezier hebben in het sporten. Bovendien ben ik net verhuisd. Ik woon nu in een groene omgeving met tal van paadjes en veldweggetjes die ik nog moet verkennen. Ik ben ervan overtuigd dat mijn loopcarrière weer een fikse boost zal krijgen hier en blijf ernaar streven om 3 keer per week te gaan lopen. Dat vergt wat planning als je als koppel allebei fulltime werkt en nog veel andere activiteiten hebt, maar dat lukt wonderwel. Eén ding ben ik zeker: ik blijf naar mijn lichaam luisteren. Want risico’s nemen, het is het me allemaal niet waard.
Ik loop. Ik geniet ervan. Ik maak mijn hoofd leeg. ’t Is goed voor mijn gezondheid. Voor mijn conditie. Voor mijn lijn – laten we daar niet flauw om doen, zonder al dat geloop zou ik me met veel minder zelfvertrouwen in die korte kleedjes en rokjes van me hijsen. Ik blijf een runista in hart en nieren, die wellicht stilletjes gaat zitten huilen zondag om 11u, wanneer het startsein gegeven wordt voor de Brussels Half Marathon 2014. Dat is niet meer dan normaal. Maar mijn lichaam gaat mij dankbaar zijn, en volgend jaar probeer ik er zeker wél bij te zijn! Brussel, ge zijt nog niet van mij verlost!
Aan alle lopers onder mijn lezers: zijn er nog die willen trainen voor een halve marathon? Misschien kunnen we elkaar steunen?
Heeft iemand van jullie al te maken gekregen met zo’n loopdip?
Lots of
love, Josie xo
Je gezondheid komt idd op de eerste plaats! Als dat goed zit, volgt de rest vanzelf ;-)
BeantwoordenVerwijderenBedenking: lopen in het groen tussen de velden is idd heerlijk, maar nu het om half 9 's avonds echt al donker is, durf ik niet meer. Hier bij ons is het echt heel verlaten, mijn "parcours" is nauwelijks verlicht. Ik kan mij uitdossen als een Kerstboom, maar het is niet de schrik voor het potentieel verkeer die mij tegenhoudt. Eerder de schrik voor gebrek aan verkeer. Gewoon ik in mijn eentje op die verlaten wegen in het stikdonker tussen de velden, niet kunnen zien wie of wat er voor, achter of naast je is, ik zie het niet gebeuren... Ik ga nu terug binnen sporten (BBB en van die dingen, vind ik ook leuk), maar hoe los jij dat op? Of ben jij niet zo'n angsthaas? :-)
ik ga lopen van zodra ik 1 minuut thuis ben, meestal tussen half 7 en half 8 's avonds als ik in de week ga. dus nu is het nog klaar. binnenkort zal ik ook in den donker gaan lopen. in brugge loste ik dat op door een parcours uit te stippelen door de winkelstraat en bewoonde buurten ipv het padje langs het water, en dat in combinatie met fluobandjes om goed gezien te worden. hier in de nieuwe buurt ga ik hetzelfde doen, voorlopig loop ik nog door het bos en langs een oude verlaten treinbedding, absoluut een no go als het donker is :-) echt bang ben ik niet, maar je moet het ook niet zoeken natuurlijk. ik zorg tijdens de wintermaanden altijd voor een parcours waar redelijk wat volk passeert. hier in het dorp is er ook een verlichte piste maar ik denk dat je lid moet zijn van de loopclub. binnen sporten is voor mij alleszins geen optie, ik heb zuurstof nodig. enkel zwemmen zou ik nog doen, maar daar moet je dan weer naartoe rijden, je omkleden,... lopen is gewoon vertrekken thuis, terug thuiskomen, douchen en that's it. een gemakkelijkere sport dan dat bestaat er voor mij niet :-) veel succes als je deze winter blijft doorlopen, als je tips nodig hebt dan mag je altijd bij me komen aankloppen! x
VerwijderenAha! Los van het feit dat ik meestal pas de tijd vind na de avondrituelen (eten, quality time met Joanna, eventueel in bad steken en haar in bed steken) om te sporten, heb ik dus blijkbaar een infrastructureel probleem hé. Wil ik lopen waar er wat volk passeert of waar het tenminste verlicht is, dan moet ik effectief eerst met de auto ergens naartoe rijden :-) Hier is echt geen passage in de omtrek, ons "dorp" is letterlijk 4 straten groot met enkel 1 café dat in de week niet open is. Plus serieuze kasseien en serieuze hellingen (wat hier overal in de streek een beetje een probleem is voor mij :-)). Echt niet loopvriendelijk. En dat vind ik ook net zo handig aan lopen: thuis vertrekken en weinig gedoe, je kan het bij wijze van spreken snel tussendoor doen. Maar dat zal in de winter geen optie zijn voor mij, helaas. Als ik dan toch de wagen moet nemen, ga ik naar mijn BBB lesjes. Heb ik ook altijd graag gedaan en haal er dezelfde voldoening uit. Ik zal dus een seizoen-loopster worden, vind ik prima als amateurloopster eerste klasse ;-) Zolang we maar wat beweging hebben hé!
VerwijderenEn o ja, zolang je kan genieten van je sport en dat op een pijnvrije en gezonde manier kan doen, komt alles goed! Die wedstrijden lopen niet weg, er ligt nog een gans leven voor je om eraan deel te nemen. Tegen limieten aanlopen die er vroeger niet waren is natuurlijk nooit fijn, maar je kan zondag gewoon je eigen parcours gaan lopen of iets helemaal anders doen waar je ook gelukkig van wordt, no need to cry ;-) Geen man overboord, gewoon even wat batterijen opladen en jezelf en je lichaam de tijd gunnen om te recupereren. Dan kom je er wel!
VerwijderenBewegen is inderdaad het voornaamste!
VerwijderenIk ga altijd lopen van zodra ik thuis ben van het werk, ik vind dat het gemakkelijkste. Is een beetje regelen met mijn vriend omdat hij dan zeker thuis moet zijn voor Emil, of anders zorg ik voor een andere opvang. Als ik vertrek om 18u30 ben ik ook op een treffelijk uur thuis, wij eten pas daarna. Nadeel is dan inderdaad dat ik Emil die avonden maar eventjes zie, maar dat compenseer ik wel. Hij is dan ook in goeie handen bij zijn papa of andere vrijwilligers, dus die heeft daar geen last van.
Het nieuwe dorp hier is ook niet zo groot dus het zal ook voor mij wat zoeken zijn. Ik heb vroeger, heel lang geleden, nog BBB gedaan en ik ben zeker overtuigd dat dat werkt; Maar ik loop nu al 10 jaar en dus is binnen gaan sporten geen optie meer.
In ieder geval, ik wens je veel sportplezier deze winter!!!
En zondagochtend zal ik mijn gedachten wel verzetten hoor. Ik ben het hele weekend alleen met mijn zoon en ik plan allerlei leuke uitstapjes, dus dat komt wel goed :-)
Ik kan mij voorstellen dat je emotioneel was toen je dit schreef. Sporten kan als een verslaving werken en het is niet leuk wanneer je eigen lichaam in de weg staat van iets dat je zowel psychisch als fysiek net zoveel deugd doet. Maar het is goed dat je ernaar luistert en dat je besloten hebt om het voorlopig iets rustiger aan te doen. Het is een kleine setback dat je komende zondag niet mee zal kunnen lopen, maar dit hoeft helemaal niet het begin van het einde te zijn. Gewoon blijven lopen en voldoening blijven halen uit elke loopsessie, ongeacht de afstand! En ik ben er persoonlijk zeker van dat je volgend jaar weer aan de start én de finish zult staan!
