Ben ik een goede moeder?

Ben ik een goeie mama voor mijn kind? Ik vraag het me soms eens af, net als alle andere moeders wellicht. Schrijfster Marijke Libert stelde dezelfde vraag aan 100 moeders in heel Vlaanderen - van alle leeftijden, uit elke rang en stand, met 1 of 10 kinderen - en schreef er een prachtig boek over. Stuk voor stuk vertellen de moeders openhartig over het moederschap, wat het bij hen teweegbrengt en hoe het hen al dan niet veranderd heeft. Ik las het boek en het zette me aan het denken... Daarom deel ik graag mijn persoonlijke visie op 'mijn' moederschap hier op de blog vandaag.

DE KEUZE

Ik koos er bewust voor om een kindje te krijgen. Ik wilde nog schrijven 'uiteraard' maar er zijn natuurlijk vrouwen die ongewenst zwanger worden... Bij mij was dat niet aan de orde omdat het sowieso niet lukt op natuurlijke wijze. Nadat ik stopte met de pil probeerden Pieterjan en ik een jaar voor we te rade gingen in het fertiliteitscentrum, waar al snel bleek wat het probleem was en gelukkig ook welke oplossing er bestond. Na een 5-tal maand dapper pilletjes slikken en spuitjes zetten was ik zwanger. Tijdens mijn zwangerschap had ik nergens last van. Ik keek enorm uit naar de geboorte van Emil maar doordat ik me zo goed voelde en alles kon blijven doen zoals ervoor (ik liep niet meer vanaf de 5de maand maar zwom wel intensief, tot de avond voor mijn bevalling zelfs) was ik niet echt bezig met het moederschap op zich. Ik dacht niet na over de bevalling en wat er daarna zou komen. Planmatig als ik ben, was ik wél druk bezig met het klaarmaken van Emils kamer en ik kocht talloze kleertjes en speelgoed. Maar dat ik binnenkort 'mama' zou zijn, ik denk niet dat ik dat toen goed besefte. 

Moest ik de garantie krijgen op een even vlotte zwangerschap én bevalling als bij Emil (ik heb amper een half uur op de verlostafel gelegen en echt afgezien heb ik niet, zelfs zonder verdoving), dan zou ik het meteen opnieuw doen. Enfin, ik deed het ook opnieuw een tweetal jaar geleden maar dat leidde jammergenoeg tot een miskraam. Sindsdien is het een bewuste keuze van Pieterjan en mezelf om het (voorlopig) bij één kind te houden, net zoals het in 2011 een bewuste keuze was om te stoppen met de pil en een kindje te krijgen. Ik zet 'voorlopig' tussen haakjes want het kan uiteraard nog wel. Ik ben 'nog maar' 33 en met de nodige hormoonbehandelingen zou het moeten lukken. Maar wij vinden het goed zoals het nu is. We hebben een mooi leven met ons drie. Emil is een kerngezond, superlief en gemakkelijk kind. We zijn dankbaar dat we hem hebben en hebben momenteel geen zin in opnieuw een resem behandelingen en ziekenhuisbezoeken. Neen, voor ons hoeft er voorlopig geen tweede kindje bij. Wat 'de maatschappij' en 'de anderen' daarvan denken, daar lig ik al lang niet meer wakker van. Ik merk trouwens dat er steeds meer koppels zijn die bewust voor één kind kiezen, of die kinderloos blijven. Daar is toch helemaal niks mis mee?

HET MOEDERGEVOEL & DE DRANG

Ik koos er bewust voor om mama te worden maar het is niet zo dat ik al jaren met een 'moedergevoel' rondliep. Tot mijn 26ste was ik totaal niet met kinderen bezig. Ik wist ergens wel dat er ooit kindje(s) zouden komen maar het was ver van mijn bed. Ik was toen druk bezig met genieten van het leven en van de vrijheid. Pieterjan en ik hebben samen mooie reizen gemaakt (o.a. USA en Canada, onvergetelijk) en ik ben blij dat we dit kunnen doen hebben. 

