There's nothing holding me back

Vandaag was ik in Brussel voor een interview. Je weet het of niet, maar ik kom heel graag in Bruxelles ma belle. Mijn hart en roots liggen in Gent maar Brussel komt zeker op de tweede plaats. Tussen mijn lunch en mijn interview kuierde ik wat rond in de stad (het zonnetje scheen!) van de Wetstraat, door het Warandepark, langs het Koninklijk Paleis... Allemaal plekken waar ik op zondag 1 oktober, over minder dan 3 weken dus, al lopend zal passeren tijdens de Brussels Half Marathon. 

Toen ik vorige week eens door mijn Instagramfeed scrollde (ja, ik doe dat af en toe eens) viel het me op dat ik de laatste maanden maar weinig loopfoto's gepost heb. Iets wat ik normaal toch geregeld eens doe. Ik heb nochtans wel veel gelopen. Sinds de Great Breweries ben ik eigenlijk de hele zomer lang vier keer per week blijven lopen, zelfs op reis. Ik had immers het redelijk ambitieuze plan opgevat om mijn tijd op 1/10 in Brussel te verbeteren van 1u48 naar 1u45. In plaats van me te wagen aan een marathon, wat iedereen zo'n beetje van me 'verwachtte' na mijn toptijd op de 25K maar waar ik hoegenaamd geen zin in had. En nog steeds niet heb, by the way, mensen blijven me die vraag stellen...

Veel gelopen in de zomermaanden en + toch weinig foto's gepost = ik begon me af te vragen hoe dat kwam. 'Normale' mensen hoeven zich dit natuurlijk niet af te vragen maar voor iemand als ik, die redelijk 'verslaafd' is aan Instagram (ja, ik durf dat toegeven) is dat toch wat vreemd...

Ik heb er mijn hoofd niet over moeten breken. Het antwoord lag voor de hand: ik was mijn drive kwijt. Het fanatisme en de 'streverigheid' waarmee ik me van maart tot juni had voorbereid op de Great Breweries (lees: alle trainingen van mijn schema netjes afgewerkt van begin tot eind) was in geen velden meer te bespeuren. Een loopdip zou ik het niet noemen want ik had altijd zin om te gaan lopen. En ik liep ook veel. Ik had het echt nodig. Ik zou dagelijks gaan lopen zijn, moest mijn planning het toegelaten hebben. Omdat het me hielp mijn hoofd leeg te maken. 

Fysiek voelde ik me supergoed, ondanks het feit dat ik nog altijd geen overschot had/heb op vlak van gewicht (neen, het is niet eenvoudig om bij te komen op een gezonde manier). Maar het was het kopke dat 'neen' zei. Ik had even geen zin meer om te 'streven' en om alles te geven voor een topprestatie.

Waarom mijn 'fanatieke loopdrive' met de noorderzon verdwenen was? Een samenloop van omstandigheden, denk ik. Het was zomer, dus vakantie en een minder strak 'ritme' dan anders. Op warme dagen en op reis in Zuid-Frankrijk ging ik altijd 's morgens vroeg lopen, waardoor ik minder snelle runs deed want op een nuchtere maag loop ik altijd traag (diep gaan op een nuchtere maag is nl. het slechtste wat je kan doen). Voor de Great Breweries deed ik elke week een intervalloop, dik tegen mijn zin want ik vind dat niet leuk. Maar ik deed het toen wel. De voorbije zomer daarentegen, heb ik nauwelijks intervallen gelopen... Ik kon me er echt niet toe motiveren. Ik wilde gewoon lopen op het tempo waar ik zin in had, en de afstand en tijd die mij op dat moment goed uitkwamen... 

Niks mis mee hé, want lopen moet fun zijn en dat was het op die manier ook. Maar ik begon me er op den duur wel slecht bij te voelen. Want ja, ik ben een enorme perfectionist op alle vlakken. Ik leg mezelf altijd veel druk op en heb grote ambities. Dat zal nooit veranderen, helaas. Ik voelde me stilaan een 'loser' en ik begon te (doem)denken dat ik die halve marathon in Brussel nooit ging kunnen uitlopen op de manier waarop ik aan het 'aanmodderen' was. Dat die 1u45 totaal niet haalbaar was. 

Ik, die anders zo'n positivo ben, begon zowaar negatief te denken. Op een bepaald moment overwoog ik zelfs om gewoon niét mee te doen op 1 oktober... Ik liep trouwens al die tijd meestal zonder muziek. Ik kan normaal niet zonder muziek lopen maar op een bepaalde manier had ik nood aan stilte tijdens mijn runs. Ik was ook gewoon een beetje moe, dat moet ik er ook bij vertellen. Ik heb de hele zomer een heel drukke werkplanning gehad, wat natuurlijk goed is als zelfstandige maar het gaf me toch wel wat stress en ik begon er zelfs slecht door te slapen. Terwijl ik normaal zo'n goede slaper ben... Moe van mijn werk dus, en vooral ook moe van mezelf en mijn never-ending drang en goesting om 1001 dingen te combineren (waar ik by the way wellicht nooit vanaf ga geraken en dat is ook niet erg).

Het heeft een tijd geduurd voor ik durfde toegeven dat het OK is om mezelf wat minder druk op te leggen. Maandag heb ik eindelijk de klik gemaakt. Het besef kwam er na een zalige evening run: beter lopen met veel goesting dan overdrijven en 'moeten' lopen waardoor er niks leuks meer aan is. 

I'm not here to be average, I'm here to be awesome.  Dat is een quote die mij op het lijf geschreven is. Ik wil altijd voor het beste gaan. Maar ik heb ingezien dat 'goed' ook 'awesome' is en evenveel voldoening kan geven. Misschien zelfs meer.

Want hey, ik loop 4 keer per week en ik amuseer me. Ik loop goed, ik ben in topform, ik heb een mooie loopstijl. Ik ben mama, ik heb een succesvolle job én ik loop halve marathons zonder al te veel moeite. Het wordt trouwens op 1/10, als ik goed heb geteld, mijn 10de halve marathon (de 2 x 25K van de Great Breweries niet mee gerekend). Ik moet daar verdorie trots op zijn en niet altijd 'meer' willen! 

Maandagavond ben ik thuisgekomen van het lopen en ben ik beginnen aftellen naar de Brussels Half Marathon. De goesting is volledig terug! Ik ben uiteraard realistisch. Die 1u45 halen: het zal moeilijk zijn. Maar het kan. Het gebeurt trouwens vaak dat als ik niks verwacht, het toch top wordt, zowel op sportief vlak als op andere vlakken. Ik had bijvoorbeeld bij mijn opstart als zelfstandige nooit verwacht dat ik op één jaar tijd zoveel zou verwezenlijken...

Dus je kan begrijpen dat ik het voelde kriebelen toen ik vandaag door Brussel wandelde. Ik ga me amuseren op 1/10! Lukt het niet in 1u45, rien à faire. Ik heb niks te verliezen, alleen maar te winnen. There's nothing holding me back!

Ik loop nu trouwens weer met muziek. Een teken dat mijn hoofd weer volledig mee wil! En ik heb meteen al een leuk nieuw nummertje op de 'Run Josie Run!' playlist gezet:

Love, Josie xo