Mezelf graag zien, dat valt me niet zwaar. Daar schreef ik onlangs nog dit en dit over. Ik ben zelfs een pak zelfzekerder geworden sinds ik mama ben. Ik heb me sinds Emils geboorte op geen enkel moment uitsluitend 'mama' gevoeld. Ja, ik ben soms moe en ik weet geregeld niet waar mijn kop staat maar dat heb ik vooral aan mezelf te danken. Aan mijn drang om altijd bezig te zijn zonder mezelf wat rust te gunnen. Het heeft weinig met mijn rol als mama te maken. Trouwens, mijn rusteloosheid en 'bezige natuur' maakt deel uit van wie ik ben, ik word er heus niet ongelukkig door.
Ik ben heel graag mama en Emil is het allerbelangrijkste in mijn leven. Daarnaast voel ik me evenzeer dochter, zus, tante, vriendin, onderneemster, blogger, loopster... Ik heb veel tijd voor mezelf en voor de dingen die me boeien: mijn job, mijn blog, sporten, op stap gaan, afspreken met vriendinnen, culturele activiteiten... Ik ben erg gesteld op mijn vrijheid en mijn eigen ding kunnen doen. Pieterjan gunt me dit volledig omdat hij zelf ook zijn eigen 'bezigheden' heeft. Dat is zo van in het begin van onze relatie en we hebben daar nooit problemen mee gehad. Vrij zijn en mezelf ontplooien helpt me om mezelf graag te zien.
Emil weet heel goed dat mama hard werkt omdat ze haar werk met hart en ziel doet. Mama gaat geregeld op zwier, mama staat al eens een uur in de badkamer en mama heeft om de 2 dagen haar looptoertje nodig... Hij heeft het nooit anders geweten en vindt het prima zo. Hij geniet des te meer van de dingen die we samen doen, zoals onlangs een tripje naar Gent met ons drie.
Ik merk dat er veel vrouwen/mama's zijn die het moeiijk vinden om zichzelf graag te zien. Ik heb dat dus niet... Ik vind dat ik supergoed bezig ben met Text Fairy, ik ben een goeie loopster, ik ben een supermama voor Emil, ik ben een zorgzame dochter en vriendin, ik verzorg me goed en ben heel blij met de vrouw die ik in de spiegel zie... Daar is toch niks arrogants of dikkenekkerigs aan?
Waar ik wél aan moet werken, is de tijd die ik uittrek voor Pieterjan en mezelf. Wij gaan geregeld samen uit eten of op minitrip (bv. naar de sauna) of citytrip (in oktober gingen we 5 dagen naar Rome). Maar vroeger - ik spreek over een tweetal jaar geleden - deden we zo'n dingen vaker. We hadden ons bij Emils geboorte voorgenomen om elke maand minstens één keer op dinner date te gaan. We slaagden daar altijd in maar de laatste tijd is het fel verminderd. Het is een beetje onze eigen fout. We hebben allebei een zodanig drukke agenda, gevuld met zowel activiteiten voor onszelf als gemeenschappelijke afspraken (bv. feestjes bij vrienden, familie-aangelegenheden...). En het eerste wat wij blijkbaar skippen bij een overvolle agenda, zijn onze momenten voor ons twee. Omdat die nu eenmaal het makkelijkst zijn om te verplaatsen, zeker?
Niet goed hé, want ze zijn zo belangrijk en dat weten we natuurlijk ook wel (duh). Het is dus een beetje dom van ons maar vermoedelijk 'sterker dan onszelf' en ook wel de makkelijkste oplossing. Het is ook zeker niet dat we geen opvang hebben voor Emil of zo. Er zijn babysits genoeg en hij gaat met plezier ergens logeren, die koter van ons.
Elkaar veel vrijheid geven, zoals wij doen, is goed en het helpt ons om gelukkg te zijn. Maar tegelijk is het ook tricky omdat we daardoor soms 'vergeten' om voldoende tijd te voorzien voor elkaar. Zo werken we onszelf wat in nesten... Ik leef dus op dat vlak wellicht een beetje 'in zonde', daar ben ik me van bewust. Ik werk eraan maar ik heb al ondervonden dat het niet eenvoudig is. Maar moeilijk gaat ook natuurlijk, dat heb ik zelf al meermaals bewezen denk ik...
Hoe zit dat bij jou? Vind jij het makkelijk om jezelf graag te blijven zien als mama en om voldoende tijd uit te trekken voor je partner? Ik ben benieuwd!
Love, Josie xo
Helemaal niks arrogant of dikkenekkerig, ze, jezelf graag zien ;) 't Is één van de beste dingen die d'er is *vuistje*
BeantwoordenVerwijderenNiet meer dan normaal, hoor, dat de dates met elkaar wat sneller worden verschoven. Ik denk dat dat bij iedereen wel zo is ;)
Er is inderdaad niets arrogant aan, je mag er zelfs terecht trots op zijn! Ik ben wel een van die mama's die het niet zo makkelijk vinden om zichzelf graag te zien. Al is dat ook met zijn momenten en afhankelijk van waar je het over hebt want trots zijn op wat ik allemaal al bereikt heb dat ben ik wel. En net als bij jullie schieten momenten voor ons als koppel er hier serieus bij in de laatste tijd. Dus daar moeten we echt wel terug eens werk van maken. Maar ik denk dat dat bij vele koppels wel zo is :-)
BeantwoordenVerwijderen