Tot aan de maan en honderdduust keer terug

Lieve Emil,

Ik ben normaal niet echt melig. Dat weet je hé, je kent me goed genoeg. Maar op een dag als vandaag vind ik dat ik wel een beetje de emo trezebees mag uithangen. Want vandaag word je drie jaar. Mijn kleine muis – wat ik eigenlijk niet mag zeggen van jou want ik bent wel een jongen, hé mamaa – wordt stilaan een grote sterke beer...

Wel lieve beer, de oorzaak van die bovenvermelde meligheid ben jij. Dat bedoel ik niet als verwijt. Het feit is gewoon: jij brengt een kantje in mij naar boven dat ik anders niet heb of dat ik in elk geval zoveel mogelijk probeer te verdringen. Jij maakt van je koele en berekende mama af en toe een zacht weekdier, een melige mossel.

Op je eerste schooldag bleef ik m’n rationele zelve, maar op dag twee barstte ik in tranen uit in de wagen naar het werk, nadat ik jou huilend had achtergelaten op de speelplaats. Als een van de begeleidsters in de naschoolse opvang me zegt dat ze vindt dat je een pientere babbelaar bent en dat je geregeld gevatte replieken klaar hebt (“in positieve zin hé,” zegt ze er dan duidelijk bij) dan begin ik zodanig te blinken van trots dat ik er een beetje emotioneel van word.

Vorige week vrijdag trad je op in het circus van je school. Je was er zo lang mee bezig geweest en ik was zenuwachtig in jouw plaats. Ik zat op het puntje van mijn stoel en na de act van jouw klas, waarin je als volbloed showbeest het beste van jezelf had gegeven, was mijn hart volledig gesmolten. De tranen stonden in mijn ogen van blijdschap – ik kon ze nog nét bedwingen. 

De dag nadien heb ik ze echter niét kunnen inhouden. Ook daar zat jij weer voor iets tussen, lieve Miely. Want op zaterdag vonden er nog 2 circusvoorstellingen plaats en werd je op school verwacht. Je wilde echter liever bij mij zijn en dat zorgde ervoor dat het een moeilijk afscheid was. Jou helemaal overstuur achterlaten in de zorgzame handen van de juf en snel-snel de gang uitlopen om je “maar ik wil zo graag bij mama zijn” gejammer niet meer te horen: dat was geleden van die hierboven vermelde tweede september. Het gevolg kan je al raden: ik liep koel en vastberaden de school uit, maar in de auto kwamen de tranen. (of je gehuil een beetje "show" was of gemeend, dat laat ik hier in het midden want het doet er niet echt toe, feit is wel dat de juf me nadien een bericht stuurde dat de tranen snel voorbij waren en dat je er volledig voor gegaan was tijdens de act)

Ik kan hieruit alleen maar besluiten dat je me kwetsbaar maakt, nu veel meer dan vroeger. Toen je zeven maand oud was, ging ik vijf dagen naar Budapest en vond ik het eigenlijk niet moeilijk om je achter te laten bij je papa. Maar in september en oktober ging ik twee keer op citytrip en telkens vond ik het afscheid zwaar en had ik het gevoel je in de steek te laten. Dat was nieuw voor mij. Het is niet dat ik je vroeger niet graag zag, zeker niet. Ik heb gewoon het gevoel dat onze band de laatste maanden enorm versterkt is. Hoe dat komt? Ik zou het begot niet weten, maar ik weet wel dat ik de laatste tijd vree veel leute heb met jou.

