Hoe ouder ik word,
hoe selectiever ik word in vriendschappen. Dat klinkt alsof ik al een ouwe doos ben en misschien komt het ook wel
een tikkeltje arrogant over. Maar dat is niet zo - allow me to explain.
Vroeger wilde ik
graag bij alles en iedereen in de gratie vallen en superveel vrienden hebben.
Enfin, "vrienden": je kan je natuurlijk afvragen wanneer je iemand
een echte vriend(in) kan noemen. Dat is een discussie die ik in deze
post niet ga aangaan. Maar vroeger - en dan spreek ik nog niet eens over zo
heel erg lang geleden - kon ik absoluut niet tegen de gedachte dat iemand
mij niet leuk zou vinden. Vandaag denk ik: verdorie toch, waar hield ik me in
godsnaam mee bezig back then? Ik hoef
niet meer door iedereen leuk gevonden te worden. Miss
Popular? Dat ben ik niet en ik heb hoegenaamd ook niet die ambitie. Ik
weet inmiddels welke mensen er echt toe doen, wie ik moet koesteren, wie ik kan
vertrouwen en op wie ik onvoorwaardelijk kan rekenen no matter what. En die kan ik wellicht niet op mijn twee, maar
toch wel op drie of maximum vier handen tellen.
De reden waarom ik
meer dan mijn eigen pollekes nodig heb
om te tellen, is omdat er een bende tussen zit die bestaat uit maar liefst 7
superdeluxe meiden. We go way back together,
sommigen van die wijvekes ken ik al
bijna 25 jaar. Van toen we nog groen achter ons oren waren - en ook ons uniform
was toen groen, tot ons 18de. We waren en zijn alle 8
zeer verschillend, maar onze grootste gemene deler is dat groene uniform en
daarmee onvermijdelijk samenhangend honderden onvergetelijke herinneringen die ons voor altijd zullen bijblijven.
Vandaag doen we nog
altijd even zot en onnozel als tijdens pakweg onze Italiëreis in 2001, of tijdens een
van onze allereerste weekendjes samen in 1999 waarin we met de trein op stap
gingen naar Océade en de Kinepolis in Brussel (dat was toen een heel avontuur!). Of dat memorabele Ardennen-weekendje in 2000 waarvan we een uitgebreide video-reportage maakten, inclusief Tien Om Te Zien persiflage. Het was een zodanig succes dat we het in 2001 nog eens overdeden. Wat ik me ook nog goed herinner, is toen we voor Engels op school een "toneelke" moesten doen in groepjes over een onderwerp naar keuze, en wij hadden er niks beters op gevonden om Blind Date te parodiëren. Een zodanig succes dat we het in de les Duits nog eens overdeden. We deden in die tijd zonder twijfel vele hoofden draaien en wenkbrauwen fronsen met ons
uitbundige gegiechel en gekir, en met onze voortdurende oneliners uit Buiten De Zone, waar we gezamenlijk grote fan van waren. Als we anno 2015 op restaurant of op café gaan,
dan trekken we nog altijd veel aandacht. En nog steeds kan ons dat eigenlijk geen bal
schelen. Because girls just wanna have fun!
Zo verschillend zijn
en elkaar toch onmiddellijk (of mits een paar zinnen tekst en uitleg)
begrijpen: check. Elkaar niet zo heel erg veel zien (lees: max. één keer per
maand), een eigen leven hebben en redelijk verspreid van elkaar wonen (van
Brussel over Gent en rand tot het diepe West-Vlaanderen) maar er wel altijd
zijn voor elkaar wanneer het nodig is: dubbelcheck. Er alles aan doen om onze
vriendschap niet te laten verwateren en onvoorwaardelijk meeleven met elkaar:
bij de "bavotrutten" (want zo noemen we elkaar, een samenplaksel van
onze nonnenschool en de naam die we elkaar liefkozend geven) is dat gewoonweg
de evidentie zelve.
Als ik na een van
onze zogenaamde "bavotruttendates" aan Pieterjan vertel waar we zoal
mee gelachen hebben en wat we uitgespookt hebben, dan fronst hij af en toe eens
zijn wenkbrauwen. Ik begrijp dat, want we doen soms rare dingen die voor buitenstaanders
moeilijk te begrijpen zijn. Maar ik zie hem dan toch vooral lachen, en denken:
bende zotte wijven. En ook: dat ze maar voor altijd contact blijft houden met
die meiden, want ze maken haar supergelukkig. Acht heerlijke kippen zonder kop,
so happy together.
Ik kan vooralsnog
geen gedachten lezen, maar ik denk wel dat hij hetzelfde dacht toen ik
zondagnamiddag thuis kwam na een fantastisch weekendje met die vriendinnen. We
gingen naar Oostduinkerke en ik heb vandaag nog steeds een beetje heimwee… Het
mooie weer zit er misschien ook voor iets tussen, maar het was toch vooral weer
superleuk. Met buikpijn en hoestbuien van het lachen en zo. Het was een weekend
dat mij weer eens deed beseffen hoe speciaal ons "bende" wel is. We
gaan al heel lang mee, en als we op pensioen zijn dan gaan we zeker nog met
elkaar optrekken. Samen op reis, koffietjes drinken, met onze kleinkinders op
stap. Whatever, ik heb geen glazen bol…
Maar dat het nog altijd met buikpijn en hoestbuien van het lachen zal zijn,
daar heb ik echt geen glazen bol voor nodig. Bavotrutten
for ever. And ever and ever and…
Ik hoop dat jullie een even hechte, lieve vriend(inn)engroep hebben als ik. Aan mijn 7
vriendinnetjes die dit wellicht wel zullen lezen: jullie zijn de max! Oneindig
veel hartjes voor jullie! ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡
Geen opmerkingen:
Een reactie posten