Let’s go back to 13-02-2013, een ijskoude maar superzonnige winterdag. Ik was toen hoogzwanger.
Leg misschien ook een passend muziekje op, dit bijvoorbeeld:
Here we
go!
07:00
Ik ben niet meer aan het werk maar ik sta zoals elke dag mee op met PJ. Omdat ik solidair ben met mijn wederhelft, maar eigenlijk vooral omdat een van mijn levensmotto’s luidt “de ochtendstond heeft goud in de mond”, zelfs voor een hoogzwangere vrouw. Ik open de gordijnen en denk: well hello sunshine, let’s get some action in here!
07:23
Hmm, ik voel me precies niet zo opperbest vandaag maar ach, het kunnen niet altijd topdagen zijn. Misschien een beetje te snel uit bed gesprongen en weer maar eens vergeten dat er een – als we de gynaecoloog mogen geloven – grote weldoorvoede baby in mijn buik zit? Of een beetje te veel gezwommen de avond voordien: dat kan ook, misschien moet ik maar eens beseffen dat ik niet tot het einde van mijn zwangerschap quasi dagelijks 70 baantjes aan één stuk ga kunnen zwemmen zonder één greintje last. Ik neem me plechtig voor om me, na het afwerken van mijn to do list du jour, wat in te tomen in het zwembad vanavond door “slechts” 60 baantjes te trekken. That will do.
09:02
Ontbijt achter de kiezen en fris gewassen, time to get my pregnant ass moving! Ik heb alweer veel op het programma gezet vandaag, met als eerste af te vinken punt het ophalen van mijn autootje in de garage, waar het binnen is voor onderhoud.
10:07
Ik rij van de garage in Oostkamp door naar Zeebrugge om verse vis te gaan halen in de vismijn (voor de geïnteresseerden: Westhinder is de beste!). Ik heb nog steeds last van de mottigheid die er bij het opstaan al was, en intussen zijn er ook wat lichte krampjes opgekomen. Maar soit, ik wil graag lekker koken voor PJ vanavond, dit receptje meerbepaald, en ik ben vastbesloten om het goed te doen, want binnenkort zal er wellicht niet zo veel tijd meer zijn om uitgebreid te koken... Dus krampjes of niet, to Zeebrugge it is!
10:43
Aangekomen in de viswinkel, ben ik blij te zien dat er niet veel wachtenden voor mij zijn. Ik geef het niet graag toe, maar rechtstaan is een héél klein beetje lastig momenteel... I can’t help but wonder: what the hell is going on with me today?
11:14
On my way home worden de krampjes een klein beetje heviger. Nog steeds niks om echt over naar huis te schrijven hoor, maar toch besluit ik om het geplande bezoek aan de carwash – het is ijskoud maar superzonnig weer, en ik wil graag dat mijn auto proper ligt tegen dat ik beval en de eerste keer ga cruisen met de maxi-cosi – uit te stellen tot na de middag. Idem voor de boodschappen die ik nog wil doen. Eerst efkes gaan liggen thuis... Damn you krampjes, ik geef me over!
11:57
Back home, stuutjestijd. Ze smaken precies niet zo als anders. Ik krijg tijdens het eten een sms van een nieuwsgierige vriendin om te vragen of er al “iets” is. Ik laat weten van niet, en dat is niet gelogen. Dat ik krampjes heb, daar is zij heus niet in geïnteresseerd, dus ik zwijg erover in alle talen.
12:25
Tijd voor een dutje in de zetel. Het is de eerste keer in mijn zwangerschap dat ik daaraan toegeef. Het doet me beseffen dat er misschien wel iets meer aan de hand zou kunnen zijn. Daarom besluit ik om de krampjes eens te beginnen timen...
13:10
Na drie kwartier timen met perfecte intervallen van 5 minuten (hoe freaky is de natuur!?) spurt ik als een halve bezetene (allee, in de mate van het mogelijke) naar de keuken. Aan de koelkast hangt een briefje van de vroedvrouw. Ik kijk onder het kopje “wanneer moet je mij dringend bellen” en zie daar tot mijn grote ontzetting staan “als de weeën om de vijf minuten komen”. My frank falls: OMG ik ben aan ’t bevallen. Een koude rilling trekt door mij heen en ik besef dat de gynaecoloog, die tijdens de laatste controle had gezegd dat de baby wellicht een weekje vroeger zou komen, wel eens gelijk zou kunnen krijgen.
13:11
Ik bel naar de vroedvrouw*, die meldt dat “de arbeid” wellicht begonnen is nu. Ze maant aan tot kalmte en rust en laat weten dat ze om 15:00 zal komen om de stand van zaken te checken.
* Aangezien ik geen zin had om naar het ziekenhuis te hollen van bij de eerste wee, nam ik een vroedvrouw-aan-huis onder de arm om zo lang mogelijk thuis te kunnen blijven in mijn vertrouwde omgeving, en pas naar het ziekenhuis te gaan als het "voor echt" was. Ik kan dat iedereen aanraden!
