#lopentrut: het verhaal van mijn eerste marathon

Vorige vrijdag, op 22 juni 2018, liep ik mijn eerste marathon. Dat was in het kader van een zot plan waarover ik het eerder al had. Aangezien ik niet echt voor een marathon had getraind, was mijn doel gewoon uitlopen. Mijn motto: LOPEN, TRUT! Wie mij een beetje volgt, weet dat ik in mijn missie geslaagd ben. Ik heb de marathon gelopen, en wel in 3u41. Naar 't schijnt is dat een enorme prestatie dus ik ben al sinds 22 juni om 23u41 (= den arrivée) megatrots op mijzelf. En 't zal wellicht nog een tijdje duren, dat gevoel. Tijd dus voor een verslagje van mijn allereerste marathon. Voor wie geen zin of tijd heeft om verder te lezen (want 't is een lang verhaal, sorry daarvoor!): ik kan nu al zeggen dat het niet mijn laatste zal geweest zijn. I'll be back for more!

De Nacht van West-Vlaanderen, het event waar ik de marathon liep, vindt 's avonds plaats en gaat door tot in de vroege nachtelijke uurtjes (hence the name). De marathon startte om 20u. Ik loop graag 's avonds dus ik vond dat niet erg. Het enige nadeel was dat ik van 's morgens vroeg al strontnerveus rondliep thuis. Ik had een rustdagje ingepland omdat ik me had laten vertellen (yes, I'm looking at you, PJ) dat ik mij echt wel kalm moest houden want een marathon, dat is dus 42 km aan één stuk en dat is best wel vermoeiend. Niet de bedoeling dat ge er dus al ne gansen dag van hot naar her tsjoolen op zitten hebt (lees: mijn favoriete bezigheid elke dag). Rustig zijn, dat is voor mij zeer moeilijk (om niet te zeggen: een kwelling) want ik zie altijd wel ergens iets wat ik kan of wil doen. Maar ik heb gedaan wat mij was opgedragen (flink hé, ne keer luisteren naar mijne vent). Ik voelde mij wel verschrikkelijk tam en lui, zeker toen ik na mijn middageten 2 uur in de zetel liggen vegeteren heb op mijn lui gat. Maar ik kon er wel een klein beetje mee leven want ik wist: 't is voor de goeie zaak. Deze trut hier moet vanavond ne marathon lopen!

En ondertussen moest ik veel eten. Niet dat dat zo'n marteling was, maar toch was het meer 'van moeten' dan op een doordeweekse dag. Ik moest een beetje letten op wat ik at, niet te veel groenten en genoeg koolhydraten. Ik ontbeet met mijn vaste havermout (met extra banaan), als lunch at ik 2 boterhammen met geprakte avocado, tussendoor watermeloen met kokosyoghurt en dan als avondeten (om 16u30 al, ruim 3 uur voor de start) opnieuw een goeie pot havermout met banaan. Uit ervaring weet ik dat ik het best loop op havermout. Ik verteer het ook heel goed. Een zeer gevarieerd dagmenu dus maar ook dit was 'voor de goede zaak' ;-) En doorheen de dag dronk ik veel water (doe ik anders ook) en 1 liter sportdrank (doe ik anders niet en ik had het gevoel dat ik daar wat 'hyper' van werd). Ik heb niet overdreven veel gegeten en zeker geen al te speciale dingen. Ik geloof daar niet echt in. Je moet volgens mij gewoon voldoende eten (duh) en je lichaam een beetje kennen... De dagen voor de marathon at ik wel iets meer koolhydraten en fruit (suikers) maar verder deed ik gewoon zoals anders. Ik eet altijd evenwichtig en gezond en you should never change a winning team. Waarmee ik niet wil zeggen dat het principe van 'carboloading' complete bullshit is maar iedere sporter moet dat een beetje voor zichzelf uitmaken, denk ik. Ik vond het niet nodig om plots elke dag pasta te beginnen eten en te ontbijten met pannenkoeken. Dat zou niet goedkomen met mijn tere darmkes denk ik ;-)

