Running // Wat ik dacht tijdens mijn laatste halve marathon

Tijdens het lopen denk ik doorgaans aan niet veel. Occasioneel gebruik ik een loopsessie om na te denken over een blog of een moeilijke opdracht waarmee ik bezig ben voor mijn bijberoep. Meestal denk ik aan van alles en niets tegelijk en focus ik me gewoon op ontspannen, genieten en vooral niet teveel het kopke gebruiken. Achteraf kan ik me dan niet echt meer herinneren waaraan ik precies gedacht heb. Mijn laatste halve marathon, die ik liep tijdens de Nacht van West-Vlaanderen vorige week vrijdag, vormt hierop een uitzondering. Toen ging er op geregelde tijdstippen wél van alles door m’n hoofd, terwijl ik luisterde naar de leuke muziek op mijn running playlist. Ik herinner het me nog heel goed…

Aan de start – I wanna runaway anywhere out this place

Ik heb me de voorgaande dagen niet zo top gevoeld. Ik liep/loop een beetje moe en futloos, voornamelijk door ’s avonds lang te zitten werken voor Text Fairy en dan veel te laat in bed te kruipen natuurlijk. Op geen enkel moment heb ik overwogen om vandaag niét aan de start te staan van “mijn” halve marathon want ik heb er echt naar uitgekeken: 21K lopen op een vertrouwd parcours, veel supporters langs de baan,… Maar ik heb absoluut geen voornemens gemaakt om te knallen en een toptijd neer te zetten. Ik zorgde vandaag voor voldoende koolhydraten op het menu (quinoa en havermout FTW!) en dronk veel water om goed te prehydrateren. Om 19u45 sta ik klaar in het startvak tussen een hele bende enthousiaste (halve) marathonlopers. Heerlijk, die wakke zweetgeur die daar dan altijd hangt ;-) Ik sta er niet met knikkende knieën of zenuwen whatsoever, ik ben heel relaxed. Een wereld van verschil met de Great Breweries Marathon: toen was ik heel zenuwachtig. Ik luister naar Runaway van Galantis op mijn running playlist: een nummer dat mij altijd oppept om te lopen! De 10K lopers staan ook al min of meer klaar want zij vertrekken een kwartiertje later. Heel even denk ik: “Maar kind toch, waarom loop je niet gewoon eens weer die 10K mee zoals vroeger? Waarom moet het altijd harder better faster stronger zijn voor jou?” Maar dan wordt het startschot gegeven en weg ben ik. En ook die vreselijke gedachte van een paar seconden eerder ;-)

1K – A-ha honey…

Oei, ik ben precies een beetje snel gestart. Ik maak wel vaker de fout om me aan de start te laten meesleuren door het tempo van de snelle lopers (ik reken mezelf niet tot deze categorie, voor alle duidelijkheid). Mijn sporthorloge geeft een pace van 5:43 aan – je moet weten dat ik tijdens een normale trainingsloop meestal niet zo snel loop. Ik twijfel even om te vertragen omdat ik tijdens de Great Breweries Marathon ook veel te snel gestart ben en dat heeft me toen voor een groot deel genekt. Maar ik voel me top en het gaat goed dus ik vraag me af waarom ik dan eigenlijk zou gaan vertragen. Bovendien is het perfect loopweer: het heeft veel geregend vandaag waardoor er massa’s zuurstof in de lucht hangt, het is bewolkt en niet te warm. Totaal verschillende weersomstandigheden dan in Breendonk op 5 juni, toen het veel minder aangenaam loopweer was. Ik trek mijn conclusies: ik ga niet vertragen maar blijf gewoon lekker lopen zoals ik bezig ben. Sigma’s Nobody to love geeft mij nog wat extra energie om stevig de pas erin te houden. Ik denk: A-ha honey, I’m gonna nail this! Ik durf nog niet té optimistisch te zijn maar stiekem hoop ik dat ik vanavond dikke vette revanche kan nemen op die loodzware 25K van twee weken terug.

3K – The road goes on forever

Na een kilometer of 3 kom ik voor de eerste keer mijn lieve supporters tegen: Pieterjan, zijn ouders, zijn nonkel, tante en nicht. Ik ben zo blij hen te zien! Ik wist dat ze daar zouden staan dus ik haal mijn mooiste glimlach tevoorschijn :-) PJ loopt vandaag niet met mij mee omdat hij morgen een kwarttriathlon op het programma staan heeft. Hij steekt zijn duim op en knikt goedkeurend, waaruit ik besluit dat ik goed bezig ben en dat ik er misschien wel sneller ben dan hij verwacht had (tsjakka!). Wat daarna volgt, is een lang stuk rechtdoor tot 10K, daar draaien rond de kerktoren en hetzelfde stuk terug. De volgende keer dat ik mijn familie zal zien, zal pas op 18K zijn. Nog een lange weg te gaan dus! Het helpt wel dat ik het parcours en mogelijke pijnpunten goed ken. Op mijn playlist speelt The road goes on forever (sorry voor de geluidsoverlast als jullie op deze link klikken, ik luister nu eenmaal graag naar opzwepende muziek bij het sporten), ik zwaai nog een laatste keer naar PJ & co en ik denk: nu is het aan mij om te bewijzen dat ik het nog altijd kan. Ik ga voor de revanche, geen twijfel meer mogelijk. En als het even kan voor een nog betere tijd dan in Brussel in oktober (1:55).

6K – Rain down on me

Het heeft vandaag al stevig gedrasht maar volgens de buitenradar gaat het de hele avond droog blijven. Maar zoals we allemaal weten, heeft de buienradar het niet altijd bij het rechte eind… Na een dik half uur lopen begint het te druppelen. Voor de toeschouwers langs de baan is dat misschien minder leuk, maar ik vind het zalig. Lopen in de regen, ik doe dat gewoon graag. Het is alleszins leuker dan in de hitte en de vlakke zon! Rain down on me (NIET DE TIESTO VERSIE!) staat ergens op mijn playlist maar ik zal het uiteindelijk pas na 12K horen. Momenteel denk ik: laat die regen maar komen, ik ben supergoed bezig en ik kan er heus wel tegen. Na een 7-tal kilometer lopen staat de vaste fotograaf verscholen in de struiken. Na 2 deelnames aan deze halve marathon weet ik intussen dat ik daar van strike a pose moet doen. Het valt me echt niet zwaar om er zo happy uit te zien. Het is hoe ik me echt voel!

10K – Can’t stop the feeling

Kilometer 10, bijna aan de helft van de halve marathon. Het betekent het einde van het eerste lange stuk rechtdoor tot in het centrum van Ruddervoorde, waar ik een rondje loop rond de kerk en zo terugkeer naar Torhout. Ik herinner me nog dat ik hier passeerde in 2014 en al volledig kapot was – ik had toen wel te kampen met ernstig ijzertekort. Ik moest toen noodgedwongen eventjes stappen om op krachten te komen. Nu is dat wel anders: ik voel me zoooo goed! Ik heb 10K gelopen aan een pace van 5:29 – dat feit op zich maakt me al trots. Ik tank wat water bij aan de bevoorrading en maak rechtsomkeert, richting finish. Justin Timberlake bevestigt wat ik al voelde: can’t stop this feeling in my body!

13K – We’re in this together, we stand strong together

Ondertussen word ik vergezeld door een aantal running mates die hetzelfde tempo lopen als mij. We kijken niet naar elkaar, laat staan dat we tegen elkaar praten (de meesten luisteren net als mij naar muziek) maar toch is er een zekere verbondenheid. Dat vind ik altijd zo leuk aan loopevents, dat gevoel van lopers onder elkaar. Ik ben een zeer asociale loopster maar toch is het fijn om te weten dat je niet alleen bent. Een tijdje later speelt op mijn ipod This one’s for you, beter bekend als "de EK Hymne". Volgens kenners een hele hoop lawijt, ik vind het best een leuk nummer :-) En de tekst is zo toepasselijk: We’re in this together, hear our hearts beat together, we stand strong together... Ik zing stilletjes mee - nogmaals mijn excuses aan al wie dat moest aanhoren ;-)

