Brief aan een 2-jarige

Lieve Miely,

Ik schreef vorige week al een brief aan mijn 16-jarige zelf. Hoewel ik niet van plan ben om hier een traditie van te maken op mijn blog (ook al is het wel eens leuk en heb ik op die brief heel veel fijne reacties gekregen), toch maak ik graag een uitzondering voor jouw tweede verjaardag. Want dat is vandaag, op vrijdag de dertiende zowaar. Laat mij maar onder honderd ladders lopen en een heel nest zwarte katten strelen, het ongeluk kan mij vandaag écht niet raken. Ik ben exact 2 jaar jouw mama en ik ben daar enorm trots op.

Kleine lieve aap, toen je nog in mijn buik zat hebben je papa en ik een tijdje moeten zoeken naar een leuke naam voor jou. Ik heb hem nog staan op mijn computer, de Excel-file met de verschillende namen die we in gedachten hadden maar die het uiteindelijk niet haalden. Ik kan me nog perfect het moment voor de geest halen waarop we besloten: het wordt Emil. Het was toen we op wandel waren in Brugge, in de gietende November rain samen onder de paraplu, even een luchtje aan ’t scheppen tijdens de grote schoonmaak van onze “rommelkamer” die we zouden transformeren tot jouw kamer. Ik weet ook nog heel goed wat ik dacht toen ik je voor het eerst vasthield op 13 februari 2013 omstreeks 18:30: dit is ‘em dan, mijn mooie stoere Emil, ik kan me niet voorstellen hoe ik hem anders zou genoemd hebben. Wat ik me toen echter nog niét kon voorstellen, is hoe goed die naam zou gekozen blijken vandaag, op je tweede verjaardag.

Let's analyze this!

De “E” van energie

Als foetus was je al één brok energie, en dat is vandaag nog altijd zo. De gynaecoloog heeft mij de term “wrikkelgat” leren kennen. Van het eerste moment dat ik je kon vastnemen, heb ik ervaren wat zo’n wrikkelgat precies uitvreet. Wriemelen, wroetelen, frunniken, frutselen, constant bewegen, niet stilzitten, altijd bezig zijn. Dat heb je zonder enige twijfel van mij (zou dat eigenlijk erfelijk zijn?) en daar ga je mij absoluut niet over horen klagen. Want met jou is er altijd leven in de brouwerij! Meestal ben je supergoed gezind en het zonnetje in huis. Behalve wanneer je een boterham met choco wil maar eerst één met kaas moet eten, wanneer je een petit gervaiske wil en er enkel fruitpotjes in huis zijn, wanneer je naar Bumba wil kijken maar die gekke clown weer “ziek”, “aan ’t slapen”, of “naar zijn werk” is, of wanneer je moet gaan slapen terwijl er bezoek is en er dus veel ambiance in de keet heerst. 

Ik hoop dat je die onuitputtelijke energie van je nooit ofte nimmer verliest, en dat je die net als je papa en ik zal kwijt kunnen in sport. De skischool staat sowieso al op het programma van zodra je daar de wettelijk toegestane leeftijd voor hebt. Ik ben er vrij zeker van dat je binnen de kortste keren veel beter zal kunnen skiën dan mij - al ga je daar nu ook weer niet zoveel moeite voor moeten doen... Ik heb een voorgevoel dat ik je binnen een paar jaar zal mogen gaan inschrijven in de atletiek-, zwem- of voetbalclub. Voor jou komen supporteren, komen kijken hoe je je uitleeft en vrienden maakt: ik zou dat de max vinden! Maar lieve Miely, zelfs als je je graag wil aansluiten bij het kinderkoor of de muziekschool, dan zal ik je even graag zien. Je zal altijd mijn supercoole vent zijn. (enkel als je besluit om het tot misdienaar te schoppen, dan zal ik mijn vetorecht gebruiken, 't is maar dat je het weet)

De “M van mannelijkheid

Hoewel ik zelf redelijk meisjesachtig ben en zweer bij high heels, girly kleedjes, nagellakjes en sjakossen à volonté, ben ik superblij dat jij een jongen bent. Je zit boordevol testosteron en ik vind het zalig om te zien hoe je een echt “manneke” aan het worden bent. Tuft er een tractor voorbij in onze straat (dat gebeurt dagelijks wel 20 keer), dan roep je met een diepe, luide stem: "oooooooooo, krakkoooooooo!" Als je All Bundy-gewijs schart aan je kruis, dan moedig ik je niet luidkeels aan, maar ik hou je zeker ook niet tegen. In mezelf denk ik dan: way to go baby boy, word jij maar lekker een echte vent. Zo’n vent die mannelijkheid uitstraalt en bij wie ik me veilig en beschermd voel. Een beetje zoals je papa. 

