It's not a diet...

... but a lifestyle. Dat is het credo dat ik al lang hanteer als het op mijn liefde voor gezonde, lekkere en gevarieerde voeding aankomt. Ik eet sinds een paar maanden lactosevrij nadat ik een hele tijd op de sukkel was met darmproblemen. Ik merk dat mensen zich daar soms vragen over stellen, net als over het feit dat ik de laatste maanden heel wat gewicht verloren ben. Ik begrijp dat en daarom schep ik hier graag een beetje duidelijkheid. Want normaal trek ik me weinig aan van wat anderen over me denken. Maar vragen en/of (onbegrijpende) reacties op mijn voeding/lichaam/gewicht raken me echt wel omdat dat zaken zijn waar ik net heel bewust mee bezig ben. Dus bij deze: mijn heel persoonlijk en eerlijk verhaal.

Om het verhaal volledig te schetsen, gaan we terug naar september 2016. Toen ging ik voltijds als zelfstandige aan de slag. Op dat moment zat ik op een gewicht rond de 50 kg. Ik weet het niet meer exact want ik woog me toen eigenlijk nooit, mijn kleren waren mijn ‘gewichtsindicator’. Zolang mijn broeken niet spanden, was ik op mijn gemak. Ik was blij met mijn lijf en voelde me heel goed in mijn vel. Ik kon korte shortjes en kleedjes aandoen, ik vond dat ik er goed uitzag, ik straalde dat ook uit. Ik had niet veel reserves qua gewicht maar ik zag er niet te mager uit, vond ik. Ik was mooi slank en ik vond dat leuk. Ik heb er trouwens nooit een geheim van gemaakt dat ik graag slank ben en hou van mijn maatje 36. 

Ik had toen wel al een tijdje wat last van mijn darmen. Dat begon ergens rond april 2016. Vanaf dan had ik elke 6 à 8 weken wel eens een opstoot van prikkelbare darmen met veel buikpijn, constipatie en een algemeen vervelend gevoel als gevolg. Ik dacht eerst dat het iets gynaecologisch was, nog een nasleep van alle perikelen na mijn miskraam een paar maand ervoor. Maar mijn gynaecoloog verzekerde me dat dat niet kon…

Ik ging er dan maar mee naar de huisarts. Hij kon niet veel meer vaststellen dan dat ik prikkelbare darmen had (prikkelbare darmsyndroom of PDS komt heel vaak voor, zoek het maar eens op) en het kwam er zo'n beetje op neer dat ik ermee moest proberen leven. Ik vond dat niet zo erg, ik paste mijn voeding in de ‘opstootperiodes' wat aan (m.a.w. minder en lichter eten) en dan passeerde het na een paar dagen meestal wel vanzelf. Ik kon ermee leven, er bestaan ergere dingen...

In oktober werd die darmlast veel erger. Hoe dat kwam, ik weet het niet. Misschien omdat ik – onbewust – meer stress had als startende zelfstandige? Ik had nochtans niet het gevoel dat ik stress had want alles liep van een leien dakje met Text Fairy. Het werk stroomde binnen en het was superleuk! Maar ik werkte natuurlijk wel keihard en ging er volledig in op (het was mijn droom die uitkwam!) en misschien zorgde dat wel voor extra prikkelbare darmen. Ik kreeg toen last van blaasproblemen, ik had vaak het gevoel dat mijn darmen er zodanig hard op duwden. Ik was ook meer geconstipeerd en opgeblazen dan wat anders... Een zeer onaangenaam gevoel en ik begon me toch wel wat zorgen te maken…

Ik ging toen opnieuw naar de huisarts en hij verwees me door naar het ziekenhuis voor een echografie van mijn volledige buikholte. Er werd niks vastgesteld op de echo. Ik vond dat ik boertig behandeld werd door een dokter die me bijna letterlijk zei dat het mijn eigen schuld was dat ik last had van mijn buik, omdat ik vegetariër ben. Ik vond dat gênant, ik lag 'open en bloot' op de onderzoekstafel en die dokter ging mij eens de les spellen. Ik hield aan die echo een zeer naar gevoel over.

Enfin, het resultaat van de echo was dat ik geen stap verder stond. Dat ik met mijn prikkelbare darmen moest leren leven. En als ik me verder wilde laten onderzoeken, dan kon dat uiteraard in het ziekenhuis. Maar daar had ik op dat moment niet veel zin in omdat die ene dokter me in mijn ogen heel slecht behandeld had. Ik dacht dat andere dokters zeker hetzelfde oordeel zouden hebben, moest ik me verder laten onderzoeken. En daar had ik echt geen zin in. 

