One Day

Ik ben niet spiritueel aangelegd en ik geloof niet in 'hogere machten'. Maar dat het leven voor een stuk een aaneenschakeling is van toevalligheden die je verdere levenswandel bepalen, daar ben ik heilig van overtuigd. Ik kan me veel van die (al dan niet toevallige) gebeurtenissen, momenten of dagen in mijn eigen leven nog haarscherp voor de geest halen, zoals het moment dat ik te horen kreeg dat mijn papa verongelukt was (1 april 2000) en de dag van Emil zijn geboorte (13 februari 2013). Ook 29 oktober 2015, vandaag exact 5 jaar geleden, is zo'n dag die ik me nog perfect herinner. 

Het is donderdag, een normale werkdag. Hoewel, toch niet zo "gewoon" want er staat een bezoek aan de gynaecoloog gepland vanavond. Ik ben 8 weken zwanger en ik vind het nog altijd een mirakel dat het gelukt is, na lang (en soms gefrustreerd) proberen. Vanavond zal ik voor het eerst het hartje van het kindje horen kloppen en zal ik weten wanneer het geboren zal worden. Voorlopig spreekt de gynaecoloog over 16 juni 2016. Ik zie dat volledig zitten, zo'n zomerkindje. Emil zal mij goed kunnen helpen in de zomervakantie en volgens mij gaat hij dat plezant vinden!

Ik sta op en heb een klein beetje stramme spieren. Ik ben gisteravond naar een blogevent geweest van Decathlon in Brussel en we zijn een 10-tal kilometer gaan lopen in groep. Daarna ben ik vergeten te stretchen dus het is mijn eigen schuld... Voor de rest voel ik me supergoed. De misselijkheid die ik vaak voelde de laatste weken - blij dat eens te mogen ervaren want bij Emil ben ik geen seconde misselijk geweest - is sinds het begin van de week verdwenen. In Barcelona vorige week had ik geregeld een misselijk momentje maar sinds we terug thuis zijn eigenlijk niet meer. Ze zeggen dat dat passeert dus ik veronderstel dat ik ervan verlost ben... Toch vind ik het raar en zit ik er wat mee in mijn hoofd, ook omdat ik gisteravond een klein beetje bloedverlies had na het event. Ik blijf er echter bij dat dat kwam door het lopen want het doet geen pijn of zo...

Emil hangt zoals gewoonlijk de zotte doos uit voor we naar school vertrekken. Ik zet zijn valiesje klaar in de keuken want mijn schoonmama gaat hem vanavond ophalen op school en komt zijn spullen hier halen. Hij blijft bij oma en opa logeren want ik moet naar de gynaecoloog (de gyne zei dat ik Emil mag meebrengen omdat ze hem nog eens wil zien, maar ik vind het toch beter dat hij niet meegaat vermits hij in de "waarom"-fase zit en wellicht niet zou begrijpen waarom ik daar met de benen gespreid op een tafel lig) en Pieterjan heeft een teamevent op het werk. Hij is de quizmaster van dienst - een rol die hem op het lijf geschreven is en ik denk dat hij er wel naar uitkijkt. Voor ik vertrek vraagt hij mij voor de honderdste keer of ik het echt niet erg vind dat hij niet mee kan naar de gynaecoloog. Dat hij anders wel die quiz door iemand anders laat presenteren... Ik zeg voor de zoveelste keer nee. Bij Emil ging hij altijd mee omdat het dan allemaal nieuw was voor ons allebei. Nu weet ik heel goed wat me te wachten staat. Ik heb bij Emil een supervlotte zwangerschap gehad dus ik ga ervan uit dat het nu ook wel allemaal in orde zal zijn. Trouwens, dat onderzoek duurt toch maar een kwartiertje... Voor ik het weet ben ik weer thuis!

