Wat ik leerde uit de Great Breweries Marathon 2017

Gisteren liep ik de 25K tijdens de Great Breweries Marathon. Het was een bloedhete dag. Maar ik was al lang ingeschreven, had me heel goed op deze run voorbereid én ik had er zin in. Als je je inschrijft voor een loopevent in de zomer, dan weet je dat het wel eens warm kan zijn hé... Dus ik verscheen om 11u15, in de volle zon en bij een temperatuur van om en bij de 30 graden, aan de start. Net als vorig jaar leerde ik ook deze keer heel wat uit deze run...

Ik ben sneller en beter dan ik denk
Ik heb doorgaans geen gebrek aan zelfvertrouwen. Ik weet wat mijn sterktes zijn en die zet ik graag in de verf, ter verdoezeling van mijn zwakkere punten :-) Doordat ik een 12-weken trainingsschema gevolgd had - tot in de puntjes, zoals het een onverbeterlijke perfectionist betaamt - wist ik wel dat ik het kon en dat een tijd rond de 2u10 mogelijk was. Maar de voorspelde tropische temperaturen gaven mijn zelfvertrouwen een (kleine) deuk, waardoor ik met een ietwat bang (en vooral zenuwachtig) hartje aan de start stond. Tot kilometer 21 ging het vlotjes, vanaf dan begonnen 4 loodzware kilometers puur op karakter. De hitte was bijna ondraaglijk en ik had het gevoel dat ik niet meer aan het lopen maar aan het kruipen was. Niets was minder waar, bleek achteraf uit het filmpje dat PJ maakte op zijn fiets. Ik kwam aan na 2u11, volgens velen (mezelf incluis) een toptijd op die afstand én in die hitte. Ik verbaasde mezelf al eerder dit jaar tijdens Dwars Door Brugge en ook in de 20K van Brussel. De Great Breweries waren voor mij opnieuw een bevestiging dat ik tot meer in staat ben dan ik denk. Dat alles lukt, als je er maar hard genoeg voor werkt. Je kan je wellicht voorstellen wat voor een superleuke mentale boost dit geeft! 

Het is leuk om uit mijn comfort zone te komen
Het lopen ging zondag supervlot. Mijn 10K liep ik in 51min, mijn halve marathon in 1u48. Dat zijn mijn 'normale' tijden. Ik had tot km 21 niet echt het gevoel dat ik aan het afzien was, al was het natuurlijk wel zwaar - maar lopen moét ook lastig zijn, anders blijf je beter in je zetel liggen ;-) Na de halve marathon kreeg ik plots een klop. De warmte werd echt loodzwaar en zoals ik al schreef, heb ik daar een mentale switch moeten maken. De afstand van de halve marathon ben ik intussen min of meer gewend, ik heb er al meer dan 10 gelopen. Maar alles wat meer is, ligt in feite buiten mijn comfort zone. En ja, voor sommigen lijkt het 'maar' 4K extra, voor mij is dat al heel wat. Voor mij betekent 25K lopen, zeker bij 30 graden, echt wel mijn comfort zone verlaten. Maar ik heb al meermaals geleerd dat het plezant is om uit mijn veilige cocon te komen en daarom besloot ik om niet op te geven. Omdat ik wist wat voor een zalig gevoel ik aan de finish ging hebben. En ook: goesting om nog meer uit mijn comfort zone te treden :-)

Goeie voorbereiding wordt beloond
Ik heb me 12 weken lang goed voorbereid op deze run met een trainingsschema op maat. Los van mijn loopdipje in mei heb ik echt genoten van de volledige voorbereiding. Ik heb tijdens die 12 weken niks moeten opofferen omdat ik sowieso gezond leef en eet. Ik kwam dus heel goed voorbereid aan de start en dat wist ik ook wel. Wat me opviel tijdens de Great Breweries, was dat veel lopers een snelle start namen. Ze hielden dit vol tot rond de 15 à 20K maar daarna waren ze min of meer kapot. Velen begonnen te stappen. Dat is geen schande, absoluut niet, want je moet altijd luisteren naar je lichaam. Beter dat dan jezelf kapot te lopen. Maar wat ik bedoel, is dat je in zulke extreme weersomstandigheden (want daarvan was toch wel sprake zondag) heel goed ziet wie er optimaal getraind is. Misschien ga ik nu veel negatieve commentaar en tegenwind krijgen, maar ik ben ervan overtuigd dat het mij zonder degelijke voorbereiding niet was gelukt in 2u11. Ik zou de GBM dan wel uitgelopen hebben, maar een pak trager en minder comfortabel. Ik kan iedereen echt aanraden om een conditietest af te nemen (bv. bij Energy Lab, zoals ik deed) en een schema op maat (volgens je hartslagzones) te laten opstellen voor een bepaald doel. Je traint dan heel gericht en als je je doel bereikt, zoals ik zondag, krijg je vleugels!

Samen gaat het beter dan alleen
Ik loop altijd alleen en dat was ook zondag het geval. Pieterjan en ik lopen nooit samen, enkel de Brussels Half Marathon omdat dat traditie is. PJ liep zondag niet mee aangezien hij vrijdagavond een marathon had gelopen. Maar hij kwam uiteraard wel mee om mij te 'ondersteunen'. Net zoals ik vrijdagavond zijn marathon volgde op de fiets (wat ik trouwens de max vond!), nam hij zijn fiets mee in de auto naar Breendonk. Hij fietste van punt naar punt zodat ik hem om de 4K eens zag. Hij had een drinkbus met sportdrank bij zich en 'gellekes', want die had ik echt wel nodig. Ideaal dus dat hij mee was want anders moest ik dat allemaal in mijn broek steken of een rugzak/drankgordel meenemen en daar had ik geen zin in. Maar nog veel belangrijker dan de bevoorrading waarvoor hij zorgde, vond ik gewoon het feit dat PJ er was. Ik wist min of meer waar hij ging staan en dat motiveerde mij om goed door te lopen. De laatste 4 kms was ik superblij dat hij er was. Het parcours was toen al rustiger en hij reed de hele tijd, weliswaar stilzwijgend want ik had geen zin om te praten en ik had al mijn energie nodig om te lopen, naast/achter mij. Dat zorgde ervoor dat ik volhardde. Beginnen stappen onder het oog van mijn vent, dat zou ik niet laten gebeuren! Maar moest hij er niet geweest zijn, dan had ik het misschien toch gedaan. Mental support is heel belangrijk, dat heb ik vrijdagavond ook gemerkt toen ik met hem meefietste tijdens de marathon. Je hoeft niks te zeggen, maar gewoon er zijn voor elkaar en elkaar steunen in het bereiken van een doel is al meer dan voldoende. Ik vind het fijn dat we ons samen hebben kunnen voorbereiden op onze sportieve doelen (onze trainingsschema's startten min of meer gelijktijdig) en dat we onze 'race days' samen konden beleven. Ik ga niet beweren dat dat dé succesformule is voor een goeie relatie, maar het is toch al een onderdeeltje :-)

Ik kan niet zonder lopen
Hier kan ik kort over zijn: ik word zot als ik niet meer kan/mag lopen. Een blessure oplopen is mijn ergste nachtmerrie. Lopen geeft mij zoveel voldoening en plezier dat ik denk dat ik een enorm vervelend kreng word als ik het niet meer kan doen. Ik zei dat aan PJ in mijn euforie na de aankomst en hij beaamde het meteen... Hij zei dat mocht het ooit het geval zijn dat ik niet meer kan lopen, hij voor een tijdje gaat verhuizen om van mijn stronthumeur af te zijn. En ik kan hem daar geen ongelijk in geven ;-)

Klein uitsmijtertje: volgens de resultatensite eindigde ik als 15de vrouw en als 224ste deelnemer op de ongeveer 2500. Ik weet wel dat het niet allemaal om cijfers en prestaties draait maar ik denk dat ik daar toch wel ongelofelijk trots op mag zijn... Ik loop al 10 jaar en dan is het leuk om te merken dat ik steeds beter word in mijn favoriete hobby én er telkens meer van ga genieten. Het enige wat me nu nog rest is: up to the next challenge! Wat dat wordt, daar moet ik nog eens goed over nadenken... Voer voor een andere blog! :-)

Dikke merci aan de organisatie van de Great Breweries Marathon, het was een zeer geslaagde editie. Volgend jaar ben ik weer van de partij!

Love, Josie xo