Running // Lessons in Life

Op 4 oktober liep ik de Brussels Half Marathon voor de tweede keer – de vierde halve marathon op mijn palmares. Als je weet dat Brussel ontstaan is op zeven heuvels, dan moet ik niet vertellen dat ik afgezien heb op bepaalde stukken. Ik daag je uit om na 16K lopen de steile Tervurenlaan naar boven te rennen zonder te hijgen met je tong ei zo na tegen de grond. Maar ik heb toch vooral genoten, geluisterd naar mijn leuke muziek en rondgekeken, want het parcours brengt je langs mooie plekken waarvan je niet eens wist dat ze bestonden in onze mooie hoofdstad. Bruxelles ma belle, dat klopt echt wel hoor. Tijdens het lopen heb ik aan niet veel gedacht. Maar daarna des te meer, want bij het kijken naar de foto’s kwam ik uit op een aantal zeer wijze levenslessen...

Never stop smiling. Hoe moeilijk ik het ook heb, ik probeer altijd te lachen. Zelfs al heb ik pijn, een baaldag of ben ik stikkapot en heb ik er even geen zin meer in. Ik ben een enorme positivo, maar denk niet dat ik mij nooit eens slecht voel. Ik heb gewoon geleerd om altijd te focussen op het goede. Vandaar dat ik na 20K met een very big smile op de foto sta, al had ik het toen knap lastig. Voor mij is dit het beste bewijs dat lopen mij gelukkig maakt. En ook wel dat mijn glimlach van het mooiste is wat ik heb :-)

You’ll never walk alone. Ik liep deze halve marathon samen met mijn vriend Pieterjan. Hij loopt veel sneller dan mij (hij is zo mogelijk nog een grotere doorzetter) maar wilde graag met mij meelopen als “haas” om ervoor te zorgen dat ik een mooie tijd behaalde. Ik liep met muziek (as always) dus we hebben niet met elkaar gebabbeld. Gezellig hé :-) Maar hij vroeg mij elke kilometer wel eens of het nog ging, en hij nam altijd water aan de bevoorrading zodat ik niet hoefde te stoppen. Doordat hij de tijd in de gaten hield en mij, zonder dat ik het zelf goed besefte, sneller deed lopen dan ik anders zou lopen in m’n eentje, finishte ik in 1:55. Voor mij is dat een supertijd, want de vorige keer in Brussel (2013) strandde ik op 1:58, en tijdens mijn laatste halve marathon deze zomer in Torhout bereikte ik pas de meet na 2:02. Toen liep ik alleen, en dat is voor mij het beste bewijs dat mijn vriend het beste in mij naar boven haalt. Zonder hem had ik niet zo’n mooie tijd kunnen lopen. Ik ben iemand die altijd denkt dat ze alles alleen kan, een echte plantrekker. Meestal lukt het me wel, maar op sommige momenten moet ik toegeven dat het met twee toch nog een beetje beter gaat. Weten dat er iemand naast mij loopt die mij zal helpen wanneer het moeilijk gaat, dat is heel veel waard – en dat geldt niet alleen op sportief vlak.

Wees trots op wat je bereikt. Van zodra ik de eindmeet had bereikt, werd ik overmand door een enorm gevoel van trots. Op mezelf, en op Pieterjan om wat hij voor mij had gedaan. Ik weet goed dat ik beter kan dan 1:55, en dat er vrouwen zijn van mijn leeftijd die veel sneller lopen. Maar daar dacht ik op dat moment niet aan. Want ik heb het toch maar mooi gedaan. Ik vind dat ik mezelf gerust in de bloemetjes mag zetten voor zo’n mooie prestatie. Dat geldt ook buiten het lopen: ik durf zonder blozen van mezelf te zeggen dat ik een superlieve mama ben voor Emil, dat ik toch wel een aangename vriendin ben, dat ik goed ben in mijn job, dat ik megagoed bezig ben met mijn bijberoep, en dat ik een leuke blog heb. Tevreden zijn met alles wat je verwezenlijkt helpt je om zelfbewust en vol vertrouwen door het leven te gaan. Dat is echt niet zo moeilijk.

Daag jezelf uit. Ik loop omdat ik het leuk vind. Om het wat uitdagender te maken, stel ik mezelf geregeld een doel waar ik vervolgens volledig voor ga. Ik loop het hele jaar door (ook in de winter en bij regenweer) maar vanaf augustus ben ik gericht beginnen trainen voor die (toch wel zware) halve marathon met het oog op een tijd onder de 2u. Lees: focus op lange trainingen voor mijn uithouding, en af en toe een interval- en tempotraining om mijn weerstand te verhogen. Mezelf richten op een doel, of dat nu op sportief vlak is of niet, geeft zin aan mijn leven. En dat zorgt ervoor dat ik gelukkig word en blijf. Dus het is bij deze nog maar eens bewezen: running makes me happy :-)

Just have fun. Dit is misschien de belangrijkste les van al. Ja, lopen is lastig – maar je krijgt er mooie spieren en een goeie conditie voor in ruil, dus je mag niet verwachten dat je dat voor niks krijgt. En het is toch vooral dikke fun. Als ik ga lopen of deelneem aan een running event, dan is nie neute, nie pleuje altijd mijn ingesteldheid. De dag dat ik tegen mijn zin ga lopen, kan ik er beter mee stoppen. Plezier maak je zelf, dat is heus niet zo moeilijk. Op een event als de Brussels (Half) Marathon hangt enorm veel sfeer en daar word je als loper in meegesleurd. Als ik in mijn eentje ga lopen thuis, heb ik vaak leute met wat ik zie rond mij: een grappige hond, een komieke voorbijganger,… De kleine dingen dus, enjoy the little things. Zoals alle hierboven opgesomde wijsheden, geldt deze ook keihard voor het dagelijkse leven – misschien nog wel het meest van al. Het is trouwens het uitgangspunt van deze blog!

Het klinkt misschien allemaal een beetje “Bond Zonder Naam”, maar ik vind het vooral zeer inspirerend. Lopen is een levensles, beste lezer. En dat zet mij aan om te blijven lopen. Always harder, better, faster, stronger. Always on the run… for more happiness!

Love, Josie xo

Deze blog verscheen oorspronkelijk op Ladies Fun Sports.