13:14
Ik bel naar PJ met een stand van zaken. Hij was al op de hoogte van de krampjes en weet bij deze ook dat het eigenlijk weeën zijn, signalen van zijn zoon dat hij megaveel goesting heeft om het levenslicht te zien. Ik zeg erbij dat hij zich absoluut niet moet haasten, want dat het volgens de vroedvrouw “traag maar gestaag” op gang aan het komen is. Maar PJ haast zich graag, dus we spreken af dat hij na zijn meeting die momenteel aan de gang is direct naar huis komt.
13:20
Het lukt mij niet meer om naar Modern Family te kijken, de serie die mij altijd doet schaterlachen. Ik vind het niet grappig en word elke vijf minuten zodanig van de wijs gebracht dat ik besluit om de playlist op te zetten die ik gemaakt heb voor in het verloskwartier. De openingstrack is “My Life Is Music” van Felix Da Housecat. Muziek verlicht de pijn en doet de zorgen vergeten, that’s for sure. Ik slaag erin om even weg te dromen. Dikke merci, Felix.
13:55
Ik heb nog snel een wasje gedraaid en dat hang ik nu buiten op. Het lukt in fases. Lees: ik moet af en toe efkes door mijn benen buigen om een krampje tot bedaren te brengen.
15:00
De vroedvrouw komt de stand van zaken opmeten. En dat mag je vrij letterlijk nemen, ja. Er is al 4 cm ontsluiting, dat betekent dat alles goed op gang aan ’t komen is. Ik denk bij mezelf: ’t is nie waar hé, het gaat toch zeker geen valentijnsbaby worden, my worst nightmare come true? Ik spreek af met de vroedvrouw dat ze om 18:00 terug komt voor een verdere stand van zaken. Tenzij het plots heel veel pijn begint te doen, dan moet ik haar maar bellen, zegt ze. Maar ik ga ervan uit dat dat niet nodig zal zijn. I got everything under control, baby.
15:23
Ik besef dat ik over afzienbare tijd naar het ziekenhuis zal moeten en daar vijf dagen zal doorbrengen. En dat ik dus de was, die ik zopas buiten gehangen heb in het winterzonnetje, maar beter aan het wasrekje binnen zou hangen want ik vind het niet kunnen dat die daar anders de volle vijf dagen buiten gaat hangen. En ja, ik kan inderdaad ook aan PJ vragen dat hij hem binnenhaalt, maar ik ben zo een van die vrouwen die veel liever alles zelf doen. Anyway, de was binnenhalen kost mij veel moeite. Ik moét nu toegeven: ik begin echt wel pijn te hebben.
16:01
PJ is er, joepie. De vroedvrouw had ervoor gewaarschuwd en het blijkt effectief zo te zijn: de weeën worden intenser eens de heer des huizes zijn intrede gemaakt heeft. PJ blijft heel zen en begint al het gerief, dat al wekenlang netjes klaarstaat in de babykamer, te verzamelen en in te laden in de auto.
16:16
De krampen nemen toe en worden nu echt wel serieuze weeën. PJ belt de vroedvrouw om te vragen of ze toch niet wat vroeger wil komen want we vinden het een beetje verdacht dat de situatie zo snel escaleert.
16:29
Mijn mama belt, eerst naar mij en dan naar PJ. We besluiten niet op te nemen. Ik vraag me af: is dit dan het fameuze moederinstinct, dat je het als het ware kan ruiken wanneer je kind zich in een vrij penibele situatie bevindt? Dat staat me dus ook te wachten...
17:02
Ik ben enorm blij als de vroedvrouw opnieuw aanbelt. Het verdict: 9 cm ontsluiting (voor de leken: 10 cm = bevallen). Van 4 naar 9 in een tweetal uur, terwijl het normaalgezien 1 cm per uur is. Vandaar de plotse pijn. Wat wil dat nu concreet zeggen, vraag ik. “Dat je NU naar het ziekenhuis moet,” zegt de vroedvrouw. “En neen, een epidurale zal niet meer lukken, daar is het te laat voor. Maar geen nood, want we gaan NU naar het ziekenhuis en je zal daar vrijwel ONMIDDELLIJK tot de echte actie kunnen overgaan.” Praise the Lord, hallelujah.
17:13
Wij als de bliksem richting ziekenhuis. Ik in de eerste beste platgetrapte ballerina’s en de marginaalste joggingbroek die ik uit de kast kon grissen. Zό niet mijn idee van stijlvol uitgedost naar het ziekenhuis gaan. Maar hey, er zijn andere prioriteiten nu...
17:14
In de lift naar beneden denk ik: als die nu stilvalt (wat de week voordien nog gebeurd was met vier van mijn prettig gestoorde vriendinnen erin), dan zitten we met een serieus probleem.
17:19
In de auto denk ik: verdorie, laptop in alle haast thuis vergeten. Daar gaat mijn zorgvuldig uitgekiende bevallingsplaylist. Maar soit, volgens de vroedvrouw zal het maximum een uurtje duren dus ik zal het wel overleven zonder muziek, zeker?
17:22
Nog steeds in de auto denk ik: als er nu file is, dan hebben we een probleem. Want ik heb het gevoel dat de kleine er elk moment kan uitfloepen, niet normaal.
