Ski memories

Ik ben momenteel zwaar aan het aftellen want in de nacht van 5 op 6 maart vertrek ik op skivakantie. Needless to say dat ik er enorm naar uitkijk! Skireis staat voor mij gelijk aan family time (ik ga samen met mijn lieve schoonfamilie), wintersport in de prachtige natuur (Vaujany/Alpe d’Huez), veel ontspanning en gezelligheid. Ik ben verre van een topskiester: ik leerde het in 2009 onder invloed van Pieterjan, die al sinds zijn kindertijd op de latten staat en ondertussen bij wijze van spreken met zijn ogen dicht een zwarte piste like a boss afdaalt. Bij mij gaat het met vallen en opstaan, maar ik doe het enorm graag! Om al een beetje in de sfeer te komen en bij wijze van countdown, heb ik de leukste foto’s van de voorbije 7 edities eens opgesnord… Veel kijkplezier! :-)

2009 was het jaar waarin ik leerde skiën in Les Houches (Chamonix) en met een klein hartje vertrok richting mijn allereerste skiles, die op de koop toe plaats vond in een superdichte mist waar je nauwelijks verder dan één meter kon zien. Het was het jaar dat ik een hele namiddag in m’n eentje doorbracht op een babypiste, ze wel 30 keer op en af skiede om mijn techniek te oefenen en heel veel leute had :-) Het was het jaar waarin we konden genieten van een aantal mooie, zonnige dagen met zicht op de fantastische Mont Blanc! Het was het jaar waarin ik als beginner – uiteraard – veel tegen de vlakte ging, maar zonder pijnlijke gevolgen.

2010 was het jaar dat het zodanig koud was in Les Houches dat mijn leuke skileraar Jean-Jacques (timmerman in de zomer, ik herinner het me nog goed!) onze groep meenam voor een warme choco in een berghut omdat we zodanig verkleumd waren (en ook voor de gezelligheid uiteraard). Het was het jaar waarin mijn tong nét niet bevroor toen ik ze uitstak voor de camera. Het was het jaar waarin de temperatuur niet boven de -15 graden kwam, maar we lieten dat niet aan ons hart komen.

2011 was het jaar waarin het in Vaujany lente was in februari: het was zodanig zonnig en zacht dat de mannen tijdens de après-ski op ons zonnig balkon hun bovenlijven duchtig ontblootten :-) Het was het jaar waarin ik op dag één van mijn stokje ging tijdens de skiles en de rest van de dag in bed doorbracht… Maar de dagen erna ging het skiën supergoed. Het was het jaar waarin we een hele week met volle teugen genoten van de zon en volledig herboren terug naar huis keerden.

2012 was het jaar waarin Vaujany Siberische allures kreeg en het zo mogelijk nog kouder was dan in 2010 in Chamonix. Het was het jaar waarin mijn neus bevroor en ik het totaal niet doorhad tot Pieterjan mij verwonderd vroeh: “Euh, Bokkie, wa is da met uw neus?”. Het was jaar waarin ik ben beginnen bleiten in het midden van de piste omdat ik mijn vingers niet meer voelde en ik het zodanig koud had. Het was het jaar waarin ik geleerd heb om af en toe eens een alcoholisch elixirke te drinken in de skihut om lekker warm te krijgen :-) Het was ook het laatste jaar dat Pieterjan en ik nog kinderloos waren. We hadden toen net een reeks testen achter de rug en een paar dagen na de skireis zouden we de resultaten krijgen en al dan niet groen licht krijgen voor een fertiliteitsbehandeling. We keerden terug naar huis op 13 februari… en exact één jaar later werd Emil geboren op 13/02/2013 :-)

2013 was dus het jaar waarin we niet gingen wegens andere bezigheden :-)

2014 was het allereerste jaar dat Emil mee ging naar Vaujany, hij was toen 13 maand oud. Dankzij de familie die zoals altijd mee reisde, kon ik nog voldoende skiën - what a blessing! Maar ik trok ook bewust een paar dagen uit om samen met Emil op stap te gaan in de bergen en het skiën te laten voor wat het was. Emils eerste kennismaking met “echte” sneeuw was een succes! Helaas was 2014 ook het jaar waarin ik viel op mijn hoofd de eerste dag (op een poepsimpele groene piste dan nog wel). Ik bezeerde me niet maar ik liep wel een schrik op. Ik kocht onmiddellijk een helm (die had ik eigenlijk al lang moeten hebben) en sindsdien ski ik veel minder ontspannen en sla ik sneller in paniek. Ik herinner me nog goed dat we een moeilijke piste aan ’t doen waren die er erg slecht en hobbelig bij lag. Ik werd bang omdat ik veel mensen zag vallen. Pieterjan stond al beneden op mij te wachten en ik durfde niet afdalen… Uiteindelijk ben ik er toch geraakt maar het verliep heel moeizaam en met betraande ogen. Ondanks de schrik was het natuurlijk wel een onvergetelijke reis waar ik nog vaak met veel plezier aan terugdenk!

2015 was het jaar waarin ik mijn angst aanpakte en privéles volgde zodat een skileraar zich uitsluitend op mijn “gebreken” kon focussen :-) Met succes, want het lukte me om opnieuw meer relaxed te skiën. Het was het jaar waarin we allemaal keihard genoten van de vakantie want de oma van Pieterjan was toen net overleden en het was een moeilijke periode geweest voor de hele familie. Het was het jaar waarin Emil zich al volledig thuis voelde in de sneeuw en met zijn Early Rider bike het dorp onveilig maakte en veel aandacht en bewonderende blikken oogstte ;-)

Wat zal 2016 brengen? Ik hoop op een mix van goede sneeuw, veel zon, geen diepvriestemperaturen en veel gezellige familiemomenten. Dat komt wel goed, denk ik :-) Emil is nog een jaartje te klein om les te mogen volgen, maar ik ben heel benieuwd hoe het zal zijn met hem. Hij is nu geen baby meer en beseft heel goed dat we binnenkort naar de sneeuw gaan, hij kijkt er ook ongelofelijk naar uit, net als wij. Dat het dus maar snel 5 maart is!

Gaan jullie skiën? Vanaf welke leeftijd staan jullie kinderen op de latten?

Love, Josie xo

P.S. In al die jaren is mijn skipak een opvallende constante. Ik kocht het destijds voor een behoorlijke som geld bij Millet, but it's worth every inch! Er is nog niks aan... Dit jaar ski ik opnieuw met mijn felroze jas (ideaal voor mijn compagnie om mij terug te vinden op de piste, haha) maar ik heb me wel een nieuwe broek aangeschaft. Dat zullen jullie wel zien wanneer ik binnenkort op Instagram volop skispam-foto's post :-)