Mama

't Is Moederdag vandaag. Ik vier dat niet echt "intensief", maar ik vind het wel de perfecte gelegenheid om mijn mama in de bloemetjes te zetten en stil te staan bij alles wat ze voor mij gedaan heeft, nog steeds doet en betekent. Ik denk sowieso vaak terug aan vroeger, niet enkel op een dag als vandaag. Maar vandaag vertel ik er jullie graag wat over...

Ik denk nog vaak hoe ik vroeger, als klein meisje, een echt mama's kindje was. Bij het slapengaan moest mama mij zeker 10 keer een zoen komen geven en mij plechtig beloven dat ze niet zou durven weggaan zonder mij. 

Ik weet ook nog goed dat ik rond mijn 9de op maandagavond alleen thuis bleef met mijn oudere broer en zus terwijl mama naar de turnles was. Ik ging braaf naar bed na "De Kotmadam", maar slapen deed ik pas toen ik om 21u de garagepoort hoorde opengaan en ik zeker wist dat mama terug thuis was. 

Als ik ziek was of me niet goed voelde, dan mocht ik bij mama in het grote bed slapen. Ik weet niet of mama dat weet (ik denk het wel), maar ik heb vaak een beetje overdreven of gedaan alsof omdat ik gewoon zo graag bij haar in dat warme bed lag.

En als ik 's avonds bij haar in de zetel zat, dan vroeg ik vaak om zachtjes over mijn rugje te wrijven. Niemand anders kon dat zo goed als mama. Ik heb het al een paar keer aan PJ gevraagd maar het is hetzelfde niet...

Een van mijn favoriete beelden uit m'n kindertijd. Veilig in de armen van mama een beetje stoer doen en toten trekken voor ik bij De Sint moest. De na-foto ga ik jullie besparen, maar het is er eentje met veel tranen. Enkel maar tranen eigenlijk. En ja, ik had toen een broskopke :-)

Ik herinner me nog levendig hoe graag ik op scoutskamp ging en ik mij telkens rot amuseerde, maar toch ook altijd een traantje wegpinkte als ik een mooi kaartje of een leuke brief kreeg van mama. Ze maakte daar altijd ferm haar werk van, mijn mama.

Mama was er altijd en overal. Om mij naar school te voeren, om mij af te halen aan de schoolpoort, om mij op woensdagmiddag en in het weekend rond te voeren naar de sportclub en de scouts. Elke avond stond er om 18u heerlijk vers eten op tafel. En ik vond dat allemaal de normaalste zaak van de wereld.

Mama deed enorm haar best. Om leuke uitstappen te maken met ons, om ons cultuur te laten opsnuiven, om mooie reizen te maken. Ze stond er heel vaak alleen voor. En ik, ik vond dat allemaal zeer evident.

In mijn puberteit en tijdens mijn studies liet ze me heel vrij om mijn eigen pad uit te stippelen. Maar ze was er wel altijd als ik haar nodig had. Tijdens de blokperiode was ik altijd zo blij als ze een middagje thuis was. Ze zorgde dan vaak voor een rijsttaartje, of bracht mij studentenhaver om goed te kunnen blokken.

Na mijn studies verhuisde ik naar Brugge om te gaan samenwonen met Pieterjan. Ik herinner me die dag nog heel goed. Op het moment dat ik wilde aanzetten naar mijn nieuwe woonst, begon mama te wenen. En ik natuurlijk ook. Het was op dat moment dat ik besefte: mama, ik zie je graag en je bent misschien wel de belangrijkste persoon in mijn leven. Spijtig dat ik het toen pas besefte, maar wijsheid komt met de jaren zeker? 

Vandaag, 9 jaar later, weet ik dat ik altijd bij haar terecht kan met een probleem of een vraag, van klein (bv. een knoop aan een hemd naaien, ik slaag er steevast in om dat te verknoeien) tot groot. Wanneer ik probeerde zwanger te worden, wat niet van een leien dakje verliep, heeft ze me enorm geholpen en gesteund. Zonder haar had ik het niet gekund. Echt niet.

Vandaag vind ik het fantastisch om te zien hoe ze met Emil omgaat. Op exact dezelfde lieve, zorgzame, no nonsense manier als ze mij heeft opgevoed. Dat het kind zijn meme als BFF beschouwt, hoeft niet te verwonderen.

Als ik hem zeg "kom, we gaan naar meme" dan begint hij langs alle kanten te glunderen en te blinken. Dan ben ik trots op haar, omdat mijn zoon haar even graag ziet als ik. En dat is alleen maar haar eigen verdienste.

Trots ben ik ook omdat ik haar, sinds ik zelf mama ben, als voorbeeld genomen heb. Ik wil voor mijn zoon hetzelfde kunnen betekenen als zij voor mij, ook al besef ik dat ik nooit zo goed zal kunnen koken, leuke truien met een dier naar keuze erop zal kunnen breien of om 16u aan de schoolpoort zal kunnen staan. 

Mijn mama is mijn inspiratiebron. En dat is iets waar ze zeer fier op mag zijn, niet alleen vandaag. Maar vandaag toch een beetje in 't bijzonder.

Mama, ik zie je graag. Gelukkige moedertjesdag. Ik kan er vandaag niet bij zijn omdat ik zo zot ben om 15 kilometer te gaan lopen door Brugge. Maar ik ga alles geven, speciaal voor jou. Dat is toch gewoonweg evident?

Josie xo