Canada Day: Back to the Rockies

Nog twee werkweken voor de boeg en dan ben ik een volledige maand in verlof. Zalig! Ik ga twee weken op vakantie naar de Provence met Pieterjan, Emil en een koppel vrienden en hun kindjes: dat wordt leuk! De overige weken spendeer ik thuis, samen met Emil. Ik kijk er enorm naar uit. Telkens wanneer de vakantie in aantocht is, denk ik geregeld eens terug aan de reizen die ik al gemaakt heb...

Mijn allermooiste, meest onvergetelijke vakantie beleefde ik in de zomer van 2009: een road trip door West-Amerika. Het is een reis die ik, van zodra Emil groot genoeg is om het allemaal goed te beseffen én er opnieuw voldoende budget is voor zo'n reis (vooral dat laatste, haha), zeker nog eens opnieuw wil (én zal!) doen. Na California hadden PJ en ik de smaak van het road trippen te pakken en dus gingen we in 2010 op rondreis door Canada en de Rocky Mountains, met als ultiem doel Yellowstone National Park. Dit wilden we absoluut zien en het was onbeschrijflijk mooi. Ik durf zelfs zeggen dat Yellowstone het meest magnifieke en fascinerende natuurverschijnsel is dat ik in mijn leven al heb gezien. Want dat is het park wel: één groot natuurfenomeen van om en bij de 9000m². You have to see it to believe it.

Een tijdje geleden las ik dat een man verdronken is in een warmwaterbron in het park. Ik had er onmiddellijk mijn bedenkingen bij want de paden zijn duidelijk afgebakend en volgens mij moet je al ferme toeren uithalen om in zo'n borrelende put te sukkelen. Nu ja, mensen doen er vaak domme dingen: zo zagen wij bepaalde bezoekers munten gooien in de bronnen. Dom, zo dom... Er is al lang sprake dat het park voor het publiek zou/zal afgesloten worden - zelfs al toen wij er in 2010 waren. Door dat artikel besefte ik: we zouden met Emil beter eerst nog eens onze Canada road trip overdoen voor we Yellowstone helemaal niét meer gaan kunnen bezoeken. Want ik wil echt wel dat mijn zoon dat machtig stuk natuur met zijn eigen ogen kan zien en niet enkel op onze foto's... En als ik die foto's eens opnieuw bekijk en mijn reisverslag herlees (ik had toen nog geen blog maar schrijven deed ik uiteraard al), dan zie ik dat helemaal zitten!

Het is vandaag Canada Day, dus de ideale gelegenheid om eens terug te blikken op deze reis!

We vertrokken in Calgary, hoofdstad van de provincie Alberta, waar de Olympische Winterspelen werden georganiseerd in 1988. Voor sportievelingen als PJ en mezelf was het leuk om het Olympic Park te bezoeken. PJ had toen net een nieuwe reflexcamera gekocht, vandaar het ultramannelijk sjakoske aan zijn lijf. Alle foto's van deze reis zijn trouwens gemaakt met die camera: van fotograferende smartphones was toen nog geen sprake, laat staan van foto's pimpen in Instagram ;-)

Banff National Park deed mij denken aan de Zwitserse Alpen, maar dan duust keer zo mooi. Ik poseerde daar als een echte pro voor een bergflank, vakkundig wegkijkend van de camera...

Het water in de Rockies is helderblauw, de bergen ruw en de natuur groots. Ik had de indruk dat alles nog vrij ongerept was, al leek dat alleen maar zo want er waren veel gletsjers aan het smelten en dat zal er vandaag, zes jaar later, jammer genoeg niet op verbeterd zijn vrees ik... Wij probeerden er zoveel mogelijk te gaan hiken omdat je al wandelend het meest ziet. Omdat ik in mijn reisgids gelezen had dat je altijd moest zorgen voor voldoende water voor het geval je in nood raakte, droeg ik mijn flashy blauwe drinkbus de hele reis als een trendy fashion accessoire met mij mee. PJ zijn cameratasje, ik mijn drinkfles: we vulden elkaar prima aan :-)


In mijn reisverslag schreef ik toen het volgende:

