Voor wie het nu in Keulen
hoort donderen: deze zin komt uit een supergrappige scène uit “Eigen
Kweek”, waarover ik hier al meermaals de loftrompet heb gestoken. Wie de serie een beetje gevolgd heeft, weet wel waarover het gaat. Het
is grappig omdat e keun in
West-Vlaanderen niet alleen een konijn is, maar in een bepaalde context ook op
een lekker wijf kan wijzen. In de
serie was er helemaal geen sprake van een knappe vrouw, integendeel. Ej pa kreeg
gewoon altijd een sms wanneer er iets of iemand zich voor de deur van de
weed-hangar bevond. Zoals dus dat ene bewuste konijn.
Deze scène deed me eraan
denken dat Emil op zijn bijzonder jeugdige leeftijd ook al (vrij intensieve) contacten
heeft met e keun. Aangezien hij nog
geen smartphone heeft, krijgt hij er voorlopig nog geen smsjes van. Maar hij
slaapt er wel al mee – nog zoveel beter dan een sms-relatie dus! Voor wie er
nog aan twijfelde, dat kind heeft het écht wel getroffen.
Het was nochtans niet mijn
bedoeling om hem met e keun op te
zadelen. Voor zijn geboorte had ik, na lang gezoek en getwijfel, zorgvuldig een
“doudou” uitgekozen die zijn vaste compagnon
de lit zou worden. Een superzacht drakenknuffeltje van Noukies waarvan hij,
zo dacht ik, stante pede toppezot
ging zijn. Ik liet geen kans onbenut om de band te laten groeien en gaf het diertje dus
een mooie plaats in Emils ziekenhuisbedje vlak na zijn geboorte. Oh wat een
idyllisch tafereel vond ik dat!
Maar toen we thuis waren en
onze kleine meneer al snel in zijn eigen bedje begon te slapen – een wel
zéér groot bed voor zo’n petieterige uk – vond ondergetekende dat er wel wat andere, weliswaar minder belangrijke, bedvriendjes ten tonele mochten
verschijnen zodat de boreling zich niet eenzaam zou voelen. En dus smukte ik het bedje op met een klein wit konijntje dat ik had gekregen in een gift bag van de mutualiteit, in
feite niet meer dan een stuk stof voorzien van twee oogjes en een stel lange
oren. Bijlange niet zo mooi en fluffy als dat schattige draakje. Not in a million years!
Maar daar dacht Emilio
kennelijk anders over. Want hij vond dat keun vanaf dag één toch wel mega-de-max zeker?* Stoeien
in zijn bedje, ochtendgymnastiek bij het ontwaken, oortje sabbelen, volledig
bedolven worden tijdens een tukkie in de auto,... Emil doet het niet meer zonder
zijn keun erbij! Het beest tovert een
glimlach op zijn totje van zodra hij wakker wordt.
Misschien is Conny wel een
leuke naam. Conny Het Konijn, geef toe: dat klinkt toch goed? Plus: dan is het
meteen een vrouwtje, want mijn zoon is een gigantische testosteronbom (inderdaad,
nú al, ik ga er later nog mee afzien denk ik!) dus ik denk dat hij liever met een vrouwelijk konijn de bedstee in duikt. Dan is het ook écht e keun
in de West-Vlaamse gangbare betekenis van het woord :-)
Ook al vond ik La Conny in ’t begin maar een vod, en
vind ik haar vandaag nog steeds een vrij waardeloos stukje stof, eigenlijk zie
ik haar wel enorm graag. De reden: ze maakt mijn zoon overduidelijk heel blij (hij
begint te schateren van zodra hij haar ziet). En dus draag ik haar een bijzonder
warm hart toe. 
Emil en keuntje mogen dan wel een onafscheidelijk duo zijn, maar de draak heeft nog steeds een evenwaardige plaats aan het hoofdeinde van Emils bedje hoor... Want mama’s oog wil ook wel wat! Al denkt Emil wellicht vaak: hé, wat doet dat blauw beest met die lelijke sterren hier naast mijn lekker keun? :-)
* Dat geldt trouwens bij
uitbreiding voor al zijn speelgoed. Het kind heeft bergen leuk (en duur!)
speelgoed, maar geef hem een ballon, een lepel of plastic zakje in zijn pollen en hij is gegerandeerd in hemel
nummer zeven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten