Kriebels

Lieve lezer, er moet me iets van het hart. Ik zit ergens mee.

Tijdens mijn wandelingen door de Brugse winkelstraten lachen de nieuwe collecties mij toe met hun frisse kleurtjes en vrolijke motiefjes. En dan krijg ik stress. Stress van het goede soort, welteverstaan, as in: hoe ga ik in godsnaam ooit van al dat lekkers in de etalages een long- en (oh the horror!) een shortlist kunnen opstellen? Mijn portemonnee laat tot op heden helaas niet toe om integrale collecties aan te schaffen, but I’m very busy dreaming of a better world... 

Van zoete pastelgekleurde dromen gesproken, ik diep mijn überlovely mintgroen kleedje op vanuit de krochten van mijn garderobe omdat ik volop aan het dromen ben van gelegenheden om het te kunnen dragen in de niet-zo-verre toekomst. Colorblocking-gewijs in combo met mijn favoriete roze pumps, of course.

Showgirls Paris, bij Alternatief Gent

Mijn kersenpitje, alom geprezen hier op mijn blog, blijft mijn favoriete slaapattribuut, maar ik moet toegeven dat ik er soms een beetje mee lig te zweten. Wanneer ik dan na een zweterige nacht opsta (in de week is dat bij mij om 6u, omdat ik zot ben) is het al een beetje licht en ook wel vrij lawaaierig. Lawaai van het goede soort, welteverstaan, as in: de vogeltjes die al stilletjes aan het kwetteren zijn. En als ik ’s avonds na een werkdag naar huis rijd, dan is het nog altijd een beetje klaar en zijn diezelfde vogeltjes aan hun laatste fluitconcert van de dag bezig.

Van aangename geluidsoverlast gesproken, er zijn dagen dat ik wel twintig keer Madonna’s “La Isla Bonita” opleg. Gewoon, omdat het kan. Hetzelfde met deze heerlijk zonnige oorwurm. 

Als ik met de auto aan het rijden ben, krijg ik soms tranen in de ogen. Traantjes van het goede soort, welteverstaan, as in: het is winter, ik heb dus niet altijd mijn zonnebril bij me, en als de zon fel schijnt dan prikt ze in mijn ogen. Tegenliggers zouden kunnen denken dat ik een potje aan ’t bleiten ben achter mijn stuur terwijl ik eigenlijk voortaan slimmer moet wezen en het hele jaar rond die zonnebril in de auto moet leggen als standaard accessoire.

Amai mijn ogen

 

Ik klop overuren. Overuren van het goede soort, welteverstaan, want ze spelen zich af in de badkamer, een van mijn favoriete plekjes thuis. Daar soigneer ik mijn benen nog meer dan anders omdat er in mijn hoogstpersoonlijke lalaland een ongeschreven wet is die zegt dat er vanaf 1 maart geen broekkousen meer gedragen mogen worden. Zelfs geen transparante nylons. Ik kan me met die wet best verzoenen hoor, want ik zie panties hoofdzakelijk als een noodzakelijk kwaad, zijnde de remedie tegen mijn koukleumerigheid. Daarnaast vervang ik mijn donkere nagellakjes stilaan door hun fleurige broertjes en zusjes (roze, knalroze en nog knaller roze, what else?) en plan ik een afspraak bij de pedicure om mijn poezelige voetjes, die ik liefkozend “varkenspoten” noem en liever niet zelf onder handen neem, eens een goeie beurt te geven en volledig pump, peeptoe & sandal-proof te maken.

Voor wie het nog niet doorheeft, zal ik maar meteen al mijn kaarten op de tafel smijten: ik zit met de kriebels. Lentekriebels, welteverstaan, van het type last night I dreamt of San Pedro en dag en nacht droom ik van een mooie lente. Vorig jaar hebben we er héél lang op moeten wachten. Dat herinner ik mij nog goed want ik zat thuis met mijn pasgeboren baby en de lentewandelingen die ik gehoopt had te maken tijdens die drie maanden heb ik noodgedwongen moeten vervangen door tochten met de buggy al ploeterend door de sneeuw. Maar ik ga daar geen klaagzang over aanheffen want we hebben nadien wel een hele mooie zomer gehad.

Mijn punt is gewoon: laat de lente dit jaar maar mooi op tijd beginnen. Ik weet het, kwatongen en mensen die iets minder positivo (of naivo, zo u wilt) zijn dan ikzelf beweren: we hebben nog geen echte winter gehad, dus zet nog maar niet te veel je zinnen op de lente. Ik wéét dat wel hoor. Net zoals ik weet dat we onze skireis nog te goed hebben, en bij ski hoort nu eenmaal koude, sneeuw en mijn verkleumde vingers, tenen en neus opwarmen aan het haardvuur met een stevige Génépi erbij. Maar niks belet de weergoden om het in de Franse Alpen nog een tijdje stevig te laten winteren en hier in onze contreien alvast wat lente in het rond te strooien.

Nu bijvoorbeeld. Ik ken alvast één iemand die er klaar voor is. En deze beauties ook wel denk ik...

Give a girl the right pair of shoes and she can conquer the world... 

 

Nog iemand die met de kriebels zit? Let’s share them!

Love, Josie xo