Inderdaad ja, toen werd ik zwanger. En was ik in de zevende hemel, natuurlijk. Gezondheidsfreak als ik ben, was ik vastberaden om tijdens mijn zwangerschap mijn gezonde levensstijl aan te houden. En dus bleef ik op hetzelfde ritme lopen, driemaal per week. Eerst met beginnend buikje, dan met iets dikker wordend buikje... En ik maar blijven zeggen dat dat buikje ab-so-luut niet in de weg zat en dat ik zo lang mogelijk zou blijven lopen. Want lopen, dat is mijn uitlaatklep na een drukke werkdag. Ik heb dat echt nodig.
Maar na vier maand zwangerschap raadde de gynaecoloog me toch voorzichtig aan om het lopen een tijdje “on hold” te zetten. Wat ik dan ook deed, want ik ben dan wel zeer koppig en eigenzinnig (just ask my boyfriend...), maar ik wilde geen onnodige risico’s nemen voor die kleine lieve schopper in mijn buik. En dus begon ik te zwemmen als een zottin –ik moést toch een uitlaatklep hebben? Ik kan trouwens alle zwangere vrouwen aanraden om veel te zwemmen! Je voelt niet dat je extra gewicht meedraagt, en het is zalig voor je baby. Ik voelde mijn kleintje vaak mee bewegen in het water. Ik heb tot de laatste avond voor mijn bevalling 70 lengtes gezwommen, en ik ben ervan overtuigd dat het mede daardoor is dat ik zo vlot bevallen ben en zo snel gerecupereerd achteraf.
Maar we waren dus bezig over het lopen. Begin oktober vorig jaar borg ik dus, met spijt in het hart, mijn loopschoenen op voor een tijdje. Ergens ver weg in onze uitpuilende schoenenkast, zodat ik niet geconfronteerd zou worden met het feit dat ik even “loopster af” was. Zes weken na mijn bevalling kreeg ik van de gynaecoloog groen licht om mijn sportieve activiteit te hervatten en haalde ik ze er enthousiast, zeg maar gerust euforisch, weer uit. Ik begon opnieuw fanatiek te lopen, ook al vroor het toen nog stenen uit de grond en was het bar slecht weer.
Ik had toen zes maanden niet gelopen. As in: een half jaar. Echt wel behoorlijk lang op non-actief gestaan dus. Ik had wel gedacht dat het zwaar zou zijn om opnieuw te starten, maar had toch stiekem gehoopt dat ik onmiddellijk opnieuw een uur aan een stuk kon lopen zonder enige last. Maar het was dus effectief zwaar. Aan mijn conditie lag het niet, want die was ik (gelukkig maar!) niet kwijt dankzij het vele zwemmen tijdens mijn zwangerschap. Plus: een kleine baby in huis betekent veel beweging, heen-en-weer-geloop, en vooral veel wandelen om baby rustig te houden (uuuuuuuren aan een stuk heb ik gewandeld met Emil, door weer en wind, én ervan genoten!). Ik wil maar zeggen: ik was in form. Maar het waren mijn buikspieren die nog ferm tegenwerkten. Wat ook logisch is, maar daar had little miss Josie in al haar stoutste dromen natuurlijk geen rekening mee gehouden... Ik heb dus, zeer tegen mijn zin want het liefst van al wilde ik meteen weer “Dwars Door Brugge” lopen in een toptijd, langzaam opnieuw moeten opbouwen. Ik heb er ook een gewoonte van gemaakt om thuis de buikspieroefeningen te doen die ik tijdens de postnatale kine heb geleerd. Die doe ik, zeven maanden na datum, nog steeds. En ik voel dat het werkt. Dat ik er bijna weer sta. Bijna weer even scherp en fit als voor de geboorte van mijn kleine schat.
