Eerst en vooral vind ik van mezelf dat ik veel geduld heb. Ik word niet snel boos, gewoon omdat ik vind dat boosheid vaak niet veel oplost. Integendeel, het kan de zaken veel erger maken dan ze al zijn... Maar dat neemt niet weg dat ik soms ook eens mijn geduld verlies met Emil. En wel in deze situaties...
Als hij te traag is naar mijn goesting. Ik lees bij veel andere ouders dat hun kind(eren) soms ook zo tergend traaaaaaag kunnen zijn. Emil is in hetzelfde bedje ziek. Vooral dan op momenten dat het vooruit moet gaan, bv. als we dringend weg moeten en meneer moet nog op 't gemak een kakske doen. Of het is tijd om naar school te gaan en hij is plots vergeten hoe hij een trui moet aandoen. Ik ben zelf nogal van 'het strak geplande type' dus je kan je voorstellen dat het dan wel eens botst...
Als hij niet wil opruimen. Ik hou van orde en netheid (Monica Geller uit 'Friends' zou mjn tweelingzus kunnen zijn). Ik ben al veel 'gematigder' geworden sinds ik mama ben en ik zie veel rommel en rondslingerend speelgoed in schreeuwerige kleuren door de vingers. Maar mijn regel is: op het einde van de dag, voor het slapengaan, wordt alles (min of meer) opgeruimd. Emil kan zo van die dagen hebben dat hij echt zijn volledig speelgoedarsenaal tevoorschijn haalt. Geen probleem voor mij maar dan heeft hij het 's avonds natuurlijk dubbel en dik vlaggen. En dan begint het gemekker: maar ik ben zo moehoehooooeeee mamaaaa. En ik moet altijd zoveel opruimen van jou! Als hij daar dan zo zit, met een bakkes tot aan de grond te midden van al dat mooi speelgoed, kan ik echt wel boos worden. Het is niet dat hij het huis moet dweilen of alles tot in de puntjes moet opruimen, of dat hij anders veel 'taakjes' moet doen van mij. Maar ik vind het niet meer dan normaal dat hij opruimt. Op school moet dat ook en daar zal hij wel zo geen franke toot opzetten denk ik...
Als hij te competitief is. Emil is een echt streverke. Op zich is daar niks mis mee, hij heeft het wellicht deels mee van mij. Hij wil altijd goed doen en het beste van zichzelf geven. Hij is het liefst van al de eerste en soms stoor ik me daar wel aan. Een voorbeeld: voor zijn verjaardag gingen we bowlen met 3 vriendjes. Emil wilde zo graag winnen dat hij kregelig werd wanneer een van zijn vriendjes veel kegels om smeet. En dat hij begon te juichen en 'yes' gebaren maakte bij een slechte worp van een ander. Ik heb hem daar toen op gewezen want daar kan ik dus echt niet tegen. Het gebeurt vaak hoor, dat hij zich enkel focust op 'de eerste zijn'. Ik probeer hem dan telkens duidelijk te maken dat het niet altijd gaat om de beste te zijn, dat je gewoon moet doen wat je graag doet en je best moet doen... Als ik ergens gaan lopen ben, vraagt hij ook altijd of ik gewonnen ben. Voor hem staat 'meedoen aan iets' gelijk aan 'meedoen om te winnen'. Het is niet dat ik daar razend van word hé, maar ik vind het belangijk om hem duidelijk te maken dat het in het leven niet zo werkt :-) Anderzijds heb ik wel liever dat hij een strever is dan dat er echt geen pit en drive in hem zit, daar zou ik me veel meer aan ergeren!
Soms kan ik ook mijn geduld verliezen als hij moeilijk doet bij het eten, bv. champignons uit zijn lasagne vissen terwijl hij ze wel opeet in de spaghettisaus. Of als hij in de winkel vraagt om iets te kopen, bv. yoghurt met frambozen, en dan thuis weigert om ervan te eten omdat hij toch liever perensmaak wilde. Maar dat zijn kleine dingen die eigen zijn aan kinderen, denk ik. Ik kan echt wel veel verdragen van Emil maar ik merk dat ik vooral prikkelbaar ben als ik zelf moe ben. Dat is menselijk hé...
Sowieso vind ik het belangrijk om hem goed uit te leggen waarom ik boos ben. Als ik me kwaad maak, begint Emil in 99% van de gevallen te wenen. Ik zeg nooit 'lelijke dingen' tegen hem maar ik verhef mijn stem en hij is dat niet gewend van zijn anders zo geduldige moeder... Logisch dus dat hij schrikt en begint te wenen. Ik laat hem dan eerst 'uitwenen' en daarna neem ik hem bij me om uit te leggen waarom ik zo boos was. Ik vind dat heel belangrijk, dat hij dat weet. Hij is vijf en hij begrijpt het ook heel goed intussen, heb ik de indruk
Ik sta er ook op om elke 'woedebui' af te sluite met een kus en een knuffel. Ik kan sowieso niet lang boos blijven, ik vind dat ook niet nodig. Ik ga Emil bijvoorbeeld nooit naar bed of naar school laten gaan 'in ruzie'. Dat doe ik trouwens met niemand. Ik streef altijd snel naar een 'wapenstilstand'. Als er gezegd is wat er gezegd moet worden, moet je er mijns inziens niet over blijven mekkeren want zo maak je het er ook niet leuker op...
Word jij snel of vaak boos op je kind? Waar kan je absoluut niet tegen? Laat het gerust weten hieronder!
Love, Josie xo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten