Superman

Emil heeft redelijk wat adoraties. Tractors, camions, motto's, vliegtuigen, helikopters, koersfietsen, poezen, boeren, Achilles, oma & opa, meme & pepe,… Ik durf met stellige zekerheid beweren dat ikzelf, in de hoedanigheid van zijn mama, ook a major object of his affection ben. Maar er is nog iemand in zijn leven die hij eindeloos aanbidt.

Iemand die hij supergraag ziet, ondanks het feit dat die persoon streng (iets wat mommy dear niet echt kan en eigenlijk dringend eens moet leren) én rechtvaardig kan zijn als het moet, en met wie hij dus af en toe eens in de clinch komt. En met wie hij het ook even snel weer goedmaakt door middel van een lieve knuffel en kus.

Iemand met wie hij graag in de zetel hangt. Samen naar de koers kijken, op de ipad tokkelen, foto's bekijken (bij voorkeur van zichzelf, dat vindt hij de mooiste foto's). Living the good life. Of samen in bad zitten, nog zoiets leuks. De mannelijke oerkreten en het vrolijke schatergelach die dan door het huis weerklinken: de max vind ik dat. Om nog maar te zwijgen van het zwembad: als ze daar samen naartoe gaan, dan is het hek helemaal van de dam, en dan loop (of ploeter) ik er een beetje bij als vijfde wiel aan de wagen.

Iemand die met heel veel liefde en toewijding voor hem zorgt. Die het ook perfect kan zonder mij er constant bij. Wat mij heel gelukkig maakt, omdat ik op die manier veel me time heb.

Iemand die hij 's morgens, wanneer hij uit zijn bedje komt, met veel lawaai en gekir gaat wakker maken. Hij crosst dan van zijn eigen slaapkamer naar de slaapkamer waar zijn idool nog even ligt te soezen, springt op het bed en begint enthousiast paardje te rijden op zijn buik. Ook al heeft het "paard" in kwestie de avond voordien iets te lang op café gezeten, de ruiter is genadeloos. Maar zijn eeuwige glimlach maakt alles goed.

Iemand van wie ik al heel lang - eigenlijk van bij het begin van onze relatie - wist dat hij later een goeie papa zou zijn. Het ouderschap heeft van nature altijd meer in hem gezeten dan in mij, vind ik. Op opvoedkundig vlak steekt hij toch wel boven mij uit. Ik vind mezelf geen slechte moeder, wel integendeel. Maar we zijn met twee om onze zoon op te voeden, en dat is maar goed ook. Ik zou het niet alleen kunnen, zonder hem.

Iemand die van bij zijn geboorte altijd zeer aanwezig is geweest in zijn leven. Oké, hij is ook vaak eens weg, maar hetzelfde geldt ook voor mij. Maar hij is er altijd op belangrijke momenten en staat erop om bij alles betrokken te zijn.

Iemand van wie Emil heel veel karaktertrekken heeft geërfd. Sociaal, ongeduldig, babbelgat, levensgenieter. Uiterlijk is de gelijkenis niet sprekend (ook niet met mij trouwens) maar je kan wel duidelijk zien dat ze gedeelde genen hebben, die twee...

Voor wie het nog niet doorhad, die persoon waarover ik het heb, is Emil zijn papa, Pieterjan. En dat is zonder meer zijn allergrootste held. En ik, ik begrijp dat volledig. Want het is zo'n lieve papa. Je moet al goed blind zijn om niét te zien dat de jongen zijn vader enorm adoreert. Superman bestaat niet, dat weet ik ook wel. Maar ik ben er vrij zeker van dat Pieterjan voor Emil wel héél dicht in de buurt komt - en voor mij eigenlijk ook.

"Ik zie u graag" krijgt de kleine gangster voorlopig nog niet over zijn lippen - we're working on it. Maar wel al "papa sjoe", wat zoveel wil zeggen als "Papa krijgt van mij een hele dikke zoen". Ik hoor dat zinnetje heel veel hier ten huize. En dat zegt wel genoeg, denk ik.

Daarom dus: gelukkige vaderdag lieve schat, lieve lieve papa. You're the best. En vandaag krijg je extra veel zoentjes.

 Love, Josie xo