Byebye Supermarktstress!

Voor wie het nog niet doorhad: ik ga graag winkelen. Het vooruitzicht op een dagje shoppen (of een half dagje, een paar uurtjes, of gewoon een quickie through the highstreet) maakt me zo blij als een klein kind. Mij mag je sowieso altijd vroeg wakker maken want ik ben een ochtenddier. Als het is om te gaan winkelen, dan mag je me zelfs in het midden van de nacht wakker maken: ik zal met heel veel plezier meegaan! Tot mijn grote vreugde heb ik sinds ik mama ben een driedubbele reden om op shopping spree te gaan: ten eerste moet ik er als jonge mama zelf hip en trendy bijlopen (vrouwen die mama zijn en zich plots ook als een echte “mama” gaan kleden, ik begrijp ze niet...), daarnaast ga ik ook mee met de boyfriend om hem stijladvies te geven, en sinds Emil er is zie ik me genoodzaakt om ervoor te zorgen dat mijn zoontje leuk gekleed voor de dag komt. Complimentjes à la “Ooooh wat heeft hij weer mooie kleertjes aan vandaag” doen mij blinken van trots. Conclusie: shoppen is mijn verdomde plicht – als fashionista, als goeie vriendin voor the BF én als mama. Punt.

Er is echter één soort “winkelen” dat ik niet graag doe: naar de supermarkt gaan. Niet zozeer omdat ik daar geen kleedjes en schoenen kan scoren, want eten kopen vind ik ook heel leuk hoor. Wél omdat ik in de supermarkt altijd het noorden dreig te verliezen. Ik weet niet wat het is: doorgaans ben ik een hypergestructureerde controlefreak (op het neurotische af soms) maar wanneer ik pakweg de Delhaize binnenstap, ontaard ik in een soort van loslopend wild. Wegens tijdsgebrek en 1001 dingen tegelijkertijd willen doen, rijd ik er zodanig gehaast en gestresst rond met mijn karretje, dat ik dan vul met allerlei gerief, behalve wat ik echt dringend nodig heb. Om dan in de auto naar huis vloekend te beseffen dat ik geen pampers mee heb voor mijn zoontje en dat ik onder mijn voeten zal krijgen van mijn vriend omdat hij weer “droge stuuten” zal moeten eten wegens geen boter in da house. Het gebeurde de laatste tijd iets te vaak naar mijn zin. En dus besloot ik de koe bij de horens te vatten en het probleem voorgoed van de baan te schuiven.

Eerst probeerde ik het met een “vergeet-me-niet-schriftje”, zijnde een klein notaboekje dat ik overal in m’n handtas zou meenemen zodat ik, van zodra er iets in me opkwam dat ik zeker moest meebrengen uit de winkel, het erin kon noteren. Apetrots was ik op mijn lumineus idee. Maar al gauw bleek het langs alle kanten te rammelen. Want wat als ik op toilet zat, of aan het lopen was, of in een belangrijke meeting zat, of net in de zetel lag en te lui was om het schriftje ter hand te nemen? Juist ja: het plan was totaal niet waterdicht. Het lekte eigenlijk langs alle kanten.

Bijkomend probleem ook was dat, als ik dan met mijn lijstje in de supermarkt liep, ik nog steeds transformeerde in een kip zonder kop. Ik ben namelijk altijd gehaast en krijg het steevast op mijn heupen van joelende kinderen (je neemt je uitgehongerde kroost toch niet mee naar de winkel, komaan zeg!?) of de volledige Brugse gepensioneerdenbond die toevallig altijd hun inkopen gaan doen op het moment dat ik er ook ben. Ik word daar zenuwachtig van. En geen klein beetje. Omdat ik dan minutenlang moet wachten om mijn groenten en fruit te kunnen wegen omdat er een halfkreupel omaatje voor mij de knop van de appels niet kan lokaliseren. En omdat ze dan op de koop toe nog moet kijken of het rode, groene of gele appels zijn. Wat moeilijk is als ze haar bril niet opheeft. Die ze dus vervolgens nog uit haar handtas moet halen... Aaaaaargh! Knettergek word ik ervan! Het is door die gejaagdheid dat ik dus alles vergeet, zelfs al heb ik netjes een boodschappenlijstje opgesteld. Dan is het alsof de letters op dat lijstje een rondedansje beginnen te maken voor mijn ogen en andere woorden beginnen te vormen. Woorden als: get.the.hell.out.of.here.now! Als ik dan ook nog eens de ellenlange wachtrij zie aan de kassa, is het hek helemaal van de dam (zeker tijdens de zomermaanden want dan zitten er jobstudentjes aan de kassa, een regelrechte hel is dat!). Met als gevolg dat ik naar huis ga met een karretje vol. Maar helaas zonder het hoognodige. Alweer. Mission: not accomplished dus. Het schriftje doet vandaag de dag echter nog trouw dienst, maar dan bijvoorbeeld om een liedje dat ik op de radio hoor te noteren zodat ik dat achteraf op mijn ipod kan zetten voor tijdens het lopen. En ik moet zeggen, voor zoiets is het wél superhandig. Het was in die zin dus geen verloren investering. Katching-katching J