Om 18u vertrok ik met de auto richting Torhout-centrum. Ik moest mijn startnummer nog ophalen in de sporthal en ik was doodzenuwachtig. Thuis liep ik de muren op dus ik kon maar beter vertrekken... Want ik was dus echt wel nerveus. De dagen ervoor absoluut niet hoor, dan was ik de rust zelve (allez, in de mate van het mogelijke hé voor mijn doen). Maar vrijdag was het echt erg. Ik geloofde nog steeds enorm in mezelf, daar niet van. Ik zag het goed zitten maar ik had plots veel schrik dat ik het fysiek niet ging aankunnen. Dat mijn lichaam het op een bepaald moment gewoon zou begeven. Ik ben vrij mager, dat weet je wel. Niet veel gewicht moeten meesleuren is een voordeel als loper maar ik was bang dat het me na 30 km zuur zou opbreken. Dat ik dan door mijn reserves zou zitten. Ik weet nog dat ik bij het buitengaan tegen Pieterjan al lachend zei 'Morituri te salutant' en dat ik bij mezelf dacht: maar waar ben ik nu toch weer aan begonnen, stomme kalle dat ik ben? Waarom kan ik nooit eens normaal doen? Was ik toch niet beter bij mijn oorspronkelijk plan gebleven om 'gewoon' de halve marathon mee te lopen? 

Ik parkeerde mijn auto bij mijn schoonouders, vanwaar ik naar de sporthal wandelde. Ik maakte een klein omweggetje langs de Markt, waar ik straks (allez, vannacht) hopelijk ging aankomen na de marathon. Al lopend, rollend, kruipend, op handen en voeten: dat zou ik dan wel zien. Ik raakte aan de praat met een seingeefster, die zich al geïnstalleerd had op haar positie. Ik vertelde haar dat ik de marathon ging lopen en dat ik haar normaal 3 keer zou passeren (want het parcours bestaat uit de halve marathon + 2 lokale ronden in Torhout). Ze wenste mij superveel succes en zei dat ik het zeker ging kunnen. Dat deed deugd, ook al kende die vrouw mij totaal niet. Het gaf mij wel een goed gevoel.

Nog steeds doodzenuwachtig kwam ik aan in de sporthal. Natuurlijk veel te vroeg waardoor ik daar nog meer dan een uur moest zitten koekeloeren voor de start. Ik ging nog 3 keer naar het toilet en zocht een plekje op de grond om mijn veters goed te strikken, mijn startnummer netjes vast te maken en rustig wat naar de mensen te kijken. En intussen mij mentaal voor te bereiden. Want ik heb dat echt wel nodig, wat tijd voor mezelf voor de start, om mijn focus te vinden. Ik zat constant te geeuwen en daar was ik heel blij om. Want dat is een goed teken, namelijk dat ik volledig ontspannen ben en klaar ben om alles te geven. Ik heb dat altijd als ik ergens start (of toch overal waar ik al een mooie tijd gelopen heb). Rond 19u30 zag ik nog Pieterjan (de voorzitter van het #lopentrut supportersteam) en mijn broer Ward, die de 10 km eerst ging meelopen en daarna het megapopulaire supportersteam zou vervoegen. Ik nam afscheid van hen en toen wist ik: nu is 't voor echt. Het moment is aangebroken dat ik mezelf 'moet' bewijzen. Ik heb een zot plan in mijn kop gestoken en ik mag het nu gaan uitvoeren ook... Lopen gaat ge doen, trut!

Aan de start kwam ik nog Melanie tegen, een personal trainer/zotte doos met wie ik ooit een leuke reportage gemaakt heb voor Running magazine. Ik zei haar dat ik heel veel zenuwen had en dat ik hoopte dat ik toch ergens rond de 4 uur aan de finish zou raken. "Maar gij doet dat met de vingers in uwe neus, zeker in 3u45! Ge gaat zien, die halve marathon gaat vanzelf gaan. En daarna uw verstand op nul zetten!" Melanie haar wijze woorden indachtig kroop ik nog wat naar voor in het startvak. Ik start graag een klein beetje vooraan, het geeft mij een beter gevoel om tussen de 'snelle mannen' te starten dan ergens achteraan. 

