Ik loop veel, graag en - al zeg ik het zelf - goed. Maar niet al mijn loopverhalen zijn regelrechte sprookjes, zoals de intro laat uitschijnen. Onlangs zat ik namelijk in een loopdip en ik vond het vre-se-lijk.
Ik onderging in november 2016 een conditietest bij Energy Lab en ging naar huis met een trainingsschema volledig op mijn maat, op basis van mijn hartslag etc. Op 27 maart startte ik een 12-weken programma waarbij ik 4 keer per week ga lopen - een afwisseling tussen lange duurlopen, kortere intervallopen en telkens 1 hersteltraining. Dat lijkt veel maar ik vind het allemaal goed in te plannen en te doen. Als je iets graag wil, dan maak je er toch gewoon tijd voor? Bovendien startte Pieterjan in dezelfde periode met zijn marathontraining, waardoor hij ook 4 keer per week (uiteraard verder en langer dan mij) 'moet' gaan lopen. We stemmen vlot onze planningen op elkaar af, want we steunen elkaar in onze sportieve doelen.
Ik volgde al een paar keer een trainingsschema maar nog nooit volledig op mijn maat. Ik merk nu wel een duidelijk verschil: de duurtrainingen zijn langer en de intervals intensiever. Op zich geen probleem want het is maar zo dat ik vooruitgang kan boeken. Mijn 'ultiem doel' is om op 18 juni de Great Breweries (25K) uit te lopen in 2u15min. Dat is maar liefst 15 minuten sneller dan vorig jaar maar toen was het bloedheet en daardoor heb ik heel traag gelopen en ferm afgezien. Een tijd van 130 à 135 minuten is haalbaar, volgens mijn coach van Energy Lab. Ik wil er dan ook volledig voor gaan, ik hou van pittige uitdagingen.
Ergens begin mei begon ik het lastig te krijgen. Het lopen op zich ging nog wel goed maar ik moest me telkens enorm oppeppen om te gaan lopen. Het was een beetje 'van moeten' geworden. Ultragedisciplineerd als ik ben, werkte ik netjes elke training af. Zo ben ik gewoon: een enorme perfectionist en dat zal wellicht nooit veranderen. Maar ik genoot er veel minder van, van het lopen. Misschien zat het slechte weer er wel voor iets tussen want de lente liet toen wel heel lang op zich wachten. Ik snakte naar de zon en ik had de indruk dat telkens ik 'moest' gaan lopen er ofwel een halve storm over Torhout raasde of er een plensbui op mijn kop viel. Echt aangenaam waren de weersomstandigheden dus niet... Daarnaast was ik gewoon ook wat moe. Niet zozeer fysiek maar wel mentaal. Ik besefte dat ik een beetje te veel hooi op mijn vork genomen had op werkvlak door meer opdrachten te aanvaarden dan mijn planning eigenlijk toeliet. Daardoor liep ik nogal gestresseerd rond en zonder het echt te beseffen ging ik er slechter door slapen. Het gevolg: ook fysiek begon ik me moe te voelen. Niet bevorderlijk voor looptrainingen van anderhalf uur of iets meer... En doordat ik me moe voelde, verminderde mijn loopgoesting dag na dag. Bovendien was ik op een paar maanden tijd fel vermagerd (door een combinatie van aanhoudende darmproblemen en stress). Ik voelde me fysiek wel heel goed maar toch had ik schrik dat mijn gewichtsverlies me minder sterk zou maken en dus een slechte invloed zou hebben op mijn loopprestaties. Resultaat: nog meer zorgen en stress.