Ik heb een drukke dag op het werk. Intussen krijg ik whatsappjes van mijn mama en schoonmama om me "succes" te wensen vanavond en om te vragen of ik zeker snel iets laat weten. Ik stuur terug dat ik een raar voorgevoel heb omdat mijn misselijkheid weg is en zo, maar dat het wel in orde komt en dat ik hen zeker zal bellen wanneer ik buiten ben bij de gynaecoloog. Ik zwijg in alle talen over dat klein beetje bloedverlies. Niet nodig om hen ongerust te maken, het is vast maar een scheet in een fles.

Kort na de middag vertrek ik naar Oostende voor een klantenbezoek. In de auto krijg ik bericht van een vriendin dat ze bevallen is van een tweeling. Wat een leuk nieuws! Rond 16u ben ik buiten bij mijn klant en is het de moeite niet meer om terug te keren naar kantoor. Ik rij naar huis om daar nog wat verder te werken. Onderweg stop ik bij de winkel om eten te kopen voor vanavond. Na mijn bezoek aan de gynaecoloog ga ik een lekker stukje zalm eten, daar ben ik dol op. En het zijn gezonde vetten voor de baby! Ik kijk er nu al naar uit, dat het maar snel 20u30 is. 

Wanneer ik thuiskom, werk ik verder tot iets voor 19u. Ik ben toch alleen thuis en het leidt mijn gedachten af want ik ben nog altijd een beetje onzeker en nerveus. Niet van mijn gewoonte, maar het vreemde voorgevoel van vanmorgen is helaas nog steeds niet weg. Ik laat mijn laptop open staan want na de gynaecoloog ga ik werken voor mijn bijberoep, zoals elke donderdagavond. Ik fris me op en trek een kleedje aan (lekker makkelijk voor een gynaecologisch onderzoek) en ik besuit om mijn brand new enkellaarsjes voor het eerst aan te doen. Ik kocht ze vorige week in Barcelona. Vanavond is de ideale avond om ze in te huldigen! En uiteraard neem ik er een foto van! Voor de duidelijkheid: het lijkt alsof ik een legging draag onder mijn kleedje maar dat is niet zo. Leggings zijn niét gemaakt om mee buiten te komen, ook niet wanneer je zwanger bent ;-)

Om 19u vertrek ik naar Brugge. Het is intussen pikkedonker. Ik neem de snelste weg door het bos, dat in deze tijd van het jaar echt Halloween-allures heeft. Brrrr, ik zou nu niet graag in panne vallen! In de wachtzaal post ik nog snel een foto van het creepy bos op Instagram en klokslag 19u30 mag ik binnen. Mijn gynaecoloog is altijd mooi op tijd!

Business as usual bij de gynaecoloog en in een mum van tijd lig ik klaar om het hartje te horen van de baby. Ik ben zo benieuwd! Maar ik merk onmiddellijk dat het niet goed is. De ogen van mijn gynaecoloog spreken boekdelen. Mijn grootste vrees en het akelige voorgevoel van vanmorgen worden al snel bevestigd wanneer ze met trillende stem zegt: "Dit is niet goed. Het vruchtje is weg. Je hebt een miskraam." Slik. Duizend en één dingen schieten door mijn hoofd maar ik hou me sterk. Dat is een natuurlijke reflex van mij, een afweermechanisme. Ik ween niet maar hou het hoofd koel. De eerste vraag die in me opkomt is of het kan komen door de halve marathon die ik 3 weken daarvoor gelopen heb, niet wetend dat ik toen zwanger was. Het antwoord is resoluut nee. De enige oorzaak is dat het gewoon niet mocht zijn van de natuur. Ik kan hier zelf niks aan doen. Het is brute pech.

