Over een mama & haar zoon

Het is 13 februari 2018: mijn zoon wordt 5 vandaag! Ik zou voor deze gelegenheid in allerlei clichés kunnen vervallen. Dat de tijd veel te snel gaat, dat hij zo rap groot wordt, dat het met de dag leuker wordt enzovoort...

Maar ik hou niet zo van meligheid en clichés. Dat neemt niet weg dat ik vandaag en de voorbije dagen af en toe terug gedacht heb aan die superleuke 13 februari 2013. Een speciale dag waarop ik vaak met plezier terugblik. Toen ik Emil vijf jaar geleden voor 't eerst in mijn armen hield, had ik nooit gedacht dat het moederschap zo plezant zou worden. Natuurlijk was ik blij en in de wolken met mijn kerngezonde zoon, die ik na een zorgeloze zwangerschap en al even vlotte bevalling eindelijk dicht bij me had. Van een echte klik of band was de eerste maanden nog geen sprake. Ik wist ook niet goed wat ik van het moederschap moest verwachten. Maar ik maakte me er geen zorgen over: ik amuseerde me als kersverse mama en alles liep vlot.

Neen, ik had niet echt bepaalde verwachtingen van het moederschap. Ik weet wel nog wat ik totaal niét verwachtte: dat mama zijn me erg zou veranderen. Ik wist dat mijn leven op zich zou veranderen maar ging ervan uit dat ik zelf zou blijven wie ik was. Vandaag, zo'n vijf jaar later, kan ik met zekerheid zeggen: boy, was I wrong.

Ik ben enorm veranderd door mama te zijn. Enerzijds is dat normaal: ik moet met meer zaken rekening houden en mijn leven anders aanpakken dan vroeger. Dat is niet erg. Maar los van die praktische veranderingen ben ik 'als mens' ingrijpend veranderd. Dat komt voor een heel groot deel door mijn zoon.

Vroeger was ik onzeker. Veel zelfvertrouwen had ik niet en een klein beetje kritiek deed me al serieus wankelen of in paniek slaan. Vandaag ben ik zeer zelfzeker. Ik sta stevig in mijn schoenen en weet goed wat ik kan én waar ik minder sterk in ben. Ik ben supertrots op wie ik ben. Ik weet dat ik wat speciale kantjes heb en dat sommige mensen me misschien een tikkeltje 'anders' vinden. Dat vind ik goed, ik hou van mijn 'eigenheid'. En ja, dat heeft met Emil te maken.

Want hij heeft me de voorbije vijf jaar zo zelfzeker gemaakt. Uiteraard zit 'ouder en wijzer worden' er ook voor iets tussen. Ik wijt het ook voor een groot stuk aan de manier waarop mijn zoon met me omgaat. Hij draagt me op handen en ik voel me vaak zijn 'godin'. Vrijwel elke dag geeft hij me een complimentje: dat ik er mooi uitzie, dat ik een leuke trui aan heb, dat ik een toffe nieuwe handtas heb... Misschien ben ik een naïeve bees en doet hij dat alleen om dingen gedaan te krijgen van mij. Velen zeggen mij: wacht maar tot binnen een paar jaar, dan zal hij dat niet meer doen... Wel, ik geloof dat niet. Ik weiger het te geloven. En dan nog, als het zo zal zijn, dan zullen we dat dan wel zien en ermee omgaan. 

Vandaag geniet ik enorm van de positieve aandacht die Emil me schenkt. Van het gevoel dat hij me geeft dat ik een goeie mama ben. Een leuke mama, met wie hij graag tijd doorbrengt. Een mama die hij mooi en cool vindt. Ijdel als ik ben, zet dat me aan om extra mijn best te doen om een toffe, moderne en sportieve mama te zijn. Ik kleed me sowieso graag leuk en verzorg me goed. Maar voor mijn zoon doe ik met plezier een extra 'efforke' om geen saaie trees te zijn.