17:25
Nog steeds in diezelfde auto besef ik: joepie, Emil wordt géén valentijnsbaby. Zijn we daar alvast van verlost. Nu nog die andere verlossing...
17:31
Op de spoeddienst van het ziekenhuis vraagt men mij of ik een rolstoel wens om naar het verloskwartier gerold te worden. Ik antwoord kort en bondig: hell to the no. Ik ben dan wel aan het bevallen, maar ik ben heus niet kreupel, folks. Ik zal er wel op eigen krachten geraken, ook al betekent dat dat ik onderweg meermaals moet stoppen om een wee op te vangen. Maar ik weiger vooralsnog om me te laten kennen.
17:36
Hello, verloskwartier! Ik word direct op de tafel gezwierd, alléhoppa! Ik ben blijkbaar de enige woman in labor dus ik kan genieten van de volledige aandacht van alle dokters, verpleegsters en vroedvrouwen. Oh joy.
17:44
Een van de vroedvrouwen is nogal van het etherische type en wil graag haar kennis van drukpuntmassage op mijn botvieren. Ik laat haar doen, veel voel ik er niet van maar ik gun dat lieve mens haar pleziertje terwijl ik mezelf in allerlei bochten en kronkels wring.
17:55
Intussen heb ik al tientallen keren gehoord hoe sterk en flink ik wel ben. En hoe gemáákt ik wel lijk om te bevallen. Jaja denk ik. Jaja. Ik was nochtans niet zo “gemaakt” om zwanger te worden, dus gun mij dit pleziertje nu maar. Veel meer dan dat kan ik niet denken. Alleen maar aaaaaaaaaaaaaaaaaah. Laat mij eraan beginnen!!!
18:16
Le moment suprême. De gynaecoloog is er en geeft het startsein voor de finale. Ik schreeuw de longen uit mijn lijf. Heerlijk. Ik ben van nature een opkropperke en nu heb ik eens goed het recht om alles eruit te schreeuwen. Giving birth rocks J
18:35
Welkom Emil... Een crèmeke van 3,460 kg en 51 cm. Ik denk: hey, goodlookin’, nice to finally meet you!
18:47
Terwijl Emil en ikzelf verzorgd worden, denk ik: deze ochtend ben ik nietsvermoedend opgestaan, en zie mij hier nu liggen. Niet alleen meer het meisje dat ik daarvoor was en nog steeds ben, maar ik ben nu ook MAMA! How cool is that?
19:57
Na alle verplichte nummertjes in de verloskamer arriveren we met ons drietjes op de kamer. De grootouders, nonkels, tantes, meter en peter hebben intussen een verlossend telefoontje gekregen, dus nu is het tijd om met een sms de rest van de wereld te informeren dat er vanaf heden een nieuw supercool party animal op de wereld ronddartelt.
20:29
Doordat ik zonder verdoving bevallen ben, voel ik me kiplekker. Ik voel het kriebelen om de ziekenhuiskamer volledig in te richten tot een gezellig nestje voor de komende 5 dagen. Ik huppel de kamer rond op adrenaline, een gevoel vergelijkbaar met net een halve marathon gelopen te hebben. Love it.
21:03
Eten! Eindelijk! Nog nooit hebben droge stuten met wat smeerkaas mij zo enorm gesmaakt. I'm in heaven.
21:30
Ik zie dat het goed is. Welcome to the Love Generation. Vanaf nu is het me & my guys.
07:00
Ik ben niet meer aan het werk maar ik sta zoals elke dag mee op met PJ. Omdat ik solidair ben met mijn wederhelft, maar eigenlijk vooral omdat een van mijn levensmotto’s luidt “de ochtendstond heeft goud in de mond”, zelfs voor een hoogzwangere vrouw. Ik open de gordijnen en denk: well hello sunshine, let’s get some action in here!
07:23
Hmm, ik voel me precies niet zo opperbest vandaag maar ach, het kunnen niet altijd topdagen zijn. Misschien een beetje te snel uit bed gesprongen en weer maar eens vergeten dat er een – als we de gynaecoloog mogen geloven – grote weldoorvoede baby in mijn buik zit? Of een beetje te veel gezwommen de avond voordien: dat kan ook, misschien moet ik maar eens beseffen dat ik niet tot het einde van mijn zwangerschap quasi dagelijks 70 baantjes aan één stuk ga kunnen zwemmen zonder één greintje last. Ik neem me plechtig voor om me, na het afwerken van mijn to do list du jour, wat in te tomen in het zwembad vanavond door “slechts” 60 baantjes te trekken. That will do.
09:02
Ontbijt achter de kiezen en fris gewassen, time to get my pregnant ass moving! Ik heb alweer veel op het programma gezet vandaag, met als eerste af te vinken punt het ophalen van mijn autootje in de garage, waar het binnen is voor onderhoud.
10:07
Ik rij van de garage in Oostkamp door naar Zeebrugge om verse vis te gaan halen in de vismijn (voor de geïnteresseerden: Westhinder is de beste!). Ik heb nog steeds last van de mottigheid die er bij het opstaan al was, en intussen zijn er ook wat lichte krampjes opgekomen. Maar soit, ik wil graag lekker koken voor PJ vanavond, dit receptje meerbepaald, en ik ben vastbesloten om het goed te doen, want binnenkort zal er wellicht niet zo veel tijd meer zijn om uitgebreid te koken... Dus krampjes of niet, to Zeebrugge it is!
