#runbruxelles: waarom ik zo graag de Brussels Half Marathon loop

Zondag is het weer zover: de Brussels Half Marathon! Voor mij is dit een vaste loopafspraak die ik - tenzij het een noodgeval is - voor geen geld ter wereld wil missen. De Brussels Half Marathon is mijn favoriet running event. Ik loop hem supergraag en hij ligt me nauw aan het hart. Ik zal eens uitleggen hoe dat komt! Ik link geregeld eens door naar vroegere blogposts. Dus als je het volledige verhaal wil van a tot z, klik je best af en toe eens door :)

Het is in feite simpel hoor: het is door de Brussels Half Marathon dat het allemaal begonnen is, way back in 2013. Met 'het' bedoel ik mijn liefde voor het lopen. Mijn passie, mijn verslaving, mijn onmisbare uitlaatklep. Ik loop al sinds 2008 of zo maar tot de geboorte van Emil (februari 2013) was het redelijk op 't gemakske. Ik liep af en toe eens een running event mee. Meestal 10 km, soms eens 15. Maar ik was niet echt bezig met mezelf verbeteren, laat staan dat ik een loophorloge of hartslagmeter had. Ik liep vooral om een beetje aan mijn lichaam en conditie te werken, want die waren er niet op verbeterd sinds ik was gaan samenwonen... Ge kent da wel hé. Ik vond lopen wel altijd leuk, ook in die tijd. Het was zeker niet 'van moeten'. Ik vond het bovendien gemakkelijk dat het zo'n flexibele sport was, die ik kon doen waar en wanneer ik wilde zonder afhankelijk te zijn van bijvoorbeeld een uurrooster van een sportcentrum.

Toen ik in februari 2013 mama werd, laste ik eerst 6 verplichte 'sportloze weken' in. Eind maart liep ik bijna de muren op en was ik dolblij dat ik een 'go' kreeg van de gynaecoloog om weer te sporten. Ik kon weer mijn loopschoenen aantrekken, eindelijk! Want ik was ermee gestopt toen ik 4 maanden zwanger was, dus het was wel al een tijdje geleden. Ik had als kersverse mama enorm veel deugd van mijn loopjes. Emil was geen lastige baby, maar toch. Een baby is een baby hé: die bleiten gewoon veel ;) Af en toe ne keer een uurke weg van huis, dat was zo zalig. Omdat Pieterjan zag hoe goed het lopen mij deed, besloot hij mij uit te dagen. Allez, ons beiden eigenlijk. Zo ontstond het plan om op 6 oktober 2013, dus 8 maand na Emils geboorte, samen de halve marathon te lopen in Brussel. Ik had toen nog nooit 21 km gelopen, maximum 15 km. Het leek me wel haalbaar, een leuke uitdaging! Ideaal als motivatie om verder te blijven lopen. Want ik merkte dat ik door het vele sporten snel mijn zwangerschapskilo's kwijt was. Ik was een paar weken na Emils geboorte zelfs al sterker en slanker dan ervoor. Een best wel prettig neveneffect, ik ga daar niet om liegen.

Waarom dan de halve marathon van Brussel precies? Dat komt een beetje door Pieterjan. Hij heeft aan de VUB gestudeerd en heeft zijn hart verloren aan Brussel. Daarom leek het hem wel leuk om daar onze eerste halve marathon te lopen. Ik was meteen akkoord, gemakkelijk als ik ben ;) Bovendien heeft de Brussels (Half) Marathon een goeie reputatie. Hij trekt een zeer internationaal publiek aan met heel wat toplopers. Dit jaar trouwens ook weer. Toch wel een uniek event, helemaal anders dan de 20 km van Brussel (dat is echt een massa-event, vind ik minder fijn). 

Op zondag 6 oktober 2013 was het dan zover. Het ging supergoed en ik liep mijn eerste halve marathon in 1u58. Uiteraard was het lastig. Het parcours in Brussel is niet van de poes, met veel hellingen en zo. Maar ik vond die 1u58 toch een mooie prestatie, zo 8 maand na mijn bevalling. En vooral: het was superleuk. Dat kan je zien aan mijn big smile op de foto hierboven... Ik had meteen het gevoel: dit wil ik blijven doen. Die langere afstand, dat is echt iets voor mij, het zal niet mijn laatste halve marathon geweest zijn... Ik schreef er toen een euforisch blogje over.

Meteen na de finish zette ik al de datum voor 2014 in mijn agenda, zondag 5 oktober. Die editie heb ik helaas 'moeten' overslaan. Ik was ingeschreven maar ik heb mijn plannen moeten wijzigen. Ik zat in het midden van een verhuis en ik heb toen gekozen om mijn gezondheid en eigen rust op de eerste plaats te zetten. Ik had er enorm veel spijt van en ik heb op 5 oktober stiekem een beetje gehuild. Maar ik was toch blij dat ik besloten had om niet mee te lopen. Want als er één iets is wat ik in de loop der jaren ook geleerd heb door het lopen, is het dat je altijd naar je lichaam moet luisteren. Al-tijd. Doe je dat niet, dan richt je schade aan voor je lichaam. Misschien niet meteen, maar dan toch op langere termijn...

