Josie's Little Things: #boostyourpositivity: Love Your Family

Terwijl ik dit schrijf, op deze vrijdagavond, ben ik helemaal alleen thuis. Pieterjan is op weekend, en Emil is gaan logeren bij mijn mama omdat ik morgenochtend redelijk vroeg weg moet. Ik ben alleen, ik geniet van de rust en ik mijmer een beetje...

Ondanks het feit dat de TV speelt (BEL-ITA!), hou ik van de stilte die hier nu hangt in huis. Ik hou van de gedachte dat ik morgen volledig op mijn eigen ritme kan opstaan. Dat ik een uur in de badkamer kan vertoeven zonder dat er iemand zucht: hoelang gaat die daar eigenlijk nog in die badkamer bezig zijn? En zonder dat nog een ander iemand voorzichtig de badkamerdeur openprutst, op het badmatje komt zitten en mij wel 10 keer vraagt: mama, wat is dat? (een haardroger, Emil) Maar mama, wat doe je nu? (mijn haar ermee drogen, jongen) Oké mama, en waarom doe je dat? (omdat ik geen zin heb om erbij te lopen als een ontplofte kerstboom, Miely)

Ik weet dat ik straks voor het slapengaan eens ga ruiken aan dat donsdekentje in dat lege bedje, waar normaal een ronkend beertje ligt te dromen. Dat ik een beetje minder vast ga slapen vannacht omdat ik helemaal alleen thuis ben. Op zo’n momenten ben ik onbewust wat alerter omdat Pieterjan er niet is. Want ja, ik beschouw hem toch een beetje als mijn grote “beschermer". Mijn rots in de branding, om eens een verschrikkelijk cliché te gebruiken. Somebody to lean on.

Vanavond, terwijl ik geniet van de rust en tegelijkertijd mijn huisgenoten mis, vind ik het ideale moment om iets neer te pennen over het #boostyourpositivity thema van deze week: love your family.

Ik schreef een tijdje geleden al een ode aan mijn “modern family”, maar deze keer gaat het over mijn gezin. My sweet family of three, zijnde mezelf en de twee belangrijkste mannen in mijn leven. En ik kan daar kort over zijn: wij met ons 3, we hebben het zeer goed samen.

Laat mij ook onmiddellijk eerlijk zijn: als ik alleen op pad ben, zonder die twee, dan geniet ik daarvan. Enorm, massa’s, gigantisch veel. Die vrijheid, waar ik altijd al naar verlangd heb, wil ik niet kwijt. De drang om “eens weg te zijn” zal er bij mij altijd zijn. Dat is goed, zolang er ook een tegenovergestelde drang is. En die is er, want ik heb altijd weer goesting om thuis te komen omdat ik weet dat ik enthousiast en warm ga verwelkomd worden.

En ja, er zijn momenten dat ik denk: Emil, nu moet je écht stoppen met mij te vragen wat dat is en hoe dat komt, want ik weet het ook niet altijd allemaal. En dat ik denk: zeg Pieterjan, hou eens op met aan mijn kop te zagen… Net zoals hij dat ongetwijfeld heel vaak over mij denkt, en net zoals Emil zich vaak afvraagt: maar mama, waarom kan je mij nu niet gewoon zeggen waar ik de maan kan zien op klaarlichte dag?

Je merkt het, lieve lezer, het is hier heus geen roze sprookjespaleis waar altijd alles koek en ei is. Ons huis is mooi, zeker en vast, maar dat doet er hier niet toe. Het is vooral een thuis. Een warm en gezellig nest, waar we evenwel niet altijd samen aanwezig zijn. Die drang naar vrijheid en je eigen ding doen is namelijk even aanwezig bij mijn wederhelft als bij mezelf. Daar vinden we elkaar probleemloos in. Perfect.

De momenten dat we echt met ons 3 samen zijn, zijn niet zo talrijk. Maar wel des te leuker en intenser. Ik doe mijn best om het voor mijn mannen zo leuk mogelijk te maken, al kan ik op veel vlakken zeker nog beter doen. Maar niemand is perfect, denk ik. Ik sta nooit voor Emil aan de schoolpoort om 16u, ik ben geen creatieve knutselmama, ik moet vaak wegsluipen terwijl hij jammert “maar ik wil met mama spelen” – en dan breekt mijn hart, natuurlijk. Toch voel ik niet de nood om er iets aan te veranderen.

Weet je waarom? Ik kan “ballonvoetballen” als de beste en paddenstoelen spotten like a pro. Ik ben zijn trouwe assistente in de speeltuin bij het zand verzamelen, en ik ben nu al zijn favoriete loopmaatje. Ik kan hem op zoveel manieren de slappe lach bezorgen, en als hij mij nodig heeft dan ben ik er altijd en zonder uitzondering. Het feit dat Emil mij met zijn lieve grote ogen aankijkt en spontaan zegt “oh lieve lieve mooie mama”. Dat ik niet zelf om knuffels hoef te vragen omdat die kleine beer mij gewoon altijd voor is… Dat zegt genoeg, denk ik. Dat mannetje is supergelukkig en dat is voor een heel groot deel mijn verdienste, samen met Pieterjan.

Voor hem ben ik heus niet altijd de beste vriendin, dat weet ik heel goed. We hebben allebei onze gebreken en hebben al meermaals ondervonden dat je hard aan een relatie moet werken. Ook daarin bestaat de perfectie niet, denk ik. Maar ik durf wel te zeggen dat we het heel goed doen samen. Wij met ons twee, en wij twee met Emil erbij.

Ik heb geen glazen bol om de toekomst van mijn gezin te voorspellen. Ik leef van dag tot dag – of beter: van maand tot maand, want ik kijk als notoir planner en regelnicht graag agenda-gewijs een beetje vooruit, ik krijg daar namelijk een kick van :-) Ik ga niet beweren dat ik al veel tegenslagen meegemaakt heb in mijn leven, maar toch wel enkele. Ik heb er telkens positieve lessen uit getrokken, en in wezen kwam het altijd hierop neer: soms loopt het leven niet helemaal zoals jij het had gewild/verwacht, maar je mag er je hoofd niet door laten hangen. Que sera, sera. Ik weet dus niet wat er ons als gezin nog allemaal te wachten staat, maar dat doet er niet toe. Ik kan alleen maar vurig hopen dat wij met ons 3 voor altijd samenblijven. En alles wat erbij komt, dat is fantastisch en zal ons alleen nog gelukkiger maken.

Ik vind mezelf helemáál geen ploetermoeder. Ik vind dat zelfs een heel vies en misplaatst woord. Pieterjan is ook geen ploetervader, en Emil al zeker geen ploeterkind. Wij ploeteren niet, wij varen. Wij zwemmen, wij drijven. Meestal zetten we gericht koers, soms laten we ons leiden door de getijden. De zee is soms woelig, er staat al eens een harde wind en we gaan meermaals kopje onder. You can't beat the waves, but you can learn to surf them. Dat lukt wonderwel, want we hebben een stevig en mooi bootje. We geraken er wel. Destination unknown, maar dat het een mooie en avontuurlijke trip is… Hell yeah.