Negen

Ergens rond deze tijd is het negen jaar geleden dat ik mijn vriend leerde kennen. Ik kan het niet precies zeggen, omdat er nogal wat onduidelijkheid bestaat over welke dag het nu juist “koekenbak” was tussen ons. Het was ergens rond middernacht op een klasweekend – het verhaal lees je hier. Bovendien zijn PJ en ik eerst een aantal weken een koppel in ’t geniep geweest tot we uiteindelijk op een studentenfuif "uit de kast" zijn gekomen. Those were the days...

Ondertussen zijn we negen jaar later en hebben we samen al veel meegemaakt - vooral leuke maar soms ook wat minder leuke dingen, that's just life. We hebben onlangs samen een pracht van een huis gebouwd. We zijn samen een supertof klein manneke aan ’t opvoeden (which we're doing pretty awesome als we afgaan op de gigantisch onevenredige ratio happy totjes vs sad faces van onze aap). En PJ, die durft mij na al die jaren al eens te vragen waarom ik hem eigenlijk zo leuk vind. Dan sta ik, die anders zo goed uit mijn woorden geraak, met mijn mond vol tanden. Gewoon omdat er niet één specifieke reden is.

Ons "succesrecept", als ik dat al zo mag noemen want dat is voor elk koppel anders, is gebaseerd op een combinatie van vrijheid en ons eigen ding doen enerzijds, en anderzijds massa's gedeelde interesses, dezelfde onnozele humor, elkaar door en door kennen en elkaar steunen door dik en dun. Hij doet mij lachen, hij gelooft in mij, hij respecteert mij, hij probeert mij niet te veranderen. Dat hij een superdaddy is en uit één enkele blik van mij kan afleiden dat ik weer maar eens iets aan ’t opkroppen ben of er iets serieus op mijn lever ligt, versterkt dat recept alleen nog maar.

Ik zou hier een ellenlange blogpost aan kunnen wijden, maar uiteindelijk komt het simpelweg neer op dit mooie plaatje van 2 schattige poezen:
 

Of als je dan toch graag een foto wil, deze… Genomen toen we een paar maanden samen waren:

Happy babyfaces :-)

Nine years happy together, hopefully many more years to come!

Lots of love,

Josie xo