Running // You & I

Zondag loop ik de Great Breweries Marathon (25K). Dat weten jullie intussen want ik heb het er hier al genoeg over gehad (misschien zijn jullie het een beetje beu). Ik loop niet alleen: Pieterjan zal de hele tijd aan mijn zijde lopen. Wie mij kent, weet dat ik nochtans het liefst van al lekker asociaal alleen loop. Just me, myself and I. Maar soms, héél soms, maak ik een uitzondering en is het you & I. Het begon allemaal die ene keer dat we naar goede jaarlijkse gewoonte samen in Brussel liepen en naast een medaille ook een bierkaartje met mini-Duvelflesje kregen aan de aankomst...

We schrijven zondag 4 oktober 2015. Een mooie, zonnige herfstdag. Toen liepen PJ en ik samen de Brussels Half Marathon, zowat het enige running event dat wij samen met ons twee lopen. Een echte reden daarvoor is er niet, wij gaan gewoon graag samen naar Brussel en de halve marathon begin oktober is uitgegroeid tot onze jaarlijkse sportieve "team building". Ondanks het feit dat het lastig was - zelfs voor iemand die heel goed getraind is en een topconditie heeft is 21K lopen best pittig, zeker in het heuvelachtige Brussel - vond ik het superleuk. Zo leuk zelfs dat ik 4/10 achteraf beschouwde als een van de leukste dagen van 2015.

Aan de finish kregen we een bierviltje en een mini-Duvel in onze bezwete pollen toegestopt ter promotie van een gloednieuw running event dat zou plaatsvinden in juni 2016: de Great Breweries (Half) Marathon. In al onze euforie sloten we op dat moment samen een deal: tegen onze gewoontes in zouden we op 5 juni nog eens samen lopen. Deze run zag er gewoon veel te leuk uit om niét samen te doen, recht door beroemde Duvel-bierkelders (hoewel ik absoluut geen bierliefhebber ben). Het plan was om daar onze supergoeie tijd van 1:55 nog scherper proberen te stellen. Een leuke uitdaging!

Een goede week later werd dat ambitieuze plan echter on hold gezet. Ik bleek namelijk zwanger te zijn. Zonder iets te beseffen had ik het weekend voordien een halve marathon gelopen met een baby in mijn buik. Nu vraag je je wellicht af: hoe kan je nu in godsnaam niét door hebben dat je zwanger bent als je bezig bent met een fertiliteitsbehandeling? Wel, dat kan perfect. Ik had er een lange behandelingsperiode op zitten die niet geslaagd was - het woord "mislukt" neem ik hier liever niet in de mond omdat ik het zo niet bekijk. Aangezien het een behoorlijk intensieve periode was geweest met zeer frequente ziekenhuiscontroles en elke avond een hormooninjectie (inclusief op feestjes of tijdens avondjes uit, waar ik me dan altijd even moest afzonderen en Pieterjan ook want ik kan het niet opbrengen om een spuit te zetten in mijn eigen buik, als PJ niet in de buurt was dan belde ik naar een thuisverpleger), hadden we eind augustus beslist om even een pauze in te lassen en te herstarten wanneer we er weer klaar voor waren. In de maand september waren wij dus absoluut niet bezig met zwanger worden. Maar blijkbaar reageerde mijn lichaam nogal heftig op de overload aan hormonen die het de voorbije maanden had moeten verwerken. En zo ben ik op een of andere manier toch "natuurlijk" zwanger geworden. Ik had echt niks door. Ik voelde me kiplekker en ging ervan uit dat er niks kon gebeuren omdat ik niet "gewoon" zwanger kan worden (ik heb het PCOS-syndroom).