Dus ik begon vanaf half oktober 2016 zelf mijn plan te trekken. Ik ben een echte plantrekker (op alle vlakken) dus ik deed waar ik het best in ben... Ik probeerde vanalles om mijn darmlast wat te verminderen. Zo begon ik minder fruit te eten omdat ik me hierdoor minder opgeblazen voelde. Ook zware gerechten ging ik systematisch uit de weg. Ik at zo licht mogelijk omdat mijn vertering dan vlot liep en ik geen krampen meer had. En ja, ik begon me er merkelijk beter door te voelen. De opstootjes waren er nog maar ze bleven soms eens wat langer uit dan gewoonlijk. Dat was al een hele stap en ik voelde me opgelucht!

Maar mijn eigen 'experimenten' betekenden ook dat ik minder begon te eten dan mijn lichaam eigenlijk nodig had, zeker ook omdat ik zoals altijd veel bleef sporten (ik kan niet zonder mijn lopen). Gevolg: ik begon te vermageren. Ik heb het lang niet doorgehad van mezelf. In plaats van bij te komen tijdens de eindejaarsperiode, zoals veel mensen, verloor ik nog wat meer gewicht omdat ik zo weinig mogelijk hapjes, zware gerechten en dessertjes at uit schrik om buikpijn te krijgen. Want ik kan zeggen: die buikpijn was echt hels. Ik moest vaak mijn broek openzetten omdat het zodanig veel pijn deed... Dus nogal begrijpelijk dat ik die krampen het liefst wilde vermijden, zeker tijdens een lange feestmaaltijd. Het goede was dat ik de feestperiode doorkwam zonder enige ‘opstoot’ van mijn darmen. Daar was ik blij om. Dat ik vermagerd was, had ik toen zelf nog niet door. Geloof me, je ziet dat niet snel van jezelf…

Na de feesten, in januari, had ik helaas wat nieuwe opstoten. Ik nam me voor om toch eens naar de specialist te gaan. Ik merkte toen ook dat ik veel was vermagerd. Ik ging na lange tijd nog eens op de weegschaal staan en het was confronterend om te zien dat ik op een 5-tal maand evenveel kilo's was verloren. Ik wilde echt niet zo mager worden, het was eigenlijk ‘vanzelf’ gegaan. Voor alle duidelijkheid: ik heb echt nooit het doel gehad om 'zo mager mogelijk' te worden. Ik hecht veel belang aan een gezonde geest in een gezond lichaam. En dit was een beetje de foute kant aan het opgaan.

Ik nam me voor om tot na de skireis (maart) te wachten om naar de specialist te gaan. Ik ben normaal geen ‘uitsteller’ maar voor zo’n dignen precies toch wel… Misschien omdat ik schrik had voor het verdict? Na de skireis was het superdruk met mijn werk dus stelde ik het nog wat meer uit… Toen werd het april en begon ik stilaan mijn lente- en zomerkleren uit de kast te halen. Dat was echt slikken. Want veel van mijn favoriete stuks van vorig jaar slobberden aan mijn lijf en waren veel te groot geworden. Toen besefte ik dat ik echt iets moest doen. Ik ging naar de huisarts en vroeg hem om me door te verwijzen naar de darmspecialist.

Met een bang hartje ging ik naar het ziekenhuis (een ander ziekenhuis dan bij de echografie) uit schrik dat de dokter daar mij weer ging afschilderen als ‘naïef vegetarisch geval’… Niks was minder waar. Hij luisterde aandachtig naar mijn verhaal en mijn klachten. Hij nam bloed af en tot mijn grote opluchting was dat prima in orde: veel ijzer, B12, kortom alles wat ik nodig heb (en dingen waarvoor ze veggies altijd waarschuwen). Ik was kerngezond en dat deed me plezier. Maar inderdaad, ik was te mager, dat zei de dokter ook. Hij bevestigde dat ik PDS heb - al kan je dat niet echt 'diagnostisch' vaststellen. Hij vertelde me dat daar een speciaal dieet voor bestaat ('FODMAP' genaamd) maar dat is erg streng en het zou me beperken in een evenwichtig voedingspatroon. Hij raadde me aan om eerst eens lactosevrije voeding te proberen want uit mijn klachten concludeerde hij dat lactose wel eens de boosdoener kon zijn.

Ik zag het zitten om dat te proberen. Ik was zo blij dat de dokter geluisterd had naar mij en eerlijk advies had gegeven. Ik ging naar een diëtist om me goed te laten begeleiden bij de opstart van een lactosevrij dieet, want zo eenvoudig is dat niet. Hij stelde een lactosevrij voedingsschema voor mij op, ook met het doel mij de verloren kilo’s te laten terugwinnen uiteraard. Dat schema bood me veel structuur en houvast - iets waar ik als controlefreak dol op ben. Ik volgde het schema heel goed maar misschien een beetje té goed... Ik wilde het strikt opvolgen waardoor het voor mij heel moeilijk was om een evenwicht te vinden tussen ‘het juiste eten zonder darmlast’ en ‘eens zondigen’. Mijn perfectionisme nam het van mij over en dat was niet goed. Daar ging het nog wat meer de verkeerde kant op. Want doordat ik zo strikt gefocust was op wat ik wel en niet mocht eten, was het juist heel moeilijk om te bij te komen. Zo gaat dat helaas met controlefreaks zoals ik: als ze de controle kunnen hebben over iets waar ze een tijdje de controle over kwijt geweest zijn (nl. mijn voeding en pijnlijke darmen) dan gaan ze daar volledig in op... Het is niet de eerste keer dat zoiets me overkomt.

Wat ik duidelijk wil stellen, is dat gezond en evenwichtig eten voor mijn puur genieten is. Je hebt mensen die genieten van een goed pak friet, van een stuk vlees, een zak chips. Sorry, maar daar kan ik niet van genieten. Een gezonde en evenwichtige maaltijd met alles wat ik nodig heb voor een gezond en fit lichaam, daar geniet ik intens van. Hoe moeilijk het ook is voor sommigen om dat te geloven: ik geniet van alles wat ik eet! Vroeger at ik heel graag ijsjes en dat kan nu niet meer door de lactose die ze bevatten, dat vind ik uiteraard erg jammer. Maar ik zoek met plezier naar alternatieven om op een andere manier te genieten. Ik vind gezond eten leuk, boeiend, gevarieerd, het is gewoon mijn levensstijl. Net zoals lopen ook tot mijn levensstijl hoort, bijvoorbeeld.

Maar omdat ik dus nog altijd niet echt durfde te zondigen en buiten de lijntjes kleuren van mijn voedingsschema, ben ik nog maar heel weinig bijgekomen in de 2 maanden dat ik het lactosevrij dieet nu volg. Het feit dat ik heel intensief gesport heb ter voorbereiding van de Great Breweries Marathon zorgde er natuurlijk ook voor dat ik moeilijk kon bijkomen. Ook het feit dat ik nooit stilzit zorgt ervoor dat ik niet rap verzwaar. Maar zo ben ik gewoon, ik ben altijd graag met vanalles bezig. Ik kan mezelf helaas niet veranderen… 

Mensen denken dat het leuk is dat ik ‘mag’ verdikken. Ik begrijp dat ze dat denken. Maar ik kan zeggen: dat is het niet. Want het is niet de bedoeling dat ik me volprop met allerlei zoete of vette troep. Tuurlijk niet, want dan krijg ik weer last van mijn darmen met als gevolg dat ik minder ga eten en weer vermager. Het lactosevrij eten op zich valt me helemaal niet lastig. Het is wat zoeken op restaurant en bij vrienden maar dat lukt wel. Er zijn zoveel alternatieven en het leert me om creatief te zijn en elders inspiratie te zoeken. Dat is zelfs verrijkend. Ik ben nu meer en op een veel betere manier bezig met voeding dan vroeger. I love it. En de lactosevrije voeding helpt me echt wel. Mijn klachten zijn voorbij, echt zalig. Enkel als ik ga uit eten, heb ik er soms nog eens last van... Maar dat vind ik niet zo erg, ik weet dan hoe het komt.

Doordat ik zo fel vermagerd ben, denken veel mensen dat ik niks eet. Dat ik magerzucht heb. Dat is echt niet zo. Ik hou van mijn slanke lijn maar ik wil niet graatmager zijn en ik eet veel. Echt wel. Dat ik een eetstoornis heb, dat ga ik niet ontkennen. Maar veel mensen hebben er één, zowel mensen die te mager zijn als mensen die te dik zijn. Die laatsten hebben ook een eetstoornis want ze eten niet zoals het hoort volgens de ‘heilige voedingsdriehoek’... Wie eet er trouwens wél volledig zoals het hoort?  

Wat me stoort, is dat er vaak gefocust wordt op mensen die (te) mager zijn. Ik voel me soms gestigmatiseerd als ‘mager geval’ terwijl er dikkere mensen die niks van opmerkingen krijgen (uiteraard weet ik goed dat ook deze mensen daar niet altijd zelf iets aan kunnen doen, ik veroordeel hen niet). Ongezond eten en leven lijkt soms wel de normaalste zaak van de wereld te zijn. Dat klopt toch niet? 

Ik heb veel respect voor iedereen. Ik ga nooit mensen veroordelen op basis van wat ze eten. Als iemand elke dag een pak frieten wil eten, dat die dan maar doet. Niet mijn probleem. Maar ik verwacht ook wat respect voor de keuzes die ik maak. Ik wil gezond eten omdat ik het lekker vind en omdat ik me er goed door voel. Omdat ik het leuker en boeiender vind dan ongezond eten. Ik ben trots op mijn levensstijl. Ik wil niemand stimuleren om zoveel gewicht te verliezen als ik deed, uiteraard niet. Maar met de levensstijl die ik vandaag heb en het voedingspatroon dat erbij hoort, hoop ik anderen wel te inspireren. Want dat maakt me gelukkig en geeft me energie. En misschien is mijn verhaal voor sommigen wel herkenbaar...

Mager worden was dus zeker niet mijn doel. Het is gewoon gekomen door de darmproblemen en een beetje op de sukkel te raken met mijn voeding. Dat in combinatie met mijn perfectionisme... Not a good match. Ik ben me al die tijd wel heel goed blijven voelen. En nog steeds. Ik heb bijvoorbeeld nog nooit zo’n mooie, snelle tijden gelopen als dit voorjaar. Mijn bloedwaarden zijn goed en terwijl ik vroeger vaak sterretjes zag wanneer ik te snel rechtstond, heb ik dat nu niet meer. Ik ben nooit ziek. Mijn lichaam is in topvorm, ik voel dat. Maar het is te mager, dat weet ik. Heel goed zelfs. Doordat ik me daar zorgen over maak, zie ik er volgens mij ook minder goed uit momenteel. Ik mis mijn ‘glow’ op mijn gezicht.

Wat me verdriet doet, zijn kortzichtige reacties. Ik begrijp ze ergens wel maar toch vind ik dat mensen niemand zomaar mogen veroordelen zonder te weten wat er echt aan de hand is. Ik heb liever dat ze het mij gewoon vragen. Ik ben een open boek en schaam me niet over mijn ‘problemen’, integendeel. But please don’t judge a book by its cover…

Dus neen, er is niks ergs met me aan de hand. Ik ben me bewust van mijn ‘probleem’ en ik ben bezig om de balans terug te zoeken. Maar het is niet eenvoudig. Het lijkt misschien makkelijk om 5 kilo te verdikken. Maar als je het op een gezonde manier wil doen met respect voor je eigen lichaam, dan is het een werk van lange adem.

Dus neen, ik eet heus niet enkel sla met tomaten. Integendeel, ik eet heel weinig sla :-) En elke vorm van diëten is me vreemd, ik zou echt gek worden als ik op dieet sta (lactosevrij eten beschouw ik trouwens niet als een dieet). Ik ben wél een 'fitgirl' (hoewel ik dat woord niet zo graag hoor) met een passie voor gezond eten en dat zal ik wellicht altijd zijn. Ik eet graag gezond, met veel plezier, en dat krijg je er niet meer uit. Maar ik heb geen magerzucht. Ik had het niet in oktober, toen alles zo’n beetje begon. En ik heb het nu niet.

Ik hou nog altijd even veel van mijn lichaam als toen, een klein jaar geleden. Ook al is het nu wat te mager, ik ben blij om alles wat mijn sterk en sportief lichaam me 'schenkt'. Het draait allemaal om je goed voelen in je vel. Om balans vinden in de juiste levensstijl die bij je past. 

Ik voel me alvast heel goed en - lactosevrij en met al mijn gezond verstand - ben ik weer op weg naar de juiste balans. Mijn probleempjes van de laatste maanden hebben mij alleszins veel geleerd en ik ben er zeker van dat ze me sterker en wijzer gemaakt hebben.

Ik weet dat ik me voor niets of niemand hoef te verantwoorden, maar dit moest me even van het hart. Ik hoop dat het wat duidelijkheid schept. En als het voor sommige mensen herkenbaar of inspirerend is, dan kan ik er alleen maar blij om zijn.

Love, Josie xo