We voelen ons een beetje ongemakkelijk aan het mooie ontbijtbuffet van onze B&B met onze stapschoenen en short aan! Na het ontbijt vertrekken we naar de Icefields Park Highway, een magnifieke baan doorheen Banff National Park (ze loopt tot in Jasper National Park). Het is nog erg fris (10°C) maar wel zonnig. We rijden langs Castle Mountain naar de Crawfoot Glacier, waarvan er jammer genoeg al één “pootje” gesmolten is (opwarming van de aarde, weetjewel…). Daarna gaan we via Bow Summit naar Peyto Lake, een korte wandeling. Het meer is helder blauw, zeer typerend voor de Canadian Rockies. Adembenemend! 

We kwamen toen zelfs een beer tegen, zij het wel een hele lieve die graag met mij op de foto wilde...

Dat was maar een voorproefje van wat ons nog te wachten stond want in Yellowstone kwamen we maar liefst 3 beren tegen en ook in Glacier National Park ontmoetten we er eentje in het struikgewas. Machtige beesten! Je moet ze zien om te geloven hoe groot, sterk én gevaarlijk ze echt zijn:

Tijdens de rit naar Old Faithful ontmoeten we een grizzlybeer langs de weg – gelukkig zit er een rivier tussen want volgens de park ranger kan een beer immens snel lopen en maak je als mens geen schijn van kans daartegen. Dat wist ik dus nog niet... Het zien van de beer veroorzaakt natuurlijk onmiddellijk een lange file, "bear jam" genaamd. Maar dankzij papparazzo Josie die meteen uit de auto sprong en in actie schoot, hebben we toch mooie foto’s.

De volgende dag zagen we nog 2 black bears:

We rijden na onze wandeling door naar Roosevelt, om daar ergens te picknicken. Onderweg slaan we een wegeltje in, het Blacktail Deer Plateau, met zeer veel bochtjes en bulten. Blij dat we dat gedaan hebben, want wat zien we daar plots in de struiken: een kleine black bear die aan het spelen is tussen de blaadjes! Als we willen, kunnen we hem strelen, zo dicht zit hij – maar dat doen we wijselijk niet :-) In het dichtstbijzijnde ranger station gaan we dit melden, maar ze trekken er zich precies niet veel van aan (nochtans is er bear alert nadat eergisterennacht op de camping in Cooke City drie mensen aangevallen zijn door een grizzly en haar drie jongen, waarvan één man gestorven is). En het is blijkbaar dag van de beertjes vandaag, want op weg naar de picknickplaats staan we opnieuw in een bear jam omdat er nog een andere kleine black bear in het veld loopt. "Beren zien" kunnen we afvinken van onze bucket list.

We zagen trouwens heel wat dieren tijdens deze reis. In Glacier National Park, op de grens tussen Canada en Amerika, maakten we een prachtige wandeling waar we vergezeld werden door superlieve berggeiten:

Onze wandeling duurt een drietal uur en is echt prachtig! Eerst stappen we door de sneeuw naar een lookout point op het Hidden Lake (waar de meesten ook stoppen en terugkeren) en vandaar gaan we verder naar beneden, naar het meer zelf. Onderweg komen we veel dieren tegen: superlieve berggeiten, squirrels, marmotten en bighorn sheep. De berggeiten lopen rustig naast ons mee, ze volgen ons zelfs tot bij het meer! Ze zijn echt al gewend aan de mensen. Onderweg moeten we uiteraard ook uitkijken voor beren, zoals altijd.

We kwamen ook heel veel elks (edelherten) tegen: wondermooie dieren. Je mag ze niet verwarren met elanden (moose) want die zijn nog groter, sierlijker en robuuster. We wilden zo graag een eland zien maar dat is dus het enige dier dat we tijdens die 2 weken niét hebben kunnen spotten. Jammer maar helaas... Hierop hebben we ons geïnspireerd voor het thema van Emil zijn geboortekaartje 3 jaar later. We hadden immers lang moeten proberen om een kindje te krijgen, net zoals we lang hadden gezocht naar een moose in Canada... Het machtige beest hadden we niet kunnen spotten, maar we hadden dan toch eindelijk onze eigen kleine moose in ons midden :-)

Yellowstone was fabelachtig mooi, al rook het er niet altijd even fris. De vele warmwaterbronnen bevatten zwavel en dat ruikt naar... rotte eieren. Aan de Mud Volcano kon ik mijn afkeer niet verbergen...

