Afkicken

Volgens het woordenboek betekent afkicken "een einde maken aan een verslaving". Meestal is het gerelateerd aan "slechte" dingen zoals drank en drugs (of shoppen, haha). Maar kijk, ik ben kerngezond, voel me supergoed, zat vroeger niet aan de drank of aan de pillen. En toch ben ik momenteel aan het afkicken...

Sinds 1 september heb ik een nieuwe job en ook wel een redelijk nieuw leven. Daar konden jullie al dit en dit over lezen. We zijn nu bijna 3 weken verder en het is aanpassen geblazen. Vooral in de enorm positieve zin:

• Ik doe wat ik zelf wil en ik bepaal wanneer ik het doe. Ik heb de luxe om "neen" te zeggen tegen klanten of opdrachten die me niet echt liggen, al heb ik dat nog bijna nooit moeten doen (en ik doe dat ook niet graag, mensen teleurstellen).
• Ik werk grotendeels van thuis uit en ik vind dat echt zalig. In tegenstelling tot veel andere mensen ben ik heel graag thuis aan het werk, lekker rustig in mijn knusse bureau met StuBru op de achtergrond. Een groot voordeel is dat ik eens een was kan draaien tussendoor zodat ik me in het weekend niet meer over ettelijke wasmanden moet ontfermen, dat ik overdag al wat kan koken zodat het 's avonds minder rushen is, dat ik nu al mijn postpakketjes (the perks of being a blogger) persoonlijk in ontvangst kan nemen in plaats van om de zoveel dagen naar het postkantoor te moeten tsjoolen. 
• Ik ga soms op verplaatsing werken, bijvoorbeeld voor/na een bezoek aan een klant. Zo leer ik nieuwe plekken (zoals dit in Kortrijk en dit in Aalst) en nieuwe mensen kennen: zeer inspirerend!
• Ik ben mijn eigen baas. Serieus, hoe zalig is dat? Heb ik zin om een dag het lui wijf uit te hangen (pretty unrealistic want ik kan nog geen 2 minuten stilzitten), dan kan dat. Wil ik graag gaan lopen om 10u 's morgens, dan doe ik dat gewoon. Zo van die dingen: ik zou dat niet meer kunnen missen. En ik ben nog maar 3 weken bezig!

Ook al ben ik zo vrij als een vogel, toch zit ik nog een beetje "vastgeroest" in het idee dat ik tussen 8u en 17u zeker aan het werk "moet" zijn, zoals vroeger bij mijn werkgevers. Nu ja, dat is op zich een goede zaak. Het is gewoon een vorm van ijzeren discipline en die heb ik absoluut nodig (volgens mij red je het anders niet als zelfstandige). Ten eerste omdat ik graag gemiddeld 38 à 40 uur per week wil werken om zo mijn beoogde omzet te halen (ik moet nog altijd patatjes kopen hé) en ik niet meer 's avonds wil werken. Ten tweede vereist mijn job een strikte planning. Ik krijg als copywriter te maken met veel deadlines. Magazines gaan op een welbepaalde datum in druk en daar hoor ik als redacteur rekening mee te houden. En als ik beloof aan een klant dat zijn website live zal kunnen gaan op een bepaalde datum, dan moet ik op die bewuste dag niet doodleuk komen aanzetten met de uitleg dat het helaas niet zal lukken omdat ik toevallig de voorbije dagen geen zin had om te werken. Zo werkt het uiteraard niet.

Ik ben zodanig gedisciplineerd dat ik op dagen dat ik rond het middaguur ga lopen, daarna vaak mijn lunch aan mijn bureau eet omdat ik me anders schuldig voel dat ik veel te lang "niet aan het werk" ben... Mijn werkdagen zien er dus nog altijd min of meer uit zoals vroeger, in die zin dat ik start rond 8u, een uur à anderhalf uur pauzeer 's middags en dan verder werk tot ongeveer 17u30. Emil gaat nog steeds naar de voor- en naschoolse opvang zoals vroeger. Op dat vlak is er voor hem weinig veranderd en dat is goed. Met dat verschil dat hij nu 's avonds niet meer wordt opgehaald door een moeder die mega-gestresseerd is omdat ze al met haar hoofd bij het werk zit dat ze die avond nog moet rondkrijgen na het avondeten en de opkuis. Hij heeft nu een mama die hem relaxed komt ophalen, voldaan en tevreden na een productieve werkdag, en die rustig de tijd kan maken om nog een uurtje met hem bezig te zijn voor hij om 19u zijn nest in kruipt. En top of the bill: een mama die niet meer in het weekend moet werken, en die dus extra tijd heeft om op zaterdag en zondag leuke dingen te doen. Lees: die voor de volle 100% naar zijn pijpen kan dansen :-)