Ik zette mijn ipod aan. Ik zet dat spel altijd op shuffle omdat ik hou van het verrassingseffect (alleen maar op dat vlak zenne, voor de rest moet ge mij niet proberen te verrassen want dan loop ik krijsend weg). Toevallig was het eerste nummer 'Intro' van The XX. Een zalig motiverend nummer, passender dan dat kon het niet zijn. Ik voelde me toen echt wel heel sterk en ik was er volledig klaar voor. Ik wou ook gewoon zo rap mogelijk beginnen lopen want ik had het koud. De zon scheen wel maar het was niet meer dan 16 graden en er stond een snijdende wind. En ik heb altijd rap kou... Het startschot werd gegeven en ik ging ervandoor. Niet als een hazewind, maar wel als een (redelijk elegante) gazelle. Kijk maar:

Mijn plan was om mijn halve marathon aan een normaal tempo te lopen. Dus nog niet alles geven, zoals ik anders doe, want er zou nog eens een halve marathon volgen daarna hé... Ik ging uit van een tempo van 5:45 min/km. Voor mij is dat gemiddeld snel en ideaal om comfortabel te lopen. Maar ik hou tijdens een wedstrijd mijn tempo eigenlijk niet echt in de gaten. Ik check gewoon mijn horloge als ik ergens een kilometerbord passeer. Ik had al snel door dat ik rapper liep, gemiddeld 5:10 min/km. Maar het ging supergoed. Ik liep dus verder zoals ik bezig was maar ik wist wel dat ik niet meer mocht versnellen, tenzij ik mezelf wilde opblazen... Na 7 km had ik het gevoel dat ik moest plassen. Verschrikkelijk! Maar ik herinnerde me dat ik dat tijdens de Great Breweries ook had en dat het dan vanzelf over ging. Dus ik probeerde er niet aan te denken en inderdaad, na een tijdje was het gevoel weg. Want als er iéts is wat ik haat tijdens een running event, is het wel moeten stoppen om pipi te doen.

Maar Melanie had dus gelijk. Die halve marathon ging precies vanzelf. De loopomstandigheden waren ook schitterend: een zalig avondzonnetje, niet te warm en de wind was stilaan gaan liggen. Ik voelde me super en van in de eerste kilometers wist ik al: het komt goed. Ik ga hier eens doen waar ik al zo lang van droom: een marathon lopen. I can do this. Die ingesteldheid heeft me echt wel geholpen, denk ik. Als je niet in jezelf gelooft, dan maak je het jezelf een pak moeilijker... Voor ik het wist zat ik aan 15 km, waar mijne vent goedkeurend zijn duim uitstak en ik mijn biggest smile bovenhaalde voor zijn camera. Vanaf dan was het aftellen naar het einde van de halve marathon, want daarna zou eigenlijk het 'echte werk' beginnen en ik had daar zoveel zin in. Ik wil niet stoefen maar de halve marathon, daar heb ik al veel ervaring mee. Ik heb er al een 12-tal gelopen dus dat is een afstand binnen mijn comfort zone. Ik vind het dus maar logisch dat dat vlotjes gaat. Na de halve marathon zou het parcours een pak rustiger worden en zou voor mij the real stuff beginnen. Datgeen waar ik nul de botten ervaring mee had... The road to 42!

Ik bereikte de 21 km op 1u47. Voor mij geen recordtijd (dat is 1u40) maar toch wel zeer goed. Als ik dit tempo kon aanhouden, zou ik ruim binnen de 4 uur aankomen... Maar ik ging ervan uit dat ik nooit zo vlot en snel zou kunnn blijven lopen. Ik weet nog dat ik op de Markt passeerde na 21 km, waar de halve marathonlopers het parcours verlaten en de marathonlopers lustig verder lopen. Ik zag redelijk wat bewonderende blikken (en dat deed deugd) omdat er niet zoveel vrouwen de marathon lopen. Ik dacht bij mezelf: komaan bokkie, laat u niet doen. Lopen, trut!

Vanaf dan was het parcours dus een pak rustiger. Want er zijn veel minder zotten die 42 km lopen dan 21. Ik begrijp dat wel ;-) Ik kreeg vanaf dan het gezelschap van Pieterjan en Ward. Ik had hen op voorhand gezegd dat ze niet op mij moesten rekenen voor diepzinnige conversaties - ik zou het trouwens toch niet horen door mijn muziek en ik ben ook niet zo diepzinnig aangelegd - maar ik was echt wel blij dat ze er waren. Ik zag hen meestal niet, ze reden properkes achter mijn gat, maar het gaf mij wel veel steun om te weten dat ze achter mij reden. Ik had hen ook wel nodig want ze hadden mijn gellekes en sportdrank bij.

In de eerste lokale rond van 10,5 km, dus van 21 km tot 31,5 km, voelde ik me nog steeds heel goed. Toen ik het bord van de 25 km passeerde had ik een heel speciaal gevoel. Dat was de langste afstand die ik ooit liep tot dan toe, namelijk op de Great Breweries. Dus vanaf dan wist ik eigenlijk niet wat me te wachten stond. Ik had al veel gehoord van een mentale klop en heel veel emoties. Ik was er wel benieuwd naar... En tegelijk ook wat bang.

Vanaf 30 km begon ik de vermoeidheid te voelen in mijn benen. Op zich niks abnormaals, volgens mij is dat bij elke marathonloper (ik blijf het trouwens raar vinden om mezelf een 'marathonloper' te noemen) wel het geval... Het viel op zich nog mee, het was vooral een kramp in mijn linkerbeen. Maar ik heb toen wel ne knop moeten omdraaien. Ik kan moeilijk om met pijn. Ik geef niet snel op als het mentaal eens tegenzit maar als ik pijn heb, ben ik wel een pak minder taai dan anders. Ik heb echt mijn verstand op nul gezet, zoals Melanie en ook vele anderen mij hadden gezegd. Ik passeerde op 31 km aan een bende vrienden, wat een boost gaf. En daarna was de eerste lokale ronde afgelopen en kwam ik aan op de Markt, wat opnieuw een enorme opsteker was. Ik was ondertussen trouwens al 2 keer die lieve seingeefster gepasseerd en ze had mij herkend en megaluid geroepen voor mij. Zo'n zalig mens! :-)

Bij aanvang van de laatste ronde was het 'Eye of the tiger' op mijn ipod. Zeer toepasselijk want ik kon wat extra strijdlust en motivatie wel gebruiken. Want op dat moment, dus na 32 km, voelde ik echt wel pijn in die beentjes van mij. Pieterjan kwam naast me fietsen en vroeg of alles OK was. 'Mijn benen doen pijn. Maar ik ga nu niet meer opgeven hé. Ik blijf lopen tot het einde. No sweat, no glory!' Dat waren mijn gevleugelde woorden tegen hem. Hij zei niks terug maar ik zag hem lachen en denken: that's my girl. Ook mijn broer zei dat ik supergoed bezig was en dat gaf mij nog meer moed. 

Wat dan volgde, was een gevecht tegen de pijn en vooral tegen mezelf. Conditioneel ging het perfect, ik had totaal geen last van mijn ademhaling of zo. Maar ik moest wel de pijn verbijten en dat was absoluut geen makkie. Vooral tussen 35 km en 40 km heb ik serieus afgezien. Ik was op dat moment heel blij dat ik ook wat rustige, ingetogen nummers op mijn playlist (van 9 uur, by the way, ik was op het ergste voorbereid) had gezet. Normaal loop ik met opzwepende beats (techno, house, trance: lopen als een marina is not a crime!) maar ik had bij het samenstellen van mijn playlist ergens wel een voorgevoel dat ik wat rustigere songs zou kunnen gebruiken op moeilijke momenten. Nummers als Time after time (Cindy Lauper), Blauw (The Scene), Wear sunscreen (Baz Luhrmann), Wonderwall (Oasis) en London rain (Heather Nova) kwamen echt wel als geroepen en hielpen toch een beetje om de pijn te verzachten. (Ik wil gerust mijn playlist, of toch een selectie van die 9 uur, eens delen in een volgende blog!)

Maar ik ga er geen doekjes om winden: het was en bleef zwaar. Loodzwaar. Een marathon lopen is echt niet iets wat je 'zomaar' doet. Rond 38 km had ik er echt genoeg van en dacht ik bij mezelf: het mag nu wel ne keer gaan stoppen hé mannekes. Mijn benen begonnen te verkrampen. Wellicht omdat ik iets te weinig gedronken had tijdens het lopen. Ik had wel aan elke bevoorrading een paar slokken water gedronken en ik had al 4 mierezoete gellekes in mijn lijf gesqueezed. Ik had stilaan het gevoel dat mijn maag vol zat en dat er niks meer bij kon. Geen water, geen sportdrank en al zeker geen gelleke meer... Ik duwde er toch nog snel eentje (half) in mijn mond, kwestie van nog wat 'poer' te hebben in de laatste loodjes. Mijn handen en armen begonnen ook kou te krijgen. Het was tenslotte al 23u30 en niet zo heel erg warm meer in mijn t-shirt. 

Maar toen ik aan het bord van de 40 km kwam, kreeg ik weer een opstoot van hyperactiviteit. Einde van het mentale zwarte gat. Volgens mij heb ik dan mijn vuist in de lucht gestoken maar ik weet het niet goed meer. Ik heb alleszins innerlijk heel hard gejuicht. Vanaf dan was het een recht stuk, een beetje bergaf, tot de finish. Intussen waren nog een aantal mensen uit mijn straat achter mij komen fietsen (merci Sofie, Kim en Joerie!). Versnellen ging niet meer maar ik bleef wel stevig doorlopen. Achteraf zag ik trouwens op Strava dat ik bijna de hele marathon lang een mooi constant tempo heb gelopen, zalig vind ik dat. Ik passeerde 100 meter voor de aankomst nog een allerlaatste keer de seingeefster. 'Ik ben er geraaaaaaaakt!!!!!!!!!' riep ik keiluid naar haar en ze juichte en joelde met mij mee. Mocht ze dit lezen: ge zijt een zalige madam, mevrouw de seingeefster! Moest ik op dat moment niet zo gehaast geweest zijn, ik had u een dikke knuffel gegeven :-)

De aankomst op de Markt was echt een magisch kippenvelmoment. Zonder ovedrijven een van de mooiste momenten die ik ooit meemaakte (voor ik hier bakken kritiek krijg van niet lopers: ja hoor, de geboorte van mijn zoon staat nog steeds op één). Er stonden veel toeschouwers en ik voelde het runners' high in heel mijn lijf. Een onbeschrijflijk gevoel. De pijn in mijn benen voelde ik op dat moment niet meer. Ik had het gevoel dat ik over de finish zweefde. De organisator hing mijn medaille rond mijn nek en zei dat ik de vijfde vrouw was (en blijkbaar de tweede in mijn leeftijdscategorie). Op mijn horloge stond 3u41. Ongelofelijk. Ik wist dat 4 uur 'mathematisch' mogelijk was maar dit had ik nooit gedacht. Ergens wel op gehoopt natuurlijk, want ik ben een positief ingestelde trut... Ik was zodanig overdonderd dat ik begon te wenen. Ook omdat ik de laatste kilometers al mijn emoties had uitgeschakeld om me volledig te focussen op het lopen. Nu liet ik ze de vrije loop. Ik was zo blij, blij, blij. Ik had die marathon gelopen. Ik had hem uitgelopen. Geen één keer moeten stoppen, zelfs niet echt moeten vertragen. En ervan genoten!

