Ik had dit artikel ook ‘Wat ik leerde uit de coronacrisis’ kunnen noemen. Maar ik dacht: het kan origineler want ik heb de laatste tijd iets te veel artikels zien verschijnen met een gelijkaardige titel. Laat mij meteen beginnen met een bekentenis: ik zat de voorbije weken in een dipje. Of noem het maar een serieuze dip. De crisis die in maart uitbrak, veroorzaakte veel paniek en twijfels bij bedrijven en ondernemers. Ook bij mij, want ik zag een aantal opdrachten wegvallen of op de lange baan geschoven worden. Dat is sowieso voor niemand leuk en voor mij, als ‘kersverse’ alleenstaande zelfstandige mama, was het een tegenslag die extra hard aankwam. Maar goed, we were all in this together en this too would pass en tal van andere levenswijsheden motiveerden mij om ‘olsan deure te doen’, zoals ze hier in West-Vlaanderen zo mooi zeggen.
Iedereen begon na te denken over waar ze naartoe wilden met hun onderneming. Ik kreeg de indruk dat het verplicht was om jezelf te ‘herdenken’, een nieuwe weg in te slaan, met iets vernieuwends op de proppen te komen als tegenreactie op de onzekere situatie waarin we ons plots bevonden. Dat we en masse krampachtig op zoek gingen naar een nieuw soort zekerheid. Ik zag op Linkedin veel verfrissende ideeën en originele initiatieven voorbijkomen. Ik kon daar alleen maar bewondering voor opbrengen, maar zelf ervaarde ik het als een enorme druk.
Dit kwam vooral omdat ik geen tijd had om daarover na te denken en met iets nieuws op de proppen te komen. Ik had dan wel wat minder werk maar er was (gelukkig!) nog altijd werk, dat bij voorkeur tegen gisteren klaar moest zijn in plaats van tegen morgen. Je kent dat wel, en in crisistijden is het des te moeilijker om ‘neen’ te zeggen tegen klanten. Dit moest ik zien te combineren met de home schooling van mijn 7-jarige zoon en toch wel wat persoonlijke struggles na een relatiebreuk. Ik was verhuisd op 1 maart, 2 weken voor de lockdown, en ik kan je verzekeren: er zijn betere timings dan dat. Maar goed: what doesn’t kill you, makes you stronger. Ik zette door en het lukte allemaal wel. Maar inspiratie om na te denken waar ik met Text Fairy naartoe wil: die kwam niét.
Naarmate de lockdown vorderde en mijn mentale vermoeidheid door het gemis van familie en vrienden toenam, begon ik me er zorgen over te maken. Het was toch niet normaal dat ik, die altijd zo had geloofd in haar eigen ‘bedrijfje’ en vol enthousiasme haar eigen ding deed, niet met een lumineus idee voor ‘Text Fairy 2.0’ voor de dag kon komen, zoals die anderen? Zo belandde ik in een dip en begon ik het op den duur te vermijden om Linkedin te checken. Ik had geen zin om geconfronteerd te worden met de successen van anderen, terwijl alles bij mij precies on hold stond, inspiratieloos en doelloos.
En toen ging ik, op een zonnige vrijdagochtend, eens lopen. Op zich is dat geen wereldschokkende gebeurtenis want ik ga elke twee dagen wel eens lopen. Ze noemen mij niet voor niets de ‘looptrut’ en dat boek waarin ik 192 pagina’s lang mijn liefde voor lopen van de daken schreeuw, heeft daar ook iets mee te maken. Zoals mij al zo vaak is overkomen, kwam ik tot een ingeving tijdens het lopen. Ik besefte: ik weet niet hoe of wat ik kan veranderen omdat ik eigenlijk geen zin heb om iets te veranderen. Omdat het gewoon niet nodig is om te veranderen. Denk nu niet dat ik lui of hoogmoedig ben, bijlange niet. Maar weet je: ik wil gewoon blijven doen wat ik doe. Ik doe het al 4 jaar doodgraag en als het van mij afhangt, blijf ik het doen tot ik een oud en verrimpeld vrouwtje ben. Als ik zeg dat ik hou van mijn job en alles wat erbij komt kijken, en dat ik eigenlijk niet het gevoel heb dat ik ‘aan het werken’ ben, dan méén ik dat echt. Waarom zou ik dat in godsnaam willen of moéten veranderen? Never change a winning team, right?
Ik startte in 2014 als freelance copywriter in bijberoep en in 2016 nam ik de sprong naar voltijds zelfstandige. Ik heb in al die tijd nooit zonder werk gezeten en geen spijt gehad van opdrachten die ik had aangenomen. Uiteraard waren er soms dingen die me minder lagen, zoals een website voor een lokale machinebouwer waar ik moeilijk voeling mee kreeg. Anderzijds vond ik het leuk om met een lokale ondernemer samen te werken en ik leerde er uiteindelijk ook wel uit. Ik ben altijd trots geweest op ‘mijn bedrijf’, hoewel ik het nog altijd vreemd vind om mezelf ‘onderneemster’ te noemen. Ik beschouw mezelf vooral als iemand die gepassioneerd en enthousiast doet wat ze graag doet, en daar haar brood mee verdient. Sorry als je vindt dat ik nu klink als een cliché Pinterest-tegeltje, dat is niet de bedoeling ;-)
Ik was de voorbije maanden vaak in paniek. Zelfstandig, alleenstaand, controlefreak, klanten en projecten die wegvallen: ik moet er geen tekeningetje bij maken. Tijdens zo’n panic attack ging ik op zoek naar ‘noodoplossingen’ – vaak in de late uurtjes, met een fuzzy brain na een lange werk- en thuisschooldag. Soms dacht ik aan een vaste (parttime) job om meer zekerheid te hebben. Niet zo’n abnormale reactie gezien de situatie waarin ik me bevind, denk ik. Maar eerlijk? Ik zou niks anders willen doen dan wat ik nu doe – tenzij het écht niet anders kan hé. Wat mijn job voor mij fantastisch maakt, is de combinatie van vrijheid en variatie. En die wil ik liefst nooit meer opgeven.
Enerzijds heb ik de vrijheid om mijn eigen baas te zijn, wat ik heel leuk vind. Ik denk niet dat ik nog ‘voor een baas’ in loondienst zou kunnen werken. Alle respect voor mensen die wel houden van een vaste job, ik begrijp hen zeker wel. Maar voor mij zou dit niet meer lukken. Ik vind het een enorme luxe om zelf te bepalen wat ik doe, wanneer ik het doe. Ik kan ‘neen’ zeggen tegen voorstellen of projecten waar ik geen tijd, interesse of affiniteit mee heb. En vooral: vrijheid om volmondig ‘ja!’ te zeggen op zoveel.
En zo kom ik bij het tweede aspect dat voor mij zo belangrijk is: die variatie. Ik zie veel copywriters en content creators die zich specialiseren in een niche of sector. Ik begrijp hen: het is een goede manier om je te profileren als expert in een vakgebied. Ik stel mezelf ook vaak de vraag: waarin ben ik een specialist? Ik heb er al aan gedacht om te focussen op klanten en projecten in de sport- en gezondheidssector, omdat ik daar veel ervaring in heb opgebouwd en het mij enorm interesseert, het is echt ‘mijn wereld’. Ik koester die expertise en ik wil ze verder gebruiken voor mijn bestaande en nieuwe klanten. Maar ik wil me niet uitsluitend richten op die sectoren omdat ik net de variatie van vakgebieden en thema’s zo waardevol vind voor mezelf als writing professional. Variatie inspireert mij en geïnspireerd, gevoed en verrijkt worden: daar lééf ik voor. Daar krijg ik zoveel voldoening van, het maakt mij gelukkig.
Hoe graag ik ook over sport en gezondheid schrijf, ik werk met evenveel enthousiasme aan een vakartikel over de verkoop van frisdranken in de krantenwinkel. Tijdens mijn research voor dat artikel ontmoette ik trouwens iemand die me kon helpen voor een ander project – en het was niet de eerste keer dat dat gebeurde. Hierdoor verrijk ik mijn kennis en vergroot ik mijn netwerk. Niet in de zin van ‘mensen en bedrijven leren kennen waaruit ik lekker veel omzet kan halen, kassa-kassa!’ maar wel op vlak van professionele (én persoonlijke) inspiratie en groei. Daar plukken ook mijn (potentiële) klanten de vruchten van. Ik durf zonder al te veel blikken of blozen zeggen: mijn breed interesseveld maakt van mij een schrijfexpert. Ik heb variatie nodig om goeie content te creëren, om geloofwaardige en onderbouwde verhalen te vertellen.
Een van mijn mooiste, meeste speciale verwezenlijkingen als ‘schrijvende mens’ was tot nu toe het schrijven van mijn eigen boek. Ik was er het grootste deel van de maanden juni, juli en augustus 2019 bezig met het schrijven van Go Run, het hardloopboek dat ik al zo lang wilde schrijven. Ik genoot enorm van het schrijfproces: het was mijn grote droom die ik aan het waarmaken was. Maar ik was ook content dat ik af en toe een andere opdracht kon doen tussendoor, als afwisseling. Anders werd het echt eentonig en ik was bang om een soort ‘vakidioot’ te worden ;-) Dus ja, boeken schrijven vind ik heel plezant en ik wil (en zal want als ik iets in mijn hoofd heb…) ooit nog een boek (of meer) schrijven. Maar fulltime boeken schrijven, dat zou ik niet willen (laat staan dat ik ervan zou kunnen leven). Want het wringt met mijn liefde voor en nood aan variatie. Go Run is een boek dat volledig uit mezelf komt, het is mijn persoonlijk verhaal. Dat is totaal anders dan werken voor klanten. Dan schrijf ik mee aan hun verhaal en dat vind ik minstens even leuk.
Na mijn studies werkte ik enkele jaren als copywriter in reclame- en communicatiebureaus. Boeiende job waar ik veel bijleerde, maar achteraf gezien miste ik daar die afwisseling. Ik schreef vaak voor specifieke sectoren (bv. healthcare IT, bouwsector) en dat is een groot verschil met hetgeen ik vandaag doe. Dat heeft uiteraard ook te maken met het feit dat ik het nu allemaal ‘voor mezelf’ doe en niet ‘voor een baas’. Ik moét mijn plan trekken, ik sta volledig zelf in voor mijn centen en het brood dat op de plank komt (of in mijn geval: de havermout in de pot). Ik moet uit mijn kot komen, ik heb echt moeten leren netwerken (ik ben een vrij introverte persoon) en mezelf voor de leeuwen smijten. Ik heb al veel deksels tegen mijn neus gekregen sinds 2014 (en ja, dat deed vaak pijn). Ik ben al veel gevallen, recht gekrabbeld en weer opgestaan. Ik ben al vaak eens ferm tilt geslaan door de grote druk en verantwoordelijkheid op mijn schouders omdat ik alles zelf moet doen. Maar dat is net waar ik zo van hou in mijn job. In plaats van ‘ik moet het zelf doen’ zeg ik eigenlijk liever: ik mág het zelf doen. De onzekerheid van het freelancebestaan is soms heel stresserend – zeker de voorbije maanden – maar ik zou ze nooit meer willen inruilen voor de zekerheid en het comfort van een vaste job. Maar opnieuw: geen kwaad woord over mensen die wél kiezen voor een job in loondienst, gelijk hebben ze!
Ik ben niet zo aan al dat ‘lessen trekken uit corona’ maar als ik dan toch iéts moet concluderen uit de voorbije periode, dan kan ik zeggen dat het voor mij heeft bevestigd dat ik gewoon wil blijven doen wat ik al deed. Dat ik het spoor in het begin van de lockdown een beetje bijster was door mijn paniek en vermoeidheid, maar dat ik nu weer op het juiste spoor zit. Hetzelfde spoor als vroeger, met dezelfde bestemming. Ik moet niet koortsachtig zoeken naar een soort ‘Text Fairy 2.0’ want het was altijd al Spoor 1, van in het begin. En dat zal zo blijven, uiteraard met af en toe een railwissel maar dat hoort erbij want zonder de nodige veranderingen en bijsturingen is het uiteindelijk ook maar een saaie boel. Het bord van op de foto heb ik de laatste maanden héél vaak gezien tijdens mijn avondlijke lockdown-wandelingen (een nieuw woord voor in de Van Dale als het van mij afhangt!). Ik passeerde dan telkens in de voetgangerstunnel onder het station van Torhout, waar ik altijd vriendelijk naar Spoor 1 werd geleid. En dat was misschien helemaal niet zo toevallig…
Nog iets waarover ik de laatste tijd vaak nagedacht heb, is mijn bedrijfsnaam. Ik koos ‘Text Fairy’ in 2014, toen ik een ondernemingsnummer aanvroeg en ik een naam ‘moest’ opgeven. Het was een vrij snelle en impulsieve beslissing maar de naam voelde goed aan en paste bij mij. Maar zoals je al kan raden, begon ik de voorbije maanden ook dááraan te twijfelen: was die naam niet stilaan wat passé? Was het niet eens tijd voor iets nieuws? Maar neen, juist niet eigenlijk! Het is nu wel wat minder roze en glitter dan in het begin (tijd voor een nieuw logo!) maar nog altijd met hetzelfde (naar men zegt) aanstekelijke enthousiasme en dat vleugje ‘magie’, wat zich vertaalt naar een heel ‘eigen’ manier van werken en omgaan met klanten. Ik ben altijd al op een vrij informele, vriendschappelijke manier omgegaan met klanten en mijn netwerk. Dat werkt en het voelt goed aan voor mij, al is het misschien verschillend van hoe anderen het doen (en wat ook OK is, ik ben soms ‘gezond jaloers’ op de professionele aanpak van een ander). Ik blijf het dus doen zoals ik deed want op een andere manier zou het voor mij gewoon niet lukken, het zou ‘tegen mijn natuur’ zijn. Dan zou er van dat enthousiasme wellicht niet veel meer overblijven.
Deze tekstenfee fladdert dus nog altijd vrolijk rond, ergens in de buurt van Spoor 1. Niet back on track maar still on that same old good track! Heb je boeiende content, leuke teksten, een vlot en helder artikel of een catchy baseline nodig? Zit je met een prangende vraag, bij voorkeur schrijfgeraleteerd? Of wil je gewoon een babbeltje slaan met die fameuze tekstenfee? Je weet maar nooit wat we voor elkaar kunnen betekenen… Laat het weten en dan bekijken we samen de mogelijkheden! Het maakt op zich niet uit in welke sector je je bevindt en naar welk type teksten je op zoek bent. Als het niet past in m’n planning of ik heb er écht geen voeling mee: dan zal ik het zeker eerlijk zeggen en dan zoek ik wel graag mee naar een geschikte partij om je wél verder te helpen. Luisteren doe ik sowieso altijd. Ik sta open voor jouw verhaal, al is het maar om elkaar te leren kennen en te inspireren. Want dat helpt ons allemaal vooruit als ondernemers. En dat is wat we nu, misschien wel meer dan ooit, moeten blijven doen.
Wees welkom op mijn trein, hij vertrekt nog steeds op Spoor 1! Vandaag evenwel nog met een mondmasker en andere afstandsmaatregelen… Maar laat dat ons er vooral niet van weerhouden om vooruit te gaan. Vollen bak, samen. Tsjoeke-tsjoeke-tuut-tuut, let’s go for it!
Wat een mooi artikel, ik snap volledig wat je bedoelt met die druk die je voelt doordat je je precies moet heruitvinden. Maar wat goed dat je zelf tot de bedenking kon komen dat dit niet nodig is en dat je gewoon jezelf kan blijven, of eigenlijk gewoon kan zijn zoals jij wilt. Dat is de belangrijkste les!
BeantwoordenVerwijderen