Er zijn eigenlijk maar weinig dingen die ik Emil weiger. Om de simpele reden dat er gewoon niet veel te weigeren valt. Emil vraagt zelden onredelijke dingen waarop ik niet anders dan 'neen' kan zeggen. Hij vraagt bijvoorbeeld geen peperduur speelgoed of kleren. Wanneer we in de winkel lopen, smeekt/eist hij niet om speciale dingen in de kar te hijsen. Zo nu en dan kiest hij zelf wel koekjes voor op school waar ik niet 100% achter sta maar dat vind ik eigenlijk niet zo erg. Sowieso mag het niet met chocolade zijn want dat mag niet op school dus zeer exuberant kan het dan al niet worden hé. Ik kan me niet herinneren dat hij in de supermarkt al eens een scène heeft gemaakt omdat ik hem iets moest weigeren waar hij zijn zinnen op gezet had.
Wat ik wél weiger, is wanneer hij een snoep of koek vraagt net voor of na het eten, of frisdrank. Het is niet dat dat hier niet toegelaten is - ik ben niet heiliger dan de paus - maar frisdrank krijgt hij sowieso enkel eens in het weekend en een snoep alleen tussendoor én als hij al zijn eten opgegeten heeft. Boterhammen met choco komen enkel op tafel bij het ontbijt dus als hij dat 's avonds vraagt, krijgt hij van mij een dikke vette nee in return. Maar hij weet dat eigenlijk heel goed. Af en toe probeert hij het wel maar hij aanvaardt mijn 'nee' meteen omdat hij het maar al te goed snapt. Hij maakt daar dan verder ook geen spel van.
Idem met de televisie. Vaak weiger ik om die aan te zetten wanneer hij dat vraagt. Hij mag gerust tv kijken maar uiteraard niet van 's morgens tot 's avonds en beperkt tot een uurtje per 'sessie'. Ik geef dan duidelijk aan tot wanneer (hij kan de ovenklok lezen en heeft ook zelf een uurwerk) en opnieuw: dat werkt perfect. Het draait allemaal om een evenwicht vinden en ik heb de indruk dat een kind van 5 dat al goed snapt.
Wat ik wel merk van mezelf, ik dat ik mijn 'nee' vaak compenseer. Als we bijvoorbeeld in een speelgoedwinkel lopen en Emil vraagt of hij iets mag kiezen, dan weiger ik eerst resoluut (want ja, zo hoort dat hé). Maar vaak 'plooi' ik een paar seconden later al door te zeggen dat hij iets kleins mag kiezen van maximum 5 euro. En dan is hij zot content. Ik doe dat om mijn schuldgevoel weg te werken denk ik, al hoef ik me daar helemaal niet schuldig over te voelen en dat weet ik ook wel... Ik kan sowieso moeilijk nee zeggen, op alle vlakken. Maar ik heb dus geluk dat Emil heel makkelijk is, anders zou dat niet goed komen denk ik ;-)
Mijn visie is: ik heb de mogelijkheid om mijn kind veel te geven dus dan doe ik het. Het is niet dat ik dure dingen of overbodig materiaal voor hem koop. Maar als hij iets graag wil en ik vind dat hij het verdient en/of het kan gebruiken, dan koop ik dat gewoon voor hem. Ik wil mijn kind het beste geven, dat is naast het feit dat ik het doodgraag doe een van de redenen waarom ik hard werk. Ik let er wel op dat ik hem door mijn gulheid niet te veel verwen. En dan nog, ik ben niet tegen verwennen. Ik ben wel anti 'bederven' en 'rot verwennen'. Maar ik vind niet dat ik dat doe, al vinden anderen dat misschien wel. But then again, ik trek me dat niet aan want het werkt hier wel goed. Dat ik 'maar' één kind heb, zorgt er misschien ook voor dat ik hem meer geef en weinig weiger. Dat weet ik niet...
Wat ik wil zeggen is: lopen we in de stad en komen we een draaimolen tegen, dan mag Emil daarop zonder dat hij moet smeken (en ja, niet één keer maar meestal drie keer, flosjbeurten niet meegerekend). Als we aan zee zijn en hij wil graag een ijsje, dan zeg ik eigenlijk nooit neen. Ik denk daar gewoon ook niet over na. Het zou anders zijn moest hij mij tijdens één tripje aan zee vragen om een ijsje, een pannenkoek, daarna nog een pak friet én een traktatie uit de speelgoedwinkel. Maar een dergelijk scenario maak ik nooit mee, gelukkig maar!
En ja, natuurlijk weger ik Emil nooit liefde en knuffels. Ik ben nochtans geen knuffelaar, ik ben vrij afstandelijk van aard en niet zo affectief. Maar met Emil heb ik dat dus wel, ik vermoed dat dit eigen is aan het moederschap/ouderschap. Ook aandacht weiger ik hem nooit. Hij heeft op dat vlak zeker niet te klagen. Zoals ik eerder al schreef, ben ik er niet altijd. Ik werk veel en graag, ga vaak sporten, ben geregeld weg... Maar ik ben er altijd als ik er moet zijn en ik mis geen enkel belangrijk moment. We spenderen voldoende leuke momenten samen dus qua aandacht en quality time is Emil met zijn poepke in de boter gevallen.
Ik weiger niet veel maar ik heb het gevoel dat ik een prima evenwicht heb gevonden tussen veel geven en af en toe eens diplomatisch 'neen' zeggen. Bij ons werkt dat perfect dus laat ons het vooral zo houden. Maar ik kan me goed voorstellen dat andere ouders meer weigeren of het bewust anders aanpakken...
Laat gerust weten hieronder hoe jij hierover denkt! Of link door naar je eigen blogpost, dan kom ik graag lezen.
Love, Josie xo
Serieus, ik lees hier gewoon een beschrijving van hoe wij het zowat doen :D Ik volg je helemaal in wat je hierboven schrijft. Ik vind dat een goede balans op die manier ;)
BeantwoordenVerwijderenKlinkt als een super goede balans.
BeantwoordenVerwijderenWij weigeren ritjes op een draaimolen wel, of een ijsje als we aan zee zijn, maar dat is geen principekwestie maar een financiële afweging. Ik denk dat ik inderdaad met 1 kind ook veel spontaner zo'n dingen zou doen. x4 valt dat toch tegen iedere keer ;-).
En verwennen...zolang ze blij zijn met een ijsje en iets leuks voor een klein budget, dan zijn ze toch nog steeds dankbaar en in mijn ogen niet verwend :-)
Ik maak de kinderen soms al eens een beetje gek op voorhand door te zeggen "we gaan eerst goed stappen zodat we een ijsje kunnen eten als we moe zijn". Dan weten ze dat ze onderweg niet om pannenkoeken of dergelijke moeten vragen, wat ze ook weinig doen eigenlijk. De speelgoedwinkel kan ik met Ilja al goeie afspraken maken maar met Linus is het nog niet zo evident vind ik. Komt wel goed. Het is niet omdat je één kind hebt dat je daarom "maar" één kind hebt hé ;-)
BeantwoordenVerwijderenHier is het eigenlijk hetzelfde: ik weiger Tuur heel weinig maar hij vraagt ook geen onredelijke dingen. Uiteraard zijn er dingen waar we neen op zeggen, maar we vinden het vooral belangrijk dat er balans is. Tuur is nog 'maar' twee maar verstaat dat precies wel al vrij goed. En ja, hij probeert wel eens grenzen af te tasten, maar dat moet ook he. En dat van dat compenseren, dat herken ik maar al te goed :-)
BeantwoordenVerwijderen