Toen onze vriendenkring zich begon uit te breiden met baby's, begon ik ook uit te kijken naar een kindje, samen met Pieterjan. Een echte 'drang' was het niet. Er was geen sprake van een 'instinct' dat de kop opstak en dat mijn eierstokken deed kriebelen. Integendeel, ik vond van mezelf dat ik niet goed kon omgaan met baby's (nog steeds niet vandaag, trouwens). Het was veeleer een gevoel van 'we hebben het goed met ons twee, een kindje erbij zou het nog veel leuker maken'. Ik zag in Pieterjan een supergoeie papa (o.a. door de manier waarop hij met andere kinderen omging) en dus was de keuze gemaakt.

Moest het ons niet gelukt zijn om een kindje te krijgen, dan denk ik niet dat wij daar doodongelukkig door zouden zijn. Allee, dat denk ik hé. We zouden ons leven dan wel op veel andere manieren 'zinvol' invullen: veel reizen, bijleren, sporten... Wat je nooit gehad hebt, kan je mijns inziens maar moeilijk als gemis ervaren. Maar moest ik, door welke omstandigheden dan ook, Emil niet meer 'bij me hebben', dan zou ik daar volledg kapot van zijn. Emil is de persoon die ik het liefst van al zie en ik kan hem echt niet meer missen. 

DE KLIK & DE BAND

Ik heb een enorm vlotte bevalling gehad, waardoor ik meteen daarna weer fris en monter was. Uiteraard vond ik het moment wanneer Emil vlak na zijn geboorte op mijn borst werd gelegd ongelofelijk mooi. Natuurlijk was ik in de wolken met mijn zoon; Pieterjan en ik hadden er samen een lange weg op zitten en we keken zo uit naar Emils geboorte. Maar ik heb toen niet geweend. Ook niet toen ik daarna op mijn ziekenhuiskamer was, ook niet tijdens mijn eerste nacht alleen met Emil of wanneer ik na 5 dagen naar huis ging. Neen, ik was gewoon niet zo emotioneel... Ik was blij en 'voldaan', dat wel. Ik zat niet op een roze wolk, ook niet op een zwarte. Ik voelde me echt wel OK. Mijn eerste huilbuien waren na een kleine maand, toen de borstvoeding absoluut niet meer lukte en ik ten einde raad was - dat had niks met Emil te maken maar met mijn lichaam dat niet mee wilde. 

Buiten die probleempjes - die snel waren opgelost, ik begon na 6 weken met flesjes en dat liep perfect - verliep alles heel vlot met Emil. Uiteraard had hij wat last van krampen en een beetje reflux maar echte moeilijkheden waren er niet. Hij sliep snel door en ik had niet het gevoel dat ik aan huis gekluisterd zat met mijn baby. Ik was niet veel thuis en ik amuseerde me best wel. Maar een echte klik met mijn kind, die voelde ik op dat moment nog niet. Ik maakte me daar ook absoluut geen zorgen over. Ik was vooral bezig met alles in goede banen te leiden thuis. Ik genoot wel, maar het was in die periode toch vooral zoeken naar een nieuw levensritme en ik was gewoon blij dat ons dat goed lukte. Ik voelde me wel 'mama' maar om nu echt te zeggen dat ik me totaal anders voelde dan vroeger... Neen, echt niet. 

Wanneer die 'klik' dan echt gekomen is... Ik vermoed ergens rond het moment dat ik opnieuw ging werken, na 4 maand. Ik was heel blij dat ik opnieuw aan het werk 'mocht'. Ik ben niet gemaakt om heelder dagen te zitten 'moederen'. Maar net door weer te gaan werken besefte ik hoe leuk ik het wel vond om mama te zijn van dat lieve jongetje. 