BeantwoordenVerwijderenMij krijg je in elk geval niet zover dat ik kom meetrainen voor een halve marathon (zoooooooot!), maar ik hoop dat ik je hiermee toch een beetje opgepept heb. ;-)
zeker en vast, merci voor de aanmoedigende woorden, is superlief! ik ben al heel m'n leven een optimist, dus ik ben er zeker van dat het alleen maar bergop kan gaan! x
VerwijderenWe'll be back next year!!!!
BeantwoordenVerwijderenyes we will!!!! love you xxx
VerwijderenIk herken je verhaal een beetje. Een paar jaar geleden, liep ik nog zonder veel voorbereiding (wat ook niet slim was, maar dat is een ander verhaal) de 20 km van Brussel. Een paar jaar geleden fietste ik met mijn mannelijke collega’s 14 hellingen van het parcours van de Ronde Van Vlaanderen.
BeantwoordenVerwijderenVandaag moet ik me helaas tevreden stellen met af en toe eens een loopje van een half uur.
Twee dochters van 12 en 8, een drukke full-time job in een communicatiebureau, een man met een ‚carrière’ die eigenlijk enkel in het weekend echt aanwezig is thuis… maken dat ik de voorbije jaren van moe naar moeër (of is het moeder ;o)) naar uitgeput ging. Met vorig jaar als absolute dieptepunt 6 weken ziekteverlof wegens burn-out symptomen. De dokter wilde me nog langer thuis zetten, maar hé, ik ben toch geen flauwe, dus ik ging weer werken.
Ondertussen zijn we een jaar verder en blijft het ‚pompen of verzuipen’ om alles gecombineerd te krijgen. Ook al werd ondertussen een deel van het huishouden uitbesteed via dienstencheques, het blijft dagelijks een strijd om én mijn werk goed te doen, én voor het einde van de opvang op school te geraken, én vers te koken, én huiswerk na te kijken, enz enz…
Mijn sportieve ambities heb ik bijgevolg aan de kant moeten schuiven. Te weinig tijd en teveel frustraties… want als ik dan toch eens aan lopen toe kwam, dan voelde ik me gefrustreerd omdat mijn tijd niet goed was, omdat ik te weinig kilometers aankon, enz…
Ik probeer het nu te nemen zoals het komt. Is er eens tijd om te gaan lopen, dan ga ik lopen (zonder uurwerk, zonder streefdoel) en probeer ik ervan te genieten.
Soms heb ik er wel hartzeer van hoor… niks zo leuk als het voorbereiden, het opbouwen naar een wedstrijd toe. Maar als het je meer frustraties dan plezier bezorgt, dan word je er ook niet gelukkiger van hè.
Ik wil je met mijn verhaal zeker niet ontmoedigen… Maar luister naar je lichaam en stel je doelen bij wanneer je lichaam erom vraagt (wat jij gelukkig ook gedaan hebt). Ik ervaar nog elke dag hoe moeilijk is het is weer recht te krabbelen en (vooral) te blijven, eens je je grenzen (zowel mentaal als fysiek) overschreden hebt. Good luck and take care! :o)
merci voor je reactie lieve!
Verwijderenik herken mezelf ook wel een beetje in wat je schrijft. behalve dat ik zeker geen burn-out heb, jij hebt blijkbaar wel diep gezeten? alles perfect willen doen, zo ben ik ook wel hoor.
maar ik heb inderdaad op tijd aan de alarmbel getrokken voor mezelf en ik voel me nu echt super. op sommige dagen vervloek ik mezelf dat ik zoveel wil doen (ik werk fulltime, heb een bijberoep dat supergoed loopt, een vriend en zoontje, druk sociaal leven,...) en zie ik het even niet meer zitten, maar dat gaat altijd snel over en dan besef ik dat ik het gewoon niet anders zou willen. een rustig leventje is gewoon niks voor mij.
maar de essentie is inderdaad dat je naar je lichaam moet luisteren, en dat heb ik nu wel geleerd.
ik heb trouwens ook nog in een communicatiebureau gewerkt... waar werk je als ik vragen mag?
groetjes x