Een boek beginnen lezen en er in de loop van het verhaal de brui aan geven: ik doe dat niet vaak. Don't get me wrong, er noodgedwongen één opzij leggen omdat ik na ongeveer een halve pagina lezen mijn ogen niet meer kan openhouden van vermoeidheid, dat is doorgaans het laatste wat ik doe voor ik ga slapen. Story of my life. Stoppen omdat een verhaal me écht niet kan boeien moet ik echter ook heel soms doen, al is het dan wel met veel spijt in het hart.
Ik vind het enerzijds zo'n zonde omdat ik al mijn boeken koop (noem mij gerust een boekensnob, maar ik vind dat een goedgevuld boekenrek gewoon een enorm warm gevoel verspreidt) en ik ze dus het liefst allemaal van A tot Z uitlees om zoveel mogelijk waar voor mijn geld te hebben. Maar anderzijds vind ik het evenzeer zonde om mijn kostbare tijd te verspillen aan een boek dat ik niet graag lees. Het is dus een beetje als kiezen tussen de pest en de cholera. Of tussen Jimmy Choo en Christian Louboutin, om het wat meer blinbling uit te drukken.
Maar Oscar Wilde, de beruchte eloquente relnicht, heeft wel degelijk een punt. Als ik zelfs niet tot in de helft van een boek geraak, laat staan dat ik het dan ettelijke keren zou kunnen herlezen... Dus dan is het beter om het boek in kwestie gently but firmly langs de kant te leggen, right?
Zo komt het dus dat ik eerder deze week dit boek na 74 pagina's definitief doorverwezen heb naar een mooi plaatsje in het boekenrek:
Sorry, Nicole Krauss... Ik werd verre van stapelverliefd op jou en slaagde er zelfs niet in om jouw roman één keer te lezen. Ik kan dus enkel besluiten: raus, bitte...
Het bejubelde boek lag nochtans al meer dan een half jaar te wachten op het stapeltje van nog te lezen boeken, en ik keek er enorm naar uit om erin te beginnen lezen omdat ik er zoveel positieve reviews over gelezen had. Ik ben vol goede moed begonnen en heb het meermaals een nieuwe kans gegeven. Maar na een goeie 70 pagina's heb ik moeten toegeven dat er geen "klik" was tussen het verhaal en mij. En gaf ik er dus, met spijt in het hart, de brui aan.
Maar zoals gezegd verdient Nicole wél een mooi plekje in mijn boekenrek, want het is niet omdat het niet 100% mijn goesting is dat het daarom per definitie een slecht boek is. Ik ben tenslotte de boekennazi niet. Zijn er mensen die het boek uitgelezen hebben en die het wel keigoed vonden? Let me know en dan geef ik het misschien nog een allerlaatste nieuwe kans! In the meantime, zie haar eens staan schitteren tussen mijn favorieten A.F.Th., Koch en Terrin... Een veel betere plaats kan ik me alvast niet bedenken hoor!
Vreemd trouwens dat ik ook de werken van Krauss' echtgenoot, de alom bejubelde Jonathan Safran Foer, niet echt kan smaken. Zijn wereldberoemde "Extreem Luid En Ongelofelijk Dichtbij" heb ik uitgelezen maar ik heb er wel ongeveer een half jaar over gedaan om me erdoor te worstelen. Just not my cup of tea. Bij "Everything Is Illuminated" besloot ik nog eens de germaniste uit te hangen. Dat las ik dus in het Engels, met een definitieve stopzetting zo ergens voor de helft als gevolg. En vanuit mijn semi-vegetarische overtuiging waagde ik me ook aan "Dieren Eten", edoch veel overtuigder ben ik er helaas niet van geworden. Om maar te zeggen: de gustibus et coloribus blablabla... Ik twijfel er niet aan dat Krauss en Foer rasauteurs zijn, maar voor mij blijft hun rol beperkt tot het prijken in mijn boekenkast en mooi in het zicht staan als er bezoekers over de vloer komen zodat zij onder de indruk zijn van mijn open-de-aanhalingstekens belezenheid sluit-de-aanhalingstekens.
Het is in die optiek trouwens dat het onderste schapje van het rek, waar ik nu natuurlijk géén foto van ga plaatsen, gereserveerd is voor de "iets lichtere" literatuur. Fifty shades en consoorten komen er bij mij niet in, die trein heb ik totaal gemist en daar ben ik niet rouwig om. Maar ik heb wel tal van boeken van een vergelijkbaar niveau staan, waarbij de SM vervangen is door schoenen, shopverslaafde vrouwen en übersappige intriges. Het is uit dat bewuste "schaamschapje" dat ik nu trouwens een vervanger geselecteerd heb voor Krauss...
De cover zorgt alvast voor hoge verwachtingen hier... Needless to say, I'll keep you posted. Krauss raus, enter Prada!
Love, Josie xo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten