Waarom ik zo uitkijk naar mijn 2de marathon

Sinds begin januari ben ik aan het trainen voor mijn nieuw loopdoel: de Great Breweries Marathon. Het wordt op 12 mei 2019 mijn tweede marathon. De Great Breweries valt dit jaar wat vroeger dan anders, waardoor hij op moederdag plaatsvindt. Ik vind het de max: een leuker cadeau dan 'een paar uur gaan lopen zonder dat iemand mij lastigvalt of ik moet praten tegen iemand' kan ik niet bedenken! Ik kijk er echt enorm naar uit. En daar zijn nog een paar andere redenen voor!

Ik vond mijn eerste marathon, op vrijdag 22 juni 2018, DE MAX. Lees mijn verslag nog eens en je zal merken dat ik het superleuk vond, ondanks de pijn en de moeilijkere momenten waarop ik mezelf vervloekt heb want gij stomme kalle kunde gij nu nooit ne keer normaal doen en menselijke afstanden lopen?! Nadat ik aan de aankomst zodanig overdonderd was door emoties en een gevoel van oh my goooood heb ik zojuist echt die 42 en ne klets kilometers gelopen zonder compleet murw in de goot te belanden of wa??? was het eerste wat ik dacht: dit was een zalige ervaring, meer van dat please!

Ik denk nog héél vaak terug aan die 22ste juni. Voor mij was het een van de mooiste momenten in mijn leven, echt waar. Ik heb er ook heel veel uit geleerd, en die lessen wil ik graag gebruiken in een volgende marathon. Ik kan alleen maar hopen dat de Great Breweries op 12 mei ook zo leuk wordt. Positivo (of naïeve trezebees, 't hangt ervan af hoe ge 't bekijkt) als ik ben, ga ik ervan uit van wel. Vandaar dat ik er echt al keihard naar uitkijk!

Ik ben gewoon ook heel benieuwd naar hoe het gaat zijn, die tweede marathon. Mijn eerste, in Torhout, was 's avonds. Ik vertrok om 20 uur, waardoor het lekker fris was en ik totaal geen last had van de warmte. Op het einde was het echt wel koud aan het worden maar dat voelde ik toen niet meer. Ik was te veel bezig met andere dingen, bijvoorbeeld mijn volledige maaginhoud er niet uit spuwen of niet denken aan het feit dat ik eigenlijk wel eens pipi moest doen... Pas aan de arrivée merkte ik hoe koud mijn armen en handen hadden.

De Great Breweries gaat echt totaal anders zijn. Het is overdag, met vertrek om 9u15. Dat wil zeggen lopen op een warmer moment van de dag. De voorbije edities is het telkens al bloedheet geweest, daar in Puurs en omstreken. Ik liep toen altijd de 25 km en het was keer op keer een zwoel zweetfestijn. Ik ben benieuwd of het dit jaar weer zo gaat zijn, en wat dan de invloed gaat zijn op mijn loopprestatie. Ik ben het wel gewend om in de warmte te lopen, vorig jaar was het een warme zomer en toen heb ik een paar PRs gelopen. Maar toch, het is afwachten hé... Ik kan daar tegenop zien en nu al beginnen janken en zagen dat het wellicht veeeeeel te warm gaat zijn (en dus op voorhand al beginnen excuses zoeken voor als het eventueel niet goed gaat). Maar zo ben ik absoluut niet... Ik vind dat juist een extra uitdaging! 

In Torhout had ik het 'thuisvoordeel' van te lopen in en rond mijn woonplaats. Ik kende het parcours goed en had veel supporters. Dat is bij de Great Breweries anders. Daar loop ik niet op vertrouwde grond. But again: dat doet mij er alleen maar méér goesting in krijgen. Want voor moest je 't nog niet weten: life is better outside your comfort zone hé mannekes!

De Great Breweries Marathon is voor mij misschien geen vertrouwde grond, maar heilige grond is het vast en zeker wél. Mijn papa, die overleed in 2000, was een enorme Duvel-lover. Misschien een beetje te veel van het goeie, maar daar gaat het nu niet over. In mijn herinnering zit hij op een terraske in de zon, te genieten van een Duvelke. Ik ben niet zo 'symbolisch aangelegd' en ik geloof niet in de hemel of leven na de dood. Maar als ik daar loop, door en rond de site van zijn favoriete godendrank, dan voelt dat wel heel speciaal aan voor mij. Dan hoop ik toch stilletjes dat mijn lieve papa toch nog ergens 'aanwezig' is en ziet wat ik uitspook, daar op de Duvel-grond. Dat hij ziet wat er van zijn klein Joske geworden is, dat het allemaal goedgekomen is met zijn dochterke en dat ze haar weg gevonden heeft. 

Ik weet nog dat ik het vorig jaar, in de slotkilometers van de 25 km, redelijk lastig had. Ik was moe en ik had het warm, het was meer dan 30 graden en ik was op weg naar een PR. Ik kwam Pieterjan tegen, keek naar hem en zei: dit is voor mijn papa hé, ik blijf sowieso doorgaan. Tijdens mijn eerste marathon in Torhout heb ik ook veel aan papa gedacht. Sowieso schieten er heel veel gedachten door je hoofd tijdens een marathon, alle emoties borrelen dan op (over alles en iedereen). In de Great Breweries zal ik nog meer aan hem denken. Ik ga daar niet triestig van zijn, het zal mij net sterker maken om er volop voor te gaan. Want het is hij die mij, samen met mijn mama, heeft geleerd om mijn kopke niet te laten hangen. Om mij nooit zomaar gewonnen te geven. 

Dat is trouwens nog een reden waarom ik zo uitkijk naar die marathon: ik heb mezelf een doel gesteld en ik ga, zoals gewoonlijk, recht op dat doel af. Een doel hebben, een plan, een schema (van Energy Lab trouwens, altijd vree content van!): ik vind dat zooooo ontzettend leuk. Ik heb dat nodig. 'Schemaloos' en 'doelloos' lopen vind ik goed voor efkes maar op den duur word ik er toch vooral een ambetant scharminkel van, heb ik al ondervonden... 

Ik daag mezelf graag uit en ik leg de lat altijd een beetje hoger. In Torhout finishte ik totaal onverwacht in 3u41'. Dat had ik nooit durven dromen, aangezien ik niet specifiek getraind was voor een marathon. Ik vond dat toen al een toptijd en ik ben er nog altijd megatrots op. Mijn medaille ligt op een speciaal plekje in mijn schuif (normaal geef ik mijn medailles aan Emil maar deze krijgt hij echt niet) en ik haal ze soms eens boven om er dan een paar minuten verliefd naar te zitten staren ;)

Maar ik zou mijzelf niet zijn (= een streverig wicht) als ik die tijd niet wil proberen te verbeteren. Ik weet niet of ik sneller kan maar ik kan het proberen hé. Ik ga al héél blij zijn met 3u40 :) En stel dat het niet lukt - daar hou ik ook rekening mee hoor - dan ga ik het goed kunnen relativeren en nog altijd immens veel voldoening hebben. Omdat ik ga weten dat ik er alles voor gedaan heb. 

Mensen vragen mij soms waarom ik niet eens een marathon in het buitenland loop. Ik weet dat er inderdaad veel mooie zijn over de hele wereld maar voorlopig zegt het me niet zoveel. Ik heb nog tijd genoeg, ik ben immers van plan om tot mijn 90ste te blijven lopen, of langer zelfs... Ik word zo'n ouw wijf dat net voor de finish nog een paar jonge deernes gaat voorbijsteken. Een badass running bitch zijt ge immers voor altijd! Ik ga momenteel liever op vakantie naar het buitenland, en er zijn toch ook gewoon veel leuke marathons in België? Ik weet nog goed dat ik vorig jaar, toen ik aan de finish van de 25 km zag dat ik een PR gelopen had (2u01'), zei tegen mezelf: volgend jaar loop ik hier de marathon. Toen ging ik ervan uit dat het mijn eerste zou zijn, maar Torhout kwam er nogal onverwacht tussen gekropen ;) Maar kijk, binnen een dikke 3 maand is het zover en loop ik hem, de Great Breweries Marathon. Voor mij is dat gewoon een zeer logische beslissing, waar ik weinig over moest nadenken. Ik heb er keiveel zin in en ik ga ervan genieten!

Natuurlijk gaan er weer momenten zijn waarop ik denk: what the hell was I thinking, troela dat ik ben, ik kon nu dus gewoon in mijne luie zetel liggen op moederkesdag hé... Maar dat is rap opgelost hoor. Dan denk ik gewoon:

Lopen, trut... No guts, no glory!

Love, Josie xo