De grote sprong

Vanaf september gaat mijn leven veranderen. Ik heb namelijk na lang twijfelen, nadenken en nog eens nadenken besloten om een grote sprong te nemen. Ik stap weg uit mijn veilige, gezellige comfort zone en ben volledig klaar voor een nieuw avontuur...

Zoals jullie weten, ben ik al tweeënhalf jaar freelance copywriter in bijberoep. Het begon allemaal nogal kleinschalig, vanuit de ambitie om mijn writing skills te onderhouden en intussen een centje bij te verdienen. Het nuttige aan het aangename koppelen, zoiets. Het volledige verhaal vertelde ik in januari al.

Vandaag, een zestal maand later, is er heel wat veranderd. Eind 2015 is mijn workload voor Text Fairy fors beginnen stijgen. Hoe dat komt: ik weet het niet. Maar dat ik het fijn vond/vind, dat is een feit. Dit "succes" viel toevallig samen met de periode waarin ik mijn miskraam en alle verwikkelingen nadien een plaats aan het geven was. Lopen was toen mijn voornaamste uitlaatklep, en mijn bijberoep ook. Werken voor "mijn eigen bedrijfje" gaf me veel voldoening. Ik had het heel druk en moest af en toe opofferingen maken (bv. etentjes afzeggen om mijn freelance werk rond te krijgen) maar het was allemaal doenbaar. 

Iedere maand kwam er werk bij. Allemaal zeer plezant, tot het moment dat ik ergens in april besefte: ik zit elke weekavond te werken tot 23u (of later op dagen dat ik alleen thuis ben), geregeld ook op vrijdag-, zaterdag- en zondagavond, en in het weekend ben ik minstens 4 uur bezig voor Text Fairy. De combinatie met mijn voltijdse job werd zwaar. Eigenlijk was ik een voltijdse met een halftijdse job aan het combineren. Tussen de bedrijven door wilde ik dan ook nog eens veel gaan lopen (ik was toen volop aan het trainen voor mijn 25K), een supermama en een goede vriendin zijn, overal naartoe gaan, mijn huis moest proper liggen, ik wilde er goed uitzien,... Ik wilde gewoon dat alles op wieltjes bleef lopen. Aangezien ik een enorme plantrekker ben, wilde ik het vooral ook allemaal zélf blijven doen. En vermits het niet in mijn aard ligt om toe te geven dat ik het zwaar heb, bleef ik geloven dat ik het allemaal kon bolwerken. 

Vooral dankzij de steun van Pieterjan, die als een blok achter mij stond en ervoor zorgde dat ik in het weekend soms eens een halve dag of langer non-stop kon doorwerken, lukte het allemaal wel. Maar vanaf de maand mei begon ik steeds meer te denken aan een overstap naar een voltijds zelfstandig bestaan. Ik kreeg last van mijn maag en darmen zonder aanwijsbare reden - vermoedelijk door te veel hooi op mijn vork te nemen. Doordat ik voortdurend bezig was en mezelf geen seconde rust gunde, had ik geen tijd om me moe te voelen. Maar eigenlijk was ik echt wel moe. Verschillende mensen begonnen me te zeggen dat ik er een beetje vermoeid uitzag. Maar ik deed het zo graag. Mijn bijberoep was mijn uit de hand gelopen hobby, mijn passie, hetgeen ik van nul had opgebouwd en waar ik enorm trots op was. Text Fairy opgeven of op een laag pitje zetten? No way.

In mijn hart was de keuze dus snel gemaakt. Text Fairy uitbouwen was/is mijn grote droom. Maar ik twijfelde en bleef maar twijfelen omdat ik bang was om risico's te nemen. Je moet weten: ik had een boeiende job in een tof bedrijf dicht bij huis, een auto, laptop, GSM, aangename collega's, zeer flexibele bazen,... Kortom: veel zekerheid in een stabiele omgeving. Wat ik vooral wilde vermijden, was op het einde van de maand niet rondkomen en me niks meer kunnen veroorloven. Eigenlijk was het vooral het financiële aspect dat me tegenhield. Want dat ik gemaakt ben om zelfstandig te zijn: daar twijfelde ik hoegenaamd niet aan.