En maar goed ook, want ik heb me dus ingeschreven voor de
Brussels Half Marathon. Ik wilde na mijn
bevalling graag een nieuwe uitdaging. en dus dacht ik: waarom niet eens 21 km
gaan lopen in onze mooie hoofdstad? Zot zijn doet geen zeer...
Mijn vriend heeft eind juni een kwarttriathlon gedaan in Brugge, en ik was toch
een beetje jaloers op zijn prachtprestatie. Vandaar dus dat crazy idee. En
nu zijn we samen ingeschreven. Op 6 oktober staan we samen aan de start van deBrussels
Half Marathon, zoals we vorig jaar samen “Dwars Door Brugge” gestart zijn (zie
foto, zien we er niet allebei stralend uit? J).
Vermoedelijk zullen we niet samen finishen, want PJ loopt veel sneller dan mij.
Ik heb geen bepaalde tijd voor ogen – hoewel, toch graag binnen de twee uur
finishen en liefst niet in het ziekenhuis... Ik wil het gewoon uitlopen. En ervan
genieten. Ik heb nog nooit in Brussel gelopen en ik denk dat het wel eens de
moeite is. Ik zal vooral ook veel wilskracht nodig hebben want de laatste
kilometers zullen puur op karakter zijn. Maar,
tenzij ik zwaar gekwetst raak, opgeven
zal ik niet. Ik zal die finish halen. Nog een maandje te gaan, nog een
maandje tijd om keihard te trainen dus. Het aantal trainingen beperkt zich tot
twee (in het beste geval drie) per week, want we hebben natuurlijk een kleintje thuis,
wat maakt dat we niet zomaar, wanneer het ons uitkomt, kunnen gaan lopen. We
maken dan ook duidelijke afspraken wie wanneer gaat lopen, want anders lukt het
niet.
En zo komt het dus dat ik gisterenavond, in de gietende regen en felle wind, ben gaan lopen. Omdat PJ en ik dat zo hadden afgesproken, en dan hou ik me daaraan. De Buienradar liet weten dat het na 18 uur droog zou worden. En dus vertrok ik om 18 uur. Met de big smile op mijn gezicht. Maar de buienradar, die liet het afweten... Kletsnat was ik. Doorweekt tot op het bot. Maar het ging goed, supergoed zelfs. Ik had geen last van ademtekort, wat ik wel vaak heb wanneer ik loop bij warm weer. Ik heb mijn big smile niet verloren en ik heb genoten. Ik was vergeten hoe zalig het is om te gaan lopen door weer en wind. Ik ben hooguit drie andere lopers/zotten tegengekomen en wellicht dachten veel autobestuurders die me zagen lopen “Wat een zottin is me dat, lopen in zo’n hondenweer?”. Maar man, wat voelde ik me super achteraf. Hoezeer ik er tegenop zag om te starten in die gietende regen, zozeer heb ik genoten van het moment achteraf. Van de hele avond tout court. Dát, lieve lezer, is wat ze noemen runners’ high. En ik kan bevestigen: het bestaat écht.
Voor al wie ook gebeten is door de loopmicrobe, inschrijven voor de Brussels (Half) Marathon is nog mogelijk via www.sport.be.msn.com/brusselsmarathon. Of gewoon komen supporteren en genieten van het mooie uitzicht in onze hoofdstad, dat kan natuurlijk ook. Afspraak dus op zondag 6 oktober? J
Keep on running! Josie xoxo
P.S. Terwijl ik deze blogpost schrijf, denk ik eraan dat ik
dringend nog eens moet gaan shoppen... Het is namelijk al veel te lang geleden
dat ik me nog eens een nieuwe loopoutfit heb aangeschaf. En een halve marathon
lopen en finishen, dat moet ik toch in stijl doen, nietwaar?
Zot inderdaad, ik zou het niet kunnen! Maar alvast veel succes met je voor te bereiden en op de dag zelf :)
BeantwoordenVerwijderenHeb je blog intussen bijgelezen, en vind het superleuk!!