De voorbije week nam ik 2 dagjes verlof om wat tijd met jou te kunnen doorbrengen tijdens de krokusvakantie. Woensdag was een dag voor ons tweetjes en we gingen samen op stap. Want da's hetgeen ik het liefste doe met jou, eropuit trekken. Vroeger, toen je nog een baby was, gingen we ook veel weg maar dat was anders. Ik kon toen minder leuke dingen met je doen (behalve duust keer door de Brugse winkelstraat wandelen zonder dat jij tegenpruttelde, maar na een tijdje steekt dat tegen, zelfs voor iemand die graag shopt) en ik durf gerust toegeven dat ik daar niet zo intens van genoot als nu. Dat ligt waarschijnlijk ook aan het feit dat ik iemand ben die graag wat actie heeft ;-) We gingen naar het poppentheater in Gent en ik zag in je mooie, grote, blinkende sloeberogen dat je het vree wijs vond. Achteraf in de auto naar huis vroeg je me of de radio ablieft een beetje luider mocht (dat is nieuw, want vroeger had je altijd zogezegd "pijn aan je oren" als ik het te luid zette). Om het feest compleet te maken, zette ik jouw favoriet "Captain Jack" op (uw moeder heeft "Eee jooo Captain Jack op haar ipod staan, ik denk dat je je daar later misschien nog voor gaat schamen maar nu dus nog niet blijkbaar). Je begon zoals altijd enthousiast mee te shaken en zot te doen, zodat ik bijna met de slappe lach achter het stuur zat. Op zo'n momenten met jou voel ik me echt perfect gelukkig.

De laatste maanden zeg je me heel vaak “mama, ik bent je beste vriend en ik ga altijd goed voor je zorgen”. En dan geef je me een hele dikke, oprechte knuffel. Van alle mensen die ik heel graag zie, ben jij denk ik de enige die me altijd en overal kan opbeuren (je papa staat op de tweede plaats, maar bij grote mensen gaat het nu eenmaal soms wat moeilijker, dat zal je later nog wel leren). Ik herinner me nog heel goed een avond, een paar maand geleden. Ik was toen triestig omdat het even echt niet mee zat, en ik zat met de tranen in mijn ogen aan tafel. Jij had dat gezien natuurlijk, en je kwam naar mij en zei: ooh lieve mama, je moet niet wenen. Opnieuw vergezeld van een dikke knuffel. Dat beurde mij enorm op, en tegelijk bezorgde het mij nog meer tranen omdat het zo vreselijk lief was van jou.

Weet je wat ik denk? Dat jij mij nog héél veel emotionele tranen-in-de-ogen-momenten gaat bezorgen. En moet je nog eens wat weten, jongen? Ik kijk daar enorm naar uit! Naar nog veel circussen en schoolfeesten waar je me doet glimmen van trots. Naar een halve marathon die we hopelijk ooit samen gaan lopen. Naar het moment waarop we samen met je papa de pracht van de Grand Canyon of Yellowstone kunnen aanschouwen – want dat is een grote droom die ik al jaren koester. Naar het moment - en dat zal volgens mij niet zo lang meer duren - dat ik in een skilift vanuit de hoogte zit te kijken naar de skiërs onder mij en jou vollen bak gas zie geven op je latten met de skischool, onbevreesd en vol overgave zoals ik van je gewend ben. 

Er zijn op jouw derde verjaardag veel adjectieven van toepassing op jou: verschrikkelijk koppig, behoorlijk eigenzinnig, soms eens opvliegend, regelmatig ochtendhumeurig, bijzonder komisch getalenteerd, met veel oog voor details, een beetje verwend, verbazingwekkend pienter, gewiekst en sluw, bijlange niet van gisteren,… Maar bovenal ben je ongelofelijk lief. Je bent mijn lieve beer, mijn allerbeste vriend. Zoals ik die van jou ben.

Je bent altijd al gefascineerd geweest door de maan. Hoe ze elke dag een andere vorm aanneemt, ergens anders hangt en overdag als bij wonder verdwijnt om dan 's avonds weer tevoorschijn te piepen. Wel, weet je hoeveel ik van jou hou? Tot aan de maan en helemaal terug. Of nee: duust miljard keer tot aan de maan en evenveel keer terug. Want melig doen en overdrijven: dat mag toch op een dag als vandaag?

Wees gerust, ik ga vandaag niet bleiten. We maken er een superleuke dag van. Ik zet mijn pinteresty kinderfeestideeën en deco-inspiratie uit de Feeling Wonen met plezier aan de kant voor schreeuwerige versieringen van Cars en een felgekleurde taart van de Minions. Want soms moet je het gewoon niet tot achter de maan gaan zoeken als je iemand doodgraag ziet.

Gelukkige verjaardag, sterke beer. Je bent de allerliefste. 

Mama x