Run Happy

Na de Great Breweries Marathon ging ik op zoek naar een nieuwe loopuitdaging. Ik heb er intussen eentje gevonden. In feite heb ik er niet zo lang moeten over nadenken, het lag nogal voor de hand...

De Great Breweries was de max. Het was bloedheet maar ik was in topvorm, waardoor ik mezelf (en wellicht veel anderen) verbaasde door na 2u10min over de meet te komen. Bij zo'n 35 graden. In de volle zon. Maar liefst 20 minuten sneller dan vorig jaar. Ik was supergelukkig, zo voldaan na die topprestatie. Ik had er 12 weken lang naartoe gewerkt, met veel plezier en enthousiasme. Het was schitterend om mijn inspanningen beloond te zien. Ik was een beetje euforisch en begon te dromen over een next challenge. Want ik ben nu eenmaal iemand die uitdagingen nodig heeft in haar leven. Dat houdt mij gedreven, gefocust, gelukkig. That's just me.

Een marathon leek de logsiche volgende stap. Daar droom ik al lang van - ik denk dat veel lopers wel de ambitie koesteren om ooit eens die 'heroïsche afstand' te lopen. Na mijn prestatie op de Great Breweries zag ik mezelf zeker in staat om een marathon te lopen. Ik heb een supergoeie conditie, ik zou de voorbereiding tot in de puntjes afwerken (perfectionisme, weetjewel) en ik heb een gezonde levensstijl dus ik zou weinig moeten opofferen om dat doel te bereiken. De marathon in mijn woonplaats Torhout in juni 2018 leek me bijzonder haalbaar. Maar het plaatje klopte niet helemaal. Het wrong in mijn hoofd. Want ik ken mezelf. Bijzonder goed.

Als Josie ergens voor gaat, doet ze dat voor de volle 100%. Als het even kan zelfs 1000%. Vollen bak vooruit. Dat mijn eigen zaak het amper 1 jaar na mijn fulltime opstart zo ontzettend goed doet, heb ik daaraan te danken. Om maar te zeggen: mijn gedrevenheid en enthousiasme hebben me al ver gebracht. Maar op mijn crazy marathonplan zouden ze, op dit moment in mijn leven, wel eens het tegenovergestelde effect kunnen hebben. En dat hoeft voor mij echt niet.

Ik loop nu 3 à 4 keer per week en ik geniet van (bijna) elke run. En als het lopen eens wat minder gaat, dan nog heb ik een enorm voldaan gevoel achteraf. Ik amuseer me tijdens het lopen. Ik heb nooit ergens pijn, ben nog nooit geblesseerd geweest. Zelfs geen last van stijfheid na een lange loop. Ik wil graag dat dat allemaal zo blijft. 

Laat mij in deze levensfase trainen voor een marathon en ik ga er gegarandeerd veel te veel in op. Zo verlies ik misschien mijn plezier in het lopen omdat het te veel 'van moeten' is. Laat staan dat ik een blessure oploop wegens overbelasting en dat is echt my worst nightmare (én van mijn huisgenoten). En belangrijkste van al: ik zou er wellicht andere dingen door beginnen verwaarlozen. De mensen rond mij die ik graag zie, bijvoorbeeld. Dat is het mij niet waard. Nee, echt niet. Bovendien riskeer ik om tijdens het trainen voor een marathon, wat bijzonder intensief is als je het goed doet, gewicht te verliezen en dat is nu ook niet de bedoeling uiteraard.

Dus neen, voor mij geen marathon op korte termijn. Gewoon omdat ik de happy runner wil blijven die ik nu ben. Lopen met een big smile, zonder zwaar af te zien. Zonder in overdrive te gaan. Ik hoef me hier zeker niet voor te verantwoorden, dat weet ik wel. Maar ik doe het met deze blog toch een beetje. Ik merk dat velen het de logica zelve vinden dat ik me nu aan een marathon ga wagen. Ik moet toegeven, ik ergens ook. Maar mijn gezond verstand zegt me dat de tijd er nog niet rijp voor is.

Not yet, want mijn moment komt nog wel. Uiteraard! Ik ben nog maar 33. Ik ben in de fleur van mijn leven - zo voel ik het toch. Ik heb nog zoveel tijd! Wat ga ik anders doen eens Emil mij niet meer zo cool vindt en mijn toeziend oog niet meer nodig heeft? Waarmee ga ik mijn dagen vullen als ik op pensioen ben? Ik zeg altijd dat ik 100 jaar ga worden, dus ik heb écht nog een zee van tijd om wilde loopplannen te realiseren.

Geen marathon betekent natuurlijk niet dat ik geen ander plan heb. Ik heb intussen al veel halve marathons gelopen (ik ben de tel een beetje kwijt) en ik vind dat een superleuke afstand. Die halve, dat beschouw ik intussen een beetje als 'mijn' afstand. En ook die van vele anderen natuurlijk, maar je weet wel wat ik bedoel. Een halve marathon is uitdagend genoeg maar niet té ver om zwaar te beginnen afzien.

Ik vind mijn besttijd van 1u48min (Brussels Half Marathon 2016) heel knap. Ik loop een halve marathon niet met de vingers in de neus maar ik merk dat ik nog heel wat progressie kan maken. Ik nam dit jaar al deel aan een aantal running events en telkens liep ik een PR. Ik ben al goed maar ik kan nog beter...

Mijn volgende uitdaging luidt dan ook: Josie loopt de halve marathon in 1u45min. En wel op 1 oktober 2017 tijdens de Brussels Half Marathon, de schoonste aller halve marathons van ons land. Je denkt nu misschien: amper 3 minuutjes sneller? Maar lopers weten dat 3 minuten op die afstand toch wel heel wat is. En zeker op het parcours in Brussel, dat redelijk heuvelachtig is (heb je al eens de Avenue de Tervueren naar boven gestapt/gefietst/gelopen?)

Vertrouwde afstand, extra snelheid. Ik blijf binnen mijn comfort zone, ik maak het er alleen wat uitdagender. Dus op een manier verlaat ik mijn veilige cocon toch wel een beetje ;-) Ik heb er zin in, ik ga ervoor. Niet voor longer, wel voor harderbetterfasterstronger! Ik kies dan wel voor 'de halve' maar met minstens dubbel zoveel goesting! 

Live fast & stay young. Toen ik het rode kaartje een paar maand geleden boven mijn bureau ophing, besefte ik nog niet hoezeer die woorden mij vandaag zouden inspireren :-)

Wat er na Brussel komt, dat zien we dan wel weer. Ik hoop uiteraard dat ik slaag in mijn 1:45 missie. Dan kan ik opnieuw naar de Great Breweries (25K dus) toewerken in het voorjaar van 2018 om ook daar mezelf te overtreffen en blij te maken :-)

Just run & be happy.

Love, Josie xo