Runaway Mom

Ik moest even slikken toen ik eerder deze week dit artikel las. Je hoort wel vaker verhalen over mensen die tot het uiterste gaan tijdens het sporten en dat met hun gezondheid, of erger nog hun leven, moeten bekopen. Sporten is gezond, zegt men dan… En dat is het ook effectief! Ik weiger om tijdens mijn toch wel vrij intensieve loopsessies te denken aan zulke onheilspellende nieuwsberichten. Omdat ik niet negatief door het leven wil gaan en ervan overtuigd ben dat ik bij wijze van spreken ook morgen onder een auto kan lopen of van een trap kan donderen met ernstige letsels of de dood als gevolg. Kan cru klinken, maar ik ben op mijn zestiende mijn papa van de ene dag op de andere verloren in een auto-ongeval, dus ik weet min of meer waarover ik spreek. Ik ben er niet bitter en pessimistisch van geworden, integendeel. Het heeft mij alleen maar meer gesterkt in mijn geloof dat je moet genieten van elke dag, van alle kleine dingen die het leven biedt en die ik zo graag in the spotlights plaats op deze blog. Moraal van het verhaal: het is vreselijk voor de vrienden en familieleden van zo’n slachtoffer, maar ik verlies er mijn spirit niet door en blijf intens genieten van mijn sportmomentjes.

Genieten, dat is ook wat ik komende zondag zal doen, wanneer ik uitgerekend op Moederdag meeloop tijdens de 15 km Dwars Door Brugge. Ik postte onlangs mijn wishlist, maar eigenlijk zijn die 15 kilometers het allerschoonste cadeau dat ik mezelf kan wensen. Mijn mannen die luidkeels voor mij gaan supporteren tijdens mijn noeste loopprestatie - want ja hoor, afzien zal ik, ondanks mijn goeie conditie - what more can I want? Enfin, ze zouden best wel de longen uit hun lijf schreeuwen of een spandoek voorzien. Ik zal hen namelijk niet horen wanneer ik loop met deze bonkende beats tegen mijn trommelvliezen:
 

Als je ’t mij vraagt is dit een van de vetste technoplaten ever made, perfect om mij te begeleiden richting runners' high op de Brugse kasseien, langs de reitjes en door de historische binnenstad. Ik waarschuw je, lieve lezer: het kan een beetje pijn doen aan de oren. But I like it!

Ik ben trouwens dezer dagen druk in de weer met mijn playlist voor zondag. Zoals jullie weten kan ik niet zonder muziek, en al zeker niet tijdens het sporten. Traditiegetrouw wordt mijn ipod beheerst door the beats, the bass & the melodies. Zoals Lonely van Praga Khan, een classic van eigen bodem. Een op en top onverslijtbaar nummer, dat bovendien perfect van toepassing zal zijn op mij want ik moet het zondag jammergenoeg stellen zonder mijn vast loopmaatje PJ. Hij is in volle voorbereiding voor de Brugge City Triatlon op 21 juni (my hero!) en zal dus zondag rustig toekijken vanop de zijlijn samen met onze kleine atleet-in-wording. Ik vind dat enorm jammer maar ik heb gelukkig al een waardige vervanger voor hem, namelijk deze lieverd. I can do it!

Nog een nummer dat ik alvast heb toegevoegd aan mijn eclectische playlist: Sunchyme van Dario G. Recent herontdekt tijdens de 90s week op Stubru, en ik was helemaal vergeten wat voor een catchy deuntje dit is (en die clip!). Ideaal om op te lopen! Het mag duidelijk zijn: als runista ben ik niet in één muzikaal hokje te klasseren. Ik ben een reefteef, een marina, een regelrecht marginaal wijf als je wilt. Ik heb een dikkenek van jewelste en waan mezelf zowaar een geblondeerde rondborstige baywatch babe. En ik vergeet vooral niet in mezelf te geloven. Because that's what matters most of all, after all.

Maar wanneer ik komende zondag loop in Brugge, zal ik toch in de eerste plaats mama zijn. Ik zal trachten mijn playlist zo samen te stellen dat dit niet klein te krijgen nummer van Kaiser Chiefs (ik heb het hier al eens eerder gepost, ik weet het, maar geef toch toe dat het een goddelijk mooi nummer is) door mijn ipod oortjes schalt wanneer ik de finish nader:

 

Want ik ga dan wel van Runaway Mommy doen uitgerekend op moederkesdag, ik denk dat ik juist daarom een extra tandje ga bijsteken om zo snel mogelijk weer bij mijn venten te kunnen zijn. Die "feestdag" doet mij niet veel, maar toch wel een beetje hoor… Ik ben meer dan vastberaden om mijn beste beentje voor te zetten, 15 kilometer lang. Afzien, zweten, puffen en zuchten zal ik. Oh yes I will. Maar ook lachen, genieten, gaan, gaan en blijven gaan… Enkel en alleen om mijn kleine sloeber (en hopelijk ook zijn papa) apetrots te maken op zijn mama. Want daar dient zo'n dag toch voor, nietwaar?

En ook om achteraf met die twee ne goeien te gaan drinken. Of twee, wie zal het zeggen... Op onze gezondheid!

Love, Josie xo