Na de verbazing en de shock (in positieve zin uiteraard maar wij dachten oorspronkelijk dat het een twee- of drieling zou zijn omdat de poging een beetje "uit de hand gelopen" was met 3 rijpe eitjes als resultaat) kwam de immense vreugde (nadat de gynaecoloog ons had verteld dat het één kindje was) en kort daarna het besef dat de Great Breweries Half Marathon geen optie meer zou zijn voor mij. Het kindje zou namelijk rond die tijd geboren worden. Maar dat vond ik natuurlijk niet erg, ik zou nog genoeg kunnen lopen na mijn zwangerschap. Ik bleef maar terugdenken aan de Brussels Half Marathon en hoe fantastisch het toch was dat ik die in zo'n toptijd had uitgelopen terwijl ik eigenlijk zwanger was. En ik zag er verdorie nog goed uit ook! ;-) Een leuk verhaal om later aan het kindje te vertellen.

Die intense vreugde werd helaas abrupt verstoord. Een weekje na ons tripje naar Barcelona, dat een extra leuke dimensie kreeg door de onverwachte zwangerschap, ging ik bij de gynaecoloog langs om het hartje te zien en te horen kloppen. Maar daar kreeg ik een enorme opdoffer te verwerken. Het kindje was er niet meer. Een van mijn eerste vragen was of het kon komen door die halve marathon, wat toch een serieuze krachttoer geweest was in het prille begin van de zwangerschap. De gynaecoloog verzekerde mij dat dat absoluut niet de oorzaak was. Het was gewoon een teken van de natuur dat het niet OK was. Dat het beter was zo.

Wat toen volgde, was een donkere periode. Ik heb hetgeen gebeurd is vlot een plaats kunnen geven. Maar het werd winter, het was koud en donker. Dat zorgde ervoor dat ik het een stuk zwaarder had dan ik oorspronkelijk had kunnen denken. Gaan lopen deed mij enorm veel deugd, dus ik heb heel wat kilometers afgemaald de voorbije winter. Dat was zeker niet slecht, voor mijn conditie en vooral ook voor mezelf. Lopen hielp me om mij gedachten te verzetten en om het miskraam te verwerken.

Anderzijds liep ik bij momenten soms ook figuurlijk weg van alles. Ik stortte mij op mijn bijberoep, dat toen net keihard begon te boomen. Ik kreeg de week na het miskraam een paar nieuwe opdrachten en klanten - moest ik in God geloven, ik zou denken dat hij ermee gemoeid was. Hierdoor was ik vaak heel erg met mezelf bezig, zonder het echt te beseffen. Het hielp mij om op andere dingen te focussen, dat wel.  

Hierdoor ging de Great Breweries Half Marathon een beetje uit mijn hoofd. Maar in december las ik op Facebook dat de halve marathon was uitgebreid tot 25K omdat het parcoursgewijs geen optie was om een halve marathon te organiseren. Toen dacht ik: dit moeten we gewoon samen doen. We hadden het afgesproken in oktober, het plan werd toen gecanceld door de onverwachte zwangerschap maar nu kon het wel weer doorgaan... Ik deed wat ik gewoon moést doen: ik schreef ons allebei in en het aftellen kon beginnen.

Na een lange winter met een vervelende nasleep van het miskraam (met o.a. 2 ziekenhuisopnames wegens complicaties) vertrokken we op skireis. Voor mij was dit de afsluiter van een niet zo leuke periode. Het was tijd voor de lente, een nieuw begin! Na de skivakantie startte ik aan mijn 12-weken trainingsschema voor de 25K. Het waren 12 leuke maar ook heel zware weken. Vier looptrainingen per week, dat is niet niks. Hoe graag ik ook loop, soms wat het "van moeten". Maar ik heb uit dat schema veel geleerd. Dat ik veel sterker ben dan ik denk, bijvoorbeeld. Dat ik alles kan, zolang ik er maar in geloof. Ik heb het gevoel dat ik op die 12 weken fysiek en mentaal sterker geworden ben. Ik ga niet beweren dat ik in bloedvorm ben en dat ik iedereen van het parcours ga lopen zondag, zeker en vast niet. Maar ik ben er klaar voor. Ja, echt wel.