Ook PJ moest heel hard zijn best doen om zijn ongenoegen weg te steken toen hij weer eens oog in oog stond met een kudde buffels. Als Club Brugge supporter van het eerste uur heeft hij het namelijk niet voor buffalo's en laat dat nu net een diersoort zijn die in groten getale in Yellowstone aanwezig is...

Deze road trip deden we met een Ford Escape SUV, echt een machtige voiture the all American way. Zoals dat hoorde, moest ik daar ook eens schaamtelijk bij poseren...

Wat mij ook opviel tijdens het terugkijken naar de foto's, is dat wij eruit zagen als echte trotters/toeristen. En zo schattig dat we nog waren! :-) We waren altijd wel goed uitgerust voor we op pad gingen omdat dat in alle parken expliciet gevraagd werd. Enkel bear spray hadden we niet bij. We hadden immers gelezen dat het veel effectiever was om te zingen en luid te babbelen omdat de beren dan schrik zouden krijgen (zeker van mijn kattengejank) en niet dicht zouden durven komen. Daarom waren we altijd extra luidruchtig :-) Soms deed ik het wel bijna in mijn broek omdat PJ mij deed schrikken en ik dacht dat er een beer was... De foto hieronder is genomen in Waterton Lakes National Park. We gingen die dag eigenlijk een lange tocht maken maar moesten noodgedwongen onze plannen wijzigen:

Zoals voorspeld is het vandaag regenachtig en bewolkt. Het is dus verstandiger om geen al te lange wandeling te maken vlak door de bergen, zoals we graag hadden willen doen (een tocht van 8 uur, een van de populairste van The Rockies). Bovendien is er een agressieve grizzly gesignaleerd op het wandelpad dus… Beter op veilig spelen en met de auto het park verkennen, zodat we een paar korte wandelingen kunnen doen. Via de Akamina Parkway (de enige weg door het park) rijden we naar Cameron Lake, waar we de lakeshore afstappen (3K). Op het einde van het pad staat een bord met een uitdrukkelijk verbod om verder te gaan (tenzij op eigen risico) want dit is een gebied waar veel grizzly’s wonen. 

In Canada zijn er niet alleen mooie bergen en dieren, maar ook tal van prachtige meren. Wij vonden dat ideaal voor een romantische fotoshoot met de zelfontspanner van onze gloednieuwe camera. Hilarisch :-)

Naast al die romantiek hadden we eigenlijk wel een heel druk reisschema, met dagen waarop we 3 tot 4 uur in de auto zaten. Uiteraard zijn dat geen saaie ritten zoals hier op de E40: we stopten regelmatig en onderweg zagen we zoveel mooie dingen. Maar toch: dit is een zeer intensieve manier van reizen waar je niet echt van uitrust. Dus als je volledig opgeladen naar huis wil terugkeren, ga dan niét op reis naar The Rockies ;-) Wil je echter een fantastische, onvergetelijke reis beleven en dingen zien waar je anders alleen maar kan van dromen: doe het dan zeker wel! De vermoeidheid neem je er met plezier bij hoor. En gelukkig hadden wij af en toe een heerlijke relaxzetel op onze slaapplaats. Zie PJ zijn oogkes eens blinken van vreugde :-)

Op onze laatste dag hadden we wallen van Calgary tot in Brussel en terug, maar we waren zo gelukkig omdat we er een zalige reis hadden opzitten...

Het is dus eigenlijk niet de vraag OF we nog teruggaan naar the Canadian Rockies, maar wel WANNEER we terug ons boeltje pakken en het vliegtuig op stappen naar de overkant! Ik denk dat het niet voor direct zal zijn, maar dromen mag hé... We hebben trouwens een missie af te werken: back to the Rockies om een moose te zoeken, deze keer met Emil erbij. Misschien gaat het ons dan wél lukken, wie weet?

Zijn jullie al in Canada of de Rocky Mountains geweest? Wat zijn jullie vakantieplannen deze zomer?

Love, Josie xo