Je hebt trouwens volledig dezelfde lichaamsbouw als die superdeluxe papa van jou – slanke gespierde billen, een smal poepke – en ik hoop echt dat je met de dag meer op hem gaat lijken (sssst, zeg dat niet te luid want dan gaat hij blozen). Maar mag ik je wel één iets vragen? Wil je alsjeblieft géén kettingske dragen als je 16 bent? Zelfs al ben je dan redder aan zee en is dat "hip" in die kringen… De meisjes zullen zo ook wel naar je toe komen, geloof me, met jouw looks en charmes komt dat wel in orde. Ik kan nu al uren naar je staan kijken als je in je bedje ligt te slapen omdat je zo mooi bent. Ik moet ervan profiteren nu ik dit nog kan/mag doen, want op je 16de zal ik wellicht "persona non grata" zijn in je slaapkamer en zal een of ander meisje in mijn plaats je schoonheid liggen bewonderen in je bed. Daar zal ik wel mee kunnen leven, denk ik. Ik hoop gewoon dat we altijd een supergoeie band blijven hebben en dat ik een van de eersten zal zijn aan wie je honderduit zal vertellen over dat meisje in kwestie. 

Ik hoop dat je je nooit zal schamen voor mij of onder je stoel zal kruipen als ik je ergens kom ophalen. Enfin, daar hoef ik me eigenlijk niet al te veel zorgen over te maken want je papa heeft mij al ten zeerste duidelijk gemaakt dat hij altijd taxi voor je zal spelen op fuiven en op café. Om dan zelf nog eentje te kunnen meedrinken uiteraard, dat besef ik wel, maar wat kan ik daarop tegen hebben? Boys will be boys. Het is trouwens een van de vele karaktertrekken die jullie twee gemeen hebben: jullie zijn allebei supersociaal…

De “I” van interactie

Net als je papa hou je van gezelschap. Je bent niet graag alleen en legt makkelijk contacten. Iemand die je totaal niet kent zal je eerst even van kop tot teen bekijken en dan denken: OK, weer een nieuwe vriend erbij, joepie! Weet je nog die middag in die indoor speeltuin vorige maand, toen je van springkasteel naar ballenbad naar speeltuig sjeesde? Jij voorop, en ik maar achter je aan crossen (met mijn hoge laarzen aan, nu al genomineerd voor de misrekening van de eeuw) omdat een verantwoorde moeder nu eenmaal moet zorgen dat haar kind geen speelaccident heeft terwijl ze zelf rustig van een koffietje zit te nippen… Het was superplezant en op het einde van de middag voelde ik mijn benen niet meer. Maar daarover klagen? Bijlange niet! Ik heb het liever zo dan dat je de hele tijd aan diezelfde benen hangt en niet in je eentje het springkasteel in durft, of dat je je achter mij verstopt als we iemand zien die je niet kent.

Vandaag voer je al conversaties met een stoffen konijntje, met een pluchen luipaard en met god-weet-wat-nog-allemaal. Later zal je nog altijd praten tegen "nen hond met een strikske aan" gelijk we hier zeggen, zij het dan in de figuurlijke zin. Vraag maar aan je papa hoe je dat moet doen, hij weet er alles van en hij zal het je wel leren. Zelf ben ik helemaal niet zo extravert en sociaal, en net daarom ben ik des te trotser op jou, klein varken.

De “L” van liefde

De laatste letter van je naam is eigenlijk die waar het allemaal om draait. Jij bent gewoon de allerliefste. Voor mij, voor je papa, voor je twee onmisbare konijntjes. Voor meme, pepe, oma, opa, meter, peter, nonkels en tantes. Voor de poedel die elke morgen passeert langs ons huis om zijn piske te doen een beetje verder in de straat, voor elke boer in een tractor die je ziet rijden. Je bent een lief knuffelbeest en als kwatongen zeggen “wacht maar, binnen een paar jaar zal hij niet meer zo spontaan kusjes en knuffels komen geven” dan kan ik me écht met de beste wil van de wereld niet inbeelden dat het ooit gedaan zal zijn met die liefde van jou voor mij.

Love is all I got for you, Miely. Jij bent altijd in mijn hart. Meer nog: jij bént gewoon mijn hart, dat los van mij rondloopt. Dat klinkt raar en vooral zeer melig (en ik ben normaal niet zo!), maar het is echt wel een feit. Een van mijn favoriete blogsters verwoordde dit heel mooi. Ik kan je goed loslaten en geniet ervan als ik op stap ben zonder jou. Ik durf er gerust voor uit te komen dat ik je op zo’n momenten eigenlijk niet mis. Maar altijd draag ik je met me mee. Ik ben er niet altijd voor je en ben vaak met mijn eigen dingen bezig, maar ik zie je doodgraag. Liever dan wie of wat ook. 

Dat weet je wel, denk ik. Want ik fluister het elke avond in je oor voor ik je in bed onderstop. Nu al 2 jaar aan een stuk. En neen, ik kan me niet voorstellen dat je dat niet begrijpt.

Happy birthday lieve prot. Vanmiddag neem ik een half dagje verlof om samen nog iets leuks te kunnen doen. En morgen maken we er een knalfeest van, volledig zoals jouw naam het voorschrijft!

Dikke zoen van je mama x