A Je Mie Mist

De laatste tijd denk ik veel terug aan vroeger. Ik blader vaak door mijn foto's van vorig jaar, toen er van corona nog geen sprake was. Misschien is dat wel normaal en ben ik niet de enige die dat doet? Anyway, ik kwam enkele foto's tegen van eind februari vorig jaar. Daardoor begon ik na te denken en te mijmeren... Ik heb een tijdje getwijfeld om het hier neer te schrijven. Ik heb uiteindelijk toch besloten om het te doen, omdat ik het graag van me af wil schrijven en omdat schrijven ook therapeutisch werkt voor mij. Dus ik neem jullie even mee terug in de tijd, naar de krokusvakantie van dat gezegende en onvergetelijke jaar 2020...

Vrijdag 28 februari 2020, de laatste dag van de krokusvakantie. In de namiddag staat er een kids concert van Het Zesde Metaal op het programma, georganiseerd door Het Wilde Westen. In concertzaal De Kreun in Kortrijk komen ze hun grootste hits en enkele nieuwe nummers van hun vers album "Skepsels" voorstellen aan een jeugdig publiek (en hun al iets minder jeugdige maar nog steeds jong van geest zijnde ouders). Ik ben een grote fan van de groep. Ik leerde hen kennen dankzij mijn mama. Hun songteksten vind ik prachtig en ik heb een serieuze boon voor Wannes Cappelle. Ik wil Emil graag kennis laten maken met deze zalige groep en hun muziek. Uiteraard in de hoop dat hij het even graag gaat horen als ik! Van zodra de ticketverkoop van start ging een aantal maanden geleden, kocht ik 2 kaartjes voor ons. Het was in 1-2-3 uitverkocht. Ik ben zo blij dat wij er vandaag bij kunnen zijn!

Morgen ga ik verhuizen, de start van een "nieuw hoofdstuk" na mijn scheiding. Ik ga Emil het komende weekend nauwelijks zien want ik ga volop met dozen sleuren (blèh) en mijn nieuwe stek inrichten (joehoew). Dit optreden is een mooie afsluiter van de krokusvakantie én een ideaal moment om met ons tweetjes samen te zijn in een zeer hectische en turbulente periode. Het is verschrikkelijk druk geweest de laatste weken, met een nakende verhuis en veel praktische regelingen en kopzorgen. Ik ben blij dat ik er eventjes uit ben met mijn kleine aap.

De Kreun is niet zo'n grote zaal. Emil staat op de eerste rij bij een hele nest andere kinderen. Ik sta een paar rijtjes achter hem tussen ouders die allemaal even enthousiast en zenuwachtig zijn als hun kroost. Emil en ik kunnen elkaar goed zien. Ik maak geregeld oogcontact met hem. Hij is wel stoer maar ik weet dat hij sowieso vaak eens achter zich gaat kijken om te checken of ik er nog wel sta. Ik herken dat, ik was vroeger ook zo met mijn mama. Telkens wanneer hij omkijkt, lach ik en werp ik hem een geruststellende blik toe. "Ik ben hier, manneke. Geniet nu maar van 't concert, 't gaat echt super worden, ge zult wel zien...

De lichten worden gedoofd. Het optreden kan beginnen. Het eerste nummer, "A Je Mie Mist", is er meteen één van het nieuwe album*:

Weet je, weet je, a je mie mist / Onthoud: ik mis u ook

'k Zou niks liever dan bij u zijn / Maar ik sta hier weer in 't licht en in de rook

Die eerste zinnen komen meteen hard binnen bij mij. Morgen verhuis ik, maandag start de co-ouderschapsregeling voor Emil. Ik weet dat er veel gemis zit aan te komen. Ik moet een paar keer slikken. Het gebeurt niet vaak dat muziek mij zo raakt. De tranen komen in mijn ogen. Ik laat ze komen. Het is toch donker in de zaal, en dan nog... 

Een paar seconden later kijkt Emil om naar mij. Zoals ik had verwacht, efkes checken of ik er wel nog sta. Toch kijkt hij niet helemaal zoals ik verwacht had. Er is iets in zijn blik. Ik heb ik de indruk dat het nummer ook hem pakt. Ik kan niet precies zeggen hoe of wat ik zie, maar ik ken hem goed genoeg natuurlijk... Misschien beeld ik het me in? Emil weet wel wat er gaat gebeuren en waarom precies. We hebben het hem goed uitgelegd: mama gaat verhuizen, hij gaat telkens één week bij mama en één week bij papa zijn. Vooral de praktische dingen, want daar had hij veel vragen over. Maar de echte impact, op emotioneel vlak, kan hij op dit moment nog niet inschatten denk ik.

