In deze tijden ben ik vaak nostalgisch en dan denk ik terug aan vroeger. Ik denk dat dat normaal is, omdat ik op dit moment nog niet te veel aan de toekomst wil denken, 't is allemaal zo onzeker hé. Terugdenken aan leuke dingen van vroeger geeft mij houvast en moed, en toffe herinneringen maken mij gewoon ook blij...
Vandaag en de afgelopen dagen heb ik al veel teruggedacht aan 25 maart 2000. Dat is ondertussen 21 jaar geleden. Het was een zaterdag. Ik was toen 16 jaar, ik zat in het vijfde middelbaar.
Wat ik die dag precies uitgestoken heb, dat weet ik niet goed meer. Er waren in die tijd nog geen smartphones, anders had ik wellicht veel foto's getrokken van wat ik die dag had uitgericht. Maar ik heb alleen maar herinneringen in mijn hoofd. Dus ja, wat deed ik die dag... Een beetje de standaard-bezigheden van een 16-jarige in het jaar 2000 zeker? Veel te lang in mijn bed blijven liggen, een beetje schoolwerk doen, wat rondhangen thuis, naar videoclips op MTV en TMF kijken, mixtapes maken voor mijn vriendinnekes, zo van die dingen allemaal... 's Avonds stond er een etentje met papa op het programma. Dat was iets om naar uit te kijken!
Op dat moment waren mama en papa zo'n 10 jaar gescheiden. Ward, Katrien en ik woonden sinds de scheiding bij mama en gingen om de 2 weken een weekend bij papa. Dat was in die tijd zo'n beetje de "standaardregeling" en dat vond ik prima zo. Papa woonde vlakbij op een paar minuutjes fietsen, bij onze opa en nonkel. In de Kasteeldreef in Destelbergen, beter bekend als "de Bockskesdreef".
Ik weet het niet precies meer maar ik denk dat we rond het begin van het jaar 2000 "afgestapt" zijn van die vaste regeling en zelf begonnen te bepalen wanneer we eens bij papa langs gingen. Ward was toen al 19 en Katrien 18. We waren allemaal onze weg aan het zoeken in ons jong leven en we hadden onze hobby's en bezigheden. Bij mij was dat vooral de scouts en onnozele dingen doen met mijn schoolvriendinnen. Ik was een heel gelukkige puber :)
In plaats van een gans weekend bij papa te gaan, begonnen we het leuker te vinden om eens met hem op restaurant te gaan in 't weekend. Dus dat was het plan op die 25ste maart. De plaats van afspraak was de "Casa Del Locos" in Destelbergen. Zowat het enige restaurant in ons dorp, maar gelukkig wel een tof etablissement! Papa kende de uitbaters goed dus we waren er altijd graag gezien (papa was trouwens door iedereen graag gezien, hij kénde ook gewoon iedereen in 't dorp). En het eten was lekker en 't was er gezellig. Meer moesten wij niet hebben.
We fietsten er met ons drietjes naartoe. Papa kwam ook met de fiets. Ik weet niet meer of wij eerst langs hem passeerden in de Kasteeldreef om dan samen te rijden naar het restaurantje. 't Is al zo lang geleden... Ik weet wel nog heel goed wat ik gegeten heb die avond. Macaroni Casa Del Locos! Dat was macaroni met hesp, gehaktballekes, kaassaus én een dikke knapperige kaaskorst erop. Dat vond ik zoooooo lekker! 't Was in mijn pre-vegetarische periode hé ;)
Papa dronk toen zeker ook een Duvel. Meerdere, wellicht. Duvel was zijn lievelingsbier. Hij dronk er soms wat te veel van... Maar hij genoot ervan, zeker met zijn 3 gasten erbij.
Waarover we die avond gepraat hebben? Ik vermoed dat het wel eens over de voetbal ging, of over onze school... We praatten alleszins veel, want we hadden nog geen telefoon om de hele tijd op te zitten staren en tokkelen ;) Ik weet het eigenlijk niet zo goed meer, waarover onze gesprekken gingen. Ik weet wel nog goed dat het een superleuke avond was. Ik heb veel gelachen. Ik genoot echt van dat etentje en van samen zijn met ons 4 op die plek waar we ons zo goed voelden.
Op een bepaald moment moeten we het ook over muziek gehad hebben, over The Rolling Stones. Want ik herinner me nog heel goed dat papa al lachend zei: "Als ik ooit sterf, dan mogen The Stones op mijn begrafenis komen spelen. En als dat niet lukt, zijn The Scabs ook goed." Op dat moment kende ik The Scabs totaal niet, van The Stones kende ik wel een paar nummers maar niet zo heel veel. Mijn muzieksmaak situeerde zich meer op andere vlakken ;)
Maar ik knoopte goed in mijn oren wat papa toen al lachend zei. Ik weet dat ik dacht: zo tof dat hij dat zegt, op zijn eigen lachende manier, ik mag dat echt niet vergeten.
Na het etentje volgde er wellicht nog een dessert. Met papa was het altijd met alles erop en eraan en kon het niet op. Ik denk dat ik dan een kinderijsje nam of zo. Ik was wel al 16 maar ik was nog altijd een groot klein kind dat genoot van een ijsbol-mannetje met een hoorntje op zijn kop en een glitterparapluutje erbij :)
Het was echt een hele leuke avond. Ik heb er geen foto's van maar ik herinner het me nog zo goed. Daarom dat ik er vaak aan terugdenk.