Ik sloeg een beetje in paniek want, behalve de Great Breweries als uiteindelijk doel, wilde ik ook graag een mooie loopprestatie neerzetten in Dwars Door Brugge (14 mei) en de 20K van Brussel (28 mei). En die 2 events kwamen nu wel dichter en dichter... Ik wilde echt niet afgaan als een gieter. In Brugge niet omdat ik die run al heel lang meeloop (ik heb er 8 jaar gewoond) en het voor mij telkens een beetje de start is van 'het wedstrijdseizoen'. En in Brussel loop ik mee met Patrick Demoucelle voor Run For Parkinson. No way dat ik het daar zou verknallen... En ja, ik weet ook wel dat meelopen belangrijker is dan een glansprestatie bereiken. Maar ik loop al meer dan 10 jaar en ik ben nu eenmaal iemand die de lat graag hoog legt voor zichzelf, op alle vlakken. Dat zit in mij en dat krijg je er niet uit. Op zich is daar ook niks mis mee, vind ik, en ik ben nu eenmaal wie ik ben.
Ik kon niet anders dan beseffen dat ik in een ferme loopdip verzeild was geraakt door een combinatie van omstandigheden: zware trainingen, mentale en ook fysieke moeheid, strontweer. Mijn laatste training voor Dwars Door Brugge was op vrijdag 12 mei. Het was ochere een rustige herstelloop van 30 minuten maar ik had het gevoel dat ik me vooruit moest slepen. Ik kreeg ook mijn hartslag nauwelijks onder controle... Ik had nul komma nul vertrouwen in Dwars Door Brugge en ik liep er zelfs wat slechtgezind van op vrijdagavond en zaterdag - sorry aan al wie mij toen onder ogen moest komen. Maar meelopen zou ik! Ik stelde een leuke playlist samen om de goesting wat aan te wakkeren. Dat lukte gedeeltelijk maar telkens ik begon te denken aan de 15K run en mijn zware benen van de laatste training, zonk de moed me in de schoenen.
Zondag werd ik wakker en hoewel ik goed en veel had geslapen, voelde ik me belabberd en slap. Ik had nauwelijks energie, zelfs niet na een stevig havermoutontbijt en wat extra stukken fruit. Ik probeerde me 's voormiddags bezig te houden met andere dingen om nog niet aan Brugge te denken. Om 11u30 at ik mijn middagmaal, een kleine 3 uur voor de start. Opnieuw een stevige portie havermout, wat voor mij het beste krachtvoer is voor het lopen. Ik vulde aan met nog een extra banaan. Vanaf dan konden alle suikers hun werk doen en mijn lichaam klaar maken voor de start.
Aangekomen in Brugge, ging ik mijn startnummer afhalen en kwam ik Lien en Sofie tegen. Ik hoor me nog zeggen tegen hen dat ik het rustig aan ging doen. Dat ik geen bepaalde tijd voor ogen had, gewoon uitlopen was goed genoeg. Dat ik op het gemak ging starten en dus niet per sé vooraan hoefde te staan. Pieterjan probeerde mij nog aan te moedigen om er toch volop voor te gaan omdat ik al zo hard getraind had. Maar ik veegde zijn aanmoedigingen onmiddellijk onder tafel en zei hem dat hij me niet moest pushen. Terwijl ik ergens wel besefte dat hij overschot van gelijk had...
Om 13u55 stond ik nog aan te schuiven aan de Dixi-toiletten voor een laatste stresspipi'ke. Ik hoorde de omroeper door de speakers zeggen: "Nog 5 minuten voor de start van de 15K!" Toen keerde er iets om in me. Niet mijn maag, wel mijn gemoed. Ik dacht: potverdorie Bock, ge gaat het hier toch niet verpesten hé! Ik deed zo snel als ik kon pipi, trok mijn short min of meer over mijn billen en spurtte naar de start, waar ik nog een 2-tal minuten de tijd had om me door de andere lopers heen te wringen, op zoek naar een plekje in de middengroep om te starten. Ik was alleen - ik had Sofie en Lien, die nog aan de toiletten stonden, succes gewenst en was er als de bliksem vandoor gespurt - dus dan is het niet moeilijk om je subtiel naar voren te duwen. Ik ben tenslotte ook niet zo breed van gestalte... Hoe blij was ik dat ik niet achteraan moest starten om 14u! Ik vlamde ervandoor en vanaf dan begon één langgerekte zalige loopervaring. Ik had het gevoel dat ik zweefde - en ik had nochtans enkel havermout gegeten en water gedronken. Ik kon de hele tijd lopers voorbijsteken en hoewel ik niet zo'n streverige 'voorbijsteker' ben, vond ik het toch stiekem de max.
Op 5K zag ik dat ik een tempo had van 5min/km en dat is voor mijn doen enorm snel. Ik besefte dat ik een record kon lopen op de 10K en ik ging ervoor. Resultaat: 48min30sec op de 10K. Mijn run kon toen al niet meer stuk, met nog 5K te gaan. Ik was vastberaden om mijn tempo niet te laten zakken en dat lukte wonderwel. Ik versnelde zelfs nog een beetje, zalig! Ik had op geen enkel moment zware of pijnlijke benen of het gevoel dat ik niet meer kon. De finish was in zicht na 1u10 min en ik duwde er nog alles uit omdat ik kost wat kost nog binnen die 1:10 over de meet wilde komen. En het lukte. Dolgelukkig was ik bij mijn aankomst. Zo blij, zo voldaan, zo trots. Huilen van geluk deed ik niet. Gewoon lachen, véél lachen. Zeker toen ik PJ en Emil terugzag. PJ was trots en blij dat ik toch zijn raad had opgevolgd. Emil was door het dolle heen toen hij mijn medaille kreeg: "Mijn mama is gewonnen, mijn mama is de beste!" Ik kon me geen mooiere moederdag wensen dan dat!
Lag het aan mijn trainingsschema van Energy Lab (zwaar maar o zo doeltreffend), mijn fantastische supporters, het zalige loopweertje, mijn Asics-loopschoenen die me het gevoel gaven dat ik zweefde, mijn superdeluxe Text Fairy loopshirt... Wie zal het zeggen? Misschien kwam het wel door het insect dat een paar seconden na de start in mijn oog gevlogen was en er gedurende 15K in vertoefde, waardoor ik zo snel mogelijk aan de finish wilde zijn om het vakkundig te verwijderen... Ik weet het niet, maar het ging supergoed. Wat zeg ik: ik heb nog nooit zo snel en comfortabel gelopen. Vandaar ook mijn big smile de hele tijd.
Deze foto is niet de meest flatterende, ik weet het hoor, maar hij is wel heel typerend voor wat er zondag gebeurde: ik liep weer met enorm veel plezier na een aantal 'dipweken'. Met een grote glimlach schudde ik handjes met Emil maar tegelijkertijd bleef ik focussen op mijn horloge en mijn tijd omdat ik er volop voor wou gaan.
Lieve lezer, ik had dus een loopdip. Maar nu niet meer. De goesting is weer volledig terug. Ik ga zelfs meer zeggen: ik ben eigenlijk blij dat ik die dip heb gehad want ik zie nu alles in een ander perspectief. Ik besef nu nog veel meer dat ik niet zonder lopen kan en ik prijs me zo ontzettend gelukkig dat ik al meer dan 10 jaar lang loop - steeds beter, sneller en verder - zonder ook maar enige blessure. Running makes me happy!
Het verhaal is misschien toch wel een sprookje, zoals in het begin. Met als voornaamste les: soms moet je gewoon eens vallen om verder te kunnen vliegen. That's life. En dan ga ik nu verder fladderen... op naar 28 mei en 18 juni!
Love, Josie xo
Dikke merci aan collega-blogster Martine voor de eerste foto! Alle andere foto's zijn van mezelf en Pieterjan.
Straf. Mijn motivatie zit meestal wel goed in het hoofd maar als ik dan elk looptochtje nogal hard afzie, vraag ik me toch af waarom ik het nog blijf doen. Ik heb waarschijnlijk ook minder aanleg voor lopen dan voor fietsen (dat gaat vlotter maar kost gewoon ook meer tijd) en dat is soms wel frustrerend. Als m'n progressie iets groter zou zijn, zou ik er ook net iets beter tegenkunnen denk ik.
BeantwoordenVerwijderenIedereen is daar anders in hé... Volgens mij ben jij inderdaad een betere fietser. En dat is echt iets waar ik rotslecht in ben!
VerwijderenBewondering voor je aanpak! En dat laatste (i.v.m. dat vallen en opstaan) kan ik alleen maar beamen... :-)
BeantwoordenVerwijderenThx! xxx
VerwijderenSuper Josefien! Ik heb al een paar keer aan de lijve ondervonden dat je er na een dipje meestal sterker door terug komt. Veel succes op 28 mei en 18 juni!
BeantwoordenVerwijderenMerci! X
VerwijderenSinds ik in 2014 de 20 van Brussel heb gelopen, heb ik de ene loopdip na de andere gehad. Dat was omdat m'n doel wegviel en ik was op het einde van mijn schema toen die lange afstanden beu. Dus daarna liep ik constant 5 km, zonder doel. En begon het mij op den duur wat tegen te steken. Ik heb dan nog tussendoor wat wedstrijden ingepland en dan kwam het af en toe wel terug, maar die echte loopgoesting van voor 2014 heb ik helaas nooit meer teruggekregen. Wat niet wil zeggen dat het altijd tegen mijn zin is hè, dan zou ik dat ook niet volhouden. Het starten met fietsen en zwemmen heeft wel wat geholpen, omdat ik blijkbaar veel afwisseling nodig heb. Maar nu loop ik dus nog één keer per week 5 km en da's ook altijd niet met volle zin. Ik merk ook wel dat het weer me daarbij veel parten speelt. Als ik kan gaan lopen bij mooi weer, dan geniet ik er wel nog heel veel van. Door het fietsen heb ik gemerkt dat er door mijn zwakke maag echt wel grenzen zijn qua sporten. Mss zou ik me terug kunnen opladen voor het lopen als ik me zou inschrijven voor een marathon, maar ik heb schrik dat ik daar hetzelfde ga voorhebben als met het fietsen. Na een fietswedstrijd voel ik mij altijd 2 dagen leeg en dat is gewoon puur omdat ik mijn verbruikte calorieën niet voldoende kan aanvullen. Het plezier dat ik dan tijdens zo'n fietswedstrijd heb, verdwijnt de volgende dagen als sneeuw voor de zon. Ik wil dan alleen maar slapen en aangezien ik tot de werkende mensen behoor, is dat niet echt een optie. Net zoals jij je dus zorgen maakte om die 15 k, maak ik me zorgen om de 125 km die ik volgende week voor KOTK ga fietsen. Ik heb me daarvoor geëngageerd, dus ik wil dat goed doen. 125 km lukt dat heb ik al getest, maar dat was toen tegen 20 km/uur, nu moet ik het tegen 24 km/uur doen. Dat zorgt echt voor onnodige stress. Ik hoop dat het allemaal vlotjes gaat en dat ik er met plezier op kan terugkijken. En ik hoop ook dat ik ooit dat loopplezier van 2014 mag terugvinden en dat jij nooit meer een loopdip hoeft te hebben ;-).
BeantwoordenVerwijderenVolgens mij ben jij meer gemaakt om te fietsen? Ik hoop alleszins dat je deelname aan de 1000K van KOTK supergoed verloopt! X
VerwijderenMeer om te lopen, want dan moet ik niet eten. Maar mss bedoelde je dat ook ;-). Mijn deelname is zoals je weet gelukkig goed meegevallen. Blijkt dat ik toch ook wel een beetje het weer moet mee hebben. Maar die maag zal altijd een struikelblok blijven.
BeantwoordenVerwijderenNu op naar wat meer lopen tijdens de zomer en hier en daar nog wat fietsen op mooie dagen.