Ik besef zelf heel goed dat er veel gemis op komst is. Daarom dat het nummer mij zo raakt. Mijn ouders zijn ook gescheiden toen ik net zo oud was als Emil. Ik heb er nooit van "afgezien" maar het is sowieso een gemis en dat doet soms pijn, hoe je het ook draait of keert. Wat ik op dat moment echter niet besefte, of kon beseffen, was hoe tekenend dat nummer zou worden voor de rest van het jaar. Een dikke maand later kreeg het namelijk een extra "dimensie" door corona, waarvan op het moment van het concert nog niet echt sprake was. Ik was mij alleszins van geen kwaad bewust - heerlijke tijden waren dat... Door de lockdowns en de sociale isolatie zou ik in 2020 niet alleen Emil maar heel veel mensen die ik graag zie moeten leren missen...

Weet je, weet je, a je mie mist / Ik zie er ook van af

Ik droom dikwijls van een leven / Gewoonz wij twee samen, ons huis en onzen hof

Ik zou uren bij u zitten / 'k Zou vertellen van de mensen

Die ik hier op mijn baan kruis / Of stil en dicht bij u liggen als ge dat zou wensen 

We zijn nu bijna één jaar verder. Ik heb het nummer in 2020 heel vaak beluisterd. Ik leg het nog altijd vaak op. Er gaat geen week voorbij zonder dat ik het niet een paar keer afgespeeld heb. Vaak in de auto, of 's avonds voor ik ga slapen. Ondanks het feit dat ik momenteel nog altijd heel wat mensen mis, blijf ik het lied verbinden aan Emil. Aan niemand anders. Het gaat immers over het gemis tussen een vader/ouder en zijn zoon/kind. Na het concert hebben Emil en ik samen veel naar Het Zesde Metaal geluisterd. Hij hoort het supergraag en kan veel teksten intussen meezingen. Ook "A Je Mie Mist" beluisteren en zingen we vaak samen sinds dat optreden. Het nummer heeft een speciale betekenis gekregen voor ons allebei. Het is "ons liedje". We kijken al uit naar het moment dat de groep weer eens live mag spelen. Dan zijn we zeker opnieuw van de partij!

Emil heeft zich van in het begin van de co-ouderschapsregeling, die "officieel" startte op maandag 2 maart 2020, goed kunnen aanpassen. Op praktisch vlak dan toch. Gevoelsmatig had hij het moeilijk, in die eerste maanden. Zeker tijdens de eerste lockdown, met de schoolsluiting. Dat miste hij enorm. Want zijn school is voor hem meer dan de klas alleen. Het is zijn warm nest, zijn vrienden, gewoon een heel groot deel van zijn leven. Hij heeft mij dat pas gezegd rond het einde van de zomer. Dat hij zó blij was toen het eindelijk weer school was in mei. Dat hij echt hoopte dat hij zoiets nooit meer zou moeten meemaken. Dat hij dat echt niet leuk vond, die lockdown. Want hij moest op dat moment nog volop wennen aan de nieuwe regeling en dan was het plots corona en daardoor was hij toch wel zijn kluts kwijt... Heel begrijpelijk natuurlijk. Want door de sociale isolatie zat hij telkens 1 week quasi non-stop met 1 ouder "opgescheept". In het begin was dat allemaal wel plezant. Maar de fun was er op den duur wel af en ik kan mij voorstellen dat dat niet altijd plezant is, zeker als uw mama een stresskieken eerste klas is ;)

Wij hadden met niemand "echt" contact, behalve met zijn papa. Al de rest was via videocalls... Ook dat was goed voor efkes, maar daarna maakten die telefoontjes het gemis alleen maar erger, vond ik. Want op zo'n momenten besefte ik des te meer hoe alleen we waren, aangewezen op elkaar. De chiro en de zwemclub vielen weg, al onze geplande uitstappen moesten we cancellen, op de koop toe liep onze poes weg... Emil is het gewend om altijd veel te doen, om met mij naar overal op stap te gaan. Hij doet dat zo graag. Dat zijn echt "onze momenten". De situatie na 13 maart was uiteraard niet wat hij zich ervan had voorgesteld. Dat maakte hem verdrietig en het veroorzaakte veel gemis. Ik was zo blij toen hij mij dat vertelde, op een mooie nazomeravond tijdens ons leesmoment in zijn bed. Hij had zich al die tijd heel sterk gehouden. Wellicht een familietrek...

Ik zie u zo graag bezig / Als de zon u naar buiten lokt

Hoe he toch kunt fantaseren uit het niets / ge hebt al genoeg aan één stok

Want ja, ook ik heb me erdoor geslagen. Die eerste maanden had ik het enorm moeilijk. Ik was heel verdrietig, omdat dit niet het leven was waarvoor ik gekozen had toen ik wegging en verhuisde. Ik had zoveel zin in een nieuwe start, ik was er echt klaar voor. Het leven lachte mij toe, ik had zoveel dromen en plannen! Dat werd van de ene dag op de andere precies allemaal "weggeveegd". Ik weet van mezelf dat ik heel sterk en veerkrachtig ben. Maar hier had ik het toch wel zeer moeilijk mee. Ik wist uiteraard dat het voor iedereen zwaar was. Maar ik vond het voor mezelf echt niet "eerlijk", ik had zoveel zin in mijn nieuwe start en ik vond dat ik dat ook verdiende. Niet de klotesituatie waar ik nu in zat. Ik had me voor de scheiding voorbereid op veel gemis, namelijk van Emil. Dat zou ik wel aankunnen, dacht ik. Maar plots was er zoveel meer gemis. Ik ben graag alleen, ik kan goed alleen zijn. Maar dit was er echt over. Ik voelde me zo ontzettend eenzaam. Daar was ik totaal niet op voorbereid. Zo goed als alles viel weg: geen contact met vrienden en familie, geen leuke vooruitzichten om weg te gaan, geen werkzekerheid als zelfstandige... Plots was er geen controle meer, geen stabiliteit. Wie mij een beetje kent, weet dat ik graag de controle heb over alles. Het is een van mijn grote sterktes en tegelijk ook zwaktes.

Wa zijn jullie aan 't doen thuis / Is uw kamp al af, hebt ge in den boom geklommen

En die bloemen die we zaaiden / Is er al iets van uitgekomen? 

Wa zijn jullie aan 't doen thuis / Is uwen boek al uit, hebt ge nog punten gespaard

Zorgt ge goed voor uw mama, zorgt ge goed voor elkaar?

Ik durf gerust zeggen dat ik hierdoor van maart tot ongeveer het einde van de zomer door een donker dal ben gegaan. Hoe ik me toen voelde, dat wil ik nooit meer meemaken. Het heeft mij voor een stuk "gebroken". Beetje bij beetje kapotgemaakt. Ik heb dat pas beseft na maanden, rond het einde van de zomer. Dat besef kwam hard aan. Doorzetter als ik ben, had ik me al die tijd sterk blijven houden. Een beetje té sterk, waardoor ik met open ogen in dat donker dal gelopen ben, alle alarmsignalen negerend. Steeds dieper. Maar ik deed het voor Emil. Het moederinstinct hé. Alles voor mijn kind. Het lukte mij ook wel om "stand te houden" voor hem - als mama ben je sterk, zeer sterk. Alles verliep hier thuis echtwel vlotjes. Met natuurlijk wel veel bleitmomenten 's morgens vroeg en 's avonds laat, wanneer hij in bed lag en het niet kon zien. Toch heeft Emil ongetwijfeld gevoeld hoe lastig ik het had. Een kind voelt dat aan hé, dat je je als ouder zorgen maakt en het zwaar te verduren hebt. Ik voelde me daar heel schuldig over. Ik wou hem niet opzadelen met mijn zorgen. Tot ik gelukkig uiteindelijk de knop kon omdraaien. En mijn schuldgevoel overboord kieperde.

De tijd terugdraaien, dat kon ik niet. Dat was ook niet nodig. We moesten vooruit: daar is het sowieso veel beter. En we konden leren uit het verleden. Véél leren. Het voorjaar, de zomer: het was niet altijd zo leuk. Maar wat er toen allemaal gebeurd is, zou ons sterker, beter en gelukkiger maken. Eens dat besef er was, ben ik veel meer beginnen praten met Emil over de situatie, over onze gevoelens, over het gemis. Ik leerde om mij (af en toe) kwetsbaar op te stellen naar mijn kind toe, iets wat ik daarvoor niet echt durfde omdat het volgens mij niet "hoorde" als mama. Op andere vlakken deed ik het wel hoor, bijvoorbeeld op mijn blog, in mijn boek, met vriendinnen, in de coworking... Maar als mama verdrong ik altijd mijn kwetsbaarheid. Ook weer dat moederinstinct, denk ik... Onzin, besefte ik plots. Ik leerde om mijn kwetsbaarheid te tonen aan Emil en ik leerde hem om zich ook kwetsbaar op te stellen. Dat het goed is om te praten over zijn gevoelens, zijn verdriet. Dat hij mij alles kan zeggen en vragen wat hij wil, zonder dat ik altijd een oplossing of antwoord weet. Uit dat vele praten en uit die openheid en eerlijkheid over niet altijd zo leuke dingen is er iets heel moois ontstaan. Het heeft onze band ongelofelijk sterk gemaakt. Nog sterker dan hij daarvoor al was. Onze kwetsbaarheid naar elkaar toe is geen zwakte, maar een sterkte.