Kijk, ik ben iemand die altijd denkt dat ze het alleen kan. Een geboren plantrekker, volgens mij is dat genetisch bepaald. Ik kan het meestal ook wel alleen (met vallen en opstaan) maar het gaat toch een pak beter met twee. Al ontelbare keren heeft Pieterjan mij gezegd (of beter: gesméékt) dat ik mensen vaker om hulp moet vragen en moet vertellen wat me dwars zit. Nochtans weet ik door de Brussels Half Marathon dat het veel beter gaat met twee want het is deels dankzij Pieterjan dat ik toen een toptijd gelopen heb. 

Een van de dingen die ik de voorbije maanden geleerd heb, is om toe te geven dat ik het niet alleen kan. Daarom ga ik zondag superblij zijn dat Pieterjan en ik samen aan de start kunnen staan van onze 25K. Ik ben dankbaar dat ik dit samen met hem kan doen. Een beetje zoals in Runaway - You & I van Galantis, een nummer waar ik supergraag mee ga lopen. I think I can fly when I'm with you... Ik geef mijn vent niet graag gelijk, maar nu kan ik toch niet anders dan toegeven dat hij echt wel gelijk heeft telkens hij mij op het hart drukt dat ik moet stoppen met te denken dat ik alles in mijn eentje kan oplossen. 

Het lopen gaat keizwaar zijn - no pain, no gain. Daar maak ik me geen illusies over. Maar ik kijk ernaar uit. En stiekem verlang ik al naar het moment dat ik mijn loopmaatje, mijn ijzersterke haas, na 25K in de armen kan vallen en kan bedanken. Omdat hij er altijd voor mij is, zonder uitzondering.

Natuurlijk denk ik dezer dagen vaak aan hoe het zou geweest zijn als het eind oktober niet verkeerd was gelopen. Dan zou ik nu misschien wel rondhuppelen met mijn dikke buik, zoals ik bij Emil tot op de allerlaatste dag bleef doen. En dat maakt me toch wel verdrietig. Maar zondag zal ik met de grootste glimlach aan de start verschijnen en er volledig voor gaan. Ik hoef me aan niets of niemand te bewijzen, ik doe het gewoon voor mezelf. Omdat het mij gelukkig maakt. 

De tegenslag die ik heb meegemaakt heeft me een pak wijzer gemaakt. Het heeft me geleerd om te focussen op wat ik heb in plaats van op hetgeen ik niet (meer) heb. Ik heb bijvoorbeeld een superleuke zoon met wie ik enorm veel plezier heb. Emil vindt het de max dat hij een lopende mama heeft. Het is hem de laatste maanden niet ontgaan dat ik extra hard getraind heb. Vorige week nog zei hij, net voor ik het huis uit ging voor een lange duurloop: "Mama, ik wil dan eens met jou gaan lopen hé. Papa moet dan roepen voor ons: alleeeee mama en Emil! (PJ en Emil komen altijd luidkeels supporteren als ik ergens meeloop) Daarna gaan we een beetje drinken (want ik drink altijd enorm veel water na het lopen) en ons een beetje wassen want we gaan stinkie zijn (na het lopen volgt een verkwikkende douche, dat weet hij al heel goed)."

Dat pakte mij enorm. De voorbije weken wilde ik echter graag mijn schema strikt volgen en paste het niet echt om Emil in mijn zog te hebben tijdens het lopen. Maar vanaf volgende week steekt het allemaal wat minder nauw. Dus dan ga ik zeker eens samen met hem lopen. Ik heb het hem beloofd. We trekken onze sportschoenen aan en gaan samen in het bos crossen... 

Omdat ik wil hem leren dat het met twee gewoon veel beter gaat dan alleen. 
Omdat ik stiekem hoop dat hij de smaak van het lopen te pakken krijgt en dat het hem later ook zal helpen om tegenslagen te verwerken die hij tegenkomt op zijn pad.

Love, Josie xo