Want inderdaad, ik "moet" 's avonds en in het weekend niet meer werken. Ik stel mijn planning zodanig op dat ik al mijn werk gedaan krijg op "normale" werkdagen van een 8 à 9-tal uur. Planningen maken is mijn hobby, dus dat lukt mij heel goed... Zeker met mijn superdeluxe Liv Planner als vaste bondgenoot :-)

Allemaal goed en wel, maar waarvan is ze dan eigenlijk aan het afkicken? hoor ik jullie al denken. Wel, van dat "moeten". Tot voor kort "moest" ik wel elke avond en een deel van het weekend zitten werken om alles voor mijn bijberoep rond te krijgen. In de zetel zitten, tv kijken, series volgen, boekskes lezen - ik deed dat eigenlijk bijna nooit meer. Ik was totaal niet meer mee met de roddels in Hollywood en je moest mij niet meer vragen welke celebs nu weer aan het aanpappen waren met elkaar... Ik miste het ook niet - of dat dacht ik toch.

Voor mij is het nu echt wennen om 's avonds rond 21u, na het eten en de afwas, gewoon in de zetel te gaan zitten in plaats van achter mijn bureau te kruipen. Don't get me wrong: ik vind het zalig, heerlijk, de max. Ik herontdek de geneugten van een magazine van voor naar achteren helemaal uit te lezen in plaats van het snelsnel eens diagonaal te doorbladeren en me achteraf af te vragen wat ik nu eigenlijk gelezen/onthouden heb (het antwoord: niks). Ik geniet ervan om op het gemak eens door webshops te snuisteren (mijn portemonnee geniet er minder van maar ach, yolo!) en ik ben zo blij dat ik eindelijk weer eens een serie kan volgen met mijn vent. Ik ben nu The Bridge 3 aan het bekijken met PJ. Hem om de haverklap moeten vragen om het mij nog eens uit te leggen omdat ik het weer eens niet begrijp (story of my life), discussiëren over wie de dader zou kunnen zijn, lachen met grappige Zweeds/Deense vocabulaire, samen euforisch worden omdat er een Emil in meedoet en je die naam bij ons nauwelijks ziet in die schrijfwijze: ik heb dat zo gemist! En last but not least: ik kom weer meer buiten 's avonds. Ik hoef geen etentjes meer af te zeggen, ik kan eindelijk eens ingaan op een uitnodiging voor een blogevent, zoals een absolutely fabulous avant-première op de rode loper met een goeie vriendin.

En dat allemaal omdat ik niet meer "moet" werken. Toch heb ik nog héél vaak het gevoel dat ik op zo'n momenten beter wél zou werken. Dat ik mijn tijd aan het verdoen ben en toch vast wel iets nuttigers kan doen. Het is echt sterker dan mezelf... Ik weet dat het zal voorbijgaan, dat het een beetje tijd nodig heeft. Maar ik vind het gewoon zeer confronterend om te merken hoe verslaafd ik was aan dat 's avonds werken. 

Denk nu niet dat ik nooit meer werk 's avonds, of in het weekend. Want dan ben je mis. Ik ben geregeld eens alleen thuis en dan vind je me soms wel terug in mijn bureautje. Maar dat is anders; het is niet meer "van moeten". Het is gewoon omdat ik het met hart en ziel doe. Bovendien komt er bij een hoofdberoep heel wat meer kijken dan bij een bijberoep. Ik moet me bezighouden met meer administratie, moet mijn eigen marketing en PR verzorgen,... Dat laatste doe ik gelukkig wel doodgraag en ik durf zeggen dat ik er ook wel kaas van gegeten heb :-) En ik zit ook niet meer te werken tot mijn ogen erbij dichtvallen. Ik stop altijd mooi op tijd zodat ik nog een goed stuk kan lezen in mijn boek of een aflevering van Orange Is The New Black of Modern Family kan meepikken. Het is allemaal netjes in balans.

Dus wees gerust: hervallen in mijn oude verslaving zal ik niet. Ik doe mijn job met volle overgave maar zorg dat niemand eronder hoeft te lijden. Het is afkicken maar je hoort me niet klagen. Na bijna een maand als zelfstandige ben ik er nog zekerder van dat het de beste keuze is die ik ooit heb kunnen maken.

Ik werk heel hard, heel graag en voel me supergoed. Ik vind - zonder te stoefen - dat ik er veel beter uitzie dan een paar maand geleden. Dus ja, dat afkicken, het doet me deugd.

Love, Josie xo