Josie is stil maar hoopvol

Net zoals iedereen werd ik dinsdag zeer stil en verdrietig door door de gebeurtenissen in Brussel. Ik vond het moeilijk te vatten, zeker omdat het zo dichtbij was/is. Ik had een blogpost klaarstaan maar ik besloot hem niet te publiceren. Het leven gaat door natuurlijk, maar het was een vrij luchtige post en dat vond ik niet echt gepast. En dus bleef ik stil. 

Stil en verdrietig: zo voelde ik me dinsdag, en vandaag nog steeds een beetje. Verdrietig omdat er zulke wreedheden gebeuren, dat zo'n onrecht wordt aangedaan aan onschuldige mensen, dat families worden getroffen door onmenselijk leed. Zelfs voor mij, iemand die altijd het positieve van alles probeert te zien en consequent gelooft in de goedheid van de mens en de schoonheid van de dingen, was het dinsdag moeilijk om hoopvol en positief te blijven.

Moeilijk dus, maar onmogelijk? Neen, dat zeker niet. Want ik blijf vooral geloven dat het beter kan/wordt. Ik ben realistisch maar tegelijk hoopvol - dat is helemaal geen contradictio in terminis, wat sommigen ook mogen beweren. Ik ben niet persoonlijk getroffen door onrecht, dus ik heb misschien makkelijk praten. Maar ik word niet bitter of negatief door de gebeurtenissen van dinsdag.

En ik word er al zeker niet bang van. Het is niet dat ik pertinent weiger om de angst toe te laten. Ik ben gewoon niet bang. Niet dat ik zo'n stoere ben (want van een kleine spin spring ik al een meter in de lucht) maar ik denk dat het te maken heeft met mijn nuchterheid en rationeel karakter. Emotionele reacties zijn niet aan mij besteed, want ik ben gewoon niet zo. Maar ik begrijp wel dat dit voor andere mensen helend werkt. Ieder gaat op zijn eigen manier om met wat er gebeurd is, en dat is prima. Daar hoeft niemand commentaar op te geven. Enkel mensen die haat en racisme gaan prediken, dat gaat er bij mij niet in (maar dan nog ga ik hen dat niet zeggen).

Ik ben geen struisvogel die haar kop in het zand steekt. Ik volg de nieuwsupdates op de radio en kijk 's avonds naar het journaal. Ik leef enorm mee met al wie van dichtbij te maken kreeg met de aanslagen. Maar ik scherm mezelf af van wrede beelden, van "gekleurde" berichtgeving, van de eindeloze updates op Twitter en Facebook. Ik doe geen onbezonnen uitspraken over dingen waar ik het fijne niet van weet. Ik wil uiteraard weten wat er gaande is en welke consequenties dit heeft op ons dagelijks leven, maar verder vertrouw ik op onze regering en veiligheidsdiensten. Die mensen weten heus wel wat ze doen. Ik twijfel daar niet aan.

Ben ik naïef? Ben ik té nuchter? Dat kan je denken, dat mag je voor mij part denken. Maar voor mij is het best zo en daar hoeft niemand iets op aan te merken. Ik was en ben enorm aangeslagen, maar ik wil gewoon ook doorgaan. Ik ben bezorgd over wat er allemaal aan het gebeuren is en wat er wellicht nog allemaal zal gebeuren in de toekomst. Maar ik maak me niet té veel zorgen. Zo ben ik: dingen waar ik zelf controle over heb, daar lig ik van wakker (mijn werk, mijn huishouden,...). Dingen die ik echter niet kan controleren (dat kan gaan over het weer, mijn gezondheid, maar evenzeer dus over aanvallen van terreur) daar maak ik me doorgaans minder zorgen over, hoe erg dat ook klinkt. Dat is gewoon omdat ik er toch niks tegen kan beginnen.

Ik vind Brussel een supermooie en leuke stad. Ik heb hier op de blog al meermaals mijn liefde verklaard aan onze mooie hoofdstad. Pieterjan en ik gaan al van in het prille begin van onze relatie vaak op weekend naar Brussel. We hebben er altijd superveel leute, zoals in de foto hierboven die we namen in het Jubelpark de dag voor de Brussels Marathon. Pieterjan heeft in Brussel gestudeerd en is er een stuk van zijn hart verloren. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik de stad ook gaandeweg in mijn hart gesloten heb.

Meestal als we samen in Brussel zijn, schijnt de zon volop. We gaan er naar optredens, slapen in leuke hotels, ontdekken telkens weer leuke bars en restaurants. We hebben er al vaak samen gelopen. Tal van enorm mooie herinneringen heb ik aan de stad. Brussel heeft dus een zekere betekenis voor mij en het doet pijn dat de stad zo zwaar getroffen is. Maar ze blijft voor mij bijzonder mooi. Niet minder, niet meer. Even mooi en bruisend. Still the same Bruxelles ma belle. Ik hoop dan ook dat Pieterjan en ik samen nog veel Brusseltripjes zullen maken, als het even kan ook met Emil erbij. 

Brussel is in mijn ogen niet veranderd, en ook België niet. Beweringen als dat er een België is voor en na 22 maart, en dat we op 23 maart wakker geworden zijn in een ander land: ik heb het daar moeilijk mee. Ik besef dat dat wellicht aan mij ligt. Zoals ik het echter bekijk is er een lijvig hoofdstuk geschiedenis bij geschreven. Jammer genoeg geen positieve, maar intrieste en onrechtvaardige verhalen. Gitzwarte pagina's. Dat ik het op die manier bekijk, helpt mij om de gebeurtenissen te plaatsen en in de mate van het mogelijke te relativeren. Het helpt mij om hoopvol te blijven.

Zaterdag schafte ik me een nieuwe theemok aan van Rue No tijdens haar boekpresentatie. Ik heb het gevoel dat die na dinsdag nog veel meer betekenis heeft gekregen dan hij al had. Geniet van alle kleine dingen. Niet omdat het morgen gedaan kan zijn, daar mag je niet aan denken, maar gewoon omdat het die kleine dingen zijn die ons het gelukkigst maken.  

Ik hoop dat iedereen die verdrietig en bezorgd is dit een plaats kan geven. Dat iedereen erin slaagt om stand te houden in de storm en de kracht vindt om te leren dansen in de regen.

Love, Josie xo