Na nog veel meer getwijfel en gepieker maakte ik een afspraak met een boekhoudster, die me de opdracht gaf een financieel plan op te stellen. Dat heb ik vervolgens een tijdje uitgesteld omdat ik al die cijfertjes niet zag zitten (ik ben geen mathematisch wonder) en vooral omdat ik de tijd niet had om eraan te beginnen. Ik was al elke dag bezig tot 23u, ik vroeg me af wanneer ik dan in godsnaam nog dat business plan zou opstellen...

Tot ik op een avond een paar weken geleden in tranen ben uitgebarsten aan tafel met Pieterjan. Ik zag het niet meer zitten om alles te blijven combineren. Ik zat stilaan door mijn reserves heen: het was tijd om dat eens toe te geven, aan mezelf en aan mijn omgeving. Om en bij de 60 uur werken per week eiste zijn tol. Ik had het gevoel dat ik met 1001 dingen bezig was en dat ik absoluut geen focus meer had. Ik kon niet meer verder zo. Deze situatie leidde immers ook tot veel spanningen thuis want ik had nauwelijks nog tijd voor Pieterjan en Emil. De tijd die ik had, gaf ik aan Emil. Ik vond dat ergens logisch, hij heeft nog zoveel zorg nodig... Ik had niet door dat dit voor Pieterjan echt niet meer plezant was. Ik ga niet zeggen dat wij vroeger het soort koppel waren dat elke avond samen is. Integendeel, wij hebben allebei graag ons eigen leven en samen handje-in-handje in de zetel zitten is niks voor ons. Maar door mijn lange werkavonden hadden we geen tijd meer voor elkaar, en dat begon enorm te wringen.

Die bewuste avond was een soort wake-up call. Twee dagen later vertrok Pieterjan voor 4 dagen naar Werchter. Emil zou 2 dagen bij mijn mama gaan logeren, dus het was nu dat ik het moest doen: ik kroop 4 avonden tot na middernacht achter mijn bureau en diende op zondagavond mijn financieel plan in bij de boekhoudster. Ik was ervan overtuigd dat ze het met de grond gelijk zou maken, want het leek allemaal zeer haalbaar. Té haalbaar volgens mij. Ik kon precies niet goed geloven dat dat mogelijk was. 

Het was trouwens die boekhoudster die mij tijdens ons eerste gesprek waarschuwde voor een burnout. "Als jij zo doorgaat, ga je een burnout krijgen hoor," zei ze me letterlijk. Nu, Pieterjan had mij dat ook al meermaals gezegd maar van hem wilde ik het niet aannemen... Ze hadden allebei overschot van gelijk. Ik heb geen burnout gehad - het is een woord dat ik niet te snel in de mond wil nemen. Ik voelde me nog veel te energiek daarvoor; ik heb 25K en een halve marathon gelopen in een mentaal zeer zware periode en ik denk niet dat me dat met een burnout gelukt was... Maar ik besefte wel dat ik op mijn limiet zat. En dat er iets moest veranderen. Want ik wilde absoluut niet in een burnout verzeild raken: volgens mij zit je dan in een diep dal waar je maar moeilijk uit geraakt. 

Vol spanning wachtte ik op het verdict van mijn boekhoudster. Ze was zeer enthousiast over mijn plan en gaf haar zege. Ze liet weten dat ze ervan overtuigd was dat ik mijn doelstellingen probleemloos zou kunnen halen en dat ze er volop in geloofde. Eigenlijk had ik de knoop al doorgehakt op het moment dat ik zelf mijn plan had afgewerkt, maar mijn hart maakte toch een dubbele vreugdesprong na haar goedkeuring. Toen drong het tot mij door: ik had eindelijk besloten om zelfstandig te worden. Ik zou op eigen benen staan en mijn eigen baas worden. Van zodra mijn beslissing genomen was, voelde het alsof er een enorme last van mijn schouders viel. Ik voelde me opgelucht, bevrijd en vooral: intens gelukkig.

Ik word voltijds zelfstandig copywriter omdat dit is wat ik met hart en ziel doe en wat ik wil blijven doen. Het is waar ik supergoed in ben. Dat durf ik zonder blikken of blozen zeggen. Voltijds schrijven zal me toelaten om nog beter te worden en mijn skills en kennis uit te bouwen - iets wat zeer moeilijk is wanneer je het in bijberoep doet, vind ik. 

Ik ben rotsvast overtuigd van mijn keuze en geloof voor de volle 100% in mezelf. Voltijds gaan freelancen is voor mij de enige juiste, logische keuze. Voor mij was 4/5 of 3/5 werken bij mijn werkgever en voor de rest in bijberoep werken geen optie. Enerzijds omdat mijn job (project manager) zich daar niet toe leende, anderzijds omdat ik geen zin meer heb om in twee werelden te leven. Dat was immers voor een stuk de oorzaak van het feit dat ik geen seconde rust meer had en bijna mijn limiet overschreden heb. Ik wil me op professioneel vlak volledig kunnen toeleggen op mijn passie, mijn bedrijf.  

Op persoonlijk vak zal dit mijn levenskwaliteit verbeteren. Daar ben ik zeker van. Er zijn een paar advocaten van de duivel (met zéér goede bedoelingen uiteraard, het zijn niet toevallig de 2 personen die ik na Emil het liefst van al zie) die mij al hebben gewaarschuwd. Dat ik moet opletten dat ik niet even veel blijf werken als nu; dat ik nogal "fanatiek" en zeer gedreven ben en dat ze die kans wel reëel achten... Ik ben mij daar terdege van bewust maar ik kan hen geruststellen. Ik heb heel veel nagedacht en ik wil niet meer zo spurten en rennen als voorheen. Mijn werk/carrière is heel belangrijk, maar zorgen voor mijn gezin en voor mezelf zijn nog net iets belangrijker. Het is nu nog eventjes doorbijten tot september want tot dan blijf ik het nog allemaal combineren. Maar de verandering is nu echt wel op komst :-)

Ik ben zeer ambitieus en ben zeker van mijn zaak. Ik weet ook wel dat ik geregeld eens op mijn bek zal gaan. En dat ik soms ferme tegenwind zal hebben, misschien zelfs eens een heuse storm... Ik besef heel goed dat het leven van een zelfstandige hard is maar ik kies hier heel bewust voor. Ik sta stevig in mijn schoenen dus het lukt me wel. Ik heb trouwens al meermaals bewezen dat moeilijk ook gaat.

Ik stap uit mijn comfort zone en dat is allemaal heel spannend. Maar stress of zenuwen heb ik eigenlijk niet. Ik weet dat ik het nu allemaal zelf moet doen en dat er veel "voordelen" zijn die ik verlies. Maar ik heb er lang genoeg over nagedacht. Ik weet waar ik goed in ben, waar ik sta, waar ik naartoe wil en waar ik vooral niét meer naartoe wil. Ik weet dat mijn leven ingrijpend gaat veranderen vanaf september. Ik weet ook dat het allemaal goed komt. En dat ik er klaar voor ben en er ongelofelijk veel zin in heb, dat vooral. Laat maar komen, dat nieuwe avontuur!

Love, Josie xo

P.S. Voor de duidelijkheid: deze blog staat volledig los van mijn professionele activiteiten als freelance copywriter. Door mijn blog krijg ik veel leuke spullen maar ik verdien hier géén geld mee. Daarvoor moet ik, net als iedereen, hard werken :-)