Modern Family

Een van mijn favoriete series is Modern Family. Ik kijk vol ongeduld uit naar seizoen 7! Ik hou van de vaak sarcastische humor, de herkenbaarheid en de wijze levenslessen die in elke aflevering vervat zitten. Tussen alle grappen en grollen van de hilarische personages (Cam en Phil zijn mijn favorieten!) is er namelijk altijd een "moraal van het verhaal". Bovendien duurt een episode maar een 20-tal minuten, definitely a plus als je niet veel tijd hebt.

Een van de jaarlijkse tradities van de nieuw samengestelde familie Pritchett-Dunphy-Tucker is de family picture, een groepsfoto van de 11-koppige bende (intussen zijn ze al met 12 én een hond). Het is altijd heel moeilijk om een perfecte foto te maken waarop iedereen min of meer "normaal" staat - en uiteraard leidt dat steevast tot grappige on screen situaties...

Toen ik een paar weken geleden, op een superzonnige zondag, op de jaarlijkse zomerbarbecue met mijn familie was in de tuin van mijn mama, hielden we een familiefotosessie. Bij het zien van de foto's achteraf moest ik heel erg denken aan mijn favoriete serie, omdat ik plots veel gelijkenissen zag...

Wij zijn net als mijn favoriete tv-familie een grote bende, een nieuw samengesteld gezin. Mijn mama, mijn stiefpapa, mijn broer en schoonzus, mijn zus en schoonbroer, mijn stiefbroer en schoonzus met hun 2 kids, en mijn eigen "kroost". Een bonte bende van 13 totaal verschillende mensen. Er zit geen dramatische overgevoelige gay bij, geen felgebekt adoptiekindje, geen flamboyante latina. Maar zelf herken ik mezelf soms wel een beetje in de licht-neurotische Claire ;-)

De gelijkenis die ik zag, betreft niet het feit dat de Modern Family-leden elkaar zo vaak zien. Zij wonen allemaal dicht bij elkaar (in sunny LA dan nog wel) en zien of horen elkaar vrijwel dagelijks. Dat is bij mijn familie niet het geval. We wonen allemaal een beetje verder van elkaar en onze bijeenkomsten met z'n allen zijn beperkt tot een aantal vaste sleutelmomenten in het jaar: nieuwjaar, moeder- en vaderdag, verjaardagen, pasen, de zomerbarbecue, kerst. Dat is al jaren zo, en we zijn daaraan gewend. Mijn mama en stiefpapa zie ik vaker, en met mama heb ik vrijwel dagelijks contact via Whatsapp. Updates en foto's van Emil en zo - op het vlak van technologie is mijn hele family trouwens letterlijk een "modern family" :-)

We zien elkaar niet zo heel erg veel, maar als we samenkomen is het altijd superplezant. Dan wordt er gebabbeld en gelachen (en gegeten en gedronken, ah oui bien sur), en lijkt het alsof we elkaar de vorige week pas zagen. We zijn heel verschillend, met eigen interesses en een eigen levensstijl, maar daar is tijdens die bijeenkomsten niks van te merken. Iedereen is op zijn/haar gemak en kan zichzelf zijn. Bij ons geen stijve bedoeningen, het moet heus niet perfect zijn. Volledig gelijk in de serie, denk ik dan.

Uiteraard valt er al eens een stilte, weten we niet alles over elkaar, en gaan we niet altijd akkoord met elkaars levensstijl. Maar op deze foto zie ik vooral 13 mensen die elkaar graag zien, respecteren en appreciëren...

Ik vind dit een enorm schone foto van een hartelijke en warme familie. Niet te geposeerd, niet te perfect. Gewoon, zeer gewoon. En dat laatste, lieve lezer, vind ik het leukste van al.

Er is een zegswijze "A family doesn't have to be perfect, it has to be united". Er zijn heel veel families die elkaar vaker zien dan de mijne, maar die toch minder goed overeenkomen - ik ken er genoeg. Onze familie heeft misschien een lichtjes "ander" verhaal dan "gewone" families met mama, papa en kinderen. Vandaag zijn nieuw samengestelde gezinnen niet zo bijzonder meer, maar eind jaren '80-begin jaren '90 was dat niet zo'n evidentie. Ik herinner mij nog goed dat mijn mama en stiefpapa trouwden in 1997 (of was het '98?) en dat er klasgenoten waren die daar raar van opkeken. Ik herinner mij ook nog hoe we in datzelfde jaar voor het eerst met z'n zessen op gezinsvakantie gingen naar Italië, met onze volgeladen Renault Espace. Ik vond dat een zalige reis, en ik denk er nog vaak aan terug wanneer Pieterjan en ik onze auto aan het inladen zijn om op reis te gaan. Onze auto is minstens even groot als "den Espace" toen, en we hebben maar één kind in plaats van 4 én een dakkoffer. En toch hebben we meer problemen om alles in de auto te krijgen nu dan mijn ouders in die tijd ;-)

Zonder nieuw samengestelde gezinnen te willen verheerlijken, kan ik zeggen dat ik dat van mij altijd de max gevonden heb. Ik vind mijn familie gewoon de allerbeste die er bestaat. Ik hoef hen niet dagelijks te zien. Wanneer ik het eens moeilijk heb - en dat gebeurt af en toe wel eens - weet ik dat ik op die momenten in principe maar mijn telefoon moet nemen of richting Oost-Vlaanderen moet bollen naar een van hen. Meestal doe ik dat dan toch niet uit pure koppigheid - zo zijn we allemaal een beetje in onze familie. Maar weten dat ik daar zeker welkom zal zijn, is voor mij het allerbelangrijkste in the end.

Veel regels zijn er niet bij ons. Behalve dan misschien deze: family always comes first, forever, for always & no matter what. 

Met deze mooie woorden - misschien vinden jullie het melig, ik vind het gewoon realistisch - wens ik jullie nog een fijne zondag toe... Al dan niet in het gezelschap van een hopelijk even fijne familie als die van mij :-)

Love, Josie xo