Na het etentje fietsten we terug naar huis. Ik weet niet meer of Ward en Katrien rechtstreeks naar huis gingen. Ward moest misschien nog uit, want hij durfde in die tijd al eens een discotheek te bezoeken. En Katrien ging misschien nog naar het jeugdhuis, want daar zat zij toen vaak. Ik ging alleszins direct naar huis, ik was toen nog geen "uitgaander". Ik denk dat ik samen met papa fietste tot aan de Kasteeldreef, waar hij dan insloeg naar zijn huis en vandaar moest ik nog 2 minuutjes fietsen tot thuis. Of misschien fietste papa eerst mee met mij naar huis om zeker te zijn dat ik veilig was aangekomen. Dat kan ook...
Ik nam alleszins afscheid van hem die avond, zoals elke keer dat ik hem gezien had. In de Kasteeldreef of in de Bergenkruislaan. Een spectaculair afscheid was het niet. "Daaag papa, tot over 2 weken". Zoiets moet het geweest zijn. Want over 2 weken zouden we elkaar terugzien, in het weekend. Geen dikke kus, geen innige knuffel. Wij waren geen knuffelaars. En dat was prima zo.
Acht dagen later, op zondag 2 april 2000, vernam ik dat papa er niet meer was. Dat hij op 1 april, exact een week na dat leuke etentje, verongelukt was.
Mijn "daag, papa" van die 25ste maart 2000 was de laatste die ik ooit tegen papa in levenden lijve zou zeggen. Van de ene dag op de andere was hij weg. Voor altijd uit mijn leven. Weg.
Ik had in die eerste jaren vaak spijt dat ik hem niet wat vaker had gezegd dat ik hem graag zag. Want eigenlijk zei ik dat nooit tegen hem. Maar hij ook niet tegen mij, dat was ook niet nodig want ik wist wel dat het zo was. Ik heb daar wel lang mee in mijn maag gezeten. Want nu was hij voorgoed weg en kon ik het hem zeker nooit meer zeggen.
Maar al snel besefte ik dat ik mij daar niet slecht over mocht voelen. Het feit dat we zoveel leute konden maken samen, dat we graag bij hem waren, dat maakte papa blij en daardoor wist hij ook wel dat ik (wij) hem graag zag. Je kan nog honderd keer "ik zie u graag" tegen iemand zeggen maar het is veel belangrijker dat je het leuk hebt samen. En dat was bij ons echt wel zo.
Er zijn ook veel minder leuke dingen gebeurd. Papa was geen "heilige" en ik heb hem vaak op manieren gezien die ik liever niet had gezien. Niet al mijn herinneringen zijn even mooi om aan terug te denken.
Maar papa was vooral een goeie papa. Een lieve papa die zijn 3 kinderen doodgraag zag. Hij was zichzelf een beetje verloren en dat had niet altijd zo prettige gevolgen. Maar de vele leuke momenten maakten dat ruimschoots goed, ik kon dat echt wel plaatsen.
Sinds ik zelf gescheiden ben en ook door een moeilijke periode gegaan ben (en nog steeds ga), kan ik meer begrip opbrengen voor wat papa toen doormaakte (zonder het helemaal goed te praten). Ik ben mezelf ook een beetje kwijt geraakt en voorbij gelopen sinds mijn scheiding (en de combinatie met corona). Op een totaal andere manier dan papa weliswaar, maar ik herken het wel een beetje. Het is doordat ik heb gezien hoe het bij papa de verkeerde kant is opgegaan dat ik zelf extra gemotiveerd was/ben om hulp te zoeken om met mijn issues en twijfels om te gaan en ze om te buigen tot iets positiefs.
Net zoals ik heel vaak terugdenk aan al onze mooie momenten en daar heel blij van word, zo haal ik veel kracht en wijze lessen uit die minder leuke gebeurtenissen met papa. Ik bekijk ze van de goede kant en ik leer eruit, voor mezelf. Het is door al die dingen dat ik sta in het leven zoals ik nu ben. En ik ben echt heel blij met wie ik geworden ben. Het oeuvre van The Scabs, dat ken ik ondertussen van a tot z en ik ben grote fan van Guy Swinnen en de zijnen. Hun songs beluister ik vaak als ik het wat moeilijker heb en het helpt mij altijd zo. Soms zou ik dat graag eens willen zeggen aan papa. Dat ik The Stones en The Scabs niet op zijn begrafenis heb kunnen krijgen. Maar dat ik er nu wel heel veel naar luister.
Ik heb papa altijd al gemist, al 21 jaar lang. Maar het voorbije jaar nog meer dan ooit. Ik had hem zo graag om raad willen vragen op die vele momenten van twijfel en onzekerheid, eens goed gaan zagen bij hem, rummikub gaan spelen, naar de weekendfilm kijken op tv met chipskes en kaaskes erbij, ne macaroni gaan eten - vandaag wel zonder gehaktballen, hesp en kaas aub ;) Ik heb een schat van een mama bij wie ik altijd terecht kan. Maar soms wil ik dat papa er ook nog is, zodat ik mama niet altijd moet lastigvallen met mijn gezaag ;) En omdat ik ook eens papa zijn mening wil horen over de grote en kleine dingen waar ik mee zit.
Dan zou hij zeker zeggen: "het komt allemaal wel goed, meiske". Want papa was een optimist, net zoals ik. En dan zou ik zeggen: "Jaja, papa, ik denk het ook wel. Ik zie u graag."
Mooi! De herinneringen neerschrijven zijn zeker een meerwaarde!! knuffel! x
BeantwoordenVerwijderen