Van een echte band tussen moeder en zoon was toen nog geen sprake. Die is er pas gekomen rond Emils 2de verjaardag. Uiteraard heb ik hem altijd doodgraag gezien, vanaf de eerste echografie. Maar ik ben gewoon niet zo'n 'babymens'. Je hebt vrouwen die kriebels krijgen in hun buik bij de aanblik van een baby. Alle respect voor hen maar ik ben niet zo'n vrouw. Ik vind baby's wel schattig maar ik heb er voor de rest niet veel mee... Geef mij maar een kind dat kan praten, dat zichzelf kan uitdrukken, dat gevoel voor humor heeft, dat begrijpt wat je zegt. Van zodra Emil begon te babbelen en allerlei onnozele streken begon uit te halen (inclusief tenenkrullend kattekwaad) begon onze band zich intens te ontwikkelen. 

Toen hij naar school ging, kwam alles in een stroomversnelling. Hij is nu de 4 gepasseerd en intussen een echte 'jongen'. Wij hebben vandaag een heel intense, sterke band. Ik ben daar ongelofelijk trots op. Ik ken hem door en door, ik kan hem perfect inschatten, ik begrijp hem volledig. Het omgekeerde geldt ook, hij weet o zo goed hoe ik in elkaar zit (en ja, ook hoe hij mij op de kast kan krijgen van woede). We komen af en toe eens in vlammende ruzie maar we hebben vooral veel plezier samen. Hij is mijn zoon, mijn maat, op veel vlakken mijn spiegelbeeld. Wat men ook mag zeggen, die band krijgt niemand nog stuk.

MIJN EIGEN MAMA

Het is niet echt bewust maar bij de opvoeding van Emil neem ik veel waarden en gewoontes over van mijn eigen mama destijds. Ik heb een onbezorgde kindertijd en jeugd gehad en dat is de grote verdienste van mijn lieve mama, die vandaag nog altijd een van mijn grootste rotsen in de branding is. Ik vind het belangrijk dat Emil elke dag vers en gezond kan eten, dat hij veel buiten kan spelen en in contact komt met verschillende mensen en culturen, structuur en regelmaat vind ik enorm belangrijk... Dat zijn allemaal dingen waar mijn mama ook voor zorgde en waar ik onbewust een voorbeeld aan neem. Ik kan alleen maar hopen dat Emil later met hetzelfde warm gevoel kan terugblikken op zijn kindertijd en de rol van zijn mama. 

DE OPOFFERING

Uiteraard is mijn leven veranderd sinds ik mama ben. Er moet veel meer gepland en geregeld worden met een kindje in huis. Dat hoort er nu eenmaal bij. Gelukkig is organiseren mijn hobby en heb ik het daar niet zo moeilijk mee. Ik ervaar het echt niet als een opoffering dat ik mijn agenda wat anders moet indelen door Emil. Ik doe dat met plezier, tenslotte heb ik er zelf voor gekozen om mama te zijn. 

Ik heb niks 'moeten' opgeven door mama te worden. Ik werk nog steeds voltijds (ik heb nu zelfs mijn eigen bedrijf en de zaken gaan supergoed), ik sport erg veel (veel meer dan voor ik mama werd), ik ga heel vaak op stap. Ik vind zelfs dat mijn wereld verruimd is sinds ik mama ben. Mijn leven is rijker en ik ontdek veel meer, zowel met als zonder Emil. Het is ook door mama te worden dat ik beginnen bloggen ben, net doordat ik iets meer thuis was dan ervoor. Ik startte toen deze blog en ik ben zo dankbaar wat het bloggen me al allemaal heeft opgeleverd. Ik denk in de eerste plaats aan een aantal superleuke vriendschappen!

Ik kan me soms enorm storen ik mama's hoor klagen over de vele opofferingen die ze moeten maken voor hun kind. Dat ze niet meer weg kunnen, dat ze geen carrière kunnen maken... Ik begrijp dat niet, ik heb het moederschap op nog op geen enkel moment zo ervaren. Maar kijk, ieder z'n mening hé. Live and let live. 

Begrijp me niet verkeerd: Emil komt voor mij op de eerste plaats. Voor iedereen en alles, altijd en overal. Pieterjan komt daarna en ik heb het vaak moeilijk om een goed evenwicht te vinden daarin. Ik heb de neiging om het merendeel van mijn vrije momenten aan Emil te besteden, terwijl mijn partner natuurlijk ook superbelangrijk is. Ik ben me hiervan bewust dus dat is al heel wat, maar ik blijf het toch moeilijk vinden. Dus ja, misschien is er toch iets wat ik onbewust opoffer voor mijn kind, namelijk quality time met mijn vriend. Een kind krijgen doet je eens te meer beseffen dat je echt moet werken aan je relatie, vind ik. Alles gaat niet zomaar meer vanzelf, zoals vroeger wel het geval leek.

DE VOEDING

Een hoofdstuk in het boek gaat over voeding voor je kind. Dit kan 2 betekenissen hebben. In de letterlijke betekenis ben ik veel bezig met gezonde voeding voor Emil; vindt niet elke mama het belangrijk dat haar kind goed eet en voldoende vitamientjes naar binnen krijgt? Ik heb echter al geleerd dat het helemaal niet zo makkelijk is als het lijkt dus ik ben al heel blij als hij dagelijks een portie fruit en groenten eet en veel water drinkt. Ik ben zelf nogal een 'health freak' en ik ben me ervan bewust dat ik mijn eigen keuzes niet mag 'opleggen' aan hem. Dat doe ik ook niet (Emil eet niet vegetarisch, snoept geregeld eens etc) maar soms is het moeilijk om de juiste balans te vinden, bijvoorbeeld wanneer hij weer eens secuur alle spinazie uit zijn lasagna zit te vissen... Wil hij later ook veggie worden? Geen probleem, maar dat mag hij zelf kiezen. Bij mij was het ook een eigen keuze op mijn 18de.

Nog veel belangrijker dan gezond eten vind ik dat ik mijn zoon voldoende 'voeding' geef in de zin van waarden en normbesef. Ik doe mijn best om hem de wereld te laten ontdekken, weg van de typische kerktoren (waar wij niet recht onder maar toch niet ver van wonen). Ik ben zelf heel graag op stap en ik geniet ervan om Emil overal mee te nemen: naar steden, tentoonstellingen, theater, de natuur in, op pad met de fiets, de film, allerlei events... Vindt hij iets niet leuk? Geen probleem maar ik heb hem dan toch tenminste de kans gegeven. Gelukkig vindt Emil bijna alles leuk, hij is zelf ook heel nieuwsgierig en enthousiast. Daar ben ik heel blij om.

Iedere ouder probeert zijn/haar kind de 'standaard' waarden bij te brengen als beleefdheid, eerlijkheid enzovoort. Dat doe ik uiteraard ook en daarnaast hecht ik veel belang aan openheid en verdraagzaamheid. Ik wil dat Emil opgroeit tot een jongen die respect heeft voor andere mensen, andere culturen, gewoon voor mensen die op welke manier dan ook 'anders' zijn. Dat is een van mijn stokpaardjes omdat ik echt niet tegen onverdraagzaamheid kan en tegen de azijnpisserij en verzuring die er helaas het gevolg van is. Noem mij een idealistische wereldverbeteraar, I don't care. Ik vind het gewoon superbelangrijk dat ik dit meegeef aan Emil. Ik kan alleen maar hopen dat hij later een even grote positivo wordt als ik.

HET LOSLATEN

Emil loslaten, ik heb er (voorlopig) niet echt problemen mee. Ik liet hem al vrij snel na zijn geboorte 'achter' bij Pieterjan en familie om er zelf eens tussenuit te knijpen. Ik voelde me daar absoluut niet schuldig over. Emil was 6 weken oud toen hij voor het eerst ging overnachten bij mijn mama. Ik was bloednerveus omdat ik met alle praktische zaken bezig was en zeker niks wilde vergeten meenemen naar mijn mama (tientallen flessen, 100 body's, duust stukken speelgoed...). Tuurlijk was ik blij met alle Whatsapp-foto's die mama me bezorgde, maar ik had er geen problemen mee om hem even te missen. Ik genoot van mijn vrijheid (waaarop ik nota bene altijd al erg gesteld ben geweest).