10:43
Aangekomen in de viswinkel, ben ik blij te zien dat er niet veel wachtenden voor mij zijn. Ik geef het niet graag toe, maar rechtstaan is een héél klein beetje lastig momenteel... I can’t help but wonder: what the hell is going on with me today?
11:14
On my way home worden de krampjes een klein beetje heviger. Nog steeds niks om echt over naar huis te schrijven hoor, maar toch besluit ik om het geplande bezoek aan de carwash – het is ijskoud maar superzonnig weer, en ik wil graag dat mijn auto proper ligt tegen dat ik beval en de eerste keer ga cruisen met de maxi-cosi – uit te stellen tot na de middag. Idem voor de boodschappen die ik nog wil doen. Eerst efkes gaan liggen thuis... Damn you krampjes, ik geef me over!
11:57
Back home, stuutjestijd. Ze smaken precies niet zo als anders. Ik krijg tijdens het eten een sms van een nieuwsgierige vriendin om te vragen of er al “iets” is. Ik laat weten van niet, en dat is niet gelogen. Dat ik krampjes heb, daar is zij heus niet in geïnteresseerd, dus ik zwijg erover in alle talen.
12:25
Tijd voor een dutje in de zetel. Het is de eerste keer in mijn zwangerschap dat ik daaraan toegeef. Het doet me beseffen dat er misschien wel iets meer aan de hand zou kunnen zijn. Daarom besluit ik om de krampjes eens te beginnen timen...
13:10
Na drie kwartier timen met perfecte intervallen van 5 minuten (hoe freaky is de natuur!?) spurt ik als een halve bezetene (allee, in de mate van het mogelijke) naar de keuken. Aan de koelkast hangt een briefje van de vroedvrouw. Ik kijk onder het kopje “wanneer moet je mij dringend bellen” en zie daar tot mijn grote ontzetting staan “als de weeën om de vijf minuten komen”. My frank falls: OMG ik ben aan ’t bevallen. Een koude rilling trekt door mij heen en ik besef dat de gynaecoloog, die tijdens de laatste controle had gezegd dat de baby wellicht een weekje vroeger zou komen, wel eens gelijk zou kunnen krijgen.
13:11
Ik bel naar de vroedvrouw*, die meldt dat “de arbeid” wellicht begonnen is nu. Ze maant aan tot kalmte en rust en laat weten dat ze om 15:00 zal komen om de stand van zaken te checken.
* Aangezien ik geen zin had om naar het ziekenhuis te hollen van bij de eerste wee, nam ik een vroedvrouw-aan-huis onder de arm om zo lang mogelijk thuis te kunnen blijven in mijn vertrouwde omgeving, en pas naar het ziekenhuis te gaan als het "voor echt" was. Ik kan dat iedereen aanraden!
13:14
Ik bel naar PJ met een stand van zaken. Hij was al op de hoogte van de krampjes en weet bij deze ook dat het eigenlijk weeën zijn, signalen van zijn zoon dat hij megaveel goesting heeft om het levenslicht te zien. Ik zeg erbij dat hij zich absoluut niet moet haasten, want dat het volgens de vroedvrouw “traag maar gestaag” op gang aan het komen is. Maar PJ haast zich graag, dus we spreken af dat hij na zijn meeting die momenteel aan de gang is direct naar huis komt.
13:20
Het lukt mij niet meer om naar Modern Family te kijken, de serie die mij altijd doet schaterlachen. Ik vind het niet grappig en word elke vijf minuten zodanig van de wijs gebracht dat ik besluit om de playlist op te zetten die ik gemaakt heb voor in het verloskwartier. De openingstrack is “My Life Is Music” van Felix Da Housecat. Muziek verlicht de pijn en doet de zorgen vergeten, that’s for sure. Ik slaag erin om even weg te dromen. Dikke merci, Felix.
13:55
Ik heb nog snel een wasje gedraaid en dat hang ik nu buiten op. Het lukt in fases. Lees: ik moet af en toe efkes door mijn benen buigen om een krampje tot bedaren te brengen.
15:00
De vroedvrouw komt de stand van zaken opmeten. En dat mag je vrij letterlijk nemen, ja. Er is al 4 cm ontsluiting, dat betekent dat alles goed op gang aan ’t komen is. Ik denk bij mezelf: ’t is nie waar hé, het gaat toch zeker geen valentijnsbaby worden, my worst nightmare come true? Ik spreek af met de vroedvrouw dat ze om 18:00 terug komt voor een verdere stand van zaken. Tenzij het plots heel veel pijn begint te doen, dan moet ik haar maar bellen, zegt ze. Maar ik ga ervan uit dat dat niet nodig zal zijn. I got everything under control, baby.
15:23
Ik besef dat ik over afzienbare tijd naar het ziekenhuis zal moeten en daar vijf dagen zal doorbrengen. En dat ik dus de was, die ik zopas buiten gehangen heb in het winterzonnetje, maar beter aan het wasrekje binnen zou hangen want ik vind het niet kunnen dat die daar anders de volle vijf dagen buiten gaat hangen. En ja, ik kan inderdaad ook aan PJ vragen dat hij hem binnenhaalt, maar ik ben zo een van die vrouwen die veel liever alles zelf doen. Anyway, de was binnenhalen kost mij veel moeite. Ik moét nu toegeven: ik begin echt wel pijn te hebben.
16:01
PJ is er, joepie. De vroedvrouw had ervoor gewaarschuwd en het blijkt effectief zo te zijn: de weeën worden intenser eens de heer des huizes zijn intrede gemaakt heeft. PJ blijft heel zen en begint al het gerief, dat al wekenlang netjes klaarstaat in de babykamer, te verzamelen en in te laden in de auto.
16:16
De krampen nemen toe en worden nu echt wel serieuze weeën. PJ belt de vroedvrouw om te vragen of ze toch niet wat vroeger wil komen want we vinden het een beetje verdacht dat de situatie zo snel escaleert.
16:29
Mijn mama belt, eerst naar mij en dan naar PJ. We besluiten niet op te nemen. Ik vraag me af: is dit dan het fameuze moederinstinct, dat je het als het ware kan ruiken wanneer je kind zich in een vrij penibele situatie bevindt? Dat staat me dus ook te wachten...
17:02
Ik ben enorm blij als de vroedvrouw opnieuw aanbelt. Het verdict: 9 cm ontsluiting (voor de leken: 10 cm = bevallen). Van 4 naar 9 in een tweetal uur, terwijl het normaalgezien 1 cm per uur is. Vandaar de plotse pijn. Wat wil dat nu concreet zeggen, vraag ik. “Dat je NU naar het ziekenhuis moet,” zegt de vroedvrouw. “En neen, een epidurale zal niet meer lukken, daar is het te laat voor. Maar geen nood, want we gaan NU naar het ziekenhuis en je zal daar vrijwel ONMIDDELLIJK tot de echte actie kunnen overgaan.” Praise the Lord, hallelujah.
17:13
Wij als de bliksem richting ziekenhuis. Ik in de eerste beste platgetrapte ballerina’s en de marginaalste joggingbroek die ik uit de kast kon grissen. Zό niet mijn idee van stijlvol uitgedost naar het ziekenhuis gaan. Maar hey, er zijn andere prioriteiten nu...
17:14
In de lift naar beneden denk ik: als die nu stilvalt (wat de week voordien nog gebeurd was met vier van mijn prettig gestoorde vriendinnen erin), dan zitten we met een serieus probleem.
17:19
In de auto denk ik: verdorie, laptop in alle haast thuis vergeten. Daar gaat mijn zorgvuldig uitgekiende bevallingsplaylist. Maar soit, volgens de vroedvrouw zal het maximum een uurtje duren dus ik zal het wel overleven zonder muziek, zeker?
17:22
Nog steeds in de auto denk ik: als er nu file is, dan hebben we een probleem. Want ik heb het gevoel dat de kleine er elk moment kan uitfloepen, niet normaal.
17:25
Nog steeds in diezelfde auto besef ik: joepie, Emil wordt géén valentijnsbaby. Zijn we daar alvast van verlost. Nu nog die andere verlossing...
17:31
Op de spoeddienst van het ziekenhuis vraagt men mij of ik een rolstoel wens om naar het verloskwartier gerold te worden. Ik antwoord kort en bondig: hell to the no. Ik ben dan wel aan het bevallen, maar ik ben heus niet kreupel, folks. Ik zal er wel op eigen krachten geraken, ook al betekent dat dat ik onderweg meermaals moet stoppen om een wee op te vangen. Maar ik weiger vooralsnog om me te laten kennen.
17:36
Hello, verloskwartier! Ik word direct op de tafel gezwierd, alléhoppa! Ik ben blijkbaar de enige woman in labor dus ik kan genieten van de volledige aandacht van alle dokters, verpleegsters en vroedvrouwen. Oh joy.
17:44
Een van de vroedvrouwen is nogal van het etherische type en wil graag haar kennis van drukpuntmassage op mijn botvieren. Ik laat haar doen, veel voel ik er niet van maar ik gun dat lieve mens haar pleziertje terwijl ik mezelf in allerlei bochten en kronkels wring.
17:55
Intussen heb ik al tientallen keren gehoord hoe sterk en flink ik wel ben. En hoe gemáákt ik wel lijk om te bevallen. Jaja denk ik. Jaja. Ik was nochtans niet zo “gemaakt” om zwanger te worden, dus gun mij dit pleziertje nu maar. Veel meer dan dat kan ik niet denken. Alleen maar aaaaaaaaaaaaaaaaaah. Laat mij eraan beginnen!!!
18:16
Le moment suprême. De gynaecoloog is er en geeft het startsein voor de finale. Ik schreeuw de longen uit mijn lijf. Heerlijk. Ik ben van nature een opkropperke en nu heb ik eens goed het recht om alles eruit te schreeuwen. Giving birth rocks J
18:35
Welkom Emil... Een crèmeke van 3,460 kg en 51 cm. Ik denk: hey, goodlookin’, nice to finally meet you!
18:47
Terwijl Emil en ikzelf verzorgd worden, denk ik: deze ochtend ben ik nietsvermoedend opgestaan, en zie mij hier nu liggen. Niet alleen meer het meisje dat ik daarvoor was en nog steeds ben, maar ik ben nu ook MAMA! How cool is that?
19:57
Na alle verplichte nummertjes in de verloskamer arriveren we met ons drietjes op de kamer. De grootouders, nonkels, tantes, meter en peter hebben intussen een verlossend telefoontje gekregen, dus nu is het tijd om met een sms de rest van de wereld te informeren dat er vanaf heden een nieuw supercool party animal op de wereld ronddartelt.
20:29
Doordat ik zonder verdoving bevallen ben, voel ik me kiplekker. Ik voel het kriebelen om de ziekenhuiskamer volledig in te richten tot een gezellig nestje voor de komende 5 dagen. Ik huppel de kamer rond op adrenaline, een gevoel vergelijkbaar met net een halve marathon gelopen te hebben. Love it.
21:03
Eten! Eindelijk! Nog nooit hebben droge stuten met wat smeerkaas mij zo enorm gesmaakt. I'm in heaven.
21:30
Ik zie dat het goed is. Welcome to the Love Generation. Vanaf nu is het me & my guys.
22:01
PJ poetst de plaat. En dat is goed: dat hij zijn vaderschap maar met de maten gaat vieren met veel pintjes erbij. Ik zie niet in waarom hij de nacht zou moeten doorbrengen in het ziekenhuis. Het was voor hem ook een heel intense ervaring, en hij heeft mij keihard gesteund, dus dat hij dat nu maar gauw gaat doorspoelen.
22:05
PJ is weg en ik geniet van de rust. Enfin, rust kan je het niet echt noemen want Emil zit blijkbaar ook vol adrenaline en kan de slaap niet goed vatten. But I don’t care. I’m happy. Ik denk aan een liedje dat op mijn bevallingsplaylist stond, waar ik veel naar heb geluisterd tijdens mijn zwangerschap, maar dat ik niet heb kunnen horen tijdens mijn bevalling for obvious reasons. Het drukt precies uit hoe ik me voel. Het is het liedje waar je momentaal naar aan het luisteren bent, lieve lezer, tenminste als je in het begin van deze post gedaan hebt wat ik vroeg...
Vandaag zijn we exact één jaar later en voel ik me nog altijd zo...
I can feel the love, can you feel it too?
Happy birthday, allerliefste schatteke van me! Je bent het beste wat mij ooit is overkomen (naast het feit dat ik je papa leren kennen heb natuurlijk)...
You're my star.
Je mama xxx
PJ poetst de plaat. En dat is goed: dat hij zijn vaderschap maar met de maten gaat vieren met veel pintjes erbij. Ik zie niet in waarom hij de nacht zou moeten doorbrengen in het ziekenhuis. Het was voor hem ook een heel intense ervaring, en hij heeft mij keihard gesteund, dus dat hij dat nu maar gauw gaat doorspoelen.
22:05
PJ is weg en ik geniet van de rust. Enfin, rust kan je het niet echt noemen want Emil zit blijkbaar ook vol adrenaline en kan de slaap niet goed vatten. But I don’t care. I’m happy. Ik denk aan een liedje dat op mijn bevallingsplaylist stond, waar ik veel naar heb geluisterd tijdens mijn zwangerschap, maar dat ik niet heb kunnen horen tijdens mijn bevalling for obvious reasons. Het drukt precies uit hoe ik me voel. Het is het liedje waar je momentaal naar aan het luisteren bent, lieve lezer, tenminste als je in het begin van deze post gedaan hebt wat ik vroeg...
Vandaag zijn we exact één jaar later en voel ik me nog altijd zo...
I can feel the love, can you feel it too?
Happy birthday, allerliefste schatteke van me! Je bent het beste wat mij ooit is overkomen (naast het feit dat ik je papa leren kennen heb natuurlijk)...
You're my star.
Je mama xxx
Proficiat aan Emil!!
BeantwoordenVerwijderenEn daarnaast: wow, hoe verschillend kunnen zwangerschappen/bevallingen zijn!!! Ik zat aan 32 weken thuis met risico op zwangerschapsvergiftiging, was doodmoe, zwemmen moeten stoppen aan 6 maanden omdat mijn rug dat gewicht niet kon dragen (pijn!), een kapot bekken, leven op gaviscon om het zuur te bestrijden, en ga zo maar door... En mijn bevalling... daar denk ik liefst zo weinig mogelijk aan terug :-( Kort samengevat: zwangerschafsvergiftiging, nul ontsluiting, geen beweging niks noppes, ingeleid met de Hel tot gevolg (epidurale! nu!) om na uuuuuren te blijven steken op 4 cm, blijkt ze scheef te zijn ingedaald en vast te zitten, ik zieker en zieker (rillen! overgeven! tot er niets meer inzat en nog overgeven!) en uiteindelijk spoedkeizersnede gevolgd door een lang en pijnlijk herstel. Ik zwaar afgezien, Joanna nog meer afgezien met alle voorkeurshouding- en spijsverteringsproblemen (ergo huilbaby) vandien. Laten we zeggen dat ik op 20 maart NIET ga terugblikken op die dag vorig jaar op mijn blog, ik heb het net eindelijk wat verwerkt ;-)
Hoop dat mijn volgende bevalling wat meer lijkt op hetgeen jij beschrijft! Super om op zoiets te kunnen terugblikken, you're lucky, geniet ervan!
O ja, en ik kon de eerste dagen mijn bed niet uit, eigenlijk zelfs nauwelijks bewegen (dus geen badje geven, niet verversen, niet zelf uit bedje pakken,...) Ondertussen hangt ge ook vast aan een infuus, zit er een blaassonde en hangt er een bloeddrukmeter aan uw arm omdat uw bloeddruk nog altijd veel te hoog is, ook na de bevalling (hoort bij die zwangerschapsvergiftiging). Michiel heeft elke nacht bij mij in het ziekenhuis doorgebracht. Daar ben ik hem eeuwig dankbaar voor want weet echt niet hoe ik dat anders overleefd had.
BeantwoordenVerwijderenGek hé, hoe het kan verkeren. En dan toch nog allemaal goedkomt achteraf (gelukkig!) :-) De mooie herinneringen die we intussen opbouwen, maken alles goed, maar vergeten doe ik het nooit!
iedere bevalling is anders, dat is wel duidelijk... ik had niet graag in jouw plaats geweest, brr.
Verwijderenik besef dat ik me gelukkig mag prijzen dat ik een absolute droomzwangerschap en -bevalling gehad heb hoor. ik ben me er ook van bewust dat, moest er ooit een tweede komen, het helemaal anders kan lopen, en dat ik misschien best een half uurtje vroeger aanzet naar de kliniek ;-)
moest het zo geen leuk verhaal zijn, dan zou ik het niet in geuren en kleuren neerschrijven op mijn blog. wij hebben bijvoorbeeld wel redelijk wat moeite moeten doen om zwanger te geraken, dus daar ga je mij niet zo enthousiast over bezig horen.
x
hihi grappig hé, het is zoveel makkelijker om over leuke dingen te schrijven! Dat leest ook beter hé ;-)
VerwijderenIk moet zeggen dat ik in mijn nabije omgeving wel de enige lijk die een moeilijke bevalling had. Dat valt mij heel erg op en soms heb ik wel eens de nood om iemand te horen die in hetzelfde schuitje (of een gelijkaardig) heeft gezeten. Ik hoor nl. niets anders dan "een paar uurkes", "super snel", "plots was hij/zij daar", enz... Dus ofwel hangt hier ook nog een taboe rond (zoals de niet zo roze wolk soms) en praten mensen daar niet over, ofwel ben ik in mijn omgeving echt toevallig gewoon de enige pechvogel. Maar er zijn er ongetwijfeld nog velen zoals ik en zeker ook nog erger dan bij mij. Want ik ben er goed uitgekomen (behalve een zeurend, prikkelend litteken af en toe) en met Joanna is ook alles goed gekomen. We hebben keihard geluk dat we in België wonen, bedacht ik acheraf! Zonder de juiste medische ondersteuning... (ik durf die zin niet af te maken).
Rond het al dan niet vlot zwanger geraken hangt zeker ook nog wat taboe, hoewel ik de indruk krijg dat dat begint te beteren. Ik hoor meer en meer mensen daar openlijk over praten en ik ken ook best wel een aantal voorbeelden in mijn nabije omgeving. Het is natuurlijk allemaal zeer persoonlijk, dus ieder kiest zelf hoe daarmee om te gaan hé.
Maar good for you, dat je zo vlot kon bevallen! Moest het bij iedereen zo moeilijk gaan als bij mij, er werden niet veel kindjes meer gemaakt ;-) En toch zal mij dat niet tegenhouden het ooit allemaal nog eens te doen, hoop (dat het anders en beter kan) doet tenslotte leven!
O ja, en wat je ervoor terugkrijgt is ook niet mis ;-)
Boeiende discussies, zo'n zaken!
PS: misschien moet ik er dus toch een béétje over bloggen, ooit, kwestie van het taboe wat te helpen doorbreken. Geen geuren en kleuren, gewoon wat basic information voor de anonieme lezer, die er zelf misschien ook wat aan heeft ;-)
Verwijderenik praat veel en graag over het niet-zo-makkelijk-zwanger worden, ik heb er geen traumatische ervaring aan overgehouden, was gewoon een langere weg dan normaal met pilletjes, spuitjes en vooral veel geduld. het was gewoon niet de allerleukste periode uit mijn leven en ik schrijf inderdaad liever over leuke zaken :-)
Verwijderenmaar een taboe hoeft dat zeker niet te zijn want geloof me, de vruchtbaarheidscentra zitten overvol en de medische wetenschap staat al heel ver zodat het een heel groot deel van de koppels gelukkig kan geholpen worden.
het zal mij zeker niet tegenhouden om nog een keer zwanger te worden, maar ik heb daar nu echt nog geen zin in, en ik vind het ook nog niet nodig, momenteel loopt het perfect met z'n drie! :-)
op naar de verjaardag van joanna volgende maand! :-)
x
Dat is mooi, die openheid! Zoals je zegt, in zo'n dingen ben je zeker niet alleen en dat is goed om weten als je door zoiets moet. En goed dat het jullie niet getekend heeft (want je hoort soms wel anders). Een mooi voorbeeld, vind ik!!
VerwijderenWij zijn ook nog te veel aan het genieten van ons 3tjes ;-) En ja, ik wil mentaal eerst helemaal klaar zijn voor een volgende keer, want de schrik zit er wel goed in. Ik wil écht niet nog eens zoiets moeten meemaken, en ook een keizersnede zie ik écht niet nog eens zitten (daar wordt vaak nogal licht over gegaan, ik viel achterover van hoe zwaar dat herstel was, nobody told me!!). Maar als het moet dan moet het hé, dus daar wil ik eerst op voorbereid zijn...
En inderdaad, eerst maar eens die eerste verjaardag vieren. Ik ben hier en daar al een beetje aan het voorbereiden, met als goede excuus dat we de week ervoor op skireis zijn ;-)
x
Inderdaad, niet alle bevallingen verlopen zo vlot, helaas. Maar ik ben toch blij dat ik ook bij de gelukkigen was. Het is ei zo na verlopen zoals bij Josefien, maar ik was toch blij dat ik een paar uur eerder in het ziekenhuis was, hoor! Het scheelde niet veel of je was in de wagen bevallen! Brr...
BeantwoordenVerwijderenhet ging plots gewoon hééééél snel... maar de vroedvrouw was wel bij mij, dus ik was in goeie handen. ik onthou voor de volgende keer dat ik een klein beetje sneller moet aanzetten naar het ziekenhuis, maar dat is voorlopig nog niet aan de orde ;-)
VerwijderenJa Josefien, ik zou volgende keer toch ook iets vroeger aanzetten :-)
BeantwoordenVerwijderenBij dennis ging ik 's avonds nog op controle. Alles in orde, 3 of 4cm ontsluiting. 's Nachts ging ik naar het toilet, breekt mijn water boven de pot (handig!). Daarna 'gedoucht' want we willen toch een beetje proper zijn als we in het ziekenhuis toekomen. Hup, wij naar het ziekenhuis. Ik wou niet met de lift naar beneden, dus eerst 3 verdiepingen naar beneden met de trap. De vriend ging de auto halen maar ik ging wel al te voet door. We woonden toen vlak naast het ziekenhuis. Kom ik in de verloskamer, zeggen ze 'ja madam, ge hebt al 8cm. Voor epidurale is het nu wel te laat'. En om 3.20 ofzo was hij geboren. Ben ik blij dat ik niet eerst een dag moest afzien.
BeantwoordenVerwijderenNa iris haar geboorte (die eigenlijk nog sneller ging) zei de gynaecoloog dat ik geen bekken had om natuurlijk te bevallen. Daarmee dat ze alletwee moesten geholpen worden met de 'zuignap'.
Ik vind het trouwens tof dat ge Engels en Nederlands combineert!
Proficiat voor emil!
fijn om te lezen dat ik niet de enige ben bij wie het zo'n sneltreinvaart gelopen heeft :-)
Verwijderentja, dat engels + nederlands... beetje te veel naar astrid in wonderland gekeken vrees ik :-)
liefs x
Leuk om zo eens je volledige ervaring te lezen!! Nog eens een dikke proficiat aan het kleinste party animal van de familie :)
BeantwoordenVerwijderenhihi dat van die grote honger, ik had dat ook bij mijn tweede bevalling en ik was dat helemaal vergeten! ik kon "een paard zijn rug uiteten" :-) Proficiat aan Emil!! en aan de mama en papa uiteraard!
BeantwoordenVerwijderenAmai zo leuk om te lezen! Grappig wel dat je toch nog zoveel gedaan hebt die dag! De kans was groot dat je baby er thuis uitfloepte ;) Ik ben zelf 'krampjes' beginnen krijgen om 18u ofzo, en toen ik om 12u in het ziekenhuis aankwam had ik al 7 cm ontsluiting! Ben ik blij dat ik niet naar de 'het zal tien uur duren voor je 10 cm hebt' repliek van de vroedvrouw aan de telefoon heb geluisterd, haha!
BeantwoordenVerwijderenHappy birthday aan Emil!
Zo'n mooi verhaal! <3
BeantwoordenVerwijderenEn herkenbaar, van die snelle bevalling. Ik was op minder dan een uur van 5 naar 9 cm gegaan. Zotjes!
En die adrenaline na de bevalling, ook herkenbaar. Mijn mama snapte niet dat ik een halfuur na mijn bevalling zelf kon bellen, en dat ik 's avonds (ik ben om 11.05 bevallen) zelf al kon rondlopen. Dat het de dagen daarna veel zwaarder zou zijn, daar hebben we het even niet over :-)