Ik was het jaar daarna des te enthousiaster om deel te nemen. Dikke vette revanche, zegt. Dus op zondag 4 oktober 2015, een superzonnige najaarsdag, liep ik na 1u55 over de eindmeet. Content gelijk een klein kind, vaneigens. Ik kon weer tevreden terugblikken op de Brussels Half Marathon en ik trok er zelfs een aantal interessante levenslessen uit. De editie van 2015 zal voor mij wel altijd heel speciaal blijven. Ik was namelijk, zonder het zelf te weten, zwanger (na een complexe fertiliteitsbehandeling met veel hindernissen en teleurstellingen). Maar 3 weken daarna eindigde de zwangerschap jammer genoeg in een miskraam. Ik kijk zeker niet met een wrang gevoel terug op die dag, integendeel. Mijn gynaecoloog heeft me verzekerd dat het miskraam niet veroorzaakt was door de loopprestatie van 4/10. Dat stelde me gerust. Het was gewoon de natuur. Brute pech, hoe hard dat ook mag klinken... Die gebeurtenis heeft echter heel wat in gang gezet en mijn leven voor een groot deel veranderd.

Ook op loopvlak ben ik veel veranderd na mijn miskraam. Ik ben veel intensiever beginnen lopen, deels als uitlaatklep om mijn verdriet te verwerken. Anderzijds ook gewoon omdat ik er steeds meer plezier en voldoening uit begon te halen. Omdat ik besefte dat ik echt niet meer zonder lopen kon. Dat het mij zo gelukkig maakte. Dit alles leidde ertoe dat ik 8 maand later mijn eerste 25 km liep, in de Great Breweries Marathon. Het was in juni 2016, na een - ik geef het niet graag toe - toch wel moeilijke en donkere periode in mijn leven.

Over naar zondag 5 oktober 2016. Toen liep ik voor de derde keer de Brussels half Marathon. Doordat ik in dat jaar veel gerichter was beginnen te trainen (bv. met een persoonlijk trainingsschema voor de Great Breweries) kon ik weer een paar minuutjes van mijn tijd lopen. Ik klokte af op 1u48. Een fantastisch resultaat! Ik was toen net fulltime freelancer geworden en die prestatie gaf me zoveel extra drive en motivatie om volop voor mijn bedrijf te gaan. Alweer een memorabele dag dus, daar in Brussel :)

Op 1 oktober 2017 stond ik daar weer te blinken, aan de start van de Brussels Half Marathon. Ik had niet veel verwachtingen. Ik had niet zo goed getraind want ik had een moeilijke septembermaand achter de rug. Ik voelde me niet zo top en ik was in de voorafgaande maanden ook veel vermagerd door aanhoudende darmperikelen. Maar ik geloofde wel keihard in mezelf en ik had er wel enorm veel zin in. Het werden 21 zalige kilometers waarin ik, voor zover ik mij kan herinneren, geen seconde heb afgezien. Puur genieten van start tot finish, dat was het. En die finish, die bereikte ik na 1u40. Eén uur en veertig minuten!!!! Ik kon dat zelf niet geloven. Dat zo'n mager spook als ikzelf daartoe in staat was (en dan nog zo kunnen lachen na de finish), dat overtrof echt mijn stoutste dromen. Ik was zo gelukkig. Echt, op die euforie en adrenaline heb ik zeker een week geteerd.

Ik denk dat het dus wel duidelijk is waarom ik zo van de Brussels Half Marathon hou. Het betekende in 2013 het begin van mijn 'loopcarrière'. Mijn eerste deelname daar heeft mijn leven veranderd in de zin dat ik vandaag het lopen écht niet meer kan missen. De sfeer in Brussel is trouwens echt de max, er doen veel verschillende nationaliteiten mee en dat maakt het heel speciaal. Wie al eens heeft meegelopen met de 20 km van Brussel (in mei): ge kunt dat echt niet vergelijken, sorry. De Brussels Half Marathon is vééééél leuker en unieker!

En ja, het is natuurlijk ook fijn dat ik er elk jaar een betere tijd kan lopen. Ik ga niet onder stoelen of banken steken dat ik zondag graag nog een beetje sneller wil lopen dan vorig jaar, al is 't maar één minuutje. Ik heb hard getraind de voorbije 12 weken en ik zie het zitten. In het kopke zit het goed en ik heb superveel goesting om te knallen! Maar ik weet niet of het gaat lukken; 1u40 op de halve marathon is eigenlijk al straf voor een klein en tenger meiske als mezelf ;) Maar ik ga ervoor! Als het niet lukt, ga ik zeker niet zitten bleiten hoor. Trots zal ik sowieso zijn en ik ga er een leuke dag van maken. Het wordt dit jaar trouwens extra speciaal want Emil komt voor de eerste keer mee supporteren. Daar kijk ik heel erg naar uit! Oh ja en ik zal ook een heel leuk loopshirtje dragen, normaalgezien... Maar dat zal je dan wel zien, da's nog efkes een geheim ;)

Het wordt zondag mijn vijfde deelname aan de Brussels Half Marathon en hoogstwaarschijnlijk ook mijn laatste. Niet omdat ik het niet meer leuk vind hoor . Integendeel! In 2019 wil (lees: zal want als ik iets wil, dan doe ik het meestal ook) ik de volledige marathon lopen in Brussel. Veel lopers hebben buitenlandse marathons op hun bucket list staan. Bij mij is dat Brussel. Die staat erop sinds 6 oktober 2013. De dag dat het allemaal begon, mijn transformatie tot 'looptrut'.

Ik bedenk het me nu net, maar de dag na de Brussels Half Marathon is het 29 oktober. Dat is voor mij die ene dag dat heel mijn leven veranderde, in 2015... Ik ben niet zo voor symboliek allerhande maar ik vind dat eigenlijk wel wreed schoon.  

Et voila, zo is de cirkel rond. En kan ik afsluiten met de geveugelde woorden die ik in een zotte bui lanceerde toen ik mijn marathon ging lopen in juni. En die iedereen die mij zondag tegenkomt ergens in Brussel ook naar mij mag roepen, liefst zo luid mogelijk: LOPEN, TRUT!!!!!!  

Love, Josie xo