16K – Running up on Solsbury Hill

Het parcours is zeer vlak, behalve één brug over de snelweg na 5K en 16K. Dan is het even op de tanden bijten (maar nog altijd niks in vergelijking met alle hellingen in Brussel). De tweede keer de brug op is normaal gezien zeer pittig voor mijn billen. Maar vandaag heb ik het gevoel dat ik over die brug vlieg. Zeer toevallig luister ik op dat moment naar Solsbury Hill en ik vergelijk die brug een beetje met de berg uit het liedje. Ik hoor Peter Gabriel zingen: Today I don’t need a replacement, I’ll tell them what the smile on my face meant. My heart’s going boom-boom-boom… 

18K – Oh yeah!

Kilometer 18: ik zie mijn supporters nog eens! Naar dit moment heb ik erg uitgekeken. Ik denk terug aan wat PJ me zei net voor de start: “Wat ga je doen na 18K? Doorbijten! Ik wil een powervrouw zien!” Hij weet wel waarom hij dat zegt: doorgaans krijg ik het vanaf dan zeer lastig, beginnen mijn spieren wat te verzuren en heb ik de neiging om te vertragen. Zoals het een voorbeeldige vrouw betaamt, ben ik gehoorzaam aan mijn vent. Ik begin al van ver uitbundig te zwaaien en lach als een halve bezetene. Nu ja, het is niet eens gespeeld want ik voel me na 18K nog very powerful – wat een verschil met de vorige keren dat ik hier liep! Ik zeg mijn supporters adieu tot aan de finish en pep me op voor de laatste kilometers. Gelukkig zorgt Boyz Noize met Oh! voor pompende beats in mijn oren zodat ik me vol goede moed richting Torhout-city begeef.

19K – Wake me up when it’s all over

Vanaf de 19 begin ik het toch wat lastig te krijgen. Geen pijn of krampen in mijn lichaam zoals ik verwacht had maar wel pijn in mijn longen. Ik moet diep gaan om adem te halen en dat maakt het lastig. Maar ik kan de eindmeet al ruiken dus van opgeven of zelfs vertragen is geen sprake. Mijn GPS-horloge geeft een pace van 5:26 aan. Als ik zo verder blijf lopen, breek ik mijn persoonlijk record van 1:55. Dat ga ik niet aan mijn neus laten voorbijgaan! Ik verbijt de pijn en denk: “Komaan Bock, laat u niet kennen.” Avicii kan blijkbaar mijn gedachten lezen en zingt: wake me up when it’s all over…

21K – I am the one and only

Na 1:54 bereik ik de markt van Torhout en loop ik onder de finishboog door. De laatste meters heb ik nog alles eruit gelopen wat ik kon. Ik ben zo blij en zo trots: ik heb mijn persoonlijk record verbroken! Ik heb afgezien de laatste kilometers maar na de aankomst voel ik me totaal niet slecht. Integendeel: ik voel me kiplekker. En ik denk: dit is weer maar eens het bewijs dat je alles kan, zolang je er zelf maar in gelooft en het probeert. Dat geldt niet alleen voor lopen maar voor alles in het leven. Ik voel me zoals in het nummer dat ergens onderweg op mijn playlist stond: I am the one and only. Ik wist aan de start dat ik het kon en ik heb het waar gemaakt. Dus ja, mezelf eventjes onoverwinnelijk voelen is dan wel gepermitteerd :-)

Veel mensen vragen me wat mijn volgende uitdaging nu is. Wel, terwijl ik aan de start nog durfde te denken dat ik me beter weer “gewoon” op 10K runs zou toeleggen, herinner ik me nog zeer goed wat ik rond kilometer 15 dacht: wat hou ik toch van die halve marathons! Die 21 is zo'n leuke afstand. Dus mijn volgende doel is mijn tijd en tempo op de 21K verbeteren. Ik geef mezelf tijd tot 2 oktober 2016 want dan loop ik opnieuw de Brussels Half Marathon. Ik heb dan meteen ook een concreet doel om tijdens de zomer gericht voor te blijven trainen. Ik heb al een nieuw trainingsschema van Energylab en ik zie het volledig zitten om de uitdaging aan te gaan!

Love, Josie xo