Running // Wat ik leerde uit de Great Breweries Marathon

Zondag liep ik de Great Breweries Marathon (25K). Wie mij volgt op social media, weet inmiddels dat ik de finish bereikt heb en dat het zeer zwaar (voornamelijk door de hitte, het was ongeveer 26 graden en zonnig) en vooral enorm plezant was. Ik heb uit dit loopavontuur, waar ik 12 weken vrij intensief naartoe gewerkt heb, een aantal dingen geleerd. Ik deel ze graag, wie weet kan ik je inspireren of motiveren…

Start niet te snel

Omdat ik voor zondag nog nooit verder dan een halve marathon (al een stuk of 6, dat wel) gelopen had, durfde ik geen concreet tijdsdoel vooropstellen. Het draaide uiteindelijk ook niet om de tijd maar om het lopen zelf. Toch wilde ik graag aan de finish verschijnen binnen de tweeënhalf uur – lopers hebben een enorm eergevoel, wie zelf loopt zal dat beamen. Ik kan een halve marathon lopen in 1:55 (in Brussel in oktober 2015 onder ideale weersomstandigheden) dus een snelle rekensom leerde me dat 2:30 mogelijk moest zijn voor 25K (of 25,4K om precies te zijn want door de hevige regen was een deel van het parcours ondergelopen en moesten we een kleine omweg maken). Dat vereiste een pace van 6min/km. Na de start dook ik daar echter al snel onder. Het was nog niet zo warm en het ging supergoed. Tot kilometer 12 à 13 liep ik een pace van 5:35. Pieterjan vroeg geregeld of het goed ging omdat hij het als zijn verantwoordelijkheid beschouwde om het tempo onder controle te houden en te zorgen dat ik heelhuids de eindmeet haalde. Hij wist tenslotte hoe belangrijk 5 juni voor mij was. Het ging heel goed maar na 12K kreeg ik het lastig. Vanaf dat moment lag het parcours in de volle zon en besefte ik dat ik te snel gestart was. Ik kan een pace van 5:35 lopen in normale weersomstandigheden en over een kortere afstand maar dit tempo kon ik onmogelijk aanhouden voor de 13K die nog volgden in de hitte – tenzij ik in de ambulance wilde finishen maar dat was niet mijn plan. Ik vervloekte mezelf na die snelle start en begon noodgedwongen te vertragen. Een deuk in mijn eergevoel maar gelukkig werd die ruimschoots gecompenseerd toen ik de finish haalde na 2:30 (een minuutje sneller was mogelijk geweest ware het niet dat mijn blaas het na 12K niet meer uithield). Moest ik iets trager gestart zijn, dan had ik de volle 25K aan een constant en comfortabel tempo kunnen lopen. Dan zou ik nog veel trotser zijn dan ik nu ben. Conclusie: wanneer ik volgende week vrijdag aan de start sta van de halve marathon tijdens de Nacht van West-Vlaanderen zal ik zeker niet als een hazewind uit het startblok schieten J Dat geldt in feite voor alles in het leven: je mag nog zoveel goesting en drive hebben om iets te doen, ga niet te snel. Want dan loop je het risico om je te verbranden of met je kop tegen de muur te lopen.

Pain is temporary... but quitting lasts forever

Op meerdere momenten in mijn nog jeugdige leven heb ik al geleerd dat ik nooit ofte nimmer mag opgeven. Zondag is dat nogmaals gebleken. Kijk, ik heb het enorm lastig gehad. Vijfentwintig kilometer lopen is sowieso zwaar, hoe getraind je ook bent. In combinatie met de zon en de warmte was het geen lachertje. Ik heb op sommige momenten gedacht: “Kind toch, waarom doe jij dat allemaal? Doe toch eens normaal en wees tevreden met een “gewone” 10K!” Maar op geen enkel – ik herhaal: geen énkel – moment heb ik gedacht: “En nu geef ik op. Nu zet ik mij aan de kant van de weg en laat ik mij oppikken door het Rode Kruis of een vriendelijke passant.” Pas op, moest ik fysieke pijn gehad hebben, zou ik het wél gedaan hebben want in dat geval is het niet verstandig om te blijven doorgaan. Maar ik had geen pijn, mijn lichaam was in topvorm. Het was vooral mentaal heel zwaar en door de warmte moest ik diep gaan om voldoende adem te vinden. Daarom luisterde ik naar mijn lichaam en deed ik wat ik moest doen: vertragen en bepaalde stukken stappen – dat voelt aan als een enorme nederlaag maar ik was niet de enige, verre van trouwens. Het was dat of opgeven, en dat laatste was écht geen optie. Het hielp enorm dat ik Pieterjan aan mijn zijde had om mij te blijven motiveren maar ook zonder hem had ik mij niet zomaar overgegeven. Op vlak van doorzettingsvermogen kan ik nog wat bijleren maar opgeven staat niet in mijn woordenboek. Dat geldt niet alleen op sportief vlak maar voor alles wat ik doe.

Ik ben niet alleen

Lopen is heel vaak afzien en zondag was dat zeker het geval. Op een bepaald moment – ik was toen een eindje aan het stappen om mijn adem terug te vinden – zei Pieterjan me: “Bokkie, er is één ding dat je moet weten: iederéén is momenteel aan het afzien, ik ook. Je bent echt niet alleen.” Dat motiveerde mij enorm. Want inderdaad, toen ik rond me keek zag ik veel lopers vertragen of stappen, sommigen zaten langs de kant van de weg of moesten verzorgd worden. Niet dat dat me blij maakte, integendeel, maar het hielp om mijn kracht en strijdlust terug te vinden. Gedeelde smart is halve smart, nietwaar? Ik denk vaak dat ik de enige ben die het lastig heeft tijdens het lopen en dat het voor anderen een fluitje van een cent is. Dat zij nooit buiten adem zijn, nooit een steek voelen in hun zij, nooit krampen moeten verbijten, nooit zichzelf hartsgrondig vervloeken omdat ze weer eens een uitdaging nodig hadden. Maar ik heb zondag nogmaals geleerd dat dat niet zo is. Wij lopers, we zitten allemaal in hetzelfde schuitje. En dat schept een band!

Runners are crazy

Er is één iets wat alle lopers met elkaar verenigt: het zijn allemaal zotten. Wat kan je anders zeggen over mensen die plezier en voldoening halen uit keihard afzien, telkens opnieuw? Die hun grenzen verleggen om dat fameuze runners’ high te bereiken? Mensen verklaren me vaak gek wanneer ik voor dag en dauw opsta om te gaan lopen, mijn middagpauze opoffer om te gaan hardlopen of mijn week zodanig strak plan dat ik zeker 4 keer kan gaan lopen naast mijn job, mijn bijberoep, mijn gezin en mijn hobby’s. Dat is inderdaad soms te zot voor woorden maar tegelijkertijd is “ge zijt zot” het grootste compliment dat je mij kan geven (als loopster dan toch). Het is door af te zien en diep te gaan dat ik achteraf des te gelukkiger ben. Het gevoel dat ik kreeg toen ik over de eindmeet liep van de Great Breweries Marathon was echt onbeschrijflijk. Bezweet en belabberd maar bovenal intens blij en trots! Een intens gevoel waar ik nog lang kan op teren. Zot zijn doet geen zeer, het maakt mij juist gelukkig!

Ik ben zoveel sterker dan ik denk

Toen ik 10 jaar geleden begon te hardlopen, had ik nooit durven denken dat ik vandaag 25K zou lopen. Ik nam in mei 2006 voor het eerst deel aan een running event, namelijk de Stadsloop in Gent (10K). Ik herinner me nog goed dat dat enorm lastig was: het was pokkeheet en ik heb meermaals op het punt gestaan om op te geven. Ik was toen bijlange niet zo getraind en fanatiek als nu. Maar ik ben jaren aan een stuk blijven volharden en sinds ik opnieuw ben beginnen lopen na mijn zwangerschap (maart 2013, exact 6 weken na Emils geboorte) is het echt mijn passie geworden, mijn favoriete uitlaatklep. Het is vanaf dan dat ik intensiever beginnen trainen ben en in oktober 2013 finishte ik mijn allereerste halve marathon (Brussel). Lopen leert mij elke keer opnieuw dat ik sterker ben dan ik denk en dat ik tot zoveel meer in staat ben. Dat was ook het geval met mijn 25K. Veel mensen zeiden me: “Tja, je kan halve marathons lopen dus die 4K extra zal ook wel lukken zeker?” Toch is dat niet “maar” 4K extra want bij mijn halve marathons kreeg ik soms pijn in mijn hamstrings vanaf 18K. Ik had dus wel wat schrik en was niet zeker of het me zou lukken… But I did it! Onder betere weersomstandigheden was het wellicht nog vlotter verlopen, maar ik kan die 25K toevoegen aan mijn palmares en that’s what matters.

Luister naar je lichaam

Onlangs schreef ik het nog in mijn tips voor lopen in de warmte: luister naar je lichaam. Uiteraard wil je als loper gaan voor een mooie tijd maar je mag de signalen die je lichaam geeft niet negeren. Zondag was het erg warm en ik had het lastig. Ik koos er dan ook voor om mijn tempo aan te passen, liever dan tegen de grond te gaan en mijn allereerste 25K run te herinneren als “die keer dat ik moest afgevoerd worden naar het ziekenhuis”. Je moet aanvaarden dat je lichaam bepaalde grenzen heeft. Je kan die grenzen opzoeken, aftasten en proberen te verleggen – ik zou zelfs durven stellen dat je dat moét doen. Maar in the end moet je altijd rekening houden met je grenzen en mag je niet overdrijven want anders ben je gevaarlijk bezig. Belangrijk is ook om te beseffen dat die grenzen voor iedereen anders zijn. Sommige lopers kunnen goed tegen de warmte, sommigen hebben een hogere pijngrens, een betere longcapaciteit,… Het heeft heus geen zin om je te vergelijken met anderen. Denk aan jezelf en wees trots op wat je doet.

If you can dream it, you can do it

Ik ben zeer tevreden met mijn prestatie. Ik ben fier als een gieter! Toch is er altijd ruimte voor verbetering. Ik ben overtuigd dat ik sneller en beter kan. En ook dat ik nog verder kan dan 25K. ik blijf mezelf graag uitdagen. Het houdt me scherp en gefocust en het helpt me ook op andere vlakken beter te presteren, bijvoorbeeld in mijn job. Op de terugweg naar huis zondag nam ik mezelf voor om op 17 juni mijn tijd op de halve marathon te verbeteren tijdens de Nacht van West-Vlaanderen. Of toch te proberen. Dat zal niet eenvoudig zijn maar ik ga ervoor. Daarna is het zomer en ga ik een maandje minder intensief lopen (ik ga dan op vakantie, daar loop ik wel maar aan een lager pitje). Vanaf half augustus werk ik toe naar de Brussels Half Marathon om ook daar een beetje sneller te finishen. Wat er daarna komt, weet ik eigenlijk nog niet goed… Veel mensen lijken het evident te vinden dat ik na die 25K begin te trainen voor een marathon. Voor mij is dat echter niet de evidentie zelve. Als ik een marathon loop, wil ik me perfect kunnen voorbereiden en momenteel is dat niet echt mogelijk wegens een combinatie van factoren. Vind ik dat erg? Helemaal niet. Ik ga ervan uit dat ik nog maar een derde van mijn leven achter de rug heb (ik heb de ambitie om 100 jaar te worden) en dat er nog een zee van tijd is om al mijn sportieve ambities en dromen te realiseren. Laat mij voorlopig maar focussen op halve marathons en een beetje meer. En ook op mentaal sterker worden. Want hoewel ik zeer zelfzeker en sterk ben, toch merk ik dat ik snel de moed verlies wanneer ik bijvoorbeeld last krijg van mijn ademhaling. Dat is zeker en vast een werkpunt!

Lopen met een schema loont

Voor de Great Breweries Marathon volgde ik een 12-weken schema van Energylab. Ik kan dus wel stellen dat ik zondag heel goed getraind aan de start verscheen. Misschien een beetje té afgetraind volgens sommigen, maar zelf vind ik van niet en ik voelde me in topvorm. Ik heb op geen enkel moment pijn gehad in mijn spieren of het gevoel gekregen dat mijn benen niet mee wilden. Dat had ik zonder twijfel te danken aan mijn loopschema. Ook achteraf was ik niet stijf, terwijl ik me goed herinner dat ik na de laatste Brussels Half Marathon nauwelijks nog de trap op of af geraakte. Het schema heeft mijn lichaam sterk en flexibel gemaakt. Het was zwaar en bij momenten moeilijk om in te plannen maar nu moet ik toegeven dat ik het al mis. Ik ben van plan om tot half augustus zonder schema te lopen maar vanaf dan ga ik er weer eentje volgen. Het biedt veel houvast en geeft me het gevoel dat ik gericht en efficiënt aan het trainen ben.

Always keep running

Na zondag heb ik eens te meer beseft hoeveel ik wel heb aan “mijn” lopen en hoe erg ik het zou vinden moest ik niet meer kunnen lopen. Hout vasthouden dat ik nooit geblesseerd raak of ernstig ziek word want voor mijn part loop ik tot ik oud en verrimpeld ben. Gewoon omdat het me gelukkig maakt, motiveert en inspireert. En omdat er zoveel mensen zijn die wel willen lopen maar niet kunnen – voor hen steek ik graag een tandje bij. Ik zag zondag een loper met één arm en een papa die al lopend zijn kindje voortduwde dat niet kan lopen. Ook het wereldrecord “snelste marathon terwijl je iemand in een rolstoel voortduwt” werd verbroken. Voor die mensen heb ik eindeloos veel respect!

Superhelden bestaan... en niet alleen in de films

Pieterjan is volop aan het trainen voor een nieuwe reeks kwarttriatlons. Hij is dus in conditie maar op vlak van lopen was hij zondag zeker niet zo getraind als mij. Logisch ook, want hij moet zijn trainingstijd verdelen over maar liefst 3 sporten. Desalniettemin – oh wat gebruik ik dit woord graag – heeft hij zondag geen krimp gegeven. Hij heeft ook afgezien maar op geen enkel moment heeft hij dat aan mij laten blijken tijdens het lopen. Hij was immers mee om mij te steunen… Pieterjan begint al te zweten wanneer het vriest dus zondag was voor hem een hele beproeving. De avond voordien begon hij bovendien wat pijn te krijgen in zijn knie en dat gevoel was zondag nog sluimerend aanwezig. Wat ik wil zeggen, is dat Pieterjan een enorme doorzetter is. De grootste doorzetter die ik ken. Wie dacht dat ik de koningin der volharding was, moet dringend eens met hem kennismaken. Zijn allereerste kwarttriatlon deed hij toen Emil 4 maand oud was, na een periode met toch wel verminderde slaap én na een nacht waarin hij om de tien minuten naar de wc moest hollen door een of andere vuile bacterie in zijn lijf. Hij verscheen aan de start met een zo goed als lege maag en heeft afgezien als een beest. Maar hij deed het, en dan nog in een hele mooie tijd. Zo gaat dat bij hem met al zijn sportprestaties. Ik zeg hem vaak wat voor een enorm sterke sportman ik hem vind, en altijd weerlegt hij dat onmiddellijk want hij is zeer streng voor zichzelf. Ik noem hem graag een man van ijzer, zelf vindt hij plastiek een betere vergelijking J Na onze aankomst zondag vertrouwde hij me toe dat hij toch wel graag eens een marathon zou willen lopen… Ik ben er 100%, zelfs 1000% van overtuigd dat hem dat zou lukken. Met zijn doorzettingsvermogen en verbetenheid is hij daar de geschikte persoon voor. Moest hij echt beslissen om voor die marathon te gaan, dan sta ik als een blok achter hem en zal ik er mee voor zorgen dat het lukt. Ja, ik vind mijn vent een hele straffe gast. Een ijzersterke papa waar Emil erg naar opkijkt. Ik ben na 5 juni niet alleen trots op mezelf, ook op hem.

Kortom, ik ging eens 25K lopen en ik kan weer een vers pak levenswijsheden uit mijn mouw schudden J Want al deze lessen gelden niet alleen voor het lopen maar ook voor het dagelijks leven. Nooit opgeven, maat houden, in jezelf geloven, blijven proberen, elkaar steunen: lopen is een metafoor voor het leven.

Dit gezegd zijnde wil ik ook nog vermelden dat ik de Great Breweries Marathon perfect georganiseerd vond. Het parcours was schitterend (ondanks het feit dat er weinig schaduw was), de bevoorrading top (om de 2,5K was er water, ik vond dat meer dan voldoende en veel meer dan andere running events) en de sfeer in het aankomstdorp zat heel goed. Volgend jaar ben ik zeker opnieuw van de partij!

Dan rest mij alleen nog de vraag of er iemand een leuke uitdaging weet voor na de Brussels Half Marathon in oktober 2016. Alle suggesties zijn meer dan welkom! :-)

Love, Josie xo