Ik merk dat mijn gynaecoloog het ook moeilijk heeft. We komen sowieso goed overeen (ze loopt ook veel en zo) en ze heeft me de voorbije maanden veel gezien en gehoord tijdens mijn behandeling. Dat schept een band. Ze weet niet goed wat gezegd en schrijft een briefje voor mijn werk om een week thuis te blijven. Ik hoor mezelf zeggen: "Een week zal niet nodig zijn. Morgen blijf ik uiteraard thuis maar na het weekend zal het wel al beter zijn." Zo ben ik en ik zal nooit veranderen... Ze geeft me pilletjes mee om het miskraam "uit te drijven" en smeekt me haast om voorzichtig te zijn onderweg naar huis. We spreken af dat ik haar op de hoogte hou van mijn toestand de komende dagen. Ze gaat een paar dagen met vakantie maar ik mag haar altijd mailen. Zo lief.

Ik stap op automatische piloot naar mijn auto. Ik sluit de deur en haal mijn telefoon tevoorschijn. Ik zie dat ik al een bericht heb van Pieterjan, mama en schoonmama om te vragen hoe het was. Ik heb wat langer binnen gezeten dan verwacht, vandaar hun ongeduld. Ik bel naar Pieterjan. Wanneer hij opneemt, krijg ik er geen woord uit. Alleen maar tranen, hoewel ik mijn best doe om ze te bedwingen en me sterk te houden voor hem. Veel kunnen we niet zeggen tegen elkaar op dit moment. Ik hoor zijn stem trillen en op de achtergrond het rumoer van zijn teamevent. Hij voelt zich enorm slecht dat hij nu niet bij mij is en ik verzeker hem dat dat voor niks nodig is. Hij gaat zo snel mogelijk naar huis komen, belooft hij mij. Ook hij smeekt mij om voorzichtig te zijn en om niet langs het donkere bos te rijden want dat is een gevaarlijke baan.

Daarna bel ik mijn mama op. Hetzelfde scenario: er wordt niet veel gezegd, enkel gesnikt langs mijn kant. Mama houdt zich sterk (het is dan ook mijn mama). Wanneer ik het gesprek beëindig, weet ik met 100% zekerheid dat ze in tranen zal uitbarsten. Ik vind de moed niet meer om naar mijn schoonmama te bellen. Ik stuur een bericht naar Pieterjan om te vragen of hij het wil doen. Een paar minuten laten stuurt ze me een lief bericht. Dat ze heel goed voor Emil zal zorgen en dat hij ligt te slapen als een roosje. De rit naar huis is wellicht de triestigste die ik ooit heb gereden.

Rond 20u30 ben ik thuis. Ik heb geen honger meer dus de zalm mag in de koelkast blijven liggen. Ik weet met mezelf geen blijf en kruip uit pure gewoonte achter mijn laptop om te werken voor mijn bijberoep. Ik hou het een paar minuten uit maar daarna kan ik niet meer. Ik geef het niet graag toe maar ik ben kapot. Ik trek mijn pyjama aan, neem het eerste van de 3 pilletjes in en kruip in bed. Ik heb de moed niet om mijn make-up te verwijderen - totaal niet van mijn gewoonte maar het kan me echt geen zak schelen.

Kort daarna komt Pieterjan thuis. Ik ben er vrij zeker van dat hij de hele weg van Gent naar Torhout in tranen heeft gereden. Hij komt naast mij in bed liggen en we beginnen samen te bleiten. Veel anders dan dat kunnen we op dit moment niet doen... Wat kunnen we zeggen? Ik denk terug aan de vele mooie momenten in Barcelona vorige week. Het was zo'n zalig tripje. Behalve onze ouders wist nog niemand van de zwangerschap en dat "geheimpje" maakte het extra speciaal.

Dan begint het pilletje te werken. Ik spurt naar het toilet maar het is al te laat. Ik wist niet dat ik zoveel bloed kon verliezen. Die nacht slaap ik op een bedje van oude handdoeken met een oude onderbroek en pyjamabroek aan. Ik heb PCOS, waardoor ik nooit mijn regels heb en dus ook geen maandverband of iets dergelijks voorhanden heb. En dat had nu natuurlijk wel van pas gekomen.