De manier waarop hij met me omgaat, zorgt ervoor dat ik heel graag bij hem ben. Dat ik bewust tijd 'reserveer' voor hem in mijn agenda om leuke dingen te doen en er samen op uit te trekken. Ik geniet intens van die momenten en van de little things die dan ons pad kruisen: schelpkes zoeken op het strand, liedjes meekwelen met de radio, samen iets drinken in een cafeetje... En ik mis hem wanneer hij er niet is. Ik hou van mijn momenten voor mezelf en ik kan hem goed achterlaten, dat zal wellicht nooit veranderen. Maar vroeger miste ik hem dan niet zo, vandaag echt wel (ik verschiet soms van mezelf daarin) en ik ben altijd blij wanneer hij weer thuis is. 

Emil heeft me veranderd doordat hij op veel vlakken het beste (of alleszins het betere) in mij naar boven haalt. Hij zorgt dat ik af en toe stilsta bij ogenschijnlijk banale dingen en de wereld op zijn nuchtere, verwonderde manier bekijk. Dat is goed voor iemand als ik, die vaak de neiging heeft om maar door te doen zonder te stoppen... Door hem heb ik geleerd om wat minder planmatig te zijn, en ook dat kan geen kwaad. Ik geef toe dat ik meestal goed vloek in mezelf als hij eens ziek wordt - wat gelukkig niet vaak gebeurt - omdat mijn strikte werkplanning dan in duigen valt. Maar ik schik me altijd met plezier - ik heb nu eenmaal die flexibiliteit, als zelfstandige - en ben achteraf telkens blij dat ik het heb kunnen doen voor hem.  

Ik vind mezelf geen 'typische moederkloek' omdat ik zoveel tijd voor mezelf nodig heb. Ik vind mezelf soms wat egoïstisch op dat vlak. Maar tegelijkertijd zorg ik ontzettend graag voor mijn zoon en het is door mijn momenten voor mezelf dat ik veel energie en inspiratie krijg om een goeie mama te zijn. Emil is trouwens ook heel zorgzaam voor mij. Hij voelt perfect aan wanneer ik me niet zo goed voel, hij laat me dan wat met rust. Of als ik hem eerlijk zeg dat ik me niet zo lekker voel, vraagt hij na een tijdje of het al wat beter met me gaat. Of dan zegt hij: "Kom, we gaan naar buiten mama. Als we iets leuks doen, ga je je snel beter voelen." Zo heb ik het hem immers zelf geleerd... 

Als papa weg is, zegt hij: "Ik ben nu de man in huis dus ik ga voor je zorgen, mama." Vorige week was Pieterjan op shortski en ik had Emil een tijdje geleden beloofd dat hij dan de vrijdagavond bij mij in 'het grote bed' mocht slapen. Hij kon zijn geluk niet op toen het eindelijk zo ver was. Hij was zo blij dat hij naast mij mocht liggen. Ik voelde me toen heel speciaal. Ik had een lastige dag achter de rug maar Emil maakte dat op slag goed. Zo gaat het wel vaker op een slechte dag. 

Een moeder en haar zoon, dat is iets heel bijzonders, wordt vaak gezegd. Ik weet niet of het bij alle jongensmama's zo is maar bij Emil en mij alleszins wel. "Ik ben mom's boy," zegt hij vaak vol trots, zoals op zijn sweater staat. Dan begin ik te blinken en voel ik me zo goed. Dan denk ik, in al mijn zelfzekerheid: hij is inderdaad van mij. Mijn zoon, mijn jongen en vooral: mijn allerbeste maat. En ik maak me sterk, heel sterk, dat ik voor hem ook altijd op de eerste plaats (of toch zeker in de hoogste regionen) zal staan. 

He rocks my world.
Hij brengt me aan het lachen, zelfs op very shitty days.
Hij mag mij altijd wakker maken of storen, no matter what.
Hij inspireert mij, hij motiveert mij.
Hij is mijn aller-aller-allerbeste maat.
En dat het nog zoveel leuker gaat worden dan het nu al is, daar ben ik 100% zeker van.

Oeps, deze blog is een beetje meliger uitgedraaid dan ik had gedacht en ik heb in de laatste vijf lijnen wel heel wat clichés de revue laten passeren over een moeder en haar zoon... Maar kijk, soms loopt het nu eenmaal anders dan je het had verwacht of gepland. En dat is maar goed ook. Anders zou ik vandaag, op Emils vijfde verjaardag, niet zo'n superhappy mama zijn als ik nu ben.

Happy birthday, lieve Miely boy. 
Love you.
Xxx
Mama