Ik ben de afgelopen week 3 dagen thuis geweest om voor mijn zoontje te zorgen. Hij zit/zat met een oorontsteking, maar is intussen aan de beterhand – ik voorspel dat hij maandag weer in staat zal zijn om naar aloude gewoonte de crèche op stelten te zetten. So no need to worry 😊
Ik vind mezelf geen typische moederkloek. Ik zie mijn kind doodgraag maar ik ben veel meer dan enkel mama. Ik ben ook een vriendin, dochter, collega, blogster, loopster,… Mijn leven staat voor een heel groot deel in het teken van die kleine aap, maar is nog zoveel meer daarnaast. Ge kent dat wel hé.
Van dinsdag tot en met donderdag was ik fulltime mama voor dat kleine ziekje en heb ik mijn werk, freelance jobs en andere activiteiten bewust naar het achterplan verschoven. Omdat ik dubbel zo hard besefte dat ik echt wel "mama" ben. De pediater, aan wie we verschillende bezoekjes gebracht hebben, drukte mij telkens met de neus op de feiten. “Mama, nu mag je zijn handjes vasthouden.” “Mama, troost hem nu maar een beetje hoor.” “Alles goed begrepen, mama?” Yep, that’s me. Zijn mama. Zijn lieve mama – ja, ik durf dat zeggen.
Mijn zoon, die anders zo stoer en zelfstandig is en het liefst van al rondcrosst en de wildebras uithangt, heeft mij keihard nodig gehad tijdens zijn zieke dagen. Als hij wakker werd, zich niet al te best voelend, en alleen maar kon roepen “mamaaah”. Als hij weende van de pijn in zijn oortjes en hulpeloos zijn armpjes uitstak om opgepakt en geknuffeld te worden. Als hij flink aan ’t spelen was en plots niet meer kon, waarna hij zich lekker in de zetel kwam nestelen bij mij. Op zo’n momenten besefte ik dat dat kleintje nog zo afhankelijk is van zijn mama.
Toen hij weende van de pijn kreeg ik soms tranen in mijn ogen omdat ik er niet tegen kan dat hij zich slecht voelt. Maar stiekem heb ik ook genoten van de vele knuffels en moeder-zoon momentjes. Omdat ze mij eens te meer doen inzien dat ik, samen met zijn papa, de allerbelangrijkste persoon ben in zijn leven – hoe graag hij ook gezien is door familie, bij vrienden, in de crèche. Mama en papa zijn, dat maakt jou superbelangrijk in dat mensenleventje vanaf het prille begin.
Ik kan met 100% zekerheid zeggen dat dat altijd zo zal blijven. Mijn mama is de belangrijkste vrouw in mijn leven. Vrouwen die zeggen dat hun mama hun beste vriendin is, daar ga ik niet mee akkoord. Mijn mama is nog zoveel meer en ik heb haar vandaag nog altijd even hard nodig als toen ik een klein meisje was. Mijn papa heb ik 14 jaar geleden van de ene dag op de andere moeten afgeven. Hoe ouder ik word en hoe meer belangrijke gebeurtenissen er plaatsvinden in mijn leven, hoe vaker ik denk: verdorie, hier had je bij moeten zijn papa, ik had je trots kunnen maken of je hulp kunnen gebruiken. Het feit dat je iemand nodig hebt, besef je vaak pas ten volle als die persoon er niet meer is. Da’s misschien een beetje pijnlijk, maar het hoeft geen reden te zijn tot depressiviteit. Want daar is niemand mee geholpen, toch.
Mijn zoon, de guitige sloeber, beseft bijlange nog niet hoe belangrijk zijn papa en ik zijn voor hem. Dat hoeft ook niet, laat hem maar zorgeloos peuteren en later puberen. Maar ik wéét dat het zo is en zal blijven, en daarom vond ik het belangrijk om er de afgelopen dagen te zijn voor hem. Ook al lag er een hoop werk te wachten en stonden er veel andere to do’s in mijn agenda. I stood by my man. Omdat dat hetgeen is wat ik ook van mijn eigen ouders verwacht.
Niet toevallig schreef ik exact één jaar geleden een blog met min of meer dezelfde titel. Jeleest hem hier. In sé komt deze post op hetzelfde neer: waar ik ook ben, wat ik ook doe, waarmee ik ook bezig ben, ik zal er altijd zijn voor die kleine lieve man.
Het is ook niet toevallig dat ik hier vandaag over mijmer. Allerheiligen is zo’n dag dat ik willens nillens terugdenk aan alle mensen waarvan ik hield en die er niet meer zijn. In de eerste plaats is dat mijn eigen papa. Maar het is zeker geen depri dag, ik denk terug aan vele mooie herinneringen samen met mensen die ik graag zie. Gewoon samen zijn, koffietje drinken, een wandeling maken in het herfstzonnetje… Ik wens jullie allemaal een even mooie zaterdag en een fijn weekend toe!
Lots of love, Josie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten