Vandaag was International Happiness Day. Eigenlijk een overbodige dag als je 't mij vraagt, want iédere dag zou een geluksdag moeten zijn, da's net hetzelfde met die crappy Valentine's Day die ik zo veracht. Maar soit, ik heb toch lustig van #happinessday getwitterd, gefacebookt, geïnstagramd én gepind. Want ja, ik zit sinds vandaag ook op Pinterest, yet another new addiction vrees ik :-)
De quote
hierboven vind ik een hele goeie. Gewoon, omdat iedereen zou moeten proberen leven volgens die 5 regels. Met 1 & 2 heb ik doorgaans geen moeite, de rest valt me soms wat moeilijker. Nummer 3 bijvoorbeeld: “Live simply”. Ik ga nu niet
beweren dat ik een way-too-fancy leven leid badend in nothing but luxury – daar heb ik nu
eenmaal het juiste bankrekeningnummer niet voor, noch de geschikte sugar daddy gevonden. Ik verkondig hier wel
altijd dat je van de kleine dingen des levens moet genieten, wat ik ook effectief doé. Maar toch
vind ik mezelf behoorlijk materialistisch en hebberig en wil ik vaak meer,
meer en nog eens meer. Ik heb een wishlist van hier tot in New York, dat zelf trouwens ook op de lijst prijkt, in de allerhoogste regionen zelfs... Ik weet niet hoe het bij jou zit, lieve lezer, maar van dat “simple life” komt er in mijn geval maar bijster weinig in huis.
Gelukkig scoort mijn allerkleinste huisgenoot betere punten voor het vak "simpel leven". Voor zijn eerste verjaardag kreeg hij
van zijn oma en opa een zingende verjaardagskaart van Bumba toegestuurd. Jawel, die malle clown met z'n puntmuts die ik zo angstvallig uit ons appartement (en een straal van 5km errond) verwijderd tracht te
houden als betrof het the devil himself. Terwijl ik deep down heel goed weet dat het kind hoe dan ook in
aanraking zal komen met Bumba, Bumbali, Bumbalu of Bumbawhateveritis. Emil kijkt sowieso niet graag tv
(tv-kijken = stilzitten = niet mijn zoon zijn favoriete bezigheid) en ik zou
eerlijk gezegd ook niet weten op welke zender dat wezen zijn opwachting maakt. Mijn
navraag heeft uitgewezen dat ook in de crèche Bumba niet tot het vaste gild der mascottes
behoort. En toch.
Toch is Emil volledig betoverd door deze Bumba-kaart. Een
maand na zijn verjaardag heb ik alle kaartjes van de kast gehaald. Behalve die
ene. Neen, ik durfde het niet want 't spel zou gegarandeerd op de wagen zitten. Dus vanaf nu ligt de
Bumba-kaart tussen Emils boekjes, en als ik vanuit de keuken hoor dat hij
van “t-taaa” kraait, dan weet ik: hij is weer zijn
kaart aan het lezen. Ik kan alleen maar concluderen dat Bumba = De
Babyfluisteraar, al kan je dat gekweel bezwaarlijk fluisteren noemen. Tenzij hij bij zijn grootouders of door zijn papa stiekem
geïnjecteerd wordt met het uiterst besmettelijke Bumba-virus, dat kan ook... Whatever, ik zie hoe blij hij wordt van zijn kaart, en dat is wat telt. Ik ben bereid om
hem nog 100 nieuwe muzikale glitterkaarten te kopen (want uiteraard is het huidige exemplaar al
rijkelijk bepoteld en bekwijld) zolang ik maar geen hoofdpijnverwekkende DVDs of pluchen clowns in huis hoef te halen. Mijn zoon is in de zevende hemel met een simpele kartonnen kaart,
heerlijk toch?
Zo zijn
er nog een aantal poepsimpele dingen die de kleine sloeber in extase
brengen. Veel ouders zullen het herkennen: je kind heeft bergen
state-of-the-art speelgoed, bomvol technologische snufjes en high-tech geluidjes. En
waar speelt hij/zij liefst van al mee? Juist ja, niét met dat mooie speelgoed.
In Emil zijn geval liever met deze leuke dingen...
Waarom een bal met supercoole opdruk kopen als je met een ballon krak hetzelfde kan uitvreten? Trouwens, lekken aan een ballon is véél leuker en als je er je kleine vlijmscherpe tandjes in zet, maakt een ballon van die mega-grappige geluidjes. Of ontploft hij, en dan verschiet je heel even, om daarna in een hilarische lachbui uit te barsten. Ocharme 2,75€ voor 100 bontgekleurde stuks in de Hema... Als dat niet the simple life is, dan weet ik het ook niet meer zenne...
Als meneer niet in the mood is voor een ballon, dan valt hij zeker te paaien met het geel balleke. Zeg nooit zomaar "geel balleke" tegen "HET geel balleke"! Bij ons is het intussen een vast onderdeel van het meubilair geworden, en volgens wat ik hoor is dat in nog andere huishoudens het geval. Het betreft hier een ieniemienie geel plastic balletje met een aantal fijne korreltjes in (maakt deel uit van een speelgoedsetje waarvan ik momenteel niet op de naam kan komen, wie het weet: let me know!), waardoor je er een sambaballen-achtig geluid mee kan voortbrengen. Emil zal er nog veel mee kunnen shaken als we in de zomer allemaal en masse van Brasil la-la-la-laaa gaan doen. Detail: het balleke heeft oogjes, een neusje en een mond. Dat zal er ook wel voor iets tussen zitten. Like I said, het ventje heeft niet veel nodig. Gotta love it.
 |
| Voor wie het zoekt, het geel balleke zit in zijn mond. Waar anders? |
De kleine roze badeend maakte haar blijde intrede na een verjaardag van een vriendinnetje in de crèche. Ik weet niet hoe dat in andere crèches zit, maar in de onze is het de traditie dat de jarige "trakteert" met een zakje vol lekkers en een speeltje (lees: stress voor mama omdat ze niet wil onderdoen voor al de rest). De roze eend zat dus in zo'n zakje, tussen een hele hoop plakkerig snoep. Dat werd verorberd door PJ omdat Emil op dat moment nog niet over de nodige tanden beschikte om de spekken zelf op te smikkelen. Maar de eend, die nam hij tot zich en al snel werd ze een van zijn BFFs. Ja ik weet het, ze is as pink as can be en dat is wellicht not done voor een jongetje, zo'n nichterige meisjeskleur. Maar het kan me eerlijk gezegd geen barst schelen, want hij is er toppezot van en daar ga ik écht geen stokje voor steken. Het kind heeft trouwens in zijn leven al behoorlijk wat roze gezien, met een moeder die verslaafd is aan all things pink. Hij kan het dus wel aan, denk ik zo.
 |
| Voor wie ze zoekt, de roze badeend zit wederom in de mond van het kind verscholen. |
Aangezien het mijn zoon betreft, is het eigenlijk niet zo vreemd dat hij zich aangetrokken voelt tot alle soorten schoeisel. Vooral zijn roodleren schoentjes van Ocra (topmerk!) vindt hij de max om mee te zwaaien en te smijten, om aan te snuffelen en te lekken. Ze uit zijn pollekes nemen om ze aan zijn voeten te binden, da's dan weer andere koek maar daar gaan we het hier niet over hebben. Ik weet : als hij een moeilijk momentje heeft, dan steek ik hem best snel een schoen in zijn hand. Of ik kan ook mijn überschaamtelijke dierenpantoffels aantrekken en hem daarmee aan het lachen brengen. Ik heb ze zeker al 5 jaar en ik zeg al zo lang dat ik nieuwe ga kopen, maar ik vind er geen die ik echt mooi vind (néé, ik weet het, deze zijn ook niet mooi, maar wél warm!). En kijk, maar goed ook want Emil is er dol op! Het zou natuurlijk ook kunnen dat hij mij in mijn gezicht zit uit te lachen omdat ik zulke kloeften aan mijn voeten heb... Maar dan nog, hij lacht, en dat is wat telt :-)
Over naar de rayon schoonheidsartikelen. Want ook deze sector boeit het ventje uitermate, misschien ook een kleine erfenis van de mama. Emil ligt, zoals de meeste peuters wellicht, niet altijd even graag op het verzorgingskussen. Lees: alleen als het in zijn eigen kraam past (en dat kraam, dat staat na één jaar al bijzonder stevig op poten, zeg ik u). Op momenten dat dat niet het geval is, zorgt zijn haarborstel steevast voor soelaas . Hij borstelt er zijn hele lijfje mee. Behalve zijn hoofd, uiteraard. Want dat is logisch. In dezelfde categorie vindt hij het ook leuk om het "neusslijmzuigerke" in zijn mond te steken. Of de tube poepzalf, waarvan hij duidelijk nog niet goed doorheeft waarvoor die gebruikt wordt, een tongske te draaien. Zeg nu zelf, wie heeft er eigenlijk een duur tennisracket nodig als je dit eigenlijk ook met een simpele haarborstel kan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten