Midzomerrun Brugge: de nabeschouwing

De zomer, ik ben er zo zot van. Om verschillende, vrij evidente redenen (zon! teensletsen! shortjes! bbq!), maar de lange dagen zijn er zeker één van. Want die bieden zoveel mogelijkheden. Meer tijd om te gaan lopen, bijvoorbeeld. In de herfst en winter vind ik het niet erg om te lopen in de schemerdonker. Voor de pikkedonker pas ik echter – ik ben niet bang, maar je moet het gevaar natuurlijk ook niet gaan opzoeken, zeker als vrouw… Dat maakt dat ik van oktober tot maart “alleen maar” kan gaan lopen tussen 7u en pakweg 20u. Op zich is dat tijd genoeg, ware het niet dat ik tussen 7u30 en 18u30 op het werk (of onderweg) ben, zoals de meeste mensen. Dan nog slaag ik erin om tijd te maken om te sporten. Maar in de zomer, wanneer de dagen zoveel langer zijn, is het gewoon veel makkelijker te plannen. Mijn vriend is wat later thuis van het werk terwijl ik eigenlijk nog een toertje wil gaan lopen? Geen enkel probleem, want ook na 20u kan ik nog perfect mijn loopschoenen aantrekken en een uurtje gaan rennen. En als het te heet is om te lopen, zoals vorige week, dan sta ik gewoon extra vroeg op om van 6 tot 7 te gaan lopen en intussen de wereld (en vooral alle koeien en boeren in onze buurt) te zien ontwaken. Ik denk dat ik het jullie niet moet vertellen, maar toch: I love love loooooove it!

Moeder ging weer ne keer gaan lopen...

Daarom heb ik niet getwijfeld om mij in te schrijven voor de Midzomerrun in Brugge, die woensdagavond plaats vond. Elke zichzelf respecterende stad organiseert tegenwoordig wel een zomers loopevent. Ik koos voor Brugge omdat dat nu eenmaal dicht bij de deur is en omdat ik na 8 jaar als inwoner van de stad er toch wel een zekere band mee heb. Zeker op het vlak van lopen, want het is in Brugge dat ik mijn “loopcarrière”, als je dat al zo kan noemen tenminste, begonnen ben. Eerst korte toertjes in het parkje vlak bij ons appartement, vervolgens langere toeren op de vestingen rond de stad, tot op het punt dat ik in 2013 klaar was voor mijn eerste halve marathon. Kortom, in Brugge liggen my very running roots. En dat is toch iets speciaals.

Ik liep vorig jaar al de Midzomerrun mee. Het was toen echt strontweer: massa’s regen, wind en ronduit koud. Geen ideale loopomstandigheden, maar toch vond ik het de max. Dit jaar waren de weergoden ons gunstiger gezind. Gelukkig was het niet meer zo heet als vorige week. Het had best een paar graadjes warmer gemogen en een beetje zon was ook fijn geweest, maar eigenlijk was het supergoed loopweer. Het had overdag geregend, en dat zorgde voor veel verse zuurstof in de lucht. Aan de start zagen we een gigantische donkere wolk dichterbij komen en wat we vreesden werd werkelijkheid: nog geen minuut na de start begon het te gieten en te drashen. Gelukkig duurde het maar een minuutje of twee. Ik was goed nat, maar dat zorgde voor wat verfrissing en ik had het gevoel dat het na de plensbui wat warmer werd.

Volledig uitgeregend na de Midzomerrun van vorig jaar... But so happy!

De 13 kilometer lange toer passeerde ei zo na aan mijn vroegere appartement. Het was superleuk om nog eens te lopen langs de straten en wegen waar ik al die jaren mijn loopschoenen op versleten heb, en waar ik een – al zeg ik het zelf – topconditie heb opgebouwd. Samen met een paar duizend andere enthousiaste sportievelingen liep ik van het wereldberoemde (ahum) Olympiastadium naar de mooie Brugse binnenstad. Het was intussen gestopt met regenen en we werden aangemoedigd door de Bruggelingen en door veel toeristen. Vooral de Chinezen vonden zo’n massa lopers blijkbaar zeer fascinerend en klikten erop los met hun camera. Enfin, dat is niet zo verwonderlijk als je weet dat ze zelfs de Brugse vuilbakken (I kid you not) het fotograferen waard vinden. In ieder geval, zo’n late night run door een stad – het maakt echt niet uit welke – kan ik aan iedereen aanraden. Je passeert door al die mooie straten en langs vele bezienswaardigheden waar je overdag over de koppen moet lopen, maar ’s avonds is het lekker rustig en sfeervol.

Echt lastig was het niet, maar dat is ook logisch als je weet dat ik 3 weken geleden een halve marathon gelopen heb, wat nog eens 8 kilometer erbij is. Toch merkte ik al vrij snel na de start dat het tempo van de lopers vrij hoog lag, in vergelijking met andere loopevents waaraan ik al heb deelgenomen. Blijkbaar veel goeie lopers, daar in Bruhhe! Het gevolg is dat ik zelf ook vrij snel gelopen heb, met een gemiddeld tempo van 5:26 minuten per kilometer, volgens mijn Garmin Forerunner. Dat is een strak tempo, want tijdens mijn halve marathon haalde ik “maar” 5:45 min/km.

Het ging dus vlot, behalve dat ik zo rond de 9^de kilometer plots pijn kreeg in mijn rechterknie. Ik verbeet de pijn en dat werkte, want op 10 kilometer voelde ik het niet meer. Gelukkig maar, want als fervent loopster is het mijn grootste nachtmerrie om geblesseerd te geraken (ik denk dat ik gek word dan!). Volledig pijnvrij besloot ik om tijdens de laatste 3 kilometer nog een tandje bij te steken. En zo finishte ik, na een eindsprint over het heilige gras van de voetbalclub waarvoor ik niét supporter (ik ben van Gent afkomstig dus ja…) maar die ik toch een warm hart toedraag omdat mijn wederhelft er zo’n hevige fan van is (lees: om de goede vrede thuis wat te bewaren), na 1u13. Een puike prestatie, al zeg ik het zelf.

Met een tevreden gemoed zal ik het de komende weken een beetje rustiger aan doen met het lopen. Enerzijds omdat ik volgend weekend op vakantie vertrek. Ik ga daar wel blijven lopen, maar het zullen korte, veeleer ontspannende toertjes zijn. Geen lange afstanden – dat zou ik ook niet kunnen want we zitten op meer dan 1000 meter hoogte dus daar zijn inspanningen sowieso al extra lastig (een soort “hoogtestage” eigenlijk). Op reis blijf ik sowieso in beweging, want ik lig niet graag op mijn gat. We zitten in de bergen dus we gaan sowieso veel wandelen, en zwemmen staat ook op het programma want mijn mannen zijn waterratten. Zwemmen is trouwens iets wat ik weer wat vaker wil gaan doen, omdat het een goede afwisseling is met lopen. Ik doe dat supergraag, maar veel te weinig! In Brugge is er sinds kort een nieuw zwembad met zeer ruime openingsuren. Ik ga er dus eens werk van maken!

Een andere, misschien wel belangrijkere reden om het de komende weken wat rustiger aan te doen is het feit dat ik toch wel merk dat ik wat moe ben – al geef ik dat zelf niet graag toe. Het is een druk loopvoorjaar geweest; ik heb deelgenomen aan veel running events. De Ekiden in Gent, de Spartacus Run, Dwars door Brugge, Kortrijk Loopt, de Ladies Fun Sports Run, mijn halve marathon als kers op de taart en dan nog deze midzomerrun. Ik ben heel blij dat ik zoveel gedaan heb, en vooral ook trots op mezelf. Maar zoiets vergt natuurlijk wel voldoende training en voorbereiding, en dat voel ik. Zeker omdat ik in maart ook veranderd ben van job (superleuk maar wel aanpassen en dat vergt energie) en ik ook freelance veel opdrachten gedaan heb (ik kan alleen maar dankbaar zijn dat mijn bijberoep zo goed “draait”). Het is nu dus tijd voor een heel klein beetje gas terug… Vakantie, ik ben klaar voor u! :-)

Hey halloooooookes vakantie!!

Ik schrijf zeer bewust “een heel klein beetje”, want vanaf half augustus is het weer alle hens aan dek. Vanaf dan focus ik volop op mijn volgende doel: de Brussels Half Marathon in oktober. Toch wel een klepper van formaat, want wie Brussel een beetje kent weet dat de stad en de groene rand allesbehalve vlak zijn. Een uitdaging die ik supergraag aanga! Want, laat ons eerlijk zijn, altijd in je comfort zone blijven is ook maar saai hé?

Hebben jullie nog sportieve uitdagingen in het verschiet, of andere, dat mag ook hoor :-)

Love, Josie xo