Nooitgedacht

Ik heb het al terloops eens laten vallen in mijn vorige post, maar op paasmaandag deed ik iets wat ik nog nooit eerder had gedaan. Iets waarvan ik zelfs had gezworen dat ik het nooit ofte nimmer zou doen. Maar ik ging overstag, en wel door de crazy coole meter van mijn zoon. Zij wilde graag eens met haar metekind op bezoek bij een van zijn vele helden en dus trakteerde ze hem op een uitje naar de grote Bumba-show, die toevallig halt hield in Roeselare, niet ver hiervandaan. Ik moést helemaal niet mee met hen, maar ik wilde het toch graag een keertje beleven, zo'n dolle show met een joelende massa kinderen en op hol geslagen ouders. En ik ben gewoon ook graag op stap met die twee schatten. Zo komt het dat ik maandag een van de toeschouwers was van de Bumba-show. Het was een leuke middag, Emil genoot ervan en zijn meter scoorde volop punten. En mijn beeld van een uitzinnige hoop krijsende kinders en zwetende, tot wanhoop gedreven ouders omdat hun kroost hen de oren van de kop zaagt voor zo'n onnozele Bumba-punthoed, heb ik serieus moeten bijstellen. Want dat valt eigenlijk allemaal wel mee. Maar voor ik mama werd, en eigenlijk tot voor kort, had ik dus nooit gedacht dat ik dat ooit zou doen, zo'n show bijwonen. En weet je, het is niet het enige wat ik nooit gedacht had ooit te zullen doen.

Had je mij toen ik probeerde zwanger te worden verteld dat ik 4 jaar later uren naast het bed van mijn slapende peuter zou staan kijken hoe mooi en schattig hij is, dan had ik je ronduit gek verklaard. Deze week was Emil een paar dagen op logement, en ik "betrapte" mezelf erop dat ik voor ik ging slapen even aan zijn pyjama ging ruiken, die over de rand van zijn bedje hing. Want ik miste die kleine aap toch wel een beetje. Als 18-jarige, wanneer ik op kamp of op reis ging, moffelde ik wel eens een T-shirt van mijn lief in mijn valies om het enorme gemis (want dat was toen echt wel zo, drama alom) te compenseren met wat "kledingsnuiven". Maar dat ik het 13 jaar later zou doen met een pyjama in maatje 98 en dinosaurussen erop? No way.

Nu ja, ik had eigenlijk ook nooit gedacht dat ik het zo fijn zou vinden om mama te zijn. Ik heb altijd wel ergens geweten dat ik kinderen wilde, maar moeder worden was voor mij geen levensdoel an sich. Het was pas door de juiste "levenspartner" te ontmoeten dat ik die keuze geleidelijk aan maakte. Nu ben ik al een goeie 2 jaar mama en ik had nooit durven denken dat het zo plezant zou zijn. Ik heb mijn "vroegere leven" (lees: veel weggaan, sporten en bezig zijn met mezelf) grotendeels kunnen behouden dankzij die superdeluxe partner en onze families. Ik ben zeker geen typische moederkloek want ik wil meer dan enkel mama zijn. Maar het moederschap heeft zoveel leuke nieuwe dingen met zich meegebracht die ik nooit had verwacht of durven verwachten. En die ik niet meer zou willen missen. Hell no.

Dat mijn zoon alles wat ik doe (of toch bijna alles) ronduit fantastisch vindt. Mama poetst haar tanden: feest! Mama laat een scheetje? Hihi. Mama moet keihard trappen op de fiets omdat het mega tegenwind is en hij met zijn 13 kilo extra achterop het nog wat zwaarder maak voor haar billen? Hilariteit alom. Ook merkwaardig: alles wat ik graag eet, steekt hij eveneens met veel smaak in zijn mondje. Zijnde rozijnen, noten, massa's fruit en groenten, en vooral ook gojibessen. Zelf noemt hij het "boo-bies", en hij is tot veel in staat als hij ze ziet staan en ik hem een portie durf te ontzeggen. Your children become who you are, wordt er al eens gefluisterd in de wandelgangen. Welja, daar is wel wat van aan. Veel zelfs. 

