#ouderzonden: acedia

We zijn intussen aanbeland bij de laatste ouderzonde! Met een beetje vertraging omdat ik vorige week op vakantie was... De laatste in het rijtje is 'acedia', ook bekend als 'gemakzucht', 'traagheid' of 'luiheid'. De vraag is hoe ik omga met de druk die van jongs af aan rust op mijn zoon. Doe ik mee aan de rat race of ben ik meer van 'we zien wel'?

Als ik eerst eens naar mezelf kijk, kan (en wil) ik er niet om liegen: ik ben een duracellkonijn en de rat race, da's mijn ding. Ik ben altijd met vanalles tegelijk bezig en ik wil het zo goed mogelijk doen. Wie mij kent, weet dat en ook de aandachtige lezer van deze blog heeft wellicht al door dat ik een perfectionistische bezige bij ben. Ik ben gewoon zo en ik vind het niet 'verkeerd' dat ik mezelf zoveel druk opleg. Uiteraard vervloek ik mezelf soms als ik mezelf weer eens aan het voorbijhollen ben maar in the end maken al mijn bezigheden en ambities mij gelukkig en geven ze me veel voldiening. End of story.

Wat Emil betreft, heb ik niet het gevoel dat er momenteel al veel druk op hem rust om uitstekend te presteren. Het spreekt voor zich dat hij flink moet zijn op school maar dat is geen enkel probleem. Ik vergelijk hem ook niet met andere kinderen. Ik weet dat veel andere ouders dat wel doen maar ik spiegel mezelf niet aan anderen dus ik doe het ook niet met mijn zoon. Een voorbeeld: Emil is 5 en slaapt nog met een pamper 's nachts. Ik weet dat de meeste van zijn leeftijdsgenoten al 'droge nachten' hebben maar hier is het echt nog niet aan de orde. Hij wordt gewoon niet wakker 's nachts om te plassen en ik vind het not done om hem 's nachts om de zoveel uur wakker te maken om naar toilet te gaan. Dan is hij doodmoe 's ochtends en wat heeft hij daar in godsnaam aan? Hij zal het wel leren als hij er klaar voor is, ik maak me er geen zorgen over. Andere mensen liggen er meer van wakker dan ikzelf, heb ik soms de indruk ;-)

Emil zit momenteel nog niet in de leeftijdscategorie van 'de hobby's', dat is voor binnen een jaar of twee. Ik vind het nu ook nog niet nodig, hij is tenslotte 'nog maar vijf'. Hij volgt zwemles op zaterdagvoormiddag en that's it. Hij doet dat graag en verder vraagt hij niet naar andere activiteiten. Wellicht omdat we samen veel leuke dingen doen en niet veel thuis zijn en hij dus nauwelijks tijd heeft om na te denken over mogelijke clubs en lessen waar hij naartoe zou willen gaan ;-)

In de schoolvakanties volgt hij themakampjes en sportkampen. Enerzijds voor het sociaal contact (thuis is hij alleen, kampen doen hem goed en hij vindt het de max) en anderzijds omdat ik hem wel wil stimuleren. Want ja, natuurlijk hoop ik dat mijn zoon later even sportief wordt als mij, dat hij graag gaat lezen zodat we samen naar de bib kunnen, dat we samen tentoonstellingen kunnen bezoeken... Is dat niet ergens normaal? Ik ben ervan overtuigd dat je je eigen interesses en levensstijl voor een stuk doorgeeft aan je kinderen. Ik merk bijvoorbeeld dat Emil ook graag actief bezig is en op stap gaat, net als mij. Ik ben daar heel blij om :-)

Maar natuurlijk heb je als ouder niet alles in de hand en dat besef ik goed. Wil Emil later naar de muziekschool of de tekenacademie of gaat hij de wiskundige toer op op school: geen probleem, doe maar jongen. Het enige wat ik wil, zeg maar 'eis' van hem, is dat hij zijn best doet als hij voor iets kiest. Dat geldt zowel voor school als voor hobby's. Ik hoop echt dat hij een passie vindt waar hij volledig kan in opgaan. En als hij zich ergens voor inschrijft of engageert, bijvoorbeeld een sportclub of de jeugdbeweging, dan verwacht ik echt wel dat hij 'ervoor gaat' en dus altijd aanwezig is. 

Leg ik hem daarmee druk op? Sommigen vinden misschien van wel maar daar ben ik het niet mee eens. Ik vind het niet meer dan normaal dat een kind zijn best doet. 'In mijnen tijd' (my god wat klink ik als een ouwe doos nu!) was dat ook zo: ik ging naar de scouts en had één sportactiviteit (eerst turnen, dan jazz dance en later badminton). Allemaal zeer 'haalbaar' en dus was ik altijd present, zelfs als ik eens wat minder zin had om te sporten (ik was toen nog niet zo verslaafd aan sport). Ik vond dat gewoon de normaalste zaak van de wereld. Nooit heb ik dat als 'druk' ervaren. 

Ik heb al ondervonden dat ik de manier waarop ik zelf ben opgevoed doortrek in de opvoeding van Emil. Als het moment is aangebroken, mag hij van mij zelf zijn hobby('s) kiezen. Het maakt me niet uit wat hij wil doen maar ik zal hem wel wat sturen in de hoeveelheid. Ik zou liever hebben dat hij één of twee dingen kiest waar hij zich dan volledig kan in smijten en plezier aan kan beleven, dan dat hij op woensdag en zaterdag van hot naar her moet sjezen en alles maar 'half en half' kan doen. Daar heeft een kind (laat staan de ouders die 'taxi' mogen spelen) toch niks aan?

Ik denk dus dat het goed meevalt qua druk die ik Emil opleg. Ik verwacht van hem een flinke dosis discipline, inzet en respect. Dat druk uitoefenen niet goed is, dat begrijp ik. Maar ik mag als mama toch nog bepaalde dingen hopen en verwachten van mijn kind hé, zonder dat ik daarvoor scheef bekeken wordt als 'veeleisende moeder'? 

Hoe zit dat bij jou? Heb je het gevoel dat je je kind veel druk oplegt? Of doe je meer van go with the flow?

Love, Josie xo