De oplossing voor het winkelen-als-een-kip-zonder-kop-probleem is eigenlijk heel simpel. Vreemd zelfs dat ik er nog maar onlangs opgekomen ben. Ze heet: Delhaize Direct. Op die manier kan ik lekker thuis, vanuit mijn zetel, mijn boodschappen doen. Voor mij is dat tevens de ideale gelegenheid om eens een half uurtje rustig in de zetel te zitten, iets waar ik doorgaans veel moeite mee heb wanneer ik thuis ben omdat ik altijd wel iéts zie dat nog moet gedaan worden. Maar ik kan dus op mijn gemak alle productcategorieën afgaan en mijn mandje vullen met wat ik nodig heb. Ook mooi meegenomen, al is het voor mij niet de hoofdreden waarom ik het doe, is dat je veel gemakkelijker prijzen kan vergelijken. Mandje gevuld, tijdstip van afhaling selecteren, klik en klaar. Zo eenvoudig is het! Een nadeel is misschien wel dat je de producten niet kan vastpakken, iets waar ik een beetje schrik voor had voor bijvoorbeeld groenten en fruit. Ik pak dat graag eens vast om eraan te voelen en te zien of er geen rotte plekken in zitten. Maar ik moet zeggen, ik krijg altijd gerief zonder blutsen of builen, van de allerbeste kwaliteit. Nog iets wat ik heel leuk vind – maar dat zal dan wel aan mezelf liggen denk ik – is dat je, wanneer je aan het DD-lokaaltje arriveert, op de bel mag drukken. De bel waarmee je de intercom door de hele winkel (de héle winkel!!!) activeert, die zegt: “Een medewerker van Delhaize Direct wordt aan het afhaalpunt gevraagd”. En dat allemaal voor mij! Voor mij!!!!!! Heerlijk vind ik dat J

Ik betaal 4,50 euro voor de bereidingskosten, maar dat vind ik peanuts in vergelijking met de tijd die ik ermee win. En de gemoedsrust. En het feit dat ik alles wat ik moet hebben in één keer mee heb en dus niet meer moet terugrijden om de vergeten zaken te gaan kopen (brandstof kost ook geld, niet?). Ik wil maar zeggen: ik heb dat kleine beetje extra geld er écht wel voor over. Ik kan Delhaize Direct dus zeker aanraden aan al wie een vrij druk leven leidt (well, aren’t we all...) en zijn/haar tijd liever nuttiger besteedt dan in de supermarkt rond te lopen. Alle info vind je op www.delhaizedirect.be.

Josie xoxo

P.S. Oh en ik vergeet nog een belangrijk voordeel! Byebye supermarktstress = byebye parkeerstress, want er zijn gereserveerde parkeerplaatsen vlakbij de inkom voor de DD-klanten. En voor mij is dat wel héél mooi meegenomen... Need I say dat ik een totale parkeerkluns ben?
P.P.S. De Collishop van Colruyt werkt volgens hetzelfde principe hoor, maar ik ben meer voor Delhaize, al is het maar omdat de vlak bij mijn deur ligt. En neen, lieve lezer, dat is geen luiheid. Dat is gewoon zin voor efficiëntie en een optimaal time management J