Dat kinderen je onvoorwaardelijk graag zien, dat zeggen ze ook altijd. En vroeger durfde ik al eens denken: jaja, dat zal wel. Maar ze hebben dus echt wel gelijk, die mensen die dat zeggen. Hoe Emil naar mij opkijkt, hoe hij krijst van plezier als ik bij hem in bad kom zitten om samen soep te maken van de badeendjes. Hoe hij overenthousiast de hele crèche samenroept als hij 's avonds mijn auto de parking ziet oprijden, en hoe vol bewondering hij zegt "alléééééé mama pjoooooooo" als hij mij in m'n looptenue ziet verschijnen. Hoe hij soms weent als ik wegga, of hoe hij er nooit genoeg van krijgt om samen met mij onnozele toten te trekken als we de honderdduizendste selfie van ons twee nemen. Ik vind mezelf niet echt speciaal, maar hij geeft mij wel een beetje dat gevoel. Ik waan mezelf soms superwoman door te denken dat ik 1001 dingen tegelijk kan doen zonder ook maar één seconde rust. Ik ben hierdoor al meermaals met mijn kop tegen de muur gelopen. En toch blijf ik me een iets van een supervrouw voelen dankzij mijn zoon. Bakken meer zelfvertrouwen heb ik gekregen, iets waar ik pakweg 10 jaar geleden een enorm gebrek aan had. Wie had dat ooit gedacht? Ik alvast niet.

Nog zoiets belangrijks: ik leer zoveel van hem. Leven vol energie en zonder zorgen, niet te veel denken maar gewoon doen. Kids just wanna have fun. Wie wil dat eigenlijk niét? Als perfectionistische bezige bij is het voor mij soms moeilijk om alle dagelijkse beslommeringen van me af te zetten en mij gewoon bij hem te zetten om een boekje te lezen of te kleuren. Maar ik word er met de dag beter in omdat ik heel goed besef dat het tijdens die momenten van spelen, fietsen en wandelen is dat ik zélf ook tot rust kom. Dat ik dingen leer. Als ik met Emil ga wandelen, bijvoorbeeld, dan gaat het extra traag omdat hij bij elke auto, camion, bus, tractor, trein, bromfiets - enfin, eender wel gemotoriseerd voertuig - stilstaat en vol verwondering kijkt en roept. Die verwondering, daar kan ik veel van leren. Het is deels dankzij mijn zoon dat ik opnieuw heb leren genieten om even, al is het maar 10 minuutjes, op mijn gemak een boekje te lezen, te Pinteresten, mijn Bloglovin feed te checken of noem maar op. Ik wil die verwondering en dat stilstaan bij kleine, ogenschijnlijk banale dingen, die bij hem voor zoveel geluk en plezier zorgen, zelf ook niet verliezen.

Merci, lieve kleine aap van me, ik had echt nooit gedacht dat ik zoveel van jou zou leren. En dat ik, op een zonnige dag als vandaag, zo zou genieten om in de speeltuin meer dan een uur op een bankje in de zon te zitten kijken naar jou. Kijken hoe je ravot en plezier maakt, en ook wel kijken of je nergens met je hoofd tegenaan botst in al je on-elegantie die je van mij geërfd hebt, en of je geen zand in het rond strooit dat vervolgens in weerloze kleine meisjes hun ogen terechtkomt. En voor de rest: een beetje dagdromen, nadenken, niet veel meer dan dat. Ik had een superleuke namiddag, maar vroeger had ik me dat in de verste verten niet kunnen voorstellen.

Met die Bumba was het ook een beetje zo, afgelopen maandag. Ik zag je de hele tijd vanuit mijn ooghoeken stralen van plezier en enthousiast mee zingen en dansen. Je zat bij je meter op schoot, dus ik zat op mijn gemak en kon rustig een beetje voor me uit staren. Ik genoot, en voelde me gelukkig. Dus als Bumba of zijn aanverwante consoorten binnenkort nog eens hun opwachting maken in onze buurt, dan zit de kans er dik in dat we opnieuw van de partij zijn. 

Ja, dat denk ik wel. 

Love, Josie xo