De bloopers van 2015

Zoals elke goeie film en serie een reeks bloopers heeft, is dat ook het geval bij een goed jaar. Ik heb in 2015 veel foto's gemaakt, zowel mooie als mislukte. De allermooiste deelde ik te pas en te onpas op social media en hier op de blog, de minder mooie hou ik liever voor mezelf, om begrijpelijke redenen :-) Maar nu we aan het jaareinde beland zijn, vind ik het wel een leuk idee om eens mijn favoriete "bloopers" met jullie te delen...

Een veel voorkomend subject op mijn bloopers is Emil. Terwijl hij zich vroeger vlotjes liet fotograferen met de grootste glimlach, heeft hij zich in 2015 ontwikkeld tot rebelse foto-saboteur eerste klas. Zijn guitige lach is er nog steeds, maar hij verkiest om met zijn ogen te draaien of andere gekke bekken te trekken. Zei ik al dat hij een enorm showbeest is? (Ik mag dat echter niet luidop zeggen, want dan verbetert hij mij: "maar néé mama, ik bent geen showbeest, ik bent een jongen")  

Selfies nemen kan hij trouwens ook als de beste (tiens, van wie zou hij dat geleerd hebben...). Dat leverde ook menige blooper op in mijn foto-archief van 2015, zoals deze. Ik weet nog goed wanneer dat was: in juni tijdens de triatlon in Brugge, toen we in een cafeetje zaten te wachten tot Pieterjan arriveerde op zijn fiets. We moesten een beetje geduld hebben (45K fiets je niet op een haf uurtje tenzij je bijzonder zwaar aan de doping zit) en op zo'n momenten durf ik al eens mijn telefoon aan Emil geven om er wat mee te prutsen en er hem zijn keelholte mee te laten fotograferen.

Om te antwoorden op de vraag van wie hij dat geleerd heeft, onnozele selfies trekken: van zijn moeder dus. Want tussen mijn foto's van het voorbije jaar zitten heel veel gekke-bekken-selfies. Meestal neem ik die wanneer ik onderweg of op een andere manier "afwezig" ben (de middelste is op citytrip in Lissabon) en ik stuur ze dan via Whatsapp naar Pieterjan zodat hij ze aan Emil kan tonen. Zo heeft hij zijn mama toch een beetje bij zich, al is ze er niet :-) Pieterjan doet dat trouwens ook als hij niet thuis is, maar die foto's zal ik hier niet publiceren zodat ik mijn wederhelft zijn reputatie niet verknal ;-) Wanneer we samen weg zijn, zoals in Barcelona in oktober, stuurden we ook een paar zotte selfies naar het thuisfront zodat Emil zijn crazy ma en pa niet te veel moest missen. De middelste foto is genomen in het Parc Güell, de onderste is toen we in de auto zaten op weg naar de Alpen deze zomer. Dat is een vaste traditie wanneer we op vakantie vertrekken. Maar meestal is de foto wel een beetje esthetischer :-)

Terwijl Emil vroeger altijd gewillig poseerde voor de foto, heeft hij er de voorbije maanden een sport van gemaakt om vakkundig weg te kijken en bewust niét in de lens te kijken. Bijvoorbeeld tijdens een dagje aan het strand van De Haan in juli, toen het zo bloedheet was...

Of op vakantie in de Franse Alpen, in het heerlijk pittoreske La Bérarde, een beetje het einde van de wereld want daar stopt de baan en kan je enkel te voet de bergen in. Prachtig daar... Maar het enige wat Emil kon denken, was: "I'm not deaf, I'm just ignoring you, moedereeuuh". Dat leverde deze grappige foto op, die ik ook wat "meta" vind want het is een foto én een selfie in het raam én er staat ook nog eens "selfie" op het shirt van Emil. Best wel arty, niet? ;-)

Of hier, toen we in onze knusse tent op 1600m hoogte in Saint-Sorlin d'Arves een leuke family selfie wilden nemen. Als je goed kijkt, dan zie je op de achtergrond iemand in de tent liggen (met de ipad in zijn pollen) die niet veel goesting had om op de foto te staan. Het kon hem op z'n zachtst gezegd geen hol schelen. Die pubers van tegenwoordig...

Nog op vakantie in de Alpen tijdens de doortocht van de Tour de France in Allemont, zag Emil ze vliegen, hoog in de lucht. En zijn vader maar coureurs fotograferen terwijl er hoog daarboven zoveel interessantere dingen te bespeuren waren volgens zijne kleine majesteit! Nota bene, die gruwelijke gele pet had Pieterjan gevangen in de tourkaravaan, dat is zeker geen vast accessoire van hem of zo... Kwestie van zijn reputatie niet te vergallen hé ;-)

Opmerkelijk veel foto's ook waarop Emil zijn buik ontbloot voor de lens. Klein afwijkingske, hopelijk blijft het daarbij. Zolang hij zijn broek niet afsteekt, ben ik gerust ;-)

Nog zo'n memorabel bloopermoment: Emil had op school over paddenstoelen en kabouters geleerd en was daar helemaal van in de ban. Zo erg zelfs dat we passeerden langs een huis met een prachtige (ahum) paddenstoel in de voortuin, meneer er gezellig ging bij neerzitten en niet meer verder wilde stappen met mij. Ik ga niet vertellen welke toeren ik heb moeten uithalen om hem mee te krijgen naar huis ;-)

Een selfie nemen, denken "ja mannekes, dat gaat keimooi zijn" en achteraf zien dat er iemand zijn mond vol eten had: story of my life :-)

Die keer dat ik Emil zijn schoenen verkeerd had aangedaan, ga ik toch ook niet snel vergeten. Hij had het zelf ook niet door, want we hadden al een eind gestapt toen ik voelde dat het precies toch niet zo vlot ging als anders. Emil vond het hilarisch, en ik ook :-)

Mensen die met hun mond half open liggen te slapen op de foto: ook altijd grappig. Vooral als er een klein spook naast hen zit dat geniepig zit te kijken. Je ziet het hem zo denken: I have a cunning plan with her... Gelukkig ontwaakte ik kort daarna uit mijn comateuze middagdut ;-)

Er werd in 2015 ook af en toe eens gephotobombd. Ik moet wellicht niet zeggen door wie ;-)

Nog een leuke om mee af te sluiten. Deze foto ziet er op het eerste zicht niet zo grappig uit. Maar je moet weten dat Emil keihard in de blaadjes aan het trappelen en schoppen was, en één seconde na deze foto lag hij op de grond in de modder. De blaadjes zorgden voor een zachte landing, dus aangezien hij zich geen pijn gedaan had vond ik dat ik er wel eens goed mee mocht lachen :-)

Zo zie je maar, aan elke mislukte foto hangt een leuk verhaal. Op naar een nieuw jaar met nog veel meer bloopermomenten! :-)

Love, Josie xo