Werken doe ik met volle goesting / Maar 'k moet toegeven dat het snijdt

Als ik zie wat ik gemist heb / Hoe ge weer veranderd zijt op korte tijd

Als ik met Emil babbel over onze gevoelens, gebruik ik vaak het nummer van Het Zesde Metaal. Ik vind er een mooie, positieve boodschap in terug, die mij helpt om om te gaan met het gemis van mijn zoon. Ik probeer de pijn die daarmee gepaard gaat om te buigen tot iets goeds: ik mis hem omdat we het zo leuk hebben samen. Als ik hem mis, denk ik terug aan wat we allemaal gedaan hebben de vorige week en wat we gaan doeni de volgende keer dat hij bij mij is. Op die manier is iemand missen niet per definitie iets om van te wenen. Of toch alleszins geen ongelukkige tranen.. Integendeel, het feit dat ik zo graag bij Emil wil zijn, is een teken dat ik hem doodgraag ziet. Daar kan ik alleen maar blij om zijn.

Via dat lied probeer ik die ingesteldheid ook door te geven aan Emil. Ondertussen is "A Je Mie Mist" ons "mantra" geworden bij moeilijke momenten. De zondagavond heeft hij het soms wat lastig, het is dan onze laatste avond samen. Vaak komen er dan wat traantjes en hij weet dat hij ze de vrije loop mag laten. We overlopen dan alle toffe dingen die we gedaan hebben in de voorbije week. Zodat hij er veel kan aan terugdenken, met een glimlach. En we praten over wat we de volgende keer dat we elkaar zien allemaal gaan uitspoken. Ik geef hem mee dat iemand missen iets heel moois is. Dat het net raar zou zijn als we elkaar niét missen. Ik sluit dan altijd af met de woorden: "Weet je, Emil, a je mie mist..." En dan vult hij aan: "Dan mis jij mij ook, mama." Het klinkt misschien wat stom, maar voor ons werkt dit echt om ermee om te gaan.  

Morgen mag den boel ontploffen / Dat er zich niemand met ons moeit

Ik wil met u fietsen, lopen, lezen / of gewoon toekijken hoe ge groeit 

Natuurlijk is missen niet altijd leuk. Ik mis veel speciale momenten die gebeuren in de papa-week en dat steekt soms. Maar omgekeerd geldt dat ook: hier gebeuren leuke dingen die mijn ex, Emils papa, dan niet meemaakt. Dat vindt hij even jammer. Wij hebben gelukkig nog een zeer goeie band. We respecteren elkaar, helpen elkaar, doen ons best om elkaar te begrijpen. En we moeten daar eigenlijk niet zot veel moeite voor doen... We houden elkaar altijd op de hoogte van een goed rapport, een straffe toer van Emil, leuke dingen die we met hem gedaan hebben en zo. Emil weet dat ook, dat wij nog heel goed overeenkomen. Dat stelt hem gerust, het doet hem veel plezier en het maakt het gemis en de situatie draaglijker voor hem, heb ik de indruk.

Ik had voor de scheiding al een heel hechte, superleuke band met Emil. Ik kan met zekerheid zeggen dat die nog hechter geworden is sindsdien. Dat is door, of dankzij het gemis. Ik geniet nu nog veel meer van onze momenten samen. Ik koester ze enorm. In de week werk ik nog steeds even hard als altijd, dat doe ik gewoon graag en Emil is het gewend om een ambitieuze mama te hebben die boordevol plannen en ideeën zit :) Hij weet intussen ook goed dat mijn werk mij gelukkig maakt. Mijn weekends hou ik nu wel zeer bewust vrij om samen met hem leuke dingen te doen. Voor de scheiding werkte ik vaak wat in het weekend. Dat doe ik nu niet meer als hij bij mij is. We maken veel uitstapjes en dat is altijd heel leuk. Wij hebben samen veel leute, hij is echt "mijne maat". Zo'n dag met hem op zwier, dat is heel vermoeiend maar ik krijg er vooral ontzettend veel energie van. 

Elke week zonder Emil is er nog altijd één met veel gemis. Dat zal zo blijven. Maar dit wordt ruimschoots gecompenseerd door ontzettend veel mooie momenten samen. Die zijn mij zoveel waard - en hem ook wel, denk ik. Ik ga niet zeggen dat ik "blij" ben dat ik door een moeilijke periode gegaan ben in 2020, want het was écht niet leuk. Maar het heeft mij veel bijgebracht, waardoor ik nu sterker en zelfbewuster in het leven sta. Die moeilijke periode leerde mij mooie lessen om nog gelukkiger te worden in de toekomst, met Emil. We hebben nog zoveel moois om samen te delen. Het is echt goed zo.

Liefs, Josie xo

* Het nummer is in 't West-Vlaams, ik heb het hier een beetje "opgekuist" zodat alle lezers het min of meer begrijpen hé :) Maar zeker eens het nummer beluisteren, 't is prachtig!