's Anderendaags word ik wakker en voel ik me alsof er een camion over mijn hoofd gereden heeft. Echt pijn heb ik niet. Ik voel me gewoon leeg en verdrietig. Pieterjan gaat werken en ik blijf nog wat liggen in bed. Lang hou ik het niet uit... Het zit gewoon niet in mij om te blijven liggen, ook nu niet. Nadat ze Emil heeft afgezet op school, komt mijn schoonmama met betraande ogen langs om zijn spulletjes te brengen. Ook voor haar is dit een enorme klap want ik weet dat ze er, net als mijn eigen mama, al enorm naar uitkeek om een tweede kleinkind in de watten te leggen. Ze staat erop om al mijn was en strijk mee te nemen zodat ik het niet hoef te doen. Zoiets geef ik normaal nooit uit handen maar ik besef dat het beter is zo, mijn hoofd staat er nu niet naar. Wanneer ze weg is, ga ik douchen want ik voel me vuil. Daarna rij ik naar de winkel om inkopen te doen. Ik loop meer dan een uur rond in de AH. Het verzet mijn gedachten een beetje. 

In de auto op weg naar huis luister ik naar mijn ipod. Toevallig is het "Everybody's Free" van Baz Luhrmann, een nummer dat ik al lang graag hoor. Ik had echter nog nooit stilgestaan bij deze passage: 

The real troubles in your life are apt to be things that never crossed your worried mind. The kind that blindside you at 4pm on some idle Tuesday. 

Zo herkenbaar vandaag... De woorden komen hard aan. Tegelijk vind ik ze enorm mooi, hoopgevend zelfs. 

's Namiddags rust ik een beetje. Ik heb veel bloed verloren en dat voel ik. Ik ga Emil op tijd halen op school. Het is een mooie herfstdag dus ik rij met de buggy naar school zodat ik nog even kan wandelen met hem en wat frisse lucht heb. Emil is zo blij wanneer hij me ziet en ik geniet enorm van ons momentje en zijn deugnietenstreken. Hij heeft geen flauw benul van wat er gebeurd is en toch is hij nog liever dan anders. Wellicht beeld ik het me in... Enfin, ik geniet.

's Avonds zet ik mijn verstand op nul met "K3 zoekt K3". Pieterjan kijkt gewillig mee - ik denk dat hij ook nood heeft aan wat afleiding - en het is eigenlijk best gezellig. In de dagen die volgen hou ik me goed bezig en heb ik weinig tijd om bij de pakken te blijven zitten. Op zaterdag gaan we op bezoek bij vrienden aan zee, op zondag bij mijn familie. Wanneer we weggaan, geeft mama me een cadeautje mee dat ik pas thuis mag openen. Het is een superzachte onesie van Eskimo in luipaardprint, ik vind het zo lief van haar. Er zit ook een kaartje bij. Vandaag, één jaar later, zit het nog steeds als bladwijzer in mijn boek en tenzij er brand uitbreekt zal het er binnen 10 jaar nog altijd in zitten. Ik koester het.

Tegen mijn verwachtingen in ga ik niet terug werken op maandag. Ik zie het nog niet zitten en besluit de rust te nemen die de gynaecoloog me voorschreef. Het is herfstvakantie dus Emil is thuis. We gaan samen op stap in het bos, met onze botjes aan op zoek naar paddenstoelen en kabouters, en ik heb er heel veel deugd van. Alles beter dan thuis te zitten piekeren. 

De weken en maanden die volgen zijn donker en koud. Ik slaag erin om hetgeen gebeurd is vlot een plaats te geven. Jammer genoeg krijgt het miskraam nog een vervelend staartje en moet ik eind november onder het mes voor een curettage. Het valt allemaal goed mee en ik heb er niet veel last van. In februari moet ik nogmaals geopereerd worden omdat het nog altijd niet weg is. Deze keer heb ik het wél heel moeilijk. Wanneer ik het OK word binnengereden in mijn ziekenhuisbed krijg ik een enorme krop in mijn keel. Ik besef dat het na deze operatie echt afgelopen is. Dat ik de bladzijde kan, mag en moet omslaan. Dat is goed maar het geeft me ook een vreemd gevoel. Na de operatie word ik wakker. Ik heb het ijskoud en heb oncontroleerbare stuipen. Ik denk spontaan aan Emil, aan Pieterjan en aan mijn mama. De 3 personen die ik het liefst van al zie. Wanneer ik 's avonds thuiskom, knuffel ik Emil zo hard dat ik denk dat ik hem nooit meer los ga laten. Het is allemaal voorbij. Tijd om verder te gaan.

Het is nu één jaar geleden dat mijn pad gehinderd werd door deze onverwachte tegenslag. Ik heb er de voorbije dagen en weken veel aan gedacht, bijvoorbeeld toen mijn Timehop-app me terug katapulteerde naar die zalige dagen in Barcelona, zoals op de foto hieronder. Dit allemaal neerschrijven brengt het verdriet van toen terug naar boven en dat doet - uiteraard - pijn. Maar ik kan wel zeggen dat ik nu, één jaar later, sterker in mijn schoenen sta dan ooit. Net door hetgeen gebeurd is.

Ik heb me al vaak afgevraagd of ik vandaag gelukkiger zou zijn moest 29/10/2015 anders verlopen zijn. Dat weet ik niet, maar ik denk alleszins niét dat ik nu minder gelukkig ben. Mijn leven ziet er vandaag gewoon anders uit dan toen. Als kersverse mama had ik wellicht nooit de sprong durven wagen naar volledige zelfstandigheid. Ik geniet vandaag enorm van de dingen die ik wél heb en die in de plaats gekomen zijn van hetgeen er niet (meer) is. Veel uitstapjes doen met Emil en heerlijke one-on-one tijd, volop afspreken met mensen die ik via mijn blog leer kennen (al zoveel nieuwe vriendinnen gemaakt!), sportieve uitdagingen en de lat telkens wat hoger leggen (ik zit al aan 25K en what's next?), professioneel mijn horizonten en ambities verruimen (ik ben mijn eigen baas sinds september, wie had dat ooit gedacht?),... Nee, ik heb echt niet het gevoel dat ik iets mis in mijn leven. Ik voel me heel goed.

Ik heb vrijwel onmiddellijk na het miskraam besloten om er open over te zijn. Enerzijds omdat mijn verhaal voor velen wellicht herkenbaar is, anderzijds omdat ik wil dat mensen weten wat er gebeurd is. Zo vermijd ik gênante situaties en krijg ik niet constant de vraag wanneer wij eens aan dat tweede gaan beginnen - wat ik sowieso een overbodige en zelfs ietwat onbeschofte vraag vind, zelfs voor mensen bij wie alles goed gaat.

Ik besef dat ik op veel veranderd ben door wat er toen gebeurd is. Ik ben - onbewust - nog nuchterder en meer down to earth geworden en kan alles nog meer relativeren. Ik ga enorm op in mijn werk en mijn ambities, ik profiteer van mijn vrijheid en ben hierdoor vaak met mezelf bezig... Ik ontdek van nieuwe kanten van mezelf en ontwikkel nieuwe interesses. Dat vind ik leuk maar het heeft soms wel ook minder positieve kanten, bijvoorbeeld voor mensen die met mij moeten samenleven...

Eén dag kan de rest van je leven bepalen. Je kan daar rouwig om zijn of een manier zoeken om er positief mee om te gaan. Ik koos resoluut voor het tweede. Uiteraard is het vandaag niet perfect, maar dat was het ook niet voor 29/10/2015 en dat zou het ook niet zijn moest het toen niet misgelopen zijn. 

Weet je, life is what you make of it. Dus when life gives you lemons, make lemonade. Laat dat vooral de conclusie zijn van dit verhaal. En laat ons dan vol goeie moed en enthousiasme verder gaan.

Love, Josie xo