Ik ga vaak op stap, Emil gaat veel uit logeren, hij gaat naar de opvang na school omdat ik graag voltijds wil werken. Waarom zou ik me daar slecht over voelen? Hij heeft er nog nooit een seconde over geklaagd, integendeel. Hij staat te springen voor logeerpartijtjes en amuseert zich supergoed op school en in de opvang, hij heeft er veel vrienden. En ik geniet des te meer van de momenten dat we samen zijn. Ik ben er liever op die momenten 100%, dan hebben we er allebei meer aan. Ik doe veel leuke dingen en we gaan heel vaak samen op stap. 

Natuurlijk ben ik blij als ik eens 'kinderloos' ben. Ik kan enorm genieten van 'me time'. Is dat erg, ben ik dan egoïstisch? Ik denk van niet want ik ben ook altijd superblij wanneer hij terug is. En er is trouwens niks mis mee om af en toe eens aan jezelf te denken. Dat geeft zoveel energie en het maakt me een betere mama.

Ik ben ook niet snel ongerust of bang. Ik ben nogal nuchter: er kan op eender welk moment iets gebeuren, thuis of ergens anders. Neem nu de terreurdreiging waar we vaak mee te maken krijgen: ik ben daar absoluut niet angstig door geworden. Ik laat me niet bang maken en ik wil al zeker geen angst overbrengen op mijn zoon. Het is nu niet dat ik samen met hem naar het journaal kijk, maar ik wil hem zeker niet afschermen voor wat er in de wereld gebeurt. That's just the way it is en zolang hij omringd wordt door warmte en liefde, is er volgens mij geen probleem. 

HET OORDEEL

In haar boek stelt Marijke Libert op het einde van elk gesprek aan alle vrouwen 'de vraag' of ze zichzelf een goede mama vinden. Vind ik mezelf een goeie moeder? Ik wil soms graag wat meer relaxed zijn en minder zagen tegen Emil dat hij moet opruimen, zijn boterham sneller moet opeten omdat het bijna schooltijd is, het toilet moet doorspoelen en de bril naar beneden moet doen, zijn broek moet optrekken omdat ze weer eens halverwege zijn poep hangt... Maar dat zijn allemaal kleine dingen. Ik heb dagen dat het moederschap me zwaar valt maar dat komt dan vooral omdat ik zelf gestresseerd ben omdat ik bijvoorbeeld weer eens te veel werk aangenomen heb. Dat ligt niet aan Emil zelf, al kan hij er dan natuurlijk nog een schepje bovenop doen met zijn kleuterpuberaal gedrag.

Ik vind mezelf een hele goeie mama. Ik zeg dat zonder blikken of blozen. Want ik ben de best mogelijke mama voor mijn zoon. Ik geef mezelf een 9,5/10 omdat er altijd wat ruimte is voor verbetering. Maar ik twijfel niet aan mezelf als mama, waarom zou ik? Emil ziet mij graag, we amuseren ons supergoed samen. Ook met Pieterjan erbij natuurlijk, ne crème van een papa.

Elke mama gaat op een andere manier met haar kind(eren) om. Ik ga niet altijd akkoord met de aanpak van anderen maar ik ga nooit ofte nimmer een andere vrouw een slechte moeder noemen. Vrouwen kunnen zo hard zijn voor elkaar. Zichzelf vergelijken met anderen en constant zagen en klagen. Dat is toch nergens voor nodig? Elke mama doet haar best, op haar eigen manier. En of je nu mama bent van één kindje zoals ik, of mama van tien, in mijn ogen is iedereen evenveel 'mama'. Ik voel me niet minder waard dan een vrouw met een groot gezin. 

Het boek is een echte aanrader. Boordevol herkenbare verhalen voor mama's, maar zeker ook een mooi boek voor wie (nog) geen mama is, of voor mannen. Ik was er vaak door geraakt! Alle informatie over het boek vind je hier.

Als je zelf zin hebt om te reflecteren over je moederschap, go ahead! En laat me zeker de link weten in de comments hieronder.

Love, Josie xo