Pieterjan en mijn broer kwamen naar mij toe en al snel kwamen vrienden en kennissen mij feliciteren. Toen drong het echt tot mij door dat ik toch wel iets heel strafs gedaan had. Ik ga niet rap stoefen met mezelf maar ik ben toch wel enorm trots op wat ik voor elkaar gekregen heb met mijn eerste marathon. Ik heb veel geleerd tijdens die 42 km (daar kan ik nog wel eens een aparte post aan wijden) maar vooral dit: dat je met een droom, ambitie en inzet heel ver kan geraken. Niks komt vanzelf, maar als je ergens volop voor gaat dan kan je heel veel bereiken. En als je dan je doel bereikt, dan word je daar zooooo blij van. Zie mij ne keer shinen... Ik ben een zotte looptrut en ik ben er verdorie vree trots op!!!! Ik zie er trouwens ook wat zonnebankbruin uit maar ik kan verzekeren dat dat aan de belichting ligt. Lopen in het zonneke is mijn zonnebank ;-)

De kilometer naar mijn auto was een marteling want mijn benen waren volledig verkrampt van de kou en ik was stilaan onderkoeld aan het geraken. Ik was natuurlijk ook te koppig om een lange broek aan te trekken... Toen ik thuiskwam rond 1 uur heb ik nog een uur in een warm bad liggen nagenieten. Zaterdag was ik stijf (zoals verwacht) en kon ik de trap niet op of af zonder ei zo na te beginnen janken. Maar dat is perfect normaal na een marathon ;-) Zondag was het al veel beter en sinds maandag voel ik me volledig gerecupereerd. Ik heb zelfs geen blaren op mijn voeten of blauwe tenen. Ik voel me supergoed. En ik geniet nog steeds na! 

'Wat nu?' is een vraag die mij al vaak gesteld is de afgelopen dagen. Ik ben er zelf ook heel erg mee bezig want ik wil niet in een zwart gat vallen. Ik was sowieso al ingeschreven voor de Brussels Half Marathon op 28/10 (jaarlijkse traditie, mijn favoriete halve marathon) en ik ga bij dat plan blijven. Ik ga daar nu niet plots de marathon gaan lopen want die is echt wel lastig (veel hellingen in BXL) en ik zie een marathontraining tijdens de zomermaanden niet volledig zitten, ik ga ook op vakantie en daar wil ik geen lange duurlopen of intervallen doen... Op 28/10 wil ik mijn PR op de halve verbreken in Brussel. Dus onder de 1u40 gaan. Een zeer ambitieus en zot plan maar ik zie het zitten en het zal me wel lukken... Ik laat binnenkort mijn lactaattest opnieuw afnemen bij Energy Lab en dan kan ik zeer gericht trainen. Want trainen op hartslag en in zones is echt wel dé manier om beter te worden en lekker comfortabel te lopen. 

In 2019 ga ik da voor een nieuwe marathon ergens in het voorjaar. Vroeger dacht ik altijd aan het buitenland maar er zijn er ook veel mooie in eigen land. Met de Great Breweries heb ik een speciale 'band', ik loop daar heel graag de 25 km. Dus wie weet loop ik daar in 2019 wel mijn tweede marathon... en dan zou ik daar toch graag finishen onder de 3u40 ;-) In het najaar dan misschien de Brussels Marathon. Als je rekening houdt met het feit dat ik voor deze marathon geen volledige marathonvoorbereiding gevolgd heb (want het was een zot plan), zit er zeker nog marge op die 3u41. En mezelf doelen stellen en altijd meer en beter willen: dat zit gewoon in mij en het maakt me gelukkig.

Conclusie: mijn allereerste marathon was de max. Ik vond het echt heel leuk, inclusief de pijn en de moeilijke momenten. Want daar heb ik veel uit geleerd. Het was de eerste en zeker niet de laatste, ik heb de smaak te pakken! Mijn motto blijft trouwens #lopentrut. Ik had dat stomweg 'gelanceerd' op Facebook en Instagram vrijdag, een beetje voor de grap en om mijn eigen zenuwen de baas te kunnen. En veel mensen hebben het blijkbaar opgepikt. Ik ga de hashtag dus blijven gebruiken (gebruik 'm gerust zelf ook als je een lopende vrouw bent. Of man, whatever). En ik speel met het idee om er iets meer mee te doen. Maar dat is voorlopig slechts een droom en een héél vaag plan. We zien wel wat ervan komt...

Misschien wel iets heel moois... Want daar is het bovenstaande verhaal in feite het beste bewijs van. Dromen kunnen uitkomen, als je er maar hard genoeg in gelooft en ervoor werkt. 

If you can dream it, you can do it.

Love, Josie xo