De nadelen van lopen... of toch niet?

Lopen is de max! Ik ben een echte running junkie, een looptrut zoals ik mijzelf al ne keer durf te noemen. Lopen is een sport die ik kan doen waar en wanneer ik wil, het is uitdagend en ik verleg er mijn grenzen mee, ik leer er veel nieuwe mensen door kennen en door te lopen vermijd ik dat mijn lichaam begint te hangen en te zwieren langs alle kanten… Maar zoals bij alles zijn er ook wel wat nadelen aan verbonden. Of toch niet?

MIJN VOETEN KUNNEN ZO DE HOOFDROL SPELEN IN EEN HORRORFILM

Nu moet je weten dat mijn voeten sowieso al niet van de poezeligste zijn: breed, kleine tenen en met ne flatterende 'knobbel' aan de zijkant (hallux valgus, een familietrekje). Ik heb een eeltlaag op mijn voeten waarvan de gemiddelde pedicure spontaan de poepers krijgt. Mijn voeten deftig verzorgen en naar de pedicure gaan: dat staat in feite verre van prioritair op mijn to do lijstje. Ik vind dat gewoon verloren werk, het lijkt me zo nutteloos want dat eelt komt er toch direct weer bij. Kortom, als ge op zoek zijt naar een aantrekkelijk voetenmodel: don’t be my guest. Niet dat ik mij daar iets van aantrek: in de zomer draag ik bijna non-stop teensletsen (Havaianas FTW!), lelijke poten of niet. Zolang ze niet pijn beginnen doen van de lelijkheid, ga ik er mijn slaap niet voor laten. In feite ben ik zelfs trots op mijn ugly-as-hell  running feet! Ik denk trouwens dat het al bij al nog meevalt bij mij want ik heb nog nooit een teennagel verloren, zelfs niet na mijn marathon. En eerlijk gezegd heb ik liever lelijke voeten en mooie benen dan omgekeerd... Voeten zijn makkelijker te verdoezelen, bv. in supermooie schoenen :)

HELLUP! WAAR ZIJN MIJN BORSTEN NAARTOE?

Laat mij net als bij mijn voeten maar onmiddellijk serieus open kaart spelen: ik ben nooit gezegend geweest met big boobs, zelfs niet voor ik begon te lopen 10 jaar geleden. Verder dan een B-cup ben ik nooit geraakt, na mijn zwangerschap is dat zelfs een A geworden. Dat had niks met lopen te maken maar wel met een redelijk mislukt borstvoedingsavontuur. Maar ik vond die ‘degradatie’ naar de A-regionen toen eigenlijk niet erg, ik heb nooit gedroomd van grote borsten… Lijkt mij alleen maar onhandig, eigenlijk. Ik merk dat hoe intensiever ik loop, hoe platter ik word bovenaan. Kortom: na een 15-tal halve marathons en 1 marathon ben ik eigenlijk bijna zo plat als een surfplank (ik vind da schoner klinken dan 'een vijg'). Echt erg vind ik dat niet omdat ik denk dat ik wel andere troeven heb, zoals mooie lopersbenen en een strak buikske. Bovendien is een kleine cupmaat vree handig om te lopen want volgens mij zitten grote borsten alleen maar in de weg… Maar feit is wel dat ik mij niet moet wagen aan gedécolleteerde kleedjes of topjes en dat een bikini vinden ook telkens een helse onderneming is (want meestal past het broekske maar is het bovenstuk te klein EN GE MOOGT DA NIE COMBINEREN IN DE WINKEL). En ja, misschien val ik niet echt in de smaak bij zogenaamde ‘borstenmannen’… Maar weet je: I couldn’t care less. Je weet wat ze zeggen hé guys: small boobs, big ambitions!

NIET KUNNEN LOPEN = AMBETANTE KALLE-ALERT!

Lopen is pure ontspanning voor mij en het maakt mij gelukkig. Ik stel elke week een loopplanning op. Ik vind dat een must als je een gezin hebt, een job, veel hobby’s etc. Ik vind al dat plannen en regelen niet erg want ik doe dat graag. Because 'regelwijf’ is my middle name! Het nadeel is wel dat ik vreeeee lastig word als mijn planning verstoord wordt. Dat gebeurt gelukkig niet vaak maar het komt wel soms ne keer voor. Ik kan op zo’n momenten vreselijk zagen, janken, sakkeren, bokken en mekkeren. Dan voel ik mijn benen kriebelen om te gaan lopen EN IK KAN NIET AAAAARGH WAT NUUUUUUU??? Vreselijk!!! Gelukkig ben ik nog nooit geblesseerd geweest want ik mag er niet aan dénken in wat voor een bitchy zagewijf ik dan zou transformeren... Maar bon, het feit dat ik hier zo’n ambetant spook van word is een teken dat lopen mij superveel deugd doet, dus al bij al is dit opnieuw niet echt een negatief te noemen hé.

IK SLA SOMS GROEN UIT VAN JALOEZIE ALS IK ANDEREN ZIE LOPEN

Op mijn communiezieltje (allez, als ik dat nog heb tenminste) kan ik zeggen dat ik absoluut geen jaloers vrouwmens ben. Ik gun een ander zijn geluk because why the hell not? Er is maar één uitzondering: zit ik in de auto en zie ik mensen lopen buiten, dan sla ik soms groen uit van jaloezie omdat ik ook zo graag wil gaan lopen in plaats van op mijn lui gat in den otto te zitten. Jaloers op mensen die rapper of verder lopen dan mij ben ik dan weer niét, want ik heb geleerd om content te zijn met mezelf en mijn verwezenlijkingen. En ik denk dat ik van mijzelf toch wel kan zeggen dat ik een redelijk goeie loopster ben, bv. mijn marathonverhaal.

IK BEN SOMS BLIJ DAT HET SCHIJTWEER IS

Superwarm en zonnig weer: op zich vind ik dat superleuk (ik ben een echte summer girl) maar let's face it: dat is verre van ideaal loopweer hé. Om goed te kunnen lopen heb ik het liefst licht bewolkt weer bij een temperatuur van 15 à 20 graden. Regen deert mij eigenlijk niet, ik heb alleen een stronthekel aan wind en sneeuw. Als ’t sneeuwt, kruip ik het liefst in een hol diep onder de grond. Niks leuks aan, bah! Een voorbeeldje: elk jaar loop ik op moederkesdag (hier is dat dus in mei hé, beste Antwerpse lezers) mee in Dwars Door Brugge. Terwijl de meeste mensen op die dag graag mooi en warm weer hebben omdat het een typische dag is voor zonnige familiebarbecues, hoop ik stiekem op niet-zo-supermooi-weer. Ik mag dat nooit te luid zeggen want mensen vinden dat raar en niet zo leuk (en ze vinden mij zo al weirdo genoeg). Pas op, ik heb ook liever stralend weer hé (ik kan écht niet tegen de kou). Behalve dus wanneer ik ga lopen! Nu, ik ga sowieso het liefst van al lopen in korte broek en T-shirt. Met zo weinig mogelijk andere toeters en bellen aan mijn lijf. Dus dat hete weer (zoals de voorbije zomer wel vaak het geval was) heeft ook wel voordelen op vestimentair vlak!

MET MIJN LOOPVERTELLEMENTEN WERK IK GEREGELD EENS OP MENSEN HUN SYSTEEM

Ik ben verslaafd aan lopen, met als gevolg dat ik er heel graag over praat en schrijf. Hier op de blog, op Instagram, in doordeweekse conversaties heb ik het vaak over lopen. Da’s logisch want het is een belangrijk deel van mijn leven. Sommige mensen vinden dat misschien saai of eentonig en ergeren zich wellicht een ongeluk aan al mijn loopverhalen en -ambities. Dat is hun goed recht, al denk ik dat het al bij al nog meevalt want ik praat ook wel over andere dingen en ben in veel meer geïnteresseerd dan enkel ‘mijn sport’ (nu ja, mogelijks ergeren ze zich ook daaraan, haha). En mocht ik op mensen hun systeem werken, dan trek ik mij daar eerlijk gezegd niet veel van aan... Ne keer op andermans zenuwen werken, dat is gewoon menselijk. Ik erger mij ook wel eens aan andere mensen hoor... Héél soms ;)

Conclusie: lopers (of toch alleszins ikzelf) zijn heel misschien niet altijd de makkelijkste mensen om mee samen te leven omdat het ambetante, jaloerse en eentonige scharminkels kunnen zijn. Ook aan hun lichaam schort er wel eens wat… Maar die ‘nadelen’ wegen toch niet op tegen de vele voordelen. Lopers zijn gewoon vree toffe mensen en lopen is de leukste sport die er bestaat! No further discussion needed!

Wat vind jij de grootste voordelen van lopen? Zijn er voor jou ook nadelen?

Love, Josie xo

Foto's: adidas