Zwanger worden, een kwestie van goed plannen?

Jullie hebben er misschien al over gelezen of gehoord: Sensoa, het Vlaams expertisecentrum voor seksuele gezondheid, heeft een nieuwe campagne gelanceerd waarbij 6 ‘seksmythes’ ontkracht worden. Één ervan luidt: ‘zwanger worden is gewoon een kwestie van goed plannen’. Ik beschouw mezelf als ‘ervaringsdeskundige’ op dit vlak. Dus toen Sensoa me vroeg of ik wilde helpen deze mythe te ontkrachten, heb ik geen seconde getwijfeld.

Eind 2010, op mijn 27^ste, stopte ik met mijn pil. Pieterjan en ik hadden een aantal mooie reizen gemaakt en goed geprofiteerd van het leven. Ik had nooit een enorme drang gevoeld om mama te worden. De ‘rammelende eierstokken’ waarvan zoveel vrouwen spreken, heb ik nooit ervaren. Maar ik voelde dat ‘het moment’ was aangebroken voor een nieuwe fase in mijn leven, het moederschap. In mijn vriendenkring waren er op dat moment al heel wat baby’s geboren en veel vriendinnen waren zwanger. Het leek bij hen allemaal zo vlot te gaan: stoppen met de pil, een paar keer proberen en hup ze waren zwanger. Ik was realistisch en hield er rekening mee dat het bij mij wel wat langer zou kunnen duren. Voor ik startte met mijn pil had ik een onregelmatige cyclus. Hierdoor had ik een voorgevoel dat het bij mij niet snel ‘prijs’ zou zijn.

Ondanks mijn nuchterheid – die ik trouwens op alle vlakken heb, ik ben énorm realistisch – begon ik vanaf mijn pilstop te dromen van een kindje. Mijn cyclus bleef uit. De eerste maanden vond ik het niet erg. Ik kon nog wel eventjes wachten. Toch begon ik al te denken aan babynamen ('Emil' stond er toen al tussen!) en werd ik steeds ‘gevoeliger’ voor schattige babykleertjes en zo… Het werd stilaan zomer en ik had de indruk dat iedereen zwanger werd, behalve ik. Hoe hard ik het hen ook gunde, het begon te knagen. Vooral omdat ik vaak de vraag kreeg ‘wanneer wij er eens aan gingen beginnen’. Enorm irritant vond ik dat.

Eind 2011 was er nog steeds niks; nul komma nul cyclus. Ik had op dat moment al een paar keer aan mijn gynaecoloog gevraagd of dat wel normaal was. Telkens drukte hij me op het hart dat ik geduldig moest zijn. Maar begin 2012 was mijn geduld op. Dat van de gynaecoloog blijkbaar ook: hij verwees me door naar het fertiliteitscentrum. Een grote stap, waarvoor ik heel wat tranen heb gelaten. Want op dat moment beschouwde ik een vruchtbaarheidskliniek als een triestige plek, een ‘last resort’ voor mensen die niet op de normale manier een kindje konden krijgen.

Bloednerveus was ik voor mijn eerste consultatie op fertiliteit. Ik kwam er gelukkig terecht bij een geweldige gynaecologe. Ze onderzocht me en zag meteen wat er aan de hand was. Ik had/heb PCOS. Het komt erop neer dat ik vruchtbaar ben, weliswaar in verminderde mate. Ik heb geen spontane eicelrijping en eisprong en kan niet op natuurlijke wijze zwanger worden. Daar is wat hulp voor nodig van hormonen. Blijkbaar hebben veel vrouwen PCOS. Mijn eerste vraag aan de gynaecologe was: hoe komt dat, ligt de oorzaak bij mezelf? Ze stelde me gerust dat ik er niks kan aan doen, het is gewoon ‘brute pech’. PCOS komt veel voor bij vrouwen met overgewicht die dan het advies krijgen om wat te vermageren. Maar bij mij was dat niet het geval. Ik mocht, na een paar verplichte medische onderzoeken, een hormoonbehandeling starten om zwanger te worden.

Aan de behandeling kwamen heel wat pilletjes en spuitjes te pas, véél geduld en af en toe een traan. De hormonen sloegen aan dus dat was een meevaller. Maar ik voelde ze vaak gieren door mijn lijf, echt aangenaam vond ik dat niet. Bovendien woog het hele traject flink op mijn relatie. Als er één raad is die ik mag geven aan koppels die proberen zwanger te worden en bij wie het niet meteen lukt: ga niet té snel naar een vruchtbaarheidskliniek. Ik heb er een jaar mee gewacht en ja, dat was vaak frustrerend. Maar een hormoonbehandeling is niet ‘zomaar’ pillen slikken, spuiten zetten, echo’s ondergaan… Het is zwaar, zowel lichamelijk als emotioneel. De onzekerheid, de teleurstellingen: het maakte mijn vriend en mezelf enerzijds sterker als koppel maar anderzijds had het ook een niet te onderschatten impact op onze relatie. We hadden heel wat moeilijke momenten tijdens de behandeling, bijvoorbeeld na een poging die niet gelukt was.

Artsen starten trouwens ook geen behandeling op zonder aanwijsbare reden, zo werkt het niet. Vanaf het moment dat ik in behandeling was in de vruchtbaarheidskliniek, ben ik open geweest naar familie en vrienden. Eigenlijk naar iedereen die ernaar vroeg. Ik had er geen moeite mee om te praten over mijn ‘problemen’ om zwanger te worden. Er zijn veel koppels die niet ‘zomaar’ zwanger raken – dat was duidelijk bij elke consultatie op fertiliteit. Toch bestaat er nog veel taboe rond. Dat is jammer want door erover te praten help je jezelf én anderen. Je vermijdt ook ‘awkward situations’ zoals mensen die je te pas en te onpas vragen of je nu nog altijd niet zwanger bent. Door wat ik heb meegemaakt, stel ik die vraag niet meer aan mensen. Niet omdat het me niet interesseert maar omdat ik hen niet in verlegenheid wil brengen. Want velen durven/willen/kunnen er niet over praten en daar heb ik respect voor. Ik kan alleen maar de raad geven om het wél te doen. Je verhaal delen doet zoveel deugd.

Zwanger worden was voor mij geen ‘walk in the park’. Maar erover klagen ga ik niet doen. Uiteindelijk ben ik zwanger geraakt na 4 ‘mislukte’ pogingen en ik had een droomzwangerschap. Er zijn koppels die langer moeten proberen, met meer hindernissen. De behandeling was intensief maar ik deed het met plezier voor de baby die ik zo graag wou.

In 2015 besloten mijn vriend en ik om voor een tweede kindje te gaan. De behandeling werd opnieuw gestart maar helaas sloeg ze niet meer aan en moest ik overschakelen op een zwaardere behandeling. Ook dat was geen succes maar toch raakte ik zwanger, op een moment dat ik de moed had opgegeven. Jammer genoeg eindigde het in een miskraam. Dat heeft een grote impact gehad op ons als koppel, op onze relatie. Het heeft er mee voor gezorgd dat we nu bewust kiezen om niet te gaan voor een tweede kindje. Ik zie het (voorlopig) niet zitten om de behandeling opnieuw te starten, al dat geloop, die hormonen, de teleurstellingen… Het is uiteraard niet de enige reden want wij vinden één kind gewoon ook superleuk en ‘genoeg’.

Weet je, life is what you make of it. Het leven loopt niet altijd zoals je het plant. Ik ben wellicht een van de grootste planningsfreaks die er bestaan maar ik besef goed dat je sommige zaken zelf niet onder controle hebt. Soms krijg je te maken met onverwachte hindernissen. Dat geldt zeker ook voor zwanger worden. Als je niet vlot zwanger geraakt, weet dan dat je niet de enige bent en probeer een manier te vinden om er positief mee om te gaan. When life gives you lemons, make lemonade: dat is mijn levensmotto en het heeft me erg geholpen om mijn ‘probleem’ te aanvaarden. Natuurlijk had ik het rooskleuriger voor ogen toen ik eind 2010 met mijn pil stopte. Maar het is anders gelopen. En als ik kijk naar mijn prachtige zoon, een zalig ventje van 4,5 jaar, dan kan ik alleen maar denken: de behandeling was zwaar maar de beloning is mooi en zoet. Veel zoeter dan the sweetest lemonade.

Love, Josie xo

Deze blog